Poezi nga Mesazheri.
 

SHPIRTRA

Kush rëndon mbi këllqet e historisë?
Kush kërrus?
Kush plak mesjetën?
Shpirtra të dehur
Nga vera e delirit
Shpirtra të etur
Të mufatur nga dhjamrat e askezës

Kush muros shekullin tim?
Kush më programon ëndrrat?
Kush gdhend shpesën time me sqepar?
Shpirtra barkbosh
Shpirtra të etur
Shpirtra që lypin
Që s’dinë ç’lypin

Unë dua bukë dhe ujë
Shpirti im do bukë dhe ujë
Lereni shpirtin tim të ngopet!
Lereni shpirtin tim të jetojë!


AROMË MALLI

Kur më merr malli për njerëzit që më duan
I ftoj të ndajmë praninë
Në oborrin tim
Dhe çmallem me fund
Dhe lutem që të më marrë malli sërish

Kur më merr malli për ata që s’më duan
I ftoj në ëndërr
Dhe çmallem
Dhe lutem që ata t’i marrë malli për mua
E nëse nuk vijnë as në ëndrrën
Zgjohem nga një tingull me aromë guri
Që del si gromësimë nga kraharori


A E KENI PARË TOKËN?

A I keni parë diellin dhe hënën?
I keni parë tek ciklojnë rrokadën kupës qiellore?
Si gardianë të qiellit

Po yjet, a i keni parë?
Si lulishte dritash
Struken çdo ditë nën kurorën e kaltërt

E tokën, e keni parë?
Me kurrizin kthyer nga qielli
Duke shpërfillur ndriçimin e diellit,
Të hënës, të yjeve


BULEVARDI “DËSHMORËT E KOMBIT”

Në bulevardin “Dëshmorët e kombit”
Mes pllakave të thyera
Me stil socialist
Varroset rëra

Dikush më ktheu disa libra
M’i kish marrë para një viti
Mes fletëve të grisura
Kamufloheshin
Një emër
Një nënshkrim
Një autograf naiv në gjuhën angleze
Nga njohës të këqinj të saj
Pastaj fletë pas flete shumë të tillë
E ç’rëndësi kanë
Ajo që mbetet janë pllakat
Kurse rëra i mban
Rëra vetëvarroset
Rëra është partizan i panjohur i infrastrukturës

Ajo që mbetet është koha
Koha kur naiviteti ishte dashuri
Buzëqeshjet si projektorë të bulevardit
Buzëqeshjet si targa mbi shpina
Këto kanë vlerë

Kush braktis buzëqeshjen
Kush braktis dashurinë
Zhvlerësohet në bursën e bulevardit “Dëshmorët e Kombit”
Mbetet “Partizan i panjohur”
Pa bust, pa shesh, pa rërë


MË FAL O DASHURI

O dashuri të kërkoj të falur!
Sa pak kohë kam dashuruar!
Sa pak kam folur për ty
Sa pak kam shkruar për ty

Më fal, o dashuri!
Që nuk e rrafshova
Pyllin pranë shtëpisë
T’a bëja lapsa
Dhe përroin që s’e thava
T’a bëja bojë
Dhe livadhet
Që si bëra fletë të bardha
Të shkruaja për ty

Më fal që jehonat e grykave
Nuk i bëra himne për ty
Dhe zogjtë që s’i dirigjova
Në simfoninë tënde
Më fal që kisha frikë
Që as këto nuk do të mjaftonin!


TIK-TAK

Tik-tak
Ora troket çastet e kujtimeve të mia
Buzëmbrëmjeve
Përqafuar me të kuq perëndimesh
Shpreh dëshirën e përjetshme
T’I kthehem të kaluarës
Ashtu
I pamësuar
Këmbëzbathur, I varfër
Ëndërrues I ethshëm



Tik-tak
Është kënga e mëngjesit
Gdhirë zgjuar në pritje
Në pritje të ftesës së panisur
Të burgosur nga tirania e lëndës

Tik-tak
Është shëtitja e palodhur e akrepave
Ditëve, netëve
Brigjeve të ëndrrave të mbetura ëndrra
Është trokëllimë e kohes
Që gjithnjë na lë pas
Harrueshëm

Tik-tak
Është lindja jonë qaramane
Janë rrahjet e zemrës
Frymëmarrjet tona
Gjithherë më të rralla
Hapat tanë të dehur
Të pavëmendshëm

Tik-tak
Është trokitja e shpirtrave
Në derën e palëndtë
Të qiellit


ÇADRA E BABAIT

Sot u zgjova diellshëm
dhe dola
Me vete kisha një çadër
çadrën e babait
Po zbrisja shkallët e ylberta
Kur pashë një profil hënor
Dhe u lëkunda tërmetshëm
Sikur të ishte thyer një ngjyrë
Por ishte kërcitja e zemrës sime
Po thyhej drunjshëm
Po rëndohej gurshëm
Dhe krahahrori mu ça shkrepëtimshëm
S’guxoj ta gërvisht mjegullën e syve
Ndoshta është re
E unë s’ia shoh skajin
Dhe qepallat nuk I mbyll
Qepallat janë tradhëtare

Me vete kisha një çadër
çadrën e babait
Ah, moj çadër!
A mos je grisur?


PRISHTINES

Të gjeta me fytyrën zbuluar,
mbushur me bardhësi,
buzëqeshjesh dhe flokësh dëbore.

Renda te gjej fytyrat e tua
të përhënuara.
Më ndriçuan.
Fytyrat i përqafova.

Pagjumësinë ia ngjita vetes,
si sëmundje.
Desha të mos humbas.

U shtrova në sofrën e zemrës tënde bujare.
E shlyeva mallin me lotë të fshehtë gëzimi.
Dhe u zhyta thellë,
në dashurinë për zemrat e tua.

Fërkova sytë.
Sa e sa herë fërkova sytë,
mos jam në ëndërr?
Vërtet po i shoh njerëzit që dua?
Po i përqafoj?
Po u dëgjoj zërin,
dhe buzëqeshjet po i marr pa kamer?

Ti ma mbolle mallin mes zemrës.
Mi ringjalle ëndrrat
Dhe sytë m'i përlote me hënë dhe yje.
Dhe vesën ma le mbi ballë.
Çeljen tënde të trëndafiltë ma shpalove,
pa drojë

Mbrëmjeve më barte në pendët e ftohta
të frymëmarrjes tënde.
Dhe fjeta duke pritur zgjimin,
që sërish të të kthehem,
mik i ri,
vëllazëruar me zemrat e tua.
Mallëngjyer, djegur, përvëluar,
pres të ma fashitësh,
të ma shuash mallin
............................................
Lamtumirë vendi im!
Në tokën time po mërgoj.
Tani shiu ma lëshoi rrugën
Hëna më përcolli me një tufë yje.
Dhe unë rrugën nuk e lashë të thatë.
Lamtumirë!
Më prit të të kthehem me një mall të ri,
Prishtinë!

[color=blue][/color][color=blue][/color][size=6][/size][code][/code][b][/b]