Dekllaratta polliittiike
 

[B]Deklarata politike[/B]


Paraqet,[B]Sabri Selmani[/B]
Kiel,Gjermani

(Fjala e Ukshin Hotit me rastin e zgjedhjes kryetar i
UNIKOMBI-t, të cilën prokuroria serbe ia shfrytëzoi
kur e dënoi me burg)
I. Parimi i proklamuar gjatë fazës së krijimit të
shteteve nacionale në Evropë - një komb/një shtet,
sipas të cilit pjesa absolutisht më e madhe e një
populli përfshihej brenda kufijve nacionalë të shtetit
të vet (shtetit/komb), në rastin e shqiptarëve,
përkundër vullnetit të tyre, u implementua pjesërisht:
më tepër se gjysma e popullit shqiptar dhe më tepër
se gjysma e trojeve shqiptare mbetën jashtë kufijve
të shtetit shqiptar.
II. Kjo u bë për shkak të synimeve të koncentruara
grabitçare të forcave të caktuara politike në Ballkan të
ndihmuara nga interesat kontradiktore të fuqive të
mëdha të Evropës. Konferenca e ambasadorëve të 6
fuqive të mëdha në Londër e vitit 1912/13, pa përfaqësimin
adekuat, dhe përkundër vullnetit politik të
shqiptarëve, të shprehur me kryengritjet e atyre
viteve, e bëri sanksionimin e kësaj ndarjeje të popullit
shqiptar dhe të këtij copëtimi të trojeve të tyre, duke
u udhëhequr me besimin se në këtë mënyrë do të
ruhej paqja e përgjithshme në prag të luftës së madhe
botërore. Në vazhdimin e mëvonshëm të ngjarjeve
kjo çështje vazhdimisht qëndroi pezull dhe e pazgjidhur
me arsyetimin, në kohë paqeje, se në këtë
mënyrë ruhej balansi i fuqive ndërkombëtare, kurse
në kohë krizash, paqja e përgjithshme. Ndërkaq vetë
çështja, në çdo kohë, u konsiderua si vatër potenciale
e krizave, me mundësinë e shfrytëzimit për shkaktimin
e tyre, por edhe për eskalimin në vatër të konflikteve
të mundshme përmasash të gjera.
III. Historia e ka konfirmuar në mënyrë decidive se
shkelja e kësaj të drejte të popullit shqiptar dhe
sakrifikimi i tij për hir të paqes së përgjithshme, nuk
e shpëtoi ndonjëherë Evropën nga luftërat e mëdha
apo të vogla, apo nga ato me karakter lokal.
Shqiptarët nuk i mbanin çelësat për zhvillimin e
raporteve midis popujve dhe kombeve. Përkundrazi,
trajtimi i çështjes si fakt i kryer, i mbarsur me rreziqe
të përherëshme për destabilizimin e gjendjes, i kontribuoi
rëndimit të situatave në kohë të caktuara,
eskalimit të dhunës e të terrorit shtetëror gjer në përmasa
tragjike dhe determinoi: 1) ngecjen e vazhdueshme
të zhvillimit të popullit shqiptar në tërësi
dhe në të gjitha drejtimet, përkundër begatisë me
resurse natyrale dhe njerëzore, 2) thellimin e vazhdueshëm
të mosbesimit në raportet e gjithëmbarshme
midis shqiptarëve dhe fqinjve të tyre.
Raportet shqiptaro-serbe, shqiptaro-malazeze,
shqiptaro-maqedonase dhe shqiptaro-greke janë
bërë të njohura historikisht si raporte konfliktuoze
me shpërthime të herëpasherëshme dhe me fate të
ndryshme, por akumulimi i mëtejshëm i konfliktuozitetit
në kontekst të pjekurisë së ngritur të
vetëdijes kolektive mbi interesat e veçanta nuk
mund të mbetet pa konsekuenca në vetë karakterin
e këtyre raporteve dhe madje në vetë karakteret
kolektive të këtyre popujve. Ngecja relative në zhvillimin
e secilit veç e veç dhe e të gjithëve së bashku
paraqet dëshminë më evidente se asnjë popull nuk
mund të zhvillohet i lirë mbi supet e tjetrit.
IV. Duke marrë parasysh shkallën e arritur të varësisë
reciproke të shteteve dhe të popujve në Evropë
dhe më gjerë, në botë, pastaj faktin se historia e
kombeve zhvillohet në ndërlidhje reciproke dhe se
nuk është i mundur zhvillimi i izoluar i asnjë populli,
Partia e Unitetit Kombëtar vlerëson se zhvillimi i proceseve
integruese dhe Bashkimi i Evropës, si dhe
krijimi i Rendit të Ri Botëror, e ndihmon angazhimin
dhe luftën e hapur legale për bashkimin e shqiptarëve
dhe të trojeve të tyre në një shtet të vetëm.
Tendenca themelore që lidhet me proceset e tranzicionit
demokratik në shtetet e Evropës Lindore dhe
të ish-Jugosllavisë është pikërisht përfundimi i procesit
të krijimit të shteteve nacionale dhe i pavarësimit
të tyre. Bashkimi i Evropës përmes realizimit të
parimit komb/shtet, ose një komb-një shtet, ose
bashkimi i Evropës përmes zbatimit të parimit të
vetëvendosjes së popujve, paraqitet si formulë e
vetme e përshtatshme për sigurinë dhe stabilitetin
afatgjatë të Evropës së Bashkuar dhe për prosperitetin
e popujve të saj. UNIKOMBI, duke u
angazhuar për zbatimin e këtyre parimeve (të
vetëvendosjes dhe të kombit/shtet) në rastin e shqiptarëve,
i ndihmon njëkohësisht avansimit të proceseve
në fjalë të lidhura me bashkimin e Evropës dhe
me ndërtimin e rendit të ri ndërkombëtar politik.
V. Duke u nisur nga këto parime, UNIKOMBI i
mbështet të gjitha aktet që kanë të bëjnë me krijimin
dhe institucionalizmin e Republikës së Kosovës.
Jetësimin e plotë të saj e sheh në funksion të
bashkimit të kombit dhe të proceseve integrative në
Evropë. Kosova Republikë e pavarur është një hallkë
me rëndësi tranzitore drejt bashkimit përfundimtar
të kombit, por jo edhe përfundim i këtij procesi.
Për këtë shkak, ajo angazhohet njëkohësisht për
inicimin, zhvillimin dhe forcimin e atyre proceseve
që çojnë drejt realizimit të këtij qëllimi; si parti, ajo do
të investojë përpjekje dhe mund të duhur për përsosjen
e vazhdueshme të organizimit të vet në funksion
të këtij qëllimi; për zhvillimin e atyre formave të
demokracisë dhe të atyre raporteve me forcat tjera
politike brenda dhe jashtë vendit që do t'i ndihmonin
funksionalizimit të këtij qëllimi. Parulla "një komb-një
shtet" mbetet devizë kryesore e punës dhe e
angazhimit të UNIKOMBIT gjer në realizimin e saj të
plotë në kushtet dhe në rrethanat që do ta mundësojnë
këtë.
Maj 1994

[B]Levizja Vetevendosje[/B]