Tregime
 

KUSH ESHTE ME I PASUR....



Një pasanik i madh kishte vendosur t’i tregonte birit të tij se ç’është varfëria në mënyrë që ai të dijë t’i çmojë më tepër mirësitë që i ka. Shkuan tek disa të afërm të tij, të cilët jetonin në një fshat të varfër dhe kishin shumë fëmijë. Atje qëndruan dy ditë.
“E ke të qartë tashmë dallimin mes varfërisë dhe pasurisë?” – e pyeti babai të birin derisa po ktheheshin në shtëpi.
“Po, baba!” – u përgjigj vogëlushi.
“Unë jam i vetëm, kurse ata janë shumë vëllezër dhe motra.
Ne, para shtëpisë kemi një pishinë, ndërsa ata kanë lumin në të cilin mund të notojnë dhe të peshkojnë.
Ne kemi klimatizatorë në shtëpi, ndërsa ata vetëm e hapin dritaren dhe hyn flladi nga pemët që janë afër dritares.
Ne i shohim zogjtë vetëm në televizion, kurse atyre zogjtë e vërtetë i vijnë në dritare.
Ne kemi qen, kurse ata kanë tufë delesh.
Po baba, e mësova mirë se ç’është pasuria. Ndihem i pikëlluar që edhe ne nuk jemi të pasur sikurse ata...!

Titulli: Tregime
 

Deshtimi mund te sjell dhe suksesin




Tregohet një herë e një kohë, se një burrë merrej me prodhimin e pëlhurave për anijet me vela.
Ai punonte gjatë gjithë vitit dhe në fund, pëlhurën ua shiste pronarëve të anijeve.

Një vit, ai shkoi në treg për të shitur produktin e tij, por pa që një tregtar tjetër i kishte furnizuar pronarët e anijeve me pëlhurat e nevojshme.
Padyshim, kjo ishte një goditje e rëndë, pasi kishte humbur kapitalin e tij.
I mërzitur, u ul në një qoshe dhe filloi të mendojë.
Ku do ta çonte gjithë atë mall?
Çfarë të bënte me të?
Tregtarët e tjerë, duke e parë të menduar filluan të tallen.
Njëri prej tyre i tha: ”Ej, unë të këshilloj që pëlhurën ta bësh brekushe dhe t’ua shesësh marinarëve!”
Të tjerët ia plasën gazit dhe mezi mbaheshin nga të qeshurat.

Burri nuk u ktheu përgjigje, por vazhdoi të mendonte thellë.
Atij sikur i kishte mbetur në mendje “këshilla” ironike e njërit prej tregtarëve.
Pasi e çoi mallin në shtëpi, filloi menjëherë nga puna.
Të gjithë pëlhurat, filloi ti presë dhe të qepë rroba të forta për marinarët.
Pasi kishte qepur disa të tilla, ai vajti në treg dhe filloi të thërrasë:”Kush dëshiron rroba të forta marinarësh, që i përshtaten natyrës së punës, le të vijë këtu se ia jap me çmim të favorshëm!”

Njerëzit filluan të afrohen dhe i këqyrnin me habi rrobat prej pëlhure.
Disa madje dhe blenë.
Duke parë se kërkesat filluan të rriten, burri u premtoi se vitin e ardhshëm, do të qepte një sasi më të madhe.

Një vit më vonë, ai nuk u mor fare me pëlhurën e velave, por i hyri punës për prodhimin e rrobave të marinarëve.
Ai bëri dhe ca ndërhyrje të reja në prerjen e rrobave, u shtoi disa xhepa që i përshtateshin profesionit etj...
Pastaj, mallin e ri e dërgoi në treg për t’ua shitur pronarëve të anijeve, të cilët ia blenë të gjithin.
Thuhet se që atëherë, marinarët kanë veshjen e tyre specifike.
Kështu, ai arriti që krizën dhe dështimin, ta shndërrojë në sukses.
[B]Nuk janë krizat dhe problemet ato që e gozhdojnë njeriun dhe e ndrydhin. [/B]
[B]Janë pikërisht mënyrat tona të reagimit, ato që na bëjnë të shohim para, apo të kthehemi pas![/B]

Titulli: Tregime
 

Ajo ishte studente arkitekture ndersa ai ishte student mjeksie.
Ata u takuan me njeri-tjetrin ne stacionin e autobusit ku po prisnin te dy per te
ikur ne shtepite e tyre.
Ajo kishte qene tek motra, ai tek nje shok.
Pothuajse cdo dite shkonin tek i njejti stacion per te marre te njejtin
autobus pasi e dinin se aty do te takoheshiin perseri.
Kjo ndodhi deri
sa nje dite u martuan.
Jetonin te lumtur me dashurine e tyre dhe nuk i
interesonte nese nje dite ishin mire financiarisht dhe diten tjeter pa
asnje lek ne dore pasi ata kishin dashurine e madhe per njeri-tjetrin
dhe kjo i mjaftonte.
Ajo i thoshte atij se do te vdiste per te dhe ai ja
kthente qe do te vdiste ai per te.
Kjo gje vazhdoi deri sa u bene
arkitekte dhe doktor te njohur.
E vetmja gje qe i shqetesonte ishte se nuk kishin nje femije.
Ishin perpjekur me te gjitha menyrat per ta rregulluar kete gje por perseri nuk kishin gjetur nje zgjidhje por ata perseri nuk dorezoheshin sepse besonin se dashuria e madhe qe kishin per njeri-tjetrin do ti ndihmonte dhe ndoshta do te bente nje mrekulli per kete gje dhe ata vazhdoniin te prisnin me shprese.
Dashuria e tyre rritej dita-dites edhe pse tashme kishin kaluar 20 vjet qe nga martesa e tyre.
Kur ajo cohej ne mengjes, gjente nje leter poshte jastikut ku ai i kishte shkruar: E vetmja ime e dashur, shiko tek pasqyra siper komodines.
Ajo shkonte aty dhe gjente te shkruar dicka qe e drejtonte per ne nje vend tjeter brenda shtepise, dhe keshtu vazhdonte duke kaluar nga dhona ne kuzhine,ne dollap, ne depo,papafingo, deri sa gjente ndonje tufe me lule ose cokollatat qe asaj i pelqenin aq shume.
Pasi kaluan moshen 50 vjecare te dy e reduktuan punen e tyre.
Ai e la punen ne spital dhe filloi te merrte vetem disa paciente ne kliniken e tij private.
Ajo e la punen qe kishte dhe filloi te merrej vetem me disa projekte per njerez te caktuar.
Ne kete menyre ata kishin me shume kohe per njeri-tjetrin dhe do te perkushtoheshin me shume.
Nje dite kur po ecnin bregut te detit pane nje shtepi te vjeter dhe ajo tha: Si thua i dashur sikur ta blejme dhe ta rregullojme kete shtepi? Ai ju pergjigj: Do ta blejme,do ta shembim kete shtepi dhe do te ndertojme nje te re sipas projektit qe do te besh ti ne menyren sesi ty te pelqen dhe do te ulemi cdo dite ne verande duke pire caj me pulebardhat.
Pak kohe pas blerjen se shtepise, ai tha se duhet te shkonte diku jashte vendit per nje problem pune dhe do te qendronte nje jave.
Te qendronin nje jave larg njeri-tjetrit per ta ishte shume e veshtire pasi ishin mesuar te qendronin gjithmone bashke.
Por kjo jave kaloi duke folur pothuajse cdo ore ne telefon me njeri-tjetrin. Kur ai u kthye ajo e kuptoi qe dicka kishte ndryshuar me te.
Kur ajo i afrohej, ai mundohej ti largohej.
Kur ajo i tregoi projektin e shtepise qe do te ndertonin ai i ktheu nje pergjigje te thate qe ate e vrau ne shpirt.
E ndjente se dicka kishte ndodhur.
Duke biseduar me nje shoqe, nje dite asaj i thane se ai kishte nje tjeter sepse e kishin pare duke u takuar me nje grua tjeter tek lokali perballe spitalit ku ai kishte punuar me pare.
Ajo nuk e besoi kete gje dhe mendoi se shoqja ishte thjesht xheloze per te.
Nje dite vajti dhe u ul ne nje cep te atij lokali perballe spitalit ku ai kishte punuar dhe priti qe te shihte se cdo te ndodhte.
Ne nje moment pa ate te shoqeruar me nje grua tjeter dhe e pa tek e perqafonte me nje dashuri teper te madhe.
Ajo e njihte ate gruan. Kishte qene kolege e tij ne spital, madje e kishin ftuar disa here dhe ne shtepi.
Kur u kthye ai ne shtepi ne darke, ajo here duke e goditur, here duke i bertitur ja tha te gjitha se cfare dinte.
Ai nuk i mohoi asgje por i tha qe ndjenjat ndryshojne me kalimin e kohes.
Dhe duke thene keshtu, mori valixhen me rroba dhe u largua. Ajo mori vesh qe ai kishte ikur ne Amerike me ate gruan tjeter.
Ajo arriti ta perballonte gjendjen me ndihmen e miqve te saj. Nje dite degjon deren te trokase dhe sheh se ishte pikerisht gruaja qe i kishte marre ate.
E pyeti se si kishte guximin te vinte ne shtepine e saj por gruaja i tha se duhet ti thoshte dicka urgjente.
Pasi u ulen, gruaja i tha se ai kishte nje ore qe kishte vdekur dhe i la nje kuti ne dore dhe iku. Kur ajo hapi kutine, pa se aty kishte nje leter ku thuhej: E vetmja ime e dashur.
Une gjithmone te kam dashur dhe asnjehere nuk te kam zevendesuar me asnje.
Ne udhetimin qe une bera, u mjekova dhe zbulova qe kisha edhe nje vit jete.
Duke e ditur qe ti do te vdisje per mua nese do ta merrje vesh kete gje, nuk te tregova asgje por ju luta koleges time qe te me ndihmonte te dukeshim ne syte e botes qe ishim te dashur ne menyre qe une te largohesha prej teje.
Kur te gjithe menduan se ne ikem ne Amerike, ne fakt une mora nje shtepi me qera tek stacioni i autobusit ku ne te dy u takuam per here te pare dhe aty prita te me vinte vdekja.
Shtepine ne breg te detit e kam ndertuar sipas projektit qe ti me dhe, dhe sa here te ulesh ne verande per te pire caj me pulebardhat, une do te jem aty duke te te pare dhe duke te te bere shoqeri..

Te degjosh eshte vertet dashuri
 

Mauro vinte nga një familje e rregullt , me prindër të dashur , 2 vëllezër dhe 1 motër
të cilët kishin patur sukses si në jetën shkollore dhe atë sociale .
Jetonin në një lagje të bukur dhe Mauros nuk i mungonte asgjë .
Në shkollë Mauro u cilësua si nxënës i dobët dhe i papërqendruar .
Njëra nga mësueset e shkollës shkoi një ditë në shtëpinë e tij .
Ajo u tha prindërve : Mauro ka bërë shumë përmirësim në këtë periudhë .
Jemi shumë të kënaqur me të .
Ndoshta keni ngatërruar familje - përgjigjet i habitur i ati .
Mauro ynë nuk është ky për të cilin ju po flisni , ne ndjehemi të turpëruar nga ai dhe nuk e dimë arsyen e sjelljes së tij .
Ndërsa mësuesja iku , nëna mendoi : Në fakt ta mendojmë mirë djali muajin e fundit nuk është futur në telashe , përkundrazi ka shkuar rregullisht në shkollë dhe ka ndenjur aty edhe më shumë se duhej .
Fleta e notave kishte nota të pëlqyeshme dhe një vlerësim pozitiv të sjelljes .
Nëna dhe babai u shpërqëndruan .
Kujt i ke qëndruar afër për të marrë këto nota - e pyeti i ati me sarkazëm .
E kam bërë gjithçka vetë - u përgjigj djali .
Dyshues prindërit shkojnë në shkollë për tu takuar me drejtoreshën .
Ajo i siguroi se i biri po shkonte shumë mirë me mësime .
Kemi një mësuese të re zëvendësuese dhe duket që ajo ka ndikim të veçantë te djali juaj .
Mendoj se duhet ta njihni .
Kur u afruan afër mësueses , ajo ishte me kurrizin të kthyer dhe iu deshën pak çaste për të kuptuar që kishte vizitorë .
Kur e kuptoi u drejtua nga ata dhe filloi të komunikonte me duar .
C'është kjo gjë ? - pyeti i indinjuar i ati i djalit .
Gjuha e shenjave ? Kjo grua është shurdhmemece !

Ja arsyeja që është fantastike - thotë djali duke u futur mes tyre .

Ajo bën më shumë baba ,ajo di të dëgjojë !
[B]Celularet , chati , email , të gjitha duken që favorizojnë komunikimin midis njerëzve .[/B]
[B]Mund të shkëmbejmë shumë fjalë dhe shumë mesazhe me shume njerëz , dhe megjithatë ndjehemi të vetmuar .[/B]
[B]Nëse nuk ka njeri që të na dëgjojë me të vërtetë përse na nevojiten shumë fjalë ...?![/B]

[B]Të dëgjosh me të vërtetë do të thotë të duash !!![/B]

[IMG]http://external.ak.fbcdn.net/safe_image.php?d=ff00acfb01890aeb15734ff29370a740&url=http%3A%2F%2Fi51.tinypic.com%2F2ex9013.jpg[/IMG]

Titulli: Djaloshi qe mblidhte pende
 

[SIZE=3]Edhe sot në atë fshat flitet për djaloshin e bukur dhe të heshtur. Thonë se mburrej me bukurinë e vet po aq sa edhe dashuronte vetminë. Ata që e mbanin mend, me plot dëshirë presin t’i pyesësh për të. “Ja e shihni atë shtëpi të vendosur në mes të asaj lulishteje?! I vëreni ato dritare që janë të mbuluara me ngjyra të ylberit? Aty jetonte dikur bukuroshi i fshatit tonë!” - do t’ju thonë nëse shohin se nuk e keni ndërmend të pyesni për të. Dhe thellësisht do të ofendohen nëse nuk e vizitoni shtëpinë e tij. Nëse nuk tregoni interesim për të shfrytëzuar gatishmërinë e tyre që t’ju rrëfejnë si jetohet në atë fshat. Gjithmonë rrëfimin e fillojnë me ndonjë ngjarje të sotme që me mjeshtri dhe pahetueshëm të shtegtojnë në kohërat derisa ende ishte gjallë djaloshi, i cili sipas rrëfimit të tyre, tërë jetën e kishte kaluar në vetmi. Me dashuri të veçantë stolisin ndodhitë për të edhe me gjëra që mund t’ju tingëllojnë të pabesueshme. Kështu që është e pamundur të mos zgjohet në ju kureshtja dhe të mos shtroni pyetje se cili ka qenë ai djalosh që ishte vulosur në kujtesën e pleqve të fshatit po aq sa edhe vet e kaluara e tyre. “Sa djalë sekret ishte...!” - do të psherëtijë plaku i parë, të cilin veçanërisht do ta gëzojë dëshira juaj të dini ku ndodhet shtëpia dhe varri i bukuroshit të dikurshëm, i cili vite të tëra kishte shqetësuar fshatin me qetësinë dhe buzëqeshjen e vet. Dhe posa të çoheni në gishta duke pritur që bashkëbiseduesi juaj t’ju tregojë me dorë drejt ndonjë pullazi të vendosur në mes të kopshteve të mbuluar me gjelbërim, plaku në të cilin keni rastisur do të fillojë të ankohet se druvarët presin pyllin pa mbajtur llogari për ripërtëritjen e tij. Me vonesë do ta kuptoni se rrëfimi ashtu i filluar i plakut nuk ka aspak për qëllim të zgjojë te ju keqardhje për dëmtimin e pyllit, por të shtroni edhe ndonjë pyetje për djaloshin. Sepse, posa të ktheni kokën kah pylli, plaku do t’ju kërkojë të shikoni lisin e lartë që duket në hyrje të tij, duke theksuar se aty pushonte djaloshi sa herë që dilte nga pylli para se të lëshohej nata. Me atë ju jeni kapur në rrjetën e rrëfimit të tij dhe është e pamundur të mos thoni zëshëm: “Ç’ka mund të presësh tjetër prej një druvari të lodhur nga puna e përditshme!” Ai është sinjal i padyshimtë se ndjellja e plakut është e suksesshme dhe se mund të fillojë rrëfimi i ngadalshëm dhe i përpiktë për djaloshin të cilin të moshuarit e rrallë ende e kujtojnë dhe e përshkruajnë si bukurosh të heshtur. Të vetmuar dhe të dhënë pas punëve të veta të cilat çdonjëri në fshat i komentonte sipas dëshirës. Thjesht, një nga ata të rinj që mund të haset edhe në mjedise të tjera dhe sjellja e të cilëve del jashtë kornizave të imponuara, si rregull i të jetuarit dhe bëhen temë e analizave të atyre për të cilët populli thotë se harxhojnë bukën e vet duke u lodhur për hallet e botës. I bukur, përsa u takonte pjesëve të zbuluara të trupit, por nga ana tjetër enigmë që ecte nëpër fshat thuajse vetëm sa për të ringjallur hutimin dhe sa për ta shtuar kureshtjen te fëmijët dhe te të rriturit. Jetonte në një shtëpi dydhomëshe dhe më kot bashkëfshatarët mundoheshin të zbulojnë ndonjë ngjashmëri në mes karakterit të tij me të prindërve të ndjerë, të cilët i kujtonin si shtëpiarë të zellshëm që respektonin vetveten, fqinjin dhe banorët e atij fshati, i cili as që posedonte ndonjë veçori që do t’ia shtonte namin apo do ta bënte ta përflisnin banorët e fshatrave të tjerë. “I mbushi vitet, por nuk i kujtohet të mjerit të martohet!” - thoshin me keqardhje plakat e fshatit gjersa e shikonin si shëtiste rrugëve. “Sa i bukur që është!” - ofshanin vashat dhembshëm ngaqë u vinte keq që ajo bukuri të mbetej e paharxhuar dhe të mos u takonte atyre. Kishte edhe të atillë që pa ndonjë qëllim të keq e ndalnin në mes të rrugës dhe e pyesnin se çfarë halli e mundon, pse nuk dilte në shesh të fshatit që ta shihnin dhe t’i takonte të tjerët.[/SIZE]
[SIZE=3][/SIZE]
[SIZE=3]vazhdon...[/SIZE]

Titulli: Tregime
 

[SIZE=3]Ai vetëm buzëqeshte, murmuriste diçka të paqartë dhe nisej drejt pyllit apo nga shtëpia e vet ku futej brenda dhe i mbyllte dyert thuajse frikohej nga vizita e ndonjë mysafiri të paftuar.
Nuk ishte jeta e tij që e kalonte në vetmi e as heshtja, e cila i ishte bërë aleatja e vetme në përditshmëri, ajo që e bënte të veçantë, të flitej për të dhe të rrëfenin edhe në fshatrat e afërt. Nuk i çuditeshin njerëzit pse tërë natën mbante dritat e ndezura në dhomat e veta, sepse ajo u ndodhte edhe të tjerëve, por habiteshin pse sa herë që braktiste shtëpinë nisej drejt pyllit dhe zhdukej në thellësitë e tij. Shëtitjet e tij nxisnin rrëfime nga më të çuditshmet. Disa thoshin se në thellësinë e pyllit ekzistonte një shpellë ku djaloshi hynte që aty të gjurmojë pas një thesari me para dhe stoli të vlefshme. Të tjerët përbetoheshin se e kishin parë duke u ngjitur nëpër drunjtë e lartë dhe se imitonte zëra të llojllojshëm për t’i gënjyer shpendët t’i afroheshin. Shkon në pyll aq shpesh që fshehurazi të takohet me të dashurën e vet, shtonin gratë duke puthur bukën në shenjë të betimit dhe theksonin se me sytë e tyre e kishin parë sesi çonte dashuri në mes të pyllit me një bukuroshe emrin e së cilës nuk e zinin me gojë. Mos e teproni me ato trillime, qesheshin të rinjtë e fshatit kur dëgjonin të flitej për moshatarin e tyre të cilin as që e njihnin sa duhet sepse kurrë nuk u bashkohej, ai shkon në pyll që të bëj atë që bëjmë ne sa herë që na mbushen herdhet dhe nuk kemi ku t’i zbrazim. Meqenëse nuk bëhej fjalë për ndonjë sekret që kërkonte shumë mjeshtri për t’u zbërthyer, fshatarët vendosën që dy-tre veta ta ndiqnin dhe njëherë e përgjithmonë të bindeshin se cili ishte shkaku i shëtitjeve të shpeshta të djaloshit nëpër pyll. Edhe atë jo pse gjithaq u ishte e rëndësishme të dinin ku harxhonte ditën një nopran, por për shkak se gratë e tyre linin pa bërë punët e shtëpisë duke i treguar njëra-tjetrës se çka kishin dëgjuar më të re për djaloshin e çuditshëm. Edhe vashat lanë pas dore pajën e nusërisë dhe tërë ditën qëndronin nëpër dritare që ta shihnin atë kur kalonte rrugës me një strajcë në dorë. E ndiqnin me shikim derisa ngjitej kodrinës dhe zhdukej në pyll. Më kot nënat e tyre mundoheshin t’i bindnin të shikojnë gjilpërat dhe penjtë e mëndafshtë me të cilët qëndisnin mindilat e nusërisë; ato zgjasnin kokat drejt pyllit që të mos u shpëtonte pa parë djaloshi kur kthehej në mbrëmje me një buzëqeshje, e cila i joshte si asgjë tjetër. Flitej se disa çapkëne të fshatit ngandonjëherë i viheshin pas dhe ktheheshin nga pylli me faqe të kuqe dhe të djersitura duke mos qenë të afta t’u tregojnë asgjë të tjerëve se vallë e kishin parë djaloshin e bukur dhe ç’bënte mes lisave dhe drunajeve. Ata që i caktoi fshati, një ditë heshturazi iu vunë pas. E ndoqën fshehurazi hap pas hapi. U kthyen disa orë pasi që djaloshi doli nga pylli dhe u lëshua teposhtë që të mbyllet si rëndomë në shtëpinë e vet. Hë de, na thoni se çka bënte ai dreq i mallkuar atje në pyll, pyesnin të paduruar banorët që kishin dalë në shesh të fshatit dhe prisnin të dëgjojnë të vërtetën e pakontestueshme, e cila do t’i jepte fund këtij sekreti, i cili nuk u lejonte të bëjnë ndonjë bisedë tjetër pos të pyesin dhe shtjellojnë jetën e djaloshit. “Ai është i çmendur!” - tha njëri nga ata të cilët asaj dite e ndoqën hap pas hapi djaloshin. “Shëtit nëpër pyll në heshtje, mbledh zogj të ngordhur dhe pendë shpendësh”. “E pamë duke hyrë në një shpellë dhe që andej doli me grushtet përplot me pendë bufi dhe lakuriqësh “- tha tjetri dhe pranoi se kishin patur frikë të futeshin edhe ata në shpellë sepse posa kishte hyrë djaloshi ishte dëgjuar një zë i ngjashëm me dënesjen e foshnjës. “Ngjitej edhe nëpër drunj dhe diç kërkonte nëpër foletë e braktisura të shpendëve! Di të flasi me gjuhën e shpendëve sepse ata jo vetëm që nuk i frikohen, por ndalen mbi supet e tij, apo i fluturojnë mbi kokë duke kënduar” - shpjegonin ata dhe mundoheshin të dëshmojnë se ndershëm kishin kryer detyrën dhe nuk kishin lënë hapësirë për paqartësi. “E pamë edhe duke...!” - filloi të tregojë diçka njëri prej tyre, por pasi që e shikuan hidhërueshëm dy të tjerët, kafshoi gjuhën me dhëmbë dhe nuk tha deri në fund atë që deshi të tregojë. “Thuajini të gjitha, sepse u porositëm ta shtjelloni e jo edhe më shumë të ngatërroni sekretin!” - reaguan fshatarët[/SIZE]
[SIZE=3][/SIZE]
[SIZE=3]vazhdon....[/SIZE]

Titulli: Tregime
 

[SIZE=3]Nuk kishte rrugëdalje. Duhej medoemos t’ju tregohej çdo gjë, bile edhe ajo se te burimi pranë shpellës djaloshit i ishte afruar një vashë e bukur me të cilën ishin larë së bashku në ujërat e kthjellët si loti. “Lëre, lëre këtë se nuk ka të bëjë me gjërat që na interesojnë” - tha një nga fshatarët dhe ua lehtësoi punën të gjithë atyre që i shtrëngonte frika mos përmendej emri i vashës së tyre. Kjo kërkesë ia lehtësoi pozitën edhe atij që i ra në hise të rrëfente për ngjarjen që kishin parë pranë burimit, jo pse do të duhej ta zbulonte emrin e vashës, e cila përkëdhelte djaloshin e zhveshur cullak, por pse ishte e pahijshme të shtjellonte detaje të pista në praninë e grave dhe fëmijëve. Në të vërtetë, një “ah” e lehtë që i shpëtoi nga goja një të riu, dëshmonte se të gjithë e kishin të lehtë ta imagjinonin ç’kishte ndodhur te burimi dhe në çfarë pozite të mundimshme ishin gjetur ata që kishin ndjekur me shikim lojën e trupave cullak të dy të rinjve. “Uh...!” - psherëtinë gra dhe burra të bindur se djaloshi ishte një budalla i mjerë të cilin e kishin robëruar magji të errëta dhe e detyronin të bëjë punë të çuditshme. “Ajo nuk ka qenë vajzë e vërtetë, por fantazmë që i shoqëron ata trupi i të cilëve është shndërruar në shtëpi të xhindeve!” - tha hoxha. “Por, ne...” - deshi të shpjegojë edhe diçka ai që rrëfente pak më parë, por gishti i hoxhës i drejtuar kah atij, të gjithëve ua bëri me dije se nuk kishte çka të shpjegohej më shumë. U kthyen nëpër shtëpitë e tyre me një ndjenjë lehtësie, por tani edhe më kureshtarë të gjithë të shihnin me sytë e vet atë që rrëfenin ata dy-tre veta që kishin ndjekur djaloshin në pyll. Që nga ajo ditë plot fshatarë kinse rastësisht dilnin të shëtisnin kodrinës përpjetë. Futeshin në pyll dhe fshehurazi ndiqnin djaloshin hap pas hapi. Vashat e fshatit u hidhëroheshin nopranëve që nuk e linin të qetë djaloshin të ecte nëpër pyll. Nga dita në ditë zvogëlohej numri i atyre që lodheshin duke kërkuar sqarim pse djaloshi aq shpesh fshihej nga shikimi i të tjerëve në thellësitë e pyllit në vend që të pastronte arat që ia kishte mbuluar kullosa. Nuk i brente as kërshëria e mëparshme që të shihnin se me çka e mbushte strajcën që bartte mbi shpinë kur kthehej nga pylli. Sepse e kishin parë me sytë e vet duke e mbushur me pendë dhe e dinin se kur kthehej nga pylli duke kërcyer nga gëzimi dhe i buzëqeshur kishte patur ditë të begatshme; kishte gjetur pendë me ngjyra përrallore apo kishte rastisur në ndonjë fëllënzë që moti të ngordhur dhe të tharë që e kishte goditur ndonjë gjuetar, por nuk kishte mundur ta gjente as me ndihmën e zagarëve të stërvitur për zbulimin e viktimës së plagosur. Posa u kthye qetësia në fshat dhe gratë filluan të bëjnë biseda nga më të rëndomtat, dikujt iu kujtua të shtronte pyetjen pse i nevojiteshin ato pendë laramane. Pyetja e tillë zgjoi kërshërinë e mëparshme te banorët e fshatit. Kjo pyetje sinjalizoi trazira të brendshme te banorët dhe bëri të ditur se sekreti ende nuk ishte shpalosur deri në fund. Në çastin kur burrat thuajse u binden se gratë dhe vajzat e tyre do të harrojnë bukuroshin që asnjëherë nuk mundje ta shohësh në shesh të fshatit, por ose të mbyllur në shtëpi ose duke mbledhur pendë shpendësh nëpër pyll, filluan të shtjellohen rrëfime lidhur me atë se për çka i përdorte ai ato pendë shumëngjyrëshe. Edhe në fshatrat e afërta dëgjuan për djaloshin që mblidhte pendë dhe njësoj i xëgiste sekreti se për çka i hynin ato në punë. “Me siguri i përdor për të mbushur jastëkët dhe dyshekët që ta ketë gjumin sa më të rehatshëm!” - thoshin vashat faqekuqe dhe ëndërronin shtratin e tij të butë. Flitej se, vashat më të guximshme natën e vizitonin fshehurazi dhe braktisnin shtëpinë e tij para se të lindte dielli si të pagoja. Nuk kishte zot që mund t’i çonte të rrëfenin se çka kishin parë dhe përjetuar. Pas vizitës së parë i mundonte dëshira e zjarrtë që sërish të ndiejnë ngrohtë¬sinë e shtratit të tij. Asgjë nuk tregonin, as prindërve dhe shtireshin se fare nuk e dinë që vajzat e tyre natën vizitonin fshehurazi djaloshin. Ata i shqetësonte sëmu¬ndja, e cila i kapte me radhë gocat të cilat një herë vizitonin djaloshin e bukur; në vend që të bënin pajën e nusërisë, fshehurazi nga prindërit, shëtisnin megjeve dhe kërkonin fole shpendësh për të gjetur ndonjë pendë me ngjyra nga më të bukurat që t’ia çonin djaloshit, i cili nuk u hiqej mendsh. “Na i morri në qafë ky pis i çmendur vashat, dhe na e lodhi shpirtin me sjelljen e vet të çuditshme, e cila as të pengon dhe as të zë rrugën, por ama nuk të lë të qetë dhe pa e lodhur kokën me të!” - thoshin fshatarët duke shikuar dritën e zbehtë në dritaren e dhomës së djaloshit edhe në orët e pasmes¬natës kur rastësisht dilnin në çardak të çlodhen nga ndonjë ëndërr e trishtueshme apo që të shohin yjet. “Atë duhet ta largojmë nga fshati!” - propozonin të rinjtë duke vështruar me çfarë qetësie djaloshi nisej drejt pyllit dhe kthehej në shtëpi para se të lëshohej nata me strajcën plot pendë dhe shpendë të ngordhur. “Ai është magjistar, i cili pendët i përdor për të bërë ilaçe me të cilët shëron zjarrin rinor të vashave të fshatit!” - thoshin plakat që rrinin ulur pranë kroit duke mos lënë pa përmendur se diçka të tillë nuk mbanin mend as ato, as pleqtë e mëparshëm që tani i kishte shkrirë dheu. “Thonë se pasi ua shkul pendët shpendëve të ngordhur, i var në mur ku qelben dhe krimben!” - shtonte ndonjë plakë që kishte imagjinatë më të zhvilluar. Shkurt, askush nuk kishte mundësi t’i ndalte fjalët e botës që njëherë kishin marrë dhenë: çdokund flitej për të dhe thuajse as që mund të fillonte apo përfundonte ndonjë bisedë po nuk përmendej djaloshi, i cili as që e dinte se ishte bërë preokupim kryesor i të gjithëve në fshat. Djaloshi atë nuk e dinte as asaj dite kur mbylli me dry dyert e shtëpisë dhe me valixhet në duar u nis rrugës së fshatit. Sa u habitën fshatarët për shkak të valixheve që bartte në duar po aq i befasoi kur panë se ai nuk u nis si rëndom drejt pyllit, por teposhtë kodrinës. Shkonte në një drejtim të panjohur. Fshatarët e vështronin nga pak edhe të gëzuar, sepse ja, ndodhi që edhe ai i mallkuar një herë ta ndërrojë drejtimin. Aq më shumë u gëzuan kur panë se në mbrëmje nuk u kthye dhe se dritaret e dhomave në shtëpinë e tij nuk i ndriçoi drita. Kaluan ditë, muaj dhe vite, por djaloshi as erdhi në fshat e as u dëgjua diçka për të. Largimi i tij nga fshati i shqetësoi vashat që e kishin vizituar. Ato të mjerat çdo ditë qëndronin në dritare duke shpresuar se do ta shihnin si ngjitet kodrinës drejt fshatit. Shpresonin se ai do të kthehet, se nuk do t’i harronte netët që kishte kaluar me to. Derisa vashat i lodhte pagjumësia dhe ëndrrat për bukuroshin me të cilin kishin kaluar plot net të këndshme, fshatarët e tjerë shpeshherë i afroheshin shtëpisë së tij duke i lodhur kërshëria të shohin çka fshihej në ato dhoma me dyer të kyçura. Disa thonin se djaloshi kishte braktisur shtëpinë meqenëse dhomat i kishte mbushur përplot me pendë dhe nuk kishte më as ku të flinte e lëre më të lëvizte. Kur dëgjonin pohimet e këtilla, vashat që kishin parë brendinë e shtëpisë së djalit, por nuk guxonin të tregonin, thoshin në vete: “Sa budallenj që jeni! Ato dhoma janë të mbushura plot me piktura dhe bukuri përrallore! Jo vetëm që i ka mbushur jastëkët dhe dyshekun, por edhe muret i ka mbuluar me pendë të larmishme!” Një ditë, fshatarët vendosën t’i çelin me dhunë dyert e dhomave të djaloshit. Kur hynë brenda mbetën si të shtangur; muret ishin të mbuluar me pendë dhe me plot piktura nga më të bukurat. Edhe perdet ishin të bëra nga pendët shumëngjyrëshe me kujdes të radhitura dhe përbënin një mozaik përrallor. Dhomat ishin të pastra dhe të rregulluara si më mirë. Askund nuk vërehej ndonjë pendë e hedhur e jo më diçka tjetër. Në një raft qëndronin të radhitura disa shishe të mbushura me pluhur me ngjyra të ndryshme. Atëherë ata kuptuan se djaloshi i bluante pendët e shpendëve duke bërë nga pluhuri i tyre ngjyra që i përdorte për të pikturuar. Disa enë, të cilat gjithashtu qëndronin me kujdes të radhitura në raftet e dhomave ishin të mbushura me lëng të kuqërremtë. Ajo ishte rrëshirë e shkrirë të cilën e përdorte për ta përzier me pluhurin e bërë nga pendët e bluajtura. Kështu bënte ngjyra të veçanta me të cilat pikturonte. “Sa piktura të bukura!” - mahniteshin fshatarët duke zgurdulluar sytë në peisazhet dhe hapësirat përrallore që kishte pikturuar djaloshi. Mbyllën dyert e dhomave dhe u kthyen nëpër shtëpitë e veta[/SIZE]
[SIZE=3][/SIZE]
[SIZE=3]vazhdon....[/SIZE]

Titulli: Tregime
 

[SIZE=3] Asnjeri prej tyre nuk mori vesh se, për djaloshin që ata e llogarisnin të krisur, kishin shkruajtur të gjitha gazetat e botës duke e lavdëruar se përpos pikturave të mrekullueshme kishte befasuar botën edhe me ngjyrat e veçanta përbërjen e të cilave nuk mund ta zbulonin as njohësit më të mirë të kemikaleve. Aq ua bënte fshatarëve se çka shkruanin gazetat dhe çka mendonte bota për bashkëfshatarin e tyre; ata dëshironin që ai të kthehej, të ishte pranë tyre, ta shihnin si shkon drejt pyllit që të mblidhte pendë zogjsh dhe si kthehet i buzëqeshur në shtëpi. Donin që dritaret e dhomave të djaloshit të ndriçonin si dikur tërë natën. Sepse tani e dinin ç’bënte natën dhe se pa asnjë arsye i kishin rënë në qafë. Betoheshin në vetvete se fare nuk do t’i hidhërohen pse nuk shoqërohej me ta e as do t’ia zinin për të madhe pse natën e vizitonin vashat më të bukura të fshatit. I kaploi një shqetësim i llahtarshëm shumë më i fuqishëm se ai që i mundonte kur mundoheshin të zbërthejnë sekretin lidhur me sjelljen e tij. Ky shqetësim i bëri që të pyesnin njëri-tjetrin: “Mos ke dëgjuar diçka për djaloshin e fshatit tonë! Vallë kur do të kthehet!” Shikonin rrugës nga kishte ikur duke shpresuar se ai do të vijë, i heshtur dhe i buzëqeshur mu si atë ditë kur braktisi fshatin. Erdhi, erdhi bërtitën një pasdite në fshat të gjithë që kishin zë dhe gojë duke kumtuar lajmin e gëzueshëm dhe të gjatëpritur. Askush nuk shtroi kundërpyetjen se kush ishte ai që arrinte dhe që çoi në këmbë të madh dhe të vogël, bile edhe ata të cilët me një këmbë qëndronin buzë varrit. Të gjithë dolën në rrugë që të zinin vend sa më të përshtatshëm dhe të shihnin nga afër djaloshin që i afrohej fshatit. U mbush rruga kryesore e fshatit deri te kthesa në hyrje të tij. Shtyheshin fshataret në mes tyre, por për çudi fare nuk i hidhëroheshin njëri-tjetrit kur ndodhte padashurazi që ndonjëri t’ia shkelte këmbën tjetrit apo kur ndonjë plakë e pakujdesshme atij përpara vetes ia ngulte bastunin thellë në shpinë. Dritaret e shtëpive që qëndronin skaj rrugës u mbushën me kokat e grave dhe fëmijëve nga kishin pamje edhe më të bukur se ata që qëndronin në rrugë. Gratë, ato llafazane që sikur t’ua mbyllje gojën do të flisnin me veshë, tani heshtnin si troftat në lumë dhe shikonin pingërr drejt kthesës në fund të fshatit nga duhej të arrinte ai të cilin tërë fshati e priste me padurim. “Kini kujdes dhe mos i shtroni pyetje të panevojshme!” - u tha hoxha fshatarëve. Fjalët e tij i gëlltiti ajo mizëri njerëzish që kishte braktisur shtëpitë dhe tani kishte vetëm një qëllim; të jetë sa më afër atij që do të kalonte rrugëve të fshatit. “Oh!” - klithi një plakë nga dhembja që ia shkaktoi pickama e papritur e duarve të një mustaqoku që i qëndronte mbrapa. “Të re të dashuroja, por të plakur do të të përdhunojë!” - dëgjoi ajo fjalët e tij, por nuk pati kohë t’i thotë se edhe ajo në rininë e vet shumë e kishte dashur, se për net të tëra gjumi nuk e kishte zënë duke menduar për të, sepse në atë çast fshatarët filluan të brohorisin duke shikuar drejt kthesës në fund të fshatit ku u paraqit djaloshi. Paraqitja e tij ua shtoi të skuqurit nëpër fytyra vashave që ishin ngjitur dhe fërkonin vithet e tyre në prehrin e ndonjë të riu. Të gjithë shikonin djaloshin, i cili ecte përpjetë kodrinës drejt fshatit. Hapëronte lehtë dhe ngadalë duke u luhatur. Kaloi pranë fshatarëve që hiqeshin anës që t’i lëshojnë udhë, por fare nuk dëgjoi përshëndetjet e tyre. Dukej i lodhur. Buzëqeshjen thuajse e kishte humbur diku rrugës duke u ngjitur kodrinës. Çeli dyert e dhomave, hyri në atë ku ishte krevati dhe u shtri. Shikonte pikturat e shumta që stolisnin muret, të cilat me aq ëndje i kishte pikturuar. E kapluan djersë. Por djersë gjaku, të cilat ia skuqnin duart sa herë që fshinte ballin. Tërë trupin ia mbulonin pika të kuqe. U skuq edhe çarçafi i bardhë i krevatit. Kur në dhomë hynë disa vasha të reja t’i dëshironin mirëseardhje, mezi çoi kokën t’i përshën¬deste. “Të paskan helmuar!” - klithën ato, të cilat me padurim prisnin kthimin e bukuroshit që dikur, në netët me plot yje u lejonte ta shikojnë ndërsa përziente pluhurin e bluar nga pendët e zogjve me rrëshirë dhe bënte ngjyra sekrete që nuk i njihte asnjë piktor tjetër. Kur shtrihej të pushonte mbi dyshekun e butë të mbushur me pendë, i merrte pranë vetes. Atyre u bëhej se dëgjonin këngë bilbilash derisa ai i ledhatonte. “Ta paskan helmuar gjakun!” - belbëzonin ato duke ia fshirë djersët nga të cilat u skuqeshin duart dhe mindilat e mëndafshtë. Ai asgjë nuk fliste. Zdërvidhej në krevat duke mos u ankuar fare nga ndonjë dhembje apo shqetësim. Më në fund trupi i tij u qetësua. Mbylli ngadalë sytë dhe në dhomë jehoi kuja e vashave të trishtuara nga vdekja e beftë e bukuroshit të cilin aq shumë e dashuronin. Vaji i tyre grumbulloi tërë fshatin te shtëpia e djaloshit. Të gjithë qanin. Të nesërmen e varrosën të riun. As hoxha i fshatit nuk dinte të shpjegonte pse asaj dite, ndërsa fshatarët hidhnin të lagshtë mbi trupin e tij, qiellin mbi varrezat e mbuluan shpendët dhe bënë një hije, e cila sa i trishtoi po aq i freskonte. Fluturonin duke u përplasur njëra me tjetrën por as krakëllinin, as këndonin. Duke u ndeshur në mes tyre u shkuleshin pendë, të cilat binin mbi kokat e fshatarëve. Vendi ku varrosën djaloshin u mbulua me pendë laramane të shpendëve të llojllojshëm që fluturonin mbi kokat e fshatarëve. Kur përfunduan varrimin dhe u nisën të hutuar drejt shtëpive të veta, edhe shpendët u shpërndanë. Pas vdekjes ai edhe më shumë u bë pjesë e bisedave të përditshme. Banorët e fshatit kërkonin shpjegim për vdekjen sekrete dhe të papritur të tij. Si edhe për sjelljen e çuditshme të shpendëve. Sqarime të llojllojshme bluanin kokat e të gjithëve pos foshnjave që as mund të mendonin dhe as e dinin çka i mundonte të rriturit. Jo, nuk e kanë helmuar të tjerët, por helmin vet e ka futur në trup nga pakujdesia, kundërshtonin ata që jepnin shpjegim të kundërt nga ai se djaloshin, disa ditë para se të kthehej e kishte helmuar një vajzë ziliqare, e cila nuk ishte mundur të bindej se ai do të kthehej në vendlindje që të vazhdojë dashurinë me vashat që e prisnin. Dhe shpjegonin se djaloshi nga pakujdesia kishte lëpirë duart në çastin kur kishte përdorur ngjyrë të bërë nga pendët e një fëllënzë, e cila kishte ngordhur nga kafshimi i gjarprit. Edhe sot e kësaj dite në fshatin e djaloshit nuk bëhet asnjë bisedë tjetër përpos për sekretin e vdekjes së tij. Vashat që dikur fshehurazi e vizitonin natën tani janë plaka të rralla që të gërmuqura ecin rrugëve të fshatit. Pëshpëritin emrin e tij dhe rregullisht ia vizitojnë varrin. Ia stolisin me lule dhe mindila të mëndafshtë nusërie. Dhe i mbledhin pendët e shpendëve, të cilët edhe tani shpeshherë, sipas ndonjë urdhri sekret, grumbullohen dhe fluturojnë me orë të tëra mbi varrin e djaloshit. Me ato pendë vashat e fshatit mbushin jastëkët e nusërisë ku do të vënë kokën natën e gjerdekut. Thuajse çdo ditë ndonjë plak qëndron ulur mbi varrin e djaloshit që dikur mblidhte pendë shpendësh. Duke dënesur mbi varrin e tij ata shmangin frikën nga vdekja dhe shpresoj¬në se pasi t’i mbyllin përgjithmonë sytë do të shtegtojnë në kaltërsinë e ëndrrës së pavdekshme ku i priste djaloshi, i cili kurrë nuk u hiqej nga kujtesa. Duke hapë¬ruar rëndë për çdo ditë niseshin edhe drejt shtëpisë së tij dhe atje pastronin dhomat, të cilat qëndronin të rregulluara mirë thuajse çdo çast do të kthehej pronari i tyre. Kujdeseshin për pikturat që të mos i mbulonte pluhuri. Dhe rikujtonin netët kur kishin mbështetur kokën në jastëkët e mbushur me pendë shpendësh dhe të qëndisur me pe mëndafshi. Shikonin mallëngjyeshëm perdet e bëra nga pendët dhe atë mozaik madhështor nëpër të cilin përbiroheshin rrezet e diellit apo të hënës. Shpeshherë, në orët e mesnatës në ndonjë nga dhomat dëgjohej dënesje e dhembshme. Qante ndonjë nga plakat e sotme të fshatit, e cila e zhytur në heshtjen e kujtimeve shtegtonte në thellësinë e pikturave të radhitura në mur. Dhe në ato thellësi ku valëviteshin ngjyrat e përziera të ylberit rinor e përkëdhelte puhiza e freskët që nuk i braktiste dot pikturat. Shtëpinë e vizitonin edhe pleqtë, mocanik e rrallë të dikurshëm të djaloshit. Uleshin në kopshtin përpara shtëpisë dhe vraponin në imagjinatën pas ditëve të largëta kur jo që e urrenin apo ia kishin zili mocanikut të tyre, por habiteshin sesi e kishte zbuluar mënyrën e të jetuarit që t’i mjaftojë vetvetja. Sa gëzoheshin kur u afrohet ndonjë i huaj, i cili pyeste për djaloshin e bukur. I bënin vend pranë vetes dhe gjatë e gjerë i rrëfenin për bukuroshin, i cili jetoi dhe vdiq në heshtje. Ata janë gjithmonë të gatshëm t’ju tregojnë edhe detaje të tjera për shtëpinë e tij, e cila qëndron e zbrazur. Nuk e lënë pa theksuar me mburrje se mbi pullazin e saj ende nuk kishte ndodhur të strehohej ndonjë qyqe. Përkundrazi, thoshin ata, netëve me hënë pullazin e shtëpisë e mbulojnë bilbilat dhe zogjtë e natës, të cilët këndojnë pa pushuar. Pleqve të fshatit u pëlqen t’i shoqërojnë të huajt që vizitojnë shtëpinë e djaloshit dhe të rrëfejnë për të jo vetëm pse u jepej rasti të ringjallnin të kaluarën e tyre, por që të pushonin trupin e rraskapitur në kopshtin që ishte shndërruar në lulishte. “Po, po asaj dite shpendët mbuluan qiellin mbi varreza dhe u ngjanin reve të përbëra prej pendëve laramane...!” - do t’ju thotë tregimtari plak në të cilin keni rastisur në momentin kur do të hetoj se nuk e dëgjoni kujdesshëm. “Të lutem më thuaj si e shpjegoni sjelljen e tillë të tyre....” - medoemos do të pyesni ngutshëm të nxitur nga dëshira e zjarrtë që të dëgjoni diçka më shumë për atë ngjarje thuajse të pabesueshme. Ende pa përfunduar ju pyetjen, plaku do të çohet në këmbë dhe do të largohet thellësisht i ofenduar si keni mundur rrëfimin për bukuroshin e fshatit të mos e ndiqni me vëmendje. Dhe kurrë më asnjeri prej tyre nuk do t’ju përfillë sikur edhe të kërkoni njëmijë herë falje për sjelljen tuaj jokorrekte.[/SIZE]

K.Mehmeti

Titulli: Tregime
 

Zoti i shfaqet Kolës dhe i thotë: "Kolë, ty, si njeri i mirë dhe besimtar n'mue, po t'paralajmroj qi pas nji jave ka për t'qenë Përmytja e Madhe"

Shkon Kola tek njerzit e vet dhe ja u thotë Fjalën e Zotit.
Kush besonte, mlodhi rraqet e kalamajt dhe u nis malesh. Kush s'besonte, filloi tuj qeshë e tuj u tallë me Kolën... deri sa erdh dita kur uji filloj me zaptue tokat.

Kur ju shkoj ujti n'brez, njerzit filluen me ju hypë lundrave e me shkue drejt malesh. Kur i shkoj uji n'gjoks, Kolës i kalon nji lundër afër dhe lundërtari i thotë: " Kolë, ec e hyp se po nodhë kjameti!", t'cilit Kola i thotë: "Pshtoni vedin, se mue m'pshton Zoti".

Kur i shkoj ujti n'fyt, nji tjetër lundër i kalon afër dhe i thojnë me hypë, e Kola: "Pshtoni vedin, se mue m'pshton Zoti".

Kur e mbuloj uji krejt dhe Kolës ju desh me notue, i kalon aty pari nji lundër tjetër që e fton me hypë: "Hajde Kolë, se kena ven boll n'lundër"... dhe Kola: "Pshtoni vedin, se mue m'pshton Zoti".

Si përfundim, Kola mbytet dhe n'derë t'parajsës takon Shën Pjetrin, t'cilit i ankohet dhe kërkon që t'flasi me atë t'Madhin. Shën Pjetri shkon tek i Madhi dhe i thotë: "Zot i Madh, kam ra n'hall me nji qi nuk don me hy n'parajsë pa folë me ty".
"E kush asht ai?"- e pyt Zoti Sh.Pjetrin
"Asht Kola, Ai qi i pate diftue për Përmytjen e Madhe dhe qi i ka metë peng qi nuk vajte me e shpëtue".

"Lene mor trapin t'shkoje ka t'dojë, se i çova tre herë lundrat për me e marrë dhe s'donte me hypë..."- tha Zoti.

Titulli: Tregime
 

Paragjykimi është i verbër ! :S

Një njeri i shtyrë në moshë po udhëtonte me tren me djalin e tij, i cili ishte 25 vjeç. Në fytyrën e djalit, që ishte ulur afër dritares, shihej hare e madhe... Në atë moment, djali nxori dorën jashtë dritares dhe ndjeu se era po kalonte përmes dorës së tij dhe bërtiti: -Baba, shiko si drunjtë po ecin pas nesh..! Plaku buzëqeshi.Pranë tyre ishte ulur një çift, që po dëgjonte bisedën mes babait dhe të birit dhe u ndjenë pak në pozicion të keq; -Si ka mundësi që ky djalë 25-vjeçar të sillet si fëmijë?- menduan ata. Papritmas djali bërtiti: -Baba shiko liqenin, shiko retë si vijnë pas nesh!Ky çift prapë u habit nga sjellja e këtij djali. Më pas filloi të bjerë shi. Pikat e shiut filluan të bien në dorën e djalit, të cilit i shkëlqente fytyra nga gëzimi. Papritmas ai bërtiti: -Baba, po bie shi, pikat e tij kanë mbushur dorën time. Shiko...shiko...! Në fund, çifti nuk pati më durim dhe iu drejtua plakut: -Pse nuk shkoni te ndonjë mjek për të gjetur ilaç për këtë djalë? Plaku u përgjigj: - Ne sapo dolëm nga spitali, birit tim tani i ka ardhur shikimi dhe po sheh për herë të parë në jetën e tij! Çdo herë kujto: Mos tento të dish rezultatin pa i ditur mirë detajet!

Titulli: Tregime
 

" Djali me karakter të keq "

Babai i tij i jep një çantë plot me gozhdë dhe i thotë : Sa herë ti të humbësh durimin dhe nuk e kontrollon dot veten tënde kur zihesh me dikë , ngul nga një gozhdë në gardhin e shtëpisë.
Ditën e parë djali nguli plot 37 gozhdë.
Në javët që pasuan mësoi të kontrollonte numrin e gozhdëve që ngulte në gardh, dhe filloi ti pakësonte nga dita në ditë .Ai mësoi që ishte më e thjeshtë të kontrollonte veten se sa të ngulte gozhdë.
Më në fund erdhi dita kur djali nuk nguli asnjë gozhdë në gardh dhe i lumtur shkon ti tregojë të atit .
I jati i thotë : Tani fillo e shkuli gozhdët që ke ngulur për çdo ditë që humbje kontrollin.
Ditët kaluan dhe djali shkoi përsëri te i jati për ti treguar që i kishte shkulur të gjitha gozhdët.
Shkuan të dy para gardhit dhe i thotë të birit : Biri im je sjellë mirë por shiko se sa vrima ka në gardh !
Gardhi nuk do të jetë më si më parë !
Kur zihesh me dikë dhe e fyen, i lë plagë si këto...
Mund ti ngulësh një njeriu thikën , mund edhe t'ja nxjerrësh më pas , por do ti rrijë gjithmonë një shenjë ....
Nuk ka rëndësi se sa herë mund të kërkosh të falur , plaga do të rrijë..
Plagët që krijohen nga fjalët vrasin njësoj si plagët fizike..!!

P.s ... Emine nuk i kam lexuar , (tani e vërejta :S )

P.s ... Zero nuk është me rëndësi nga vijnë këto tregime , kryesore janë tregime me vlerë dhe ke dobi nga to nëse i lexon :P:P:P

Sekreti i lumturisë
 

[FONT=Georgia][SIZE=3]Sekreti i lumturisë [/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Një tregtar e dërgon djalin e tij të mësojë Sekretin e lumturisë tek një njeri i urtë dhe i zgjuar. Djali i ri i përhumbur nëpër shkretetirë udhëton 40 ditë deri sa arrin tek një kështjellë në majë të një mali. Atje jetonte plaku i urtë , të cilin po kërkonte djaloshi.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Megjithatë , pas gjetjes së plakut të urtë , djaloshi hyn në një dhomë dhe sheh një numër të madh njerëzish , tregtarë që shkonin e vinin , njerëz që po bisedonin nëpër qoshe , një orkestër të vogël që po luante një muzikë të mrekullueshme , dhe atje në një qoshe ishte një tavoline e shtruar me frutet më të shijshme të botës.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Plaku i urtë bisedonte me çdonjërin , dhe djaloshit i duhej të priste gati 2 orë derisa ti vinte radha.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Me një vigjilencë dhe durim të madh , plaku i urtë po e dëgjonte arsyen se pse kishte ardhur djaloshi deri atje , por i tha që në atë moment ai nuk kishte kohë që ti shpjegonte Sekretin e Lumturisë.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Ai i propozoi djaloshit që të shëtiste rreth nëpër pallatin e tij dhe të kthehej pas 2 orësh.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]“Por unë dua që t’iu kërkoj diçka” – shtoi plaku i urtë , ndërkohë që i dha një lugë çaji në të cilen futi dy pika vaj – “ Ndërkohë që do shëtisësh nëpër pallat , ki kujdes lugen se mos të të bien dy pikat e vajit”[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Djaloshi , shkoi të shëtise të gjithë pallatin, ngjiste dhe zbriste shkallët, dhe shëtiste gjithandej dhe gjithmonë i mbante sytë tek luga. Dhe pas dy orëesh, ai kthehet tek plaku i urtë.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]“ E pra “ – pyet plaku i urtë – “ A i pe tapetet Persiane në dhomen e ngrënies ? A e pe kopshtin tim , kopësht për të cilin kopshtarët e mij kanë shpenzuar 10 vjet për ta ndërtuar ? A e pe bibloteken time madhështore ?[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]I zënë ngushte, djaloshi pranon që nuk ka parë asgjë. Ai u kujdes vetëm që të mos i derdheshin pikat e vajit , ashtu siç e kishte porositur plaku.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]“ Keshtu që , kthehu dhe shko e shiko mrekullitë e botës time”- tha plaku i urtë. “ Ti nuk mund të besosh një njeri nëse nuk e njeh shtëpinë e tij “[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Tani me shumë lehtësi , djaloshi e kap lugen dhe shëtit përsëri nëpër pallatin madhështor, kësaj radhe ai humbet nëpër bukurinë e mureve të vizatuara në mënyrë artistike. Ai shikon kopshtet, mallet rreth e përqark pallatit, lulet dhe trëndafilat me flatrat e tyre delikate dhe magjepsëse. Dhe në fund kthehet tek plaku i urtë dhe i shpjegon në detaje atë që ka parë.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]“Por , ku janë dy pikat e vajit që të prosita që të mos i derdhesh?” e pyet plaku.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Shikon lugen , dhe sheh që ai e kishte derdhur vajin.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]“ E pra , kjo është keshilla që të dhashë ty “ – tha i urti i të urtëve. “ Sekreti i Lumturisë qëndron në atë që të shijosh të gjitha bukuritë e botës dhe të mos harrosh kurrë dy pikat e vajit në lugë “ [/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[B][FONT=Georgia][SIZE=3]Paulo Coelho ( Alkimisti )[/SIZE][/FONT][/B]

Një letër
 

[B]Vajza, duhet te kuptoni disa gjera…[/B]
[B]Neve nuk merzitemi nese flisni me djem te tjer, nuk merzitemi nese keni shok meshkuj, por kur jemi diku me ju dhe vjen nje djal…dhe ju I hidheni siper pa e prezantuar e harroni qe edhe ne jemi ne te njejten dhome, kjo na nervozon.[/B]
[B]Ne nuk merzitemi nese dergoni mesazhe me shoket tuaj.[/B]
[B]Por kur kjo gje ndodh ne 2 te nates, na ben te dyshojme.[/B]
[B]Cfare mund te ket kaq te rendesishme ne 2 te nates?![/B]
[B]Nese ju themi: e bukur, e mrekullueshme, simpatike nuk po genjejm, prandaj mos na thoni qe nuk kemi te drejt sepse nuk do te reshtim kurre se theni keto.[/B]
[B]Karakteristika me sensuale e nje vajze esht besimi ne vetvete.[/B]
[B]Na puthni kur nuk mund ten a shikoj askush, por edhe nqs na shikojne…do ishte akoma me bukur![/B]
[B]Nuk duhet te visheni enkas per ne. nese ju ftojm diku mos vishni fundin me te shkurter qe keni dhe sa me shum tualet te mundeni.[/B]
[B]Neve na pelqeni per ate qe jeni ne te vertet.[/B]
[B]Per shembull, mua me pelqen me shum nje vajze e veshur me nje bluze te thjeshte dhe atletet e mia.[/B]
[B]Mos e merrni seriozisht cdo gje qe ju themi. S[/B]
[B]arkazma esht 1 gje e mrekullueshme.[/B]
[B]Mos u merzitni edhe per gjerat me te vogla.[/B]
[B]Mos na tregoni sa seksi esht Brad Pitt apo Jessy McCartney …[/B]
[B]Eshte e merzitshme.[/B]
[B]Keni shoqet tuaja per te folur per kto gjera.[/B]
[B]Dua te theksoj, se nese nje djal ju trajton keq, mos u perpiqni ta ndryshoni sepse nuk ka per te ndryshuar![/B]
[B]Gjeni dike qe tju bej te buzeqeshni kur po ndiheni keq . dike qe tju fale edhe kur gaboni.[/B]
[B]Qe tju doje pavaresisht dhimbjes qe mund ti shkaktoni.[/B]
[B]Dike qe do te ler ne mes punen qe ka ne dore vetem per tju then ‘Te Dua!’[/B]
[B]Na jepni neve, djemve te mire, nje mundesi”[/B]

Dashuria e pare.....
 

[SIZE=3][B]Ajo ndoshta nj[B]ë[/B] dit[B]ë[/B], pas shum[B]ë[/B] vitesh, do t[B]ë[/B] gjendet duke pir[B]ë[/B] nje kafe me at[B]ë[/B]... [/B]Do ti flas[B]ë[/B] atij per karrieren e saj brillante,per femijet e saj te adhurueshem e per bashkeshortin perfekt qe ka ne krah.[/SIZE]
[SIZE=3]E pastaj, do te ngule syte ne ate filxhan te vogel vetem qe te mos perballet me shikimin e tij,[/SIZE]
[SIZE=3]te mos humbiste ne ata sy qe e bene te shihte per here te pare dashurine e vertete. [/SIZE]
[SIZE=3]Do te perpiqet te degjoje vertete ato qe ai i thote,[/SIZE]
[SIZE=3]duke forcuar mendjen e saj te mos kujtonte se si tingulli i atij zeri,[/SIZE]
[SIZE=3]ja bente zemren ti rrihte aq fort.[/SIZE]
[SIZE=3]E akoma, do te shohe gojen e tij per te mos kujtuar se mungesa e buzeqeshjes se tij i kishte shkaktuar gjithmone lote te hidhur.[/SIZE]
[SIZE=3]Ne fund, pasi ka mbaruar ate kafe te cuditshme duke luftuar ate ndjenje akoma me te cuditshme ne stomak,[/SIZE]
[SIZE=3]do ta pershendese me nje te puthur ne faqe e kur te largohet do te ndjeje ate parfum,[/SIZE]
[SIZE=3]ate parfum qe ajo kishte dashur aq shume ne rrobat e saj.[/SIZE]
[SIZE=3]Keshtu, duke u kthyer ne shtepi e vetme, do te ndjeje nje lot ti rreshkase neper fytyre e vetem atehere do te kuptoje se sa e vertete ishte ajo qe i perserisnin shpesh te gjithe... [/SIZE]
[B][SIZE=3][I]"[/I][I]Dashuria e pare nuk harrohet kurre."[/I][/SIZE][/B]

Titulli: Tregime
 

[LIST][*][*][*][*][*][*][*][/LIST][B][IMG]http://illiweb.com/fa/empty.gif[/IMG] [URL="http://www.klealove.com/t15983-vertet-tregim-i-bukur-lexojeni#689784"]Vertet tregim i bukur lexojeni[/URL][/B]

[IMG]http://illiweb.com/fa/empty.gif[/IMG] nga [COLOR=#228B22][B]Wolf[/B][/COLOR] prej Sun 22 May 2011 - 17:28
[I]Një vajzë po priste aeroplanin në një aeroport të madh.
Meqënëse i duhej të priste gjatë, vendosi që të blinte një libër që të kalonte kohen.
Bleu librin dhe një kuti me biskota.
U ul në vendin ku rrinë zakonisht persona të rëndësishëm në mënyrë që askush të mos e pengonte.
Afër saj ishte karrigia me biskota dhe një karrige më tej një person tjetër i cili lexonte gazeten.
Kur ajo filloi të merrte biskota, edhe zotëria nga karrigia tjetër mori një.
Ajo u habit pa masë, por nuk tha asgjë, vetëm vazhdoi të lexonte librin.
C'do herë që ajo merrte nga një biskotë, këtë e bënte edhe zotëria pa u mërzitur fare.
Vazhduan kështu deri sa në kuti mbeti vetëm një biskotë, dhe vajza mendoi:
Më intereson të di se cfarë do të bëjë ai tani!!
Zotëria e mori biskoten e fundit dhe e ndau në dy pjesë.

"Kjo me të vërtetë është e tepërt, filloi të mendojë nervoze vajza, mori sendet e veta, librin, çanten dhe shkoi drejt daljes.
Kur u ndje më mirë, u ul në një vend ku nuk ishte askush që të mos kishte më asnjë ndodhi të tillë të papritur.
E mbylli librin dhe hapi çanten që ta fuse brenda, dhe në momentin kur shikoi brenda, pa një kuti me biskota të pahapur fare.
U turpërua dhe atëherë e kuptoi se kutia me biskota kishte qenë e zoterisë qe kishte qënë ulur në karriken pranë të sajes, por i cili pa asnjë shqetësim, nervozizëm apo brengë e ndau edhe biskoten e fundit me të, krejtësisht ndryshe nga ajo, që ndjehej e lënduar në krenarinë personale dhe ndjenjat e veta.

Sa herë në jeten tonë ne kemi ngrëne dhe do të hamë biskoten e huaj, dhe këtë nuk e kemi ditur dhe nuk do ta dimë kurrë?

Para se të vijmë në ndonje përfundim të shpejtë dhe para se të fillojmë të mendojmë keq, shikoni me kujdes detajet, shpesh herë situatat nuk janë të atilla sic na duken neve në shikimin e parë..[/I]

Mos nënvlerëso askënd
 

Një fëmijë shtat shkurtër, hyri tek berberi, i cili i pëshpëriti klientit që po qethej:
- ”Ky është fëmija më idiot në botë dhe psenë ta tregoj tani.”
Menjëherë, ai futi dorën në xhep dhe që andej nxori dy monedha, njëra njëqind lekëshe dhe tjetra njëzet lekëshe. Pasi i kërkoi djaloshit të afrohej, ai i zgjati dy duart, ku në secilën prej tyre kishte njërën nga dy monedhat e lartpërmendura.
Djali mori monedhën njëzet lekëshe dhe u largua pa thënë asnjë fjalë.
Mandej, berberi iu drejtua klientit që po priste dhe i tha:
-”A e nuk të thashë se ky fëmijë është idiot dhe nuk merr erë nga kjo botë?! Gjithmonë ai zgjedh njëzet lekëshin, duke lënë një qindëshen.”

Pasi klienti u qeth dhe doli jashtë, dalloi djalin i cili po dilte nga dyqani i akulloreve. Kureshtja e shtyri ti afrohet dhe ta pyesë:
-”Përse gjithmonë zgjedh njëzet lekëshin dhe nuk merr qindëshen?!”
Djali, me buzën në gaz ia ktheu:
-”Atë ditë që do të marr qindëshen, lojës time i vjen fundi dhe [U]nuk blej dot më akullore![/U]”

[B]Morali:[/B]
[B]Ndonjëherë, mendojmë se disa njerëz nuk e meritojnë vlerësimin tonë për atë që bëjnë. Në fakt, ne i kemi nënvlerësuar aftësitë e tyre, për shkak të padijes tonë. Prandaj, kurrë mos e nënvleftëso dikë! Kurrë mos e nënvleftëso dhe mos e ironizo dikë sepse është i vogël. Mushkonja është e vogël, por të lë gjithë natën pa gjumë dhe të shkakton goxha kokëçarje.![/B]

Titulli: Qendra tregetare e burrave!
 

Në një qytet ishte hapur një qendër tregtare ku shiteshin burra, aty çdo femër mund të shkonte për të zgjedhur një burrë sipas shijes së saj. Një ndër rregullat e shitblerjes në këtë qendër ishte edhe: Çdo femër ka vetëm një shans për të hyrë në këtë treg! Ajo duhet të zgjedhë burrin në një prej kateve ose mund të shkojë deri te kati më të epërm, mirëpo çdoherë humb të drejtën të zbresë një kat më poshtë.

Një femër paska hyrë te kjo qendër tregtare ku shiteshin burra…

Në hyrje të katit të parë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë dhe janë të punësuar

Në hyrje të katit të dytë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar dhe i duan fëmijët

Në hyrje të katit të tretë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, i duan fëmijët dhe janë shumë të bukur

Femra mendoi: Woow, nejse do të shkoj më lart

Vazhdoi të ngjitet që të arrijë në katin e katër ku shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, i duan fëmijët, janë shumë të bukur dhe u ndihmojnë bashkëshorteve në punët e shtëpisë

Ajo u mahnit ndëra zemra i rrihte me shpejtësi: “O Zot, nuk mund të mos pranoj, do ta blej në këtë kat!”…

Por, sërish vendosi të ngjitet më lart…

Në hyrje të katit të pestë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, I duan fëmijët, janë shumë të bukur, janë shumë romantikë dhe vazhdimisht shprehin fjalë dashurie

Femra gati se hyri në këtë kat, por vendosi të ngjitet më lart.

Në hyrjen e katit të gjashtë shkruante:

Ti je vizitorja numër :4 363 012

Në këtë kat nuk shesim burra, Sepse ky kat u ndërtua veçanërisht për të argumentuar se gratë nuk mund t’i kënaqësh.

Faleminderit për shopingun te qendra tregtare e burrave.

Kujdes shkallëve teposhtë ndërsa ne të dëshirojmë një ditë të lumtur. :tongue:

Zemrat e mira, nuk duan duartrokitje
 

[I]Një djalë i mirë, tregon mbi një përvojë të tij me babanë:[/I]

Ishim duke pritur radhën për të blerë biletat e cirkut – tregon ai – shfaqje të cilën mezi prisja ta shoh.
Mes nesh dhe shitësit të biletave qëndronte një çift me tetë fëmijë pas, të gjithë ishin nën dymbëdhjetë vjeç.
Nga veshja dhe mënyra si qëndronin, dukej që ishte një familje e varfër, por të edukuar dhe të kulturuar.
Fëmijët prisnin në radhë dy e nga dy, të kapur për dore dhe duke biseduar mbi elefantët veshë mëdhenj që do të shohin në cirk, si dhe palaços hundëgjatë.
Dukej qartë që ishte hera e parë që po shkonin në shfaqjen e cirkut dhe mesa dukej, shfaqja e asaj nate ishte shumë e rëndësishme për ta.
Prindërit e fëmijëve ishin në fillim të grupit, të kapur dorë për dore dhe kryelartë.
Kur babai i fëmijëve u afrua me biletashitësin, e pyeti sa kushtonte çmimi i biletave. Biletashitësi e pyeti sa bileta dëshironte dhe ai u përgjigj:
- ”Dy për të rritur dhe tetë bileta për fëmijë.”

Biletashitësi i tregoi çmimin e biletave dhe menjëherë filloi të përgatisë biletat. Kur dëgjoi babai çmimin, uli kokën, ia lëshoi dorën të shoqes, ndërkohë që buzat filluan ti dridhen. Ai u përkul pak dhe pyeti:
- ”Më falni, po sa thatë kushtojnë biletat?”
Biletashitësi ia përsëriti dhe një herë çmimin e tyre. Duke qartë që ai nuk i kishte të hollat e mjaftueshme për biletat e cirkut.Si do u thoshte fëmijëve të tij se nuk i mjaftojnë të hollat për tu blerë bileta të gjithëve?

E gjitha kjo ndiqej me sy dhe vëmendje nga [B]babai im[/B], i cili futi dorën në xhep, nxori një kartëmonedhë dhe e hodhi përtokë. Mandej, u përkul, e mori dhe duke ia drejtuar babait të fëmijëve i tha:
- ”Më falni, por kjo kartëmonedhë ra nga xhepi juaj.”

Burri e kuptoi këtë trukim të babait dhe meqë nuk kishte zgjidhje tjetër, e pranoi ndihmën, e cila e nxori nga ai siklet.
Ai e pa babanë në sy dhe teksa [U]dy lot u shkëputën nga sytë[/U], i tha gjithë mirënjohje:
- ”Faleminderit zotëri! Kjo do të thotë shumë për mua dhe për familjen time.”

Unë dhe babai u kthyem menjëherë tek makina, pa e parë shfaqjen e asaj nate.
[B][U]Por nuk ishim kthyer duarbosh! [/U][/B]

Përgatiti: Ertigen Doçi, Anderson Marku

Besnikeria e një ushtari
 

[I]Në letërsinë angleze, rrëfehet një ndodhi e cila u mësohet fëmijëve në shkollë.[/I]

Gjatë luftës së dytë botërore, ushtarët britanikë ndiheshin të rraskapitur, me moral të rënë dhe u mungonte vullneti për të vazhduar luftën.
Shumë prej tyre ndiheshin të pashpresë dhe ishin të gatshëm që edhe të vdisnin, vetëm të mos luftonin më.
Një nga gjeneralët e luftës, duke menduar mbi një stimulim, i erdhi në mendje një ide interesante.
Ai mendoi që çdo ushtar ta lidhë me korrespondencë me një femër. Kështu, ai u kërkoi vajzave angleze që të lidhen me një nga ushtarët në frontin e luftës, t’i shkruajë dhe t’i japë kurajë.
Si gjithë ushtarët e tjerë, edhe personazhi i kësaj ndodhie lidhet me një vajzë dhe kishte me të korrespondencë të rregullt.
Edhe pse nuk ishin parë asnjëherë, lidhjet e tyre u forcuan, saqë tashmë filluan të lidhen edhe emocionalisht me njëri-tjetrin.Ndërsa lufta po mbyllej, personazhi ynë i shkruan të dashurës së tij se do të ktheje së shpejti në Londër dhe se dëshironte të martohej me të.
Vajza i shkroi se akoma nuk ishin parë dhe nuk ishin pëlqyer fizikisht. Megjithatë, ushtari i shkruan gjithë mirënjohje dhe besnikëri se ajo e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurt, me inkurajimet dhe ngritjen e moralit.
Duke parë vendosmërinë e tij, vajza i shkroi:
- ”Kam frikë se kur të më shohësh nuk do më pëlqesh. Prandaj, unë do të pres tek stacioni i trenit dhe në xhepin tim të majtë do të mbaj një trëndafil të kuq. Nëse të pëlqen pamja ime, qëndro dhe më fol, në të kundërt largohu pa më folur, që mos më thyesh zemrën më shumë. “

Sa më shumë që treni afrohem me stacionin ku do të zbriste, zemra e ushtarit tonë e shtonte[I] ritmin e rrahjes[/I].
- Vallë si do të ishte ajo që i kishte dhënë zemër dhe inkurajuar? A do të ishte e bukur siç shpresonte, apo e shëmtuar?

Me të zbritur nga treni, ai u përball me një vajzë që mbante një trëndafil në xhepin e majtë të xhaketës. Ai mbeti i hutuar për një farë kohe, pasi vajza që shihte ishte një [U]shëmtarake [/U]që nuk e kishte shoqen. Vajza që kishte përballë, nuk kishte asgjë të përbashkët me atë që ai kishte imagjinuar gjatë gjithë atyre viteve.
Kjo e bëri që ta injorojë atë dhe menjëherë u nis për në shtëpi. Pasi kishte bërë disa hapa, u ndal dhe mendoi me vete:
- ”Ku është besnikëria dhe mirënjohja për atë që i kishte qëndruar pranë, e kishte inkurajuar dhe i kishte dhënë zemër?Vërtet që qenka shumë e shëmtuar, por ajo më shpëtoi jetën.”

Në fund, ai vendos që të jetë besnik dhe mirënjohës me atë që e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurt. Kështu, ai kthehet, qëndron para vajzës dhe i thotë:
- ”Unë jam personi të cilin po kërkon.” Vajza i buzëqeshi dhe ia ktheu:
- ”Por unë nuk jam ajo që kërkon ti. Vajza që kërkon ti është [I]ajo vajza e bukur atje[/I]. Është ajo që ma dha trëndafilin ta mbaj në xhep, që të testojë nëse je besnik dhe mirënjohës apo jo.

Nje leter e nje vajze të vogel pasi humbi babain
 

I dashur babi, jam unë, vajza jote e vogel Klea.
Kohet e fundit jam perpjekur shume te jem e forte.
Megjithate, ti me ke ndihmuar te krijoj kujtimet me te mrekullueshme te jetes sime, prandaj kjo leter do te jete e gezueshme.
Ka kaq shume gjera per te cilat dua te te falenderoj Ty.
Faleminderit qe ishe atje qe nga dita ime e pare.
Faleminderit qe me ndihmove te ngrihesha sa here qe rrezohesha ndersa po mesoja te ecja mbi kembet e mia te vogla e te shkurtra.
Dikur mendoja se e beje thjesht qe une te mos vritesha.
Sot kam kuptuar qe po me mesoje te ecja drejt rruges se jetes.
Faleminderit qe nuk me lije kurre ti zgjidhja e vetme problemat super te veshtira te matematikes.
Dikur mendoja se e beje vetem per notat e mira.
Sot kam kuptuar qe po me pergatisje per problemet akoma me te veshtira qe me prisnin ne te ardhmen.
Faleminderit per te gjitha netet qe i ke kaluar pa gjume, prane shtratit tim kur un isha e semure.
Kam kuptuar se ishin provat e dashurise dhe perkujdesjes tende ndaj meje.
Faleminderit qe me mesoje gjithmone te dalloja te miren nga e keqja.
Dikur mendoja se doje te me beje mua, femijen perfekt.
Sot kam kuptuar se po me mesoje cilat jane gjerat qe kane vertet rendesi ne jete dhe njera prej tyre ishte te behesha nje njeri i drejte, ashtu si ti.
Si mund ta pershkruaj me fjale dashurine qe ruaj per ty ne zemer? E pamundur!
Por, e di babi? Ke qene heroi im, frymezimi im i heshtur.
Shpresoj qe duke lexuar keto rreshta aty ne parajse se vetem aty e meriton te ndodhesh...
Te kuptosh se ne kete bote te poshter eshte nje vajze e vogel, vogelushja jote, qe nuk e beson kurre se ti nuk jeton me...
[B]Ty te moren engjejt lart ne parajse,se ti ishe engjelli im ba..[/B]
[B]Miss you dad.. :((([/B]

Më shkruaj vetëm një letër mami
 

Mami mbreme ne darke po enderroja...Ti trokisje ne deren time disi e humbur ne portret.Ishe hera e pare qe pashe ne syte e tu nje ndienje te cuditeshme.Ti e ndjeve per here te pare qe une e ti nuk ishim njesoj.E duke me perqafuar fort u cudite kur pe ne syte e mi gjithe ate trishtim e qetesine qe nuk e kisha me.Sa kohe e gjate kishte kaluar qe nuk te kisha perqafuar e ne ate qetesi qe u kriua ngadale te thashe me fal .Por mjaftoj nje zhurme per te me zgjuar nga gjumi.Per te me bere te qaj e per te me kthyer ne femijerine time .Ne ate femijeri kur qielli ne vere behej det.Une i krahasoja me ty kukullat e mia.Me ty mesoja te gjithe perrallat me te bukura qe ti mi tregonte me ze te ulet.E kur ne krahet e tua me zinte gjumi akoma nuk e kuptoja cfare ishte te ndjeheshe e lumtur.Por kur bera 18 vjec une ndryshova-Tani e shikoj veten se si kam qene atehere.dhe ne nje moment u ndjeva e vetme e deshperuar, sepse une nuk isha vajza qe ti meritoje te kishe.Dhe aty mbaroj kofidenca jone.Ato pak momente qe flisnim bashke ishin per mua gjeja me e madhe.Shpesh here fshihesha ne nje padurim te ftohte sepse mendoja qe ne ato momente ti po qaje per djalin qe kurre se pate.Kaloja shume kohe jashte shtepise.Nuk i duroja dot parashikimet e tua per gjera te kota.Fillova te behesha dhe xheloze sepse ti ishe e madhe e paarriteshme dhe me e bukur se une.E keshtu ju dhurova nje endrre kalimtare duke mbyllur zemren time ne nje shishe,Me mungonte kurajoja te te thoja 2 fjale sepse me vinte keq qe isha une vajza jote.Por ti nuk troket me ne deren time ndaj une kam pare nje enderr qe nuk mund ta realizoj.Sepse une e kam mendimin te mbushur plot me asgjen time dhe krenarija nuk do qe te me fal .Por nese do te trokisje ne deren time me te vertet.Nuk do te mundja te te thoja as edhe nje fjale.Ti do te me flisje me ate shikimin tend pak te eger e une do te ndihesha perseri e vetme.Ndaj te shkruajta kete leter konfuze.te pakten per te rigjetur pak paqe tek vetja.Jo per te kerkuar 100 here falje por vetem qe te mundem te te them mami me vjen keq.Nuk eshte me e vertet qe une kam turp nga vetja.Sepse e ndjej qe ne shpirt jemi shume te ngjashme.Une do te pres me padurim nje tjeter enderr.
[B]Te dua shume mami,[/B]
[B]Me shkruaj nje leter ne enderr.[/B]
[B]Vajza jote.[/B]

Titulli: Tregime
 

Ne sallen e operimit ajo rrezikoi shum te vdiste.. Ju shfaq fytyra e Zotit dhe gruaja e pyeti: "Mos valle koha ime mbi toke ka mbaruar tashme?" Ai ju pergjigj: "Jo akoma. Te kan mbetur edhe 43 vite, 2 muaj dhe 8 dite te tjera per te jetuar." Pas sherimit, gruaja vendosi qe te qendronte ne spital dhe te bente nje terheqje lekure, heqje dhjami dhe nje transplant gjoksi. Ajo ndryshoi edhe ngjyren e flokeve dhe zbardhi dhembet. Meqenese i kishte mbetur shume kohe per te jetuar, gruaja mendonte se duhej ta shfrytezonte ate kohe ne maksimum. Pas operacionit te fundit, ajo doli nga spitali, dhe ndersa po kalonte rrugen e shtypi 1 makine. Kur arriti perballe Zotit u ankua: "Ti me the qe kisha edhe 43 vjet, 2 muaj dhe 8 dite per te jetuar. Pse nuk me shpetove nga aksidenti?" dhe Zoti ju pergjigj: "Epo nga ndryshimet qe kishe ber, nuk munda te te njoh

Titulli: Tregime
 

Leter babait nr 2

Atëherë ky qe vetëm fillimi, por ndjesia e hiçit, që shpesh më kaplon të tërin (ndjesi që në rrethana të tjera është madje fisnike dhe produktive), e ka zanafillën sidomos në ndikimin tënd.
Do të kisha pasur nevojë për dikë që të më jepte zemër, për pak mirësjellje, që do të ma lehtësonte udhën, ndërsa ti, qëllimisht, më fusje shkopinj në rrota, edhe pse e bëje pa të keq. Por ja që nuk isha i zoti. Për shembull, më lëvdoje kur përshëndesja siç duhej dhe marshoja me hap të rregullt, por unë s’isha tip për ushtar; ose më jepje zemër kur haja si ka, madje kur pija edhe birrë, kur nëpërdhëmbja këngë që s’i kuptoja apo përsërisja si papagall thëniet e tua të parapëlqyera, por asgjë nga këto s’kish të bënte me të ardhmen time.
Kjo pasqyrohej edhe në epërsinë tënde shpirtërore. Kishe kapur majat me forcat e tua dhe për rrjedhojë kishe besim të verbër në to. Kjo s’më bënte dhe aq përshtypje në fëmijëri sesa më vonë, kur u rrita. Nga kolltuku ku rrije ulurmbizotëroje botën mbarë. Vetëm këndvështrimi yt ishte i drejtë, gjithçka tjetër ishte e padrejtë, e çuditshme, çmendurake, anormale. I ushqeje vetes një besim të tillë që, edhe kur përcartje, të dukej sikur të drejtën e kishe në anën tënde. Rastiste që për një problem të caktuar të mos kishe kufarrë mendimi, duhej të ishin të gabuara, pa asnjë përjashtim. Fjala vjen, mund të flisje keq për çekët, pastaj për gjermanët, për hebrenjtë dhe jo vetëm për raste të veçanta, por në përgjithësi, dhe si përfundim, përveç teje, të gjithë dilnin të njollosur. Në sytë e mi ishte skicuar figura enigmatike e tiranit, ligji i të cilit i ka rrënjët te personi, jo te mendimi. Të paktën kjo ishte përshtypja ime.
Edhe në lidhje me mua, e drejta anonte, rëndom, nga ti, jo vetëm kur bisedonim, pasi dialogu thuajse nuk ekzistonte mes nesh, por edhe në realitet. Dhe s’duhet shumë për të kuptuar arsyen: gjithë mendimet e mia i nënshtroheshin shtypjes sate marrafrymëse, edhe ato që nuk puqeshin me të tuat, madje sidomos ato. Të gjitha idetë, në dukje të çliruara nga thundra jote, ishin, që në shpërgënj, të damkosura nga gjykimi yt negativ; dhe ishte thuajse e pamundur të shfaqje një mendim të pacunguar e të arrirë në një situatë të tillë. Nuk flas këtu për mendime të stërholluara, por edhe për trillet më të papërfillshme fëmijërore.

[SIZE=3]Franz Kafka.[/SIZE]

Titulli: Tregime
 

[I]Letra nr 1[/I]

[I]I dashur baba...[/I]
Isha fëmijë frikacak; por edhe kokëfortë, siç janë fëmijët. Padyshim, mamaja m’i plotësonte tekat, por nuk mund ta besoj se kam qenë aq i azdsur, s’mund ta besoj se një fjalë e ngrohtë, një vështrim i përdëllyer, duke më marrë qetësisht për dore, të mos e platitnin qenien time dhe të arrije çka dëshëroje. Dhe ti, në thelb, je njeri babaxhan dhe i dhembshur (ato çka po them nuk bien në kundërshti, flas për përshtypjem që kisha krijuar për ty në vogëli), por jo të gjithë fëmijët janë aq këmbëngulës dhe të guximshëm që të rendin kaq gjatë pas dashurisë, derisa të gjejnë atë. Ti di ta trajtosh një fëmijë vetëm sipas midesë sate, gjithë forcë, rrapëllimë e nerva të cingërisura dhe, në rastin tim, kjo të duket kaq e qëlluar, pasi doje të shihje tek unë një djalosh të fortë e guximplotë.
Sot, është e qartë, arrij t’i përshkruaj vetëm tërthorazi metodat edukative që përdorje në hapat e parët ëjetës sime, por, sidoqoftë, arrij t’i ravijëzoj sërish në mendje, duke pasur parasysh periudhat e mëvonshme dhe mënyrën se si sillesh me Feliksin. Veç kësaj, duhet mbajtur parasysh se atëherë ishe mjaft më i ri, pra më i fuqishëm, më energjik, më i shpërqendruar, ishe më pak i kujdesshëm nga ç’je tani dhe i përpirë nga puna jote; mezi të shihja një herë në ditë dhe përshtypja që ngjallje tek unë ishte e thellë dhe kurrë nuk u nemit e s’u bë monotone.
Nga vitet e para të jetës ndërmendësohej vetëm një ndodhi. Ndoshta e kujton edhe ti. Një natë qarravitesha paprerë, sepse doja ujë, sigurisht jo për shkak të etjes, por ndoshta për të të bezdisur dhe për t’u zbavitur. Meqë kanosjet fjalërënda s’kishin bërë punë, më ngrite nga shtrati, më nxore në ballkon, mbylle derën dhe më le aty, për pak çaste, vetëm, në fill të këmishës. S’dua të them se nuk veprove drejt; ndoshta atë natë, me të vërtetë, s’ia dilje dot ndryshe që të preheshe në paqe; desha vetëm të të përshkruaj mënyrat e tua edukative dhe vragat që lanë mbi mua.
Ai ndëshkim, sigurisht, më bëri më kokëulur, por më trallisi në thellësi të shpirtit. Kurrë nuk arrita të vë në kandar ujin që kërkoja, kokëngjeshur si mushkë, dhe frikën pa anë e fund që ndieja teksa gjendesha jashtë. Edhe vite më vonë më kallte datën fantazia brejtëse sikur burri i stërmadh, im atë, vendi i fundit ku mund të përplasja kokën, mund të vinte natën, pa kufarrë shkaku dhe të më nxirrte vrikthi, nga shtrati në ballkon; pra, për të, s’isha veçse një zero me xhufkë.
.....................

[SIZE=4]Franz Kafka.[/SIZE]

Mbreti me katër gra
 

Ishte njëherë një mbret i cili ishte martuar me katër gra. Mirëpo gruan e katërt e donte çmendurisht dhe bënte çdo gjë vetëm që ta lumturonte atë. Kurse gruan e tretë gjithashtu e donte mirëpo e ndjente sikur ajo po e tradhëtone me dikë tjetër.
Gruan e dytë, çdo herë kur mbreti kishte vështirësi kthehej te ajo, dhe ajo çdo herë e dëgjonte kur ai ishte ngushtë …
Por gruan e parë e linte pas dore dhe nuk kujdesej për të e as nuk ja jepte hakun edhe pse ajo e donte shumë dhe luante rolë të rëndësishëm në ruajtjen e mbretërisë.Një ditë sëmuret mbreti dhe e ndjeu se po i vinte fundi. Filloi të mendoj e tha: “Unë i kam katër gra, e nuk dua që të shkoj në varrë I vetëm …”
E pyet gruan e katërt: “Të desha më shumë se gratë e tjera, ta plotësova çdo dëshirë e çdo kërkesë… a dëshiron të më bësh shoqëri në varrë?” “Kurrë…” – ia kheu ajo, dhe u largua pa mëshirë dhe pa asnjë ndjenjë për mbretin, sikur të mos e njihte fare.
Mbreti e thërret gruan e tretë dhe e pyet: “Të kam dashur gjithë jetën time, a më shoqëron në varrë? Ajo ia kthen: “Natyrisht që jo, jeta është e bukur, kur të vdesësh ti do të martohem me tjetërkënd…”
E thirri të dytën dhe i thotë: “Çdo herë kur kisha ndonjë hall vija te ti dhe çdo herë ke sakrifikuar për mu dhe më ke ndihmuar, a më shoqëron për në varrë?” Gruaja e dytë i përgjigjet: “Më fal, por nuk mundem ti përgjigjem kërkesës tënde, por atë çka mundem ta bëj është të çoj deri në varrë…”
U mërzit mbreti tepër shumë nga kjo mosmirënjohje nga gratë e tij.
Kur një zë nga larg po vjen dhe po i thotë: “Unë do të shoqëroj ty në varrë, un do të jem me ty ku do që të shkosh…”
E ngriti kokën mbreti dhe e pa se ajo ishte gruaja e parë.
Ajo ishte në gjendje të mjerueshme, dukej tepër e dobësuar dhe e sëmur për shkak se burri i saj e kishte hedhur prapa shpinës. Në atë moment mbreti u pendua shumë për moskujdesin e tij ndaj saj deri sa ai ishte i shendosh dhe tha: “Ka qenë dashur të përkujdesëm më shumë për ty se sa për tjerat dhe nëse shërohem të premtoj se do të kujdesëm dhe do të kushtoj rëndësi më shumë ty se sa grave tjera…”
Në realitet secili prej nesh i ka katër gra.
E katërta:[B] Trupi (epshi) [/B]– sa do që të kujdesemi për trupat tonë dhe t’i nënshtrohemi epsheve tona, kur të vdesim menjëherë do të na lënë të vetmuar.
E treta:[B] Pasuria[/B] – do të na braktis neve dhe do të shkoj te tjetri.
E dyta: [B]Familja dhe Shoqëria [/B]– sa do që të sakrifikohen për ne në jetën tonë, nuk presim më shumë se sa të na dërgojnë deri te varri.
E para: [B]Veprat e mira[/B] – duhet të kujdesemi dhe t’i kushtojmë më shumë rëndësi se sa epsheve, pasurisë apo shokëve, sepse veprat e tona do të jenë të vetmet që do të jenë me ne në varrë.
Sikur të personifikohen punët tona në formë të njeriut (ashtu si do të personifikohen kur të jemi në varrë), si do të ishte forma e tij? Si do të dukej?
[B]I mjerueshëm i dobët e i lënë pas dore!!! Apo i fuqishëm, i pastër e i shëndoshë[/B]

Titulli: Tregime
 

[SIZE=2][FONT=Comic Sans MS]Dorina me letren e saj drejtuar babit qe tashme i ndare nga jeta.[/FONT][/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2]Babushi ime këtu jeta bëhet gjithmon e më e vështirë sepse më mungon dashuria jote, më mungon toni i zërit tënd, më mungon përqafimi që më falje sa herë që kthehesha nga shkolla.
E gjith bota ime qetësohej kur përpara saj tingllonte zëri yt” PUÇI babi”…une e di që kjo letër s’do të mbërrij tek ti, por të paktën kështu do vazhdoj të genjej veten…drejt një pritjeje të pafund, në çdo erë që fryn mundohem të të gjej … në kopshtin ku të dy meditonim…mundohem të të përfytyroj dhe humbas në mendjen time…por mbrëmja ngryset dhe tingujt e një lutjeje më zgjojnë… dhe vendi mbetet përsëri bosh… kërkoj përqafimet që më mbushnin me jetë , një aromë e ngrohtë që më falte mbrojtje, paqe që mund të mbështetesha gjithmon. [/SIZE]

Ti ke qënë njeriu i vetëm në këtë botë që s’më ke shkaktuar kurrë lotë trishtimi…por sot, ato bien nga syri pa më pyetur…kërkojn një pjes tënden diku në kujtime dhe e gjejnë atë …vetëm të qeshur…duke më mbajtur për dore për t’më shëtitur e për t’më thënë:- Ky është realiteti BIJA IME…por ti mos e ki frikë asnjëherë se un do të jem gjithmon aty duke u kujdesur për ty si dikur… dhe e gjej atë të durueshëm …në shi e stuhi duke më pritur…durueshëm… më fale vetëm ngrohtësi që un të ndihesha princesha e kësaj bote… e gjej duke vallzuar, ashtu i qeshur si në ëndrra…e gjej të heshtur…të futur në mendime… dhe dhimbja ime shkrihet e tëra në këto kujtime. Un e di që ti je i lumtur atje BABI, sepse un besoj tek drejtësia hyjnore gjithashtu e di që ti trishtohesh kur vogëlushja jote mërzitet dhe këtë e vërej në fotografinë tënde, sa herë që un jam e qeshur ajo qesh së bashku me mua e sa herë që un lotoj ai vështrim duket i trisht ashtu si shpirti im brenda…dhe sot marr forcë të them :
-Me fal…por ndonjëherë është më e forte se un dhe nuk mund ta përballoj mallin për ty BABI. Tek ty mirësia dhe durimi kishin gjetur strehën më të mirë , ti ishe shëmbulli i sakrificës, durimit, mirësisë, dlirësis dhe dashurisë pa kusht. Ti me falje paqe shpirtërore sepse ti dije të më kuptoje, të depërtoje në botën time, ti dije ta gjeje gjuhën e përshtatshme me mua, edhe kur un shpesh herë mund të gaboja. Kurse sot Babi, unë jam shkëputur nga dora jote dhe po përballem me realitetin që ti ma prezantove dikur si një përrallë ,kurse sot, këtë realitet un po e shpalos në një letër pa adresë…"

…ME MALL, DORKA

Titulli: Tregime
 

Nje femije xhdo dite shkonte ne plazh dhe mbi rere shkruante:
"Mami,te dua!" Dhe pastaj shikonte duke buzeqeshur sesi deti e fshinte shkrimin e tij...
Nje plak i trishtuar qe kalonte aty e shikonte femijen xhdo dit te bente te njejten gje dhe mendonte:"Keta te rinjte e sotem jane te cuditshem dhe te perkedhelur.."
Nje dite i afrohet femijes qe ishte pak a shum 10 vjec dhe e pyet:"Po c'kuptim ka te shkruash 'MAMI TE DUA' mbi rere kur e di qe deti do ta marre me vete,shko dhe thuaja asaj qe e do shum..''
Femija ngrihet dhe duke buzeqeshur pergjigjet:"Un nuk e kam mamin...Zoti ma mori,njesoj sic ben deti me shkrimet e mia...Megjithate un kthehem ketu cdo dite qe ti kujtoj mamit dhe Zotit se nuk mund te fshihet dashuria qe nje femije ka per mamin e tij...!"
Plaku u gjunjezua dhe me syt e mbushur me lot filloi te shkruante ne rere "Nita te dua..". Ishte emri i gruas qe sapo i kishte vdekur...
Pastaj e kap femijen per dore dhe bashke shikojne shkrimin teksa fshihet... :((

Titulli: Tregime
 

[FONT=Georgia][SIZE=3]Një burrë kishte katër fëmijë .[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Ai dëshironte që fëmijët e tij të mos i gjykonin gjërat me nxitim , prandaj i ftoi ata të bënin një udhëtim për të parë një pemë në një vend të largët .[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Secili prej tyre u nis në sezone të ndryshme .[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]I pari u nis në Dimër , i dyti në Pranverë , i treti në Verë dhe i katërti në Vjeshtë.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Kur u kthye edhe djal...i i fundit , babai i mblodhi djemtë dhe u kërkoi atyre t'i[/SIZE][/FONT] [FONT=Georgia][SIZE=3]thoshin se çfarë kishin parë .[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]I pari tha se pema ishte e zhveshur dhe e shëmtuar ...[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]I dyti nuk ishte dakort , sepse pema ishte e mbuluar me gjethe jeshile dhe me plot jetë ..[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]I treti tha se pema ishte mbushur me lule plot ngjyra dhe me aromë të këndshme .Ai nuk kishte parë kurrë më parë gjë më të bukur ..[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Ndërsa i katërti tha se pema ishte e mbushur plot me fruta të mira .[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Babai u tha se të gjitha përgjigjet e tyre ishin të sakta dhe të vërteta , sepse secili prej tyre e kishte parë pemën vetëm në një sezon .[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Ju nuk mund të gjykoni një pemë apo një person vetëm në një sezon .Njeriun e vërtetë ju mund ta shihni dhe ta gjykoni vetëm kur të gjithë sezonet të kompletohen...[/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Mos lejoni që dhimbja e një sezoni t'ju shkatërrojë gëzimin e sezoneve të tjerë ![/SIZE][/FONT]
[FONT=Georgia][SIZE=3]Mos e gjykoni jetën vetëm në një sezon ![/SIZE][/FONT]
[B][FONT=Georgia][SIZE=3]Këmbëngulni , dhe përmes vështirësive , kohë më të mira , do të vijnë sigurisht atëherë kur ju nuk e pritni..!![/SIZE][/FONT][/B]

Titulli: Tregime
 

Pashë në ëndërr sikur mora në intervistë Zotin.
- Pra, ti dëshiron të më intervistosh? – pyeti Zoti.
- Nëse ke kohë. – i thashë unë.
Zoti buzëqeshi: – Koha ime është e përjetshme. Çfarë pyetje keni ndër mend për mua?
Unë pyeta: – Çfarë të habit më shumë me njerëzimin?
...
Zoti u përgjigj që:
Ata mërziten me fëmijërinë dhe mezi presin të rriten, pastaj nuk dojne tjeter gje, pos te ishin femije edhe njehere.
Ata humbin shëndetin për të fituar lekë, pastaj harxhojnë lekët për të fituar shëndetin.
Nëpërmjet të menduarit me ankth për të ardhmen, ata humbin të tashmen, kështu që ata nuk jetojnë as të tashmen as të ardhmen.
Ata jetojnë sikur nuk do të vdesin kurrë, dhe vdesin sikur nuk kanë jetuar kurrë.

Dora e Perëndisë, kapi dorën time dhe për pak kohë qëndruam në heshtje.
Pastaj unë e pyeta: Si një prind, cilat janë disa mësime për jetën që ti dëshiron që bijtë e tu ti mësojnë?

Zoti u përgjigj që:
Të mësojnë që ata nuk mund të bëjnë askënd ti duan ata. Gjithçka që mund të bëjnë është ta lënë veten të duhen prej të tjerëve.
Të mësojnë që nuk është mirë të krahasojnë veten me të tjerët.
Të mësojnë të falin, duke praktikuar faljen.
Të mësojnë që duhen vetëm disa sekonda për t’i hapur plagë të thella atyre që duam, por duhen shumë vite për t’i shëruar këto plagë.
Të mësojnë që i pasur nuk është ai që ka shumë, por ai që ndihet i pasur me pak.
Të mësojnë që ka njerëz që i duan ata shumë, por thjesht nuk kanë mësuar ende si t’i shprehin ose tregojnë ndjenjat e tyre.
Të mësojnë që dy njerëz mund të vështrojnë të njëjtën gjë dhe ta shikojnë ndryshe.
Të mësojnë se nuk mjafton që ata falin njëri-tjetrin, por gjithashtu duhet të falin edhe veten e tyre.

Faleminderit për kohën. – i thashë me përulësi. – A ka ndonjë gjë tjetër që ti dëshiron që bijtë e tu ta dinë?
Zoti buzëqeshi dhe tha: Të dinë që Unë jam këtu … gjithmonë!

Titulli: Tregime
 

[QUOTE=lovely;2137108]Pashë në ëndërr sikur mora në intervistë Zotin.
- Pra, ti dëshiron të më intervistosh? – pyeti Zoti.
- Nëse ke kohë. – i thashë unë.
Zoti buzëqeshi: – Koha ime është e përjetshme. Çfarë pyetje keni ndër mend për mua?
Unë pyeta: – Çfarë të habit më shumë me njerëzimin?
...
Zoti u përgjigj që:
Ata mërziten me fëmijërinë dhe mezi presin të rriten, pastaj nuk dojne tjeter gje, pos te ishin femije edhe njehere.
Ata humbin shëndetin për të fituar lekë, pastaj harxhojnë lekët për të fituar shëndetin.
Nëpërmjet të menduarit me ankth për të ardhmen, ata humbin të tashmen, kështu që ata nuk jetojnë as të tashmen as të ardhmen.
Ata jetojnë sikur nuk do të vdesin kurrë, dhe vdesin sikur nuk kanë jetuar kurrë.

Dora e Perëndisë, kapi dorën time dhe për pak kohë qëndruam në heshtje.
Pastaj unë e pyeta: Si një prind, cilat janë disa mësime për jetën që ti dëshiron që bijtë e tu ti mësojnë?

Zoti u përgjigj që:
Të mësojnë që ata nuk mund të bëjnë askënd ti duan ata. Gjithçka që mund të bëjnë është ta lënë veten të duhen prej të tjerëve.
Të mësojnë që nuk është mirë të krahasojnë veten me të tjerët.
Të mësojnë të falin, duke praktikuar faljen.
Të mësojnë që duhen vetëm disa sekonda për t’i hapur plagë të thella atyre që duam, por duhen shumë vite për t’i shëruar këto plagë.
Të mësojnë që i pasur nuk është ai që ka shumë, por ai që ndihet i pasur me pak.
Të mësojnë që ka njerëz që i duan ata shumë, por thjesht nuk kanë mësuar ende si t’i shprehin ose tregojnë ndjenjat e tyre.
Të mësojnë që dy njerëz mund të vështrojnë të njëjtën gjë dhe ta shikojnë ndryshe.
Të mësojnë se nuk mjafton që ata falin njëri-tjetrin, por gjithashtu duhet të falin edhe veten e tyre.

Faleminderit për kohën. – i thashë me përulësi. – A ka ndonjë gjë tjetër që ti dëshiron që bijtë e tu ta dinë?
Zoti buzëqeshi dhe tha: Të dinë që Unë jam këtu … gjithmonë![/QUOTE]

Bukur fort o Lovely!
Per Zotin,mua me pelqejne shume keto mendimet tua! :smile:
Rrnofsh!

Titulli: Tregime
 

[QUOTE=Gega 1;2137116]Bukur fort o Lovely!
Per Zotin,mua me pelqejne shume keto mendimet tua! :smile:
Rrnofsh![/QUOTE]


Gege, harrova me shtu se e vodha ne facebook.

:smile:

Titulli: Tregime
 

Ne të gjithë jemi të varur nga etiketat, nga mendimi i të tjerëve për ne, nga ego jonë... nga gjithçka!... Pse e lejojmë? - Që të na pranojë rrethi, një shoqëri e rrejshme apo që padroni (ego) jonë të jetë i kënaqur me veprimet tona?
A e keni vërejtur deri ku shkon verbëria e një personi? A e keni vërejtur se sa qesharak bëhet një person vetëm e vetëm që ta pranojë një shoqëri?... Mendoni po t'ju ...thotë dikush: "Jeni një gjeni!" Çka do të bëni ju? Për atë Dikush-in ju do të krijoni respekt të rrejshëm, do ta çmoni, do ta doni e do ta nderoni, por Vetes i keni bërë një gropë. Gjithmonë ju do të ndjeheni në siklet që ta arsyetoni atë "gjenialitet". Ju kaplon frika se mos ndoshta do të bëni diçka që do ta zbehte imazhin që Dikushi ka krijuar për ju, madje edhe në mungesë të tij ju vazhdoni të jeni qesharak, keni frikë edhe nga mendimet tuaja, keni turp nga egoja juaj, jeni 'të tmerruar' nga një fjalë.
Por, ç'bëhet kur ju quajnë të çmendur?! A do të filloni të çmendeni vetëm se dikush ju tha se jeni i tillë?... Patetike! Sa shumë kanë ndikim fjalët në ne... Në fakt s'do të duhej të kishin fare. Ato janë vetëm ajo çka të tjerët shohin në një moment në ju! Ju nuk jeni ata!
Nuk duhet lejuar të ngjiteni për fjalë që thonë të tjerët, për imazhet që të tjerët kanë për ju, nuk duhet menduar për mendimet e tyre apo për mospranimet e tyre... Ne kemi mundësinë të jemi të lirë nga çdo ndikim i jashtëm. Duhet ta shqyrtojmë çdo gjë që vjen nga jashtë e jo ta gëlltisim sikur të ishte një ëmbëlsirë.
Me dorën në zemër, të gjithë duam të çmohemi nga të tjerët, të na duan e të na vlerësojnë, por kjo është një varshmëri, si droga, sepse do t'i shohim të tjerët vetëm si paterica për të arritur tek ajo çka duam.
Sikur të kërkoja ta përshkruani veten me pak fjalë, si do ta bëni?... "Unë jam Dr., Mr., Akademik, sportist, artist, inxhinier, shkencëtar..."
Por, kujt i bën kjo?! Ç'rëndësi ka?!
Ju mbase mund të jeni Dr., e unë vetëm një paciente, por a ju bën të jeni në pozitë më të lartë se unë? Absolutisht jo!
Kam njohur njerëz të pasur e të varfër, të suksesshëm e dështak, të rinj e pleq, të famshëm e lypsarë... por shumë rrallë në sytë e tyre kam vërejtur shkëlqimin e rrezeve të lumturisë. Nëse lumturia është për të gjithë, atëherë pse njerëzit zgjedhin mjerimin?! Mbase mund ta krijojmë fatin tonë vetë, pse s'e bëjmë ashtu si duam? Nëse është i shkruar pse s'e pranojnë ashtu si është?!...
Nëse do ta krahasoja jetën me lojën, atëherë ne jemi të luajturit (topi), përderisa lojtarë janë të tjerët. Programi i të tjerëve është mishëruar në ne, sa po të përpiqet dikush të ndërhyj, ne bëhemi të marrë, madje jemi në gjendje edhe të luftojmë për të... Qëllimi i secilit, do të duhej të ishte liria e natyrshme, luajtja e lojës së vetë sipas rregullave të veta, vallëzimi i valles së vetë, këndimi i këngës së vetë, shkrimi i librit të vetë... jo atyre të imponuara në ne. Duhet ta kemi lirinë e natyrshme, duhet ta kontrollojmë jetën tonë, duhet ta shohim realitetin me sytë tanë jo si na kanë mësuar përmes nocioneve e fjalëve, duhet ta përjetojmë vetë, ta ndjejmë vetë... sepse kohë të gjatë kemi qenë marioneta të të tjerëve, e kemi bërë sipas kodeve shoqërore, kulturore, fetare...
Është e dhimbshme të hapësh sytë, është e dhimbshme të kuptosh, është e dhimbshme të rrënosh, por është e domosdoshme. Të heqësh dorë nga të gjitha iluzionet, nga ego, nga ajo që të tjerët e quajnë normale është sikur të heqësh lëkurën jo këmishën!
Duhet ta shohim dritën që ta dimë çka është, duhet vetë të prekim shkëmbin që ta dimë se është i fortë, duhet t'i shijojmë vetë frutat për ta ditur shijen, përndryshe kot na thonë të tjerët çka duhet bërë e si janë gjërat, nëse nuk biem në kontakt me realitetin... Kontakti me realitetin është kuptueshmëri e plotë!
Në fund ju them miqësisht se:
Jeta është një dhuratë, si një fije shkrepse, mund ta shfrytëzosh vetëm një herë. Prej teje varet a do të duash të ndezësh qirinj apo do ta lësh të përfundojë në hi!


huazuar nga facebook

Titulli: Tregime
 

[I]Ndëshkimi i mësuesit

Njëherë, Diogjeni, takoi në rrugë një vogëlush, i cili shoqërohej nga mësuesi i tij. Fëmija rrëmbeu një gur dhe e qëlloi Diogjenin. Filozofi, në vend që të këshillonte fëmijën, qëlloi me shkop mësuesim, duke treguar me këtë mënyrë se kush e kishte fajin.

Nga libri: “Urtësia e shekujve”
[/I]

Monedha e mirësisë

Njëherë, shkrimtari i madh rus Dostojevski ishte duke bërë shëtitjen e mbrëmjes. Ashtu, duke ecur i shkujdesur, dëgjoi zërin e një lypëseje, që i kërkonte t’i jepte diçka.
Dostojevski kërkoi nëpër xhepat e tij për të gjetur ndonjë monedhë, por më kot. Atëherë, shkrimtari i madh u ul në gjunjë dhe duke i puthur dorën lypëses i thotë:
- Të më falni, sepse në këto çaste nuk më ndodhet asnjë monedhë.
E lypësja iu përgjigj;
- Të faleminderit. E mora monedhën. Atë që më dhatë juve, nuk ma ka dhënë askush tjetër.
A ka monedhë më me vlerë se monedha e mirësisë?

Nga libri: “Urtësia e shekujve”

Titulli: Tregime
 

[SIZE="3"][FONT="Georgia"]Njє dítє njє вurrє єrdhí nє shtєpí vσnє í lσdhur ngα punα...í vєtmí pєrsσn qє є prístє í vєtєm nє shtєpí íshtє djαlí í tíj 7 vjєç ..pαsí mαmαjα є tíj nuk jetonte me :( ...

Sαpσ hчrí nє shtєpí djαlí vrαpσí drєjtє вαвαít dhє í thα :

djαlí:вαвí mund tє tє вєj njє pчєtjє?
вαвí:pαtjєtєr ...

djαlí:вα dσjα tє díjα sє sα tє pαguαjnє nє njє σrє?
вαвí :kjσ nuk єshtє punα jσtє ,tчí є kє punєn tєndє ,shkσllєn ...

djαlí:σ tє lutєm вαвí mє thuαj ..sαα??
вαвí:σk ,20є

djαlí:вα,mundєsh tє mє hush muα 10є,tє lutєm??
вαвαí í вєrtítí tє shkσntє tє flíntє ...
djαlít íu mвushєn sчtє mє lσtє ,ulí kσkєn dhє íku dukє qαrє є dukє mвчllur í tríshtuαr dєrєn є dhσmєs...:(

Pαs pαk mín вαвαí u qєtєsuα dhє shkσí nє dhσmєn є tє вírít...dhє í thα:mє fαl вírí ím qє u trєgσvα αq í єgєrr mє tч ...jє í vєtmí qє kαm dhє sduα tє tє mєrzísє pєr αsgjє є αq mє pαk pєr 10є ...ja ku i ke 10є...
[/FONT][/SIZE]
[SIZE="3"][FONT="Georgia"]djαlí :σh shumє fαlєmíndєrít вαвí ...
dhє nхσrrí ngα jαstєku dísα tє hσllα ,є pσ í numєrσntє mє shpejtєsí ...u drєjtuα ngα вαвαí dhє í thα :
вαshkє mє lєkєt qє mє dhє tí tαní kαm 20є ...

α mund tє вlєjє 1 σrє tє punєs tєndє??
dhe tє lutєm єjα shpєjt nєsєr nє shtєpí...
dσ dσjα tє hαjα dαrkє mє tч :)

mσrαlí :plєαsє kushtσjíní kσhє [/FONT][/SIZE][SIZE="3"][FONT="Georgia"]njєrєzvє qє dσní mє shumє [/FONT][/SIZE]:)
[IMG]http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/298453_254297731287618_125338090850250_823832_1593554674_n.jpg[/IMG]

Titulli: Tregime
 

[SIZE="3"][FONT="Georgia"]Ishtє njєhєrє njє djαlє í vσgєl...
dαshuríα є pαrє є tє cílít íshtє njє vαjzє є vσgєl
nє njє fσtσ

tє cílєn αí є gjєtí nє njє cєp rrugє...
pσr αí ishte thjєshtє fєmíjє

dhє αjσ íshtє thjєshtє njє foto e humbur
e nje vαjzє tє vσgєl.

Kαlσí kσhє dhє αí u mαrtuα
,pσr fσtσn є mвαntє єndє ...

Njє dítє gruαjα є pα fσtσn dhє í thα :
ku є kє gjєtur kєtє fσtσ ???

вurrí í thα : Ahh kjo foto є kαm gjєtur ate
qє kur kαm qєnє njє fєmíjє ...
pσrr...tí pєrsє pσ pчєt ???

Gruαjα u kthєhet dhe duke iu dridhur zeri thote :
Te pyeta sєpsє kete foto є humвα kur íshα 7 vjєç[/FONT][/SIZE]

Titulli: Tregime
 

[FONT="Georgia"][SIZE="2"]Do te martohesh me mua?”Xhejms pyeti,duke u perulur prane Xhejnit.Ai e ka dashur ate qe prej takimit te pare.Xhejn kishte mbetur pa fjale,dhe ktheu pergjigjen me nje te qeshur shume te embel,qe do te thote po!Ata pergatiten gjithqka,dhe nuk mund te prisnin derisa te shkonin tek altari…
Nje nate perpara marteses,Xhejms pati nje makth.Ai enderroi te fejuaren e tij duke u ndjekur nga njerez te frikshem me maska.Xhejn ishte atje,lakuriq dhe e pashprese,dhe pastaj ndodhi!Xhejms pa ate…ishte e tmerrshme,dhe ai nuk mund te bente asgje.Xhejn ishte vrare dhe rrjepur,dhe…pastaj iu hoq lekura!!.
Diten e ardhshme,Xhejms thjesht injoroi endrren,duke u frikesuar se Xhejnit do i binte te fiket,nese do ti tregonte. Ai kishte shkuar heret,dhe si zakonisht,nusja ishte vone.Ceremonia vazhdoi,Xhejms ishte shume i emocionuar,por pastaj,pastaj erdhi deri tek pika qe Xhejni nuk erdhi fare!Ai u shqetesua.
Ai shkoi ne shtepi zemerthyer,duke e ngare makinen i dehur. Kur mberriti ne shtepi,ai ndjeu nje te ftohte,Por,thjesht e injoroi.Ai ndezi televizorin,dhe ne nje kanal ne lajme,i pikelluar se endrra e tij kishte qene e vertet.Trupi i Xhejnit,epo e pakta qe kishte mbetur prej saj,ishte gjetur ne nje fushe,e shkreta Xhejn…!!
Xhejms,papritur degjoi nje peshperitje ne veshin e tij:”Une jam mire,mos u shqeteso per mua…Une do te te dua gjithmone”!!!
[/SIZE][/FONT]

Titulli: Tregime
 

Ishte njëherë një mbret i cili ishte martuar me katër gra. Mirëpo gruan e katërt e donte çmendurisht dhe bënte çdo gjë vetëm që ta lumturonte atë. Kurse gruan e tretë gjithashtu e donte mirëpo e ndjente sikur ajo po e tradhëtone me dikë tjetër.
Gruan e dytë, çdo herë kur mbreti kishte vështirësi kthehej te ajo, dhe ajo çdo herë e dëgjonte kur ai ishte ngushtë …
Por gruan e parë e linte pas dore dhe nuk kujdesej për të e as nuk ja jepte hakun edhe pse ajo e donte shumë dhe luante rolë të rëndësishëm në ruajtjen e mbretërisë.Një ditë sëmuret mbreti dhe e ndjeu se po i vinte fundi. Filloi të mendoj e tha: “Unë i kam katër gra, e nuk dua që të shkoj në varrë I vetëm …”
E pyet gruan e katërt: “Të desha më shumë se gratë e tjera, ta plotësova çdo dëshirë e çdo kërkesë… a dëshiron të më bësh shoqëri në varrë?” “Kurrë…” – ia kheu ajo, dhe u largua pa mëshirë dhe pa asnjë ndjenjë për mbretin, sikur të mos e njihte fare.
Mbreti e thërret gruan e tretë dhe e pyet: “Të kam dashur gjithë jetën time, a më shoqëron në varrë? Ajo ia kthen: “Natyrisht që jo, jeta është e bukur, kur të vdesësh ti do të martohem me tjetërkënd…”
E thirri të dytën dhe i thotë: “Çdo herë kur kisha ndonjë hall vija te ti dhe çdo herë ke sakrifikuar për mu dhe më ke ndihmuar, a më shoqëron për në varrë?” Gruaja e dytë i përgjigjet: “Më fal, por nuk mundem ti përgjigjem kërkesës tënde, por atë çka mundem ta bëj është të çoj deri në varrë…”
U mërzit mbreti tepër shumë nga kjo mosmirënjohje nga gratë e tij.
Kur një zë nga larg po vjen dhe po i thotë: “Unë do të shoqëroj ty në varrë, un do të jem me ty ku do që të shkosh…”
E ngriti kokën mbreti dhe e pa se ajo ishte gruaja e parë.

Ajo ishte në gjendje të mjerueshme, dukej tepër e dobësuar dhe e sëmur për shkak se burri i saj e kishte hedhur prapa shpinës. Në atë moment mbreti u pendua shumë për moskujdesin e tij ndaj saj deri sa ai ishte i shendosh dhe tha: “Ka qenë dashur të përkujdesëm më shumë për ty se sa për tjerat dhe nëse shërohem të premtoj se do të kujdesëm dhe do të kushtoj rëndësi më shumë ty se sa grave tjera…”

Në realitet secili prej nesh i ka katër gra.

E katërta: Trupi (epshi) – sa do që të kujdesemi për trupat tonë dhe t’i nënshtrohemi epsheve tona, kur të vdesim menjëherë do të na lënë të vetmuar.

E treta: Pasuria – do të na braktis neve dhe do të shkoj te tjetri.

E dyta: Familja dhe Shoqëria – sa do që të sakrifikohen për ne në jetën tonë, nuk presim më shumë se sa të na dërgojnë deri te varri.

E para: Veprat e mira – duhet të kujdesemi dhe t’i kushtojmë më shumë rëndësi se sa epsheve, pasurisë apo shokëve, sepse veprat e tona do të jenë të vetmet që do të jenë me ne në varrë.


Sikur të personifikohen punët tona në formë të njeriut (ashtu si do të personifikohen kur të jemi në varrë), si do të ishte forma e tij? Si do të dukej?

I mjerueshëm i dobët e i lënë pas dore!!! Apo i fuqishëm, i pastër e i shëndoshë..!!

Titulli: Tregime
 

[I]Sot i erdhi momenti për të treguar një turp njerëzor...

Jetonte dikur nje plak qe Zoti i kishte dhuruar nje dhuratë te c'muar:nje djalé te vetem.E sic i thone nje shprehje:qe nje gjac e vetme zjarri,djegen nje katund,e une i bashkangjes "Mund ta djegi gjaca e vetem katundin vetem nese Zoti ta ben hallall".E jo si ky katili qe do lexoni me poshte.::Djali filloi te rritej,e plaku i mjerë ne vetvete lumturohej kur shikonte teksa rritej djali cdo dité.E fejoi dhe e martoi me mundime e sakrifica te medha.Djali krijoi familje dhe po jetonin per mrekulli...Por pas ca vitesh,nje gjest i djalit Babait te mjeré i ra si bombé mbi koke.Kishte enderruar kaq vite per keto dité lumturie,por nuk ndodhi keshtu.:-Djali mori nje cop derrasë dhe e vuri ne tok,dhe i tha Babait qe tani e tutje ti do hash buké ne kete derrasé.Plaku i gjoré ju mbushen syté me lot,por nuk tha asgje.

Mu kujtua nje shprehje qe e perdorim ketej nga Zona ime i thonë:-"Fjala e djalit,pushka ballit..E fjala e resë (Nusës)pushka kresë (kokës)"!Ditet kalonin e plaku hante bukë përtok ne nje cop derrasé,e jo si me paré ne Sofër...Por nje dité Çifti vuri re se djali i tyre i vogli,kishte filluar me gdhendur nje cop derrase me sqepar..Çifti ju afruan djalit té tyre dhe pyeten,-ç'po ben aty bir me ate derrasé?-
Djali ua ktheu prindërve te tij:po pergadis kete derrasé,qe kur unë te rritem,e ju te plakeni.Do ju vej te hani bukë ne kete derrase..Se perderisa ju ja beni kete Gjyshit tim,edhe une keshtu do ua bej une juve..Plaku i mjeré e degjoi biseden,vuri buzën ne gaz,por nuk tha asgje.
Çifti u preken,ngelen te habitur nga fjalet e djalit te tyre.Perqafuan djalin,e moren ne krahë.Dhe shkuan tek Plaku i kerkuan falje,dhe u bashkuan e nisën jeten si më parê....![/I]

Titulli: Tregime
 

[SIZE="2"][FONT="Georgia"]Fjalët e nje vajze drejtuar ish të dashurit.:
Gjërat që ti nuk i bëre kurrë ...

Të kujtohet kur të mora makinën tënde të re për një xhiro dhe e përplasa ??
Mendova se do "më vrisje " por nuk e bëre .
Të kujtohet dita kur të tërhoqa zvarrë në plazh edhe pse ti the që ishte koha për shi , dhe me të vërtetë ra shi ??
Mendova se do më bërtisje : Të thashë ! Por ti nuk e bëre !
Të kujtohet koha kur unë flirtoja me të gjithë për të të bërë xheloz , dhe ti me të vërtetë u bëre ??
Mendova se do të më lije , por ti nuk e bëre !
Të kujtohet dita kur unë hodha me qëllim tortën me luleshtrydhe sipër sediljeve të makinës tënde ??
Mendova se do më godisje por ti nuk e bëre !
Të kujtohet dita që unë harrova të të thosha se në festë duhej të vije me kostum , dhe ti erdhe i veshur me xhinse ??
Mendova përsëri se mund të më lije por ti nuk e bëre !
Kishe shumë durim me mua , më dashuroje dhe më mbroje !
Kisha shumë gabime që dëshiroja të mi falje kur të ktheheshe nga Vietnami .
Por ti nuk e bëre më !
Nuk u ktheve kurrë nga Vietnami !!!:((
Ndonjehere nuk eshte e veshtire ti thuash gjerat e duhura por te gjesh kohen e duhur per t'i thene..[/FONT][/SIZE]

Titulli: Tregime
 

Fjalët e një vajze drejtuar të nënës së saj :
Ti je e vetmja qe ke duruar te qaren time ne mes te nates dhe ke sakrifikuar oret e gjumit per tu kujdesur per mua.
Ti me ate dashurine tende te embel,me ke veshur,me ke zhveshur,me ke lare dhe nuk je lodhur aspak.
Prej teje kam mesuar se cdo te thote te duash nje mashkull dhe te vleresosh te qenit femer.
Ti me ke treguar sekretet e jetes,si te jesh e sjellshme,e dashur apo indiferente.
Ti me ke mbeshtetur kaq e kaq here,edhe kur te gjithe ishin kundra meje,me ke falur cdo gabim sikur te mos kishte ndodhur.
Nene,ti me ke pergatitur si te jem shume veta brenda meje: shoqe,vajze e dikujt,bashkeshorte,nene edhe si te jem femer mbi te gjitha.
Ajo ndjesia e perkedheljes tende,me mahnit tek pershkon floket e mi,shoqeruar me ate shikimin tend dhe duket sikur thote:

"Ah vajza ime,je rritur tashme,rrugen e ben edhe vetem dhe une jam kaq krenare per ty".
Por,ajo qe eshte krenare,jam une per ty.