Ardita Jatru
 

[CENTER][B]Ardita Jatru[/B]

[B][I]Nje poete shqiptare,qe kendon aq dhembshem dhe aq embel![/I][/B][/CENTER]


[B]Ti nuk mё pe kur qava mbrёmё[/B]


Ti nuk mё pe kur qava mbrёmё

As lotin kur mё ra mbi faqe.

Dhe pёr çudi njё gjysёm hёnё

Mё pikte dhimbjen asaj nate

Ndaj sot kjo heshtje e çuditshme

Mё grish njё tjetёr nat’ pagjumё

Si dy fёmijё tё zemёruar……

Mё shmangesh ti ,tё shmangem unё.

Dhe ndjej shikimin tёnd se si

pёrpin trupin tim si hon.

Ah,por ёshtё ajo shkёndijё,

qё brigjet tona i afron.

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]ANTONY [/B]

Antony, mos vdis kësaj vjeshte.
Se ky pikëllim i kuqërremtë i natyrës duhet ndjerë në asht,
dhe muzgun kur ngjit fytyrën qelqeve me brymë,
eh, dhe liqenin e hirtë e të heshtur, pa një shpend.
Por asnjë vjeshtë nuk është njësoj,
as dashuritë.
Pa gjak Antony…pa gjak do kjo jetë.

Në fund të fundit, Antony
Kjo është jeta,
I njëjti diell që lind
Të njëjta dhe perëndimet.
Fati ynë nuk është i njëjtë.
Ndaj kur të zgjohesh mëngjesin tjetër
eja më trego historitë e tua, i kthjellët,
Për zhgënjimin tënd me zonjën Mina
E për natën e ndarjes që u rrahët paq.
Për të shtunën që desh vrave veten për pak.
Tregomë gjithçka…

O Zot më dhimbsesh.
Ta marrë e mira, sa shumë që ngjajmë…

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Simfonia e fundit [/B]


Ana,

kujdesu për mua,

krihmi flokët me gishtërinjtë e hollë,

se për ty kam krijuar një himn.

Eja, lámë për të fundit herë

dhe e dashur…..falmë.

Siç ti fal shiun kur gjethet rrëzon në tokë,padashur.

Në sirtar është një fletore,

Hape në faqen e fundit dhë këndoje pa zë.

Pranoje si dhuratë,

Pastaj thuamë nëse i mungon diçka

që të jetë e përsosur.

Ana…,

në pjatë,një mollë pret për ta qeruar. Qëroje ti!

Në vazo,lulja etet për pak ujë. Ujite ti!

Shallin e bardhë,dy stinë pa u veshur,vishe ti!

Dhe tani hape dritaren e dashur,

Të shijoj melodinë e pyllit teksa zhvishet kësaj stine.

Oh,në kokën time ka veç heshtje.

E ndjen vibrimin e ajrit?

Është fryma e Zotit

Fytyra jote,shëmbëlltyra e Tij!

Kam qënë i humbur pa ty,Ana,

Mjeran si një i verbër.

Hutaq si një i shurdhër.

Ana….,

Qeni po angullin,

Paralajmëron shtegëtimin e shpirtit.

Po ç’ka përtej pyllit Ana…?

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Kjo Nate…[/B]

Ne nje leter shkunda vargjet
Dy te tjere i lash peng
Se mall i shpirtit kur bene naze
Vargun kethen dhe ne refren.

Jam vetem sonte,por kjo nate
Aromen tende sec me sjell.
Dhe cohem lehtas,pa shamate
Te shoh nje yll atje ne qiell.

Nje re e vogel, leviz ngadale
dhe mendja shkon qytetit tend.
Ti ndoshta je ne ndonje bar
Te vij si note ne buz` a kenge.

Jam vetem sonte,por kjo nate
zjarr yjesh me ndez ne gji.
E tera shkrihem,behem llave
Kujtimin tend perfshij,perpij.....

Titulli: Ardita Jatru
 

***
Sonte do fle me derёn hapur
Ndezur dhe driten do tё lё
Kёpucёt e harruara, do t’i fsheh
Dashuri,eja kёmbёzbathur!

Do tё shpie nё qiej tё paprekur,
Nё ishuj ku ka vetёm njё stinё,
Si bohemёt, buzё detit do t’pimё
Valёt mbi trupat tanё zhveshur.

Dashuria ime, e thella ti,
mbeta fёmije i perkedhelur
akoma endem si e dehur,
pas netёve kur nektarin tёnd e pi

E ёmbla ime, dashuri
Nga cili krah i qiellit tё fle?
Andej nga derёn hapur le,
Apo nga hyn papritur ti?

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Ne tё dy…
[/B]
Ne heshtim shpesh kur jemi pranё
Si zogj tё lodhur mbi njё degё
Dhe druaj tё tё them njё fjalё
tё jap njё puthje a tё tё prek....

Pa hё, ç’i thonё kёsaj, i dashur,
Tё jemi bashkё e tё mos jemi.
U dashka njёri larg tё jetё,
Pёr tё kuptuar ç’kishim, ç’kemi.

Dhe harrojmё pёr pak tё ftohtin,
Tek ngrohemi nё tё mallit flakё.
Dashuris’ i ngremё njё tempull,
Pёr ta shembur, ngritur prapё.

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Mё prit [/B]

Mё prit kur zog’i natёs nis kёngёn e vajit,
Atje tek stoli ynё poshtё pemёs sё blirit,
Kur dielli zemёruar tё fshihet pas malit,
E qielli tё rёndohet me ngjyrёn e hirit.

Mё prit kur shiu mbi supe tё na bjerё,
As mos u anko pёr bluzёn e qullёt.
Tek rrugёza ku putheshim njёherё,
Do tё pёshpёris ёmbёl me zё tё ulёt.

Do ta rrёmbej buzёn me afsh pёrvёlues
Aq sa hёna xheloze tё shuhet mbi to.
Do tё ta kafshoj cepin e saj pёrgjёrues,
Nga puthjet,zjarre ndeztё njё natё si kjo.

Mё prit se ditё nuk do shkojnё shumё,
Deri atёherё njё mal me gjumё na ndan.
Tek stoli ku shiheshim dikur nёn rrugё
Do tё tё pres e pёrmallur njё ndajnatё.

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Mё mungon kaq shumё….. [/B]

Ke ndjerё vetmi ndonjёherё i dashur,
apo shpirtin copёzash tё thёrrmohet?
Dorёn time pranё zemrёs pёr ta patur,
dhe nёnkresa me lotё tё tё njomet?

Ke ndjerё vdekjen sa unё kaq pranё,
buza nga shkёlqim’ i hёnёs tё digjet?
Thuaj nёse vёrtet e ke ndjer’ a parё,
Siç e ndjej shpirtin sonte tё vetёvritet!

Po digjem shpirt ndaj eja thomё…..
Si priten damarёt pёr hir tё dashurisё.
Si gjaku rrjedh ndёr duar,tregomё!
Tё paudhёt,ne tё marrёt e njerёzisё.

Mё mungon kaq shumё e tё ndjej
Gjithçka qё dua sonte je vetёm ti
Yll i largёt je nё qiell e s’tё gjej….
U çmendka njeriu nё dashuri..?

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Per ato qiej te paprekur…….. [/B]

...........
"Te braktis per ato qiej te paprekur
Ku pulebardhat vdesin krenarisht
Porse endrrat monopatin e kan’ gjetur
Ndaj folese i kthehem une serisht

Me ler pra te te puth lotin e vaket
permbi mollez,te voglin margaritar.
Dhe ne vdeksha, le te ndodhe tani
gjoksit tend te hijshem djaloshar.

Te te puth edhe te blerten e syrit
kurore buzesh mbi qepalla te te le
Te te them dhe kengen me te bukur
Qe eshte aq e vjeter,aq e re……"

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Vdekja e Muzes [/B]

Muza i dashur,Muza!Po mё vdes,
E buzёve stalaktit mё varet.
Ndjej kёmbanёn e shpirtit tё bjerё
hidhur,e gjaku kapilarёve tё pёrplaset

Mё rёnkon mbi supe si hёn’ e zbehtё
Ashtu e lehtё,e trishtё,tё druhet
teksa fundin i shoh,trupin mё ngjeth,
E gjurmёve nga pat erdhur tё shuhet.

Ndihmomё i dashur,muza po mё vdes
Ndihmomё se padashje e vrava……
Tempujt qё i ngrija dashurisё,tё zjarrta
rrёnojat do t’i lagin shirat nё vjeshtё.

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Heshta dhe unë, kaq e pata [/B]

Heshta dhe unë, kaq e pata
Muaj mjalti gjithmonë nuk do ketë
Një mbrëmje vjeshte të vonë u vrava
Dhe tani lexoj të tjerë poetë

Ka lumenj që thahen dalëngadalë
E më pas të kujton se ç’ish aty dikur
Por ka pastaj lumenj të rrëmbyer
Që thellë tyre fshehin një qivur

Besomë, mike, tjetërkund mos rrëfé
Një trishtim në shpirt po më pikon
E humba fjalën, ma vodhën për bé
E as të vdes më nuk gjej kohë.

Titulli: Ardita Jatru
 

****

Grije goten , me fund ktheje or mik
Pi edhe dy po deshe e dehu fare
Pi edhe qama hallin pa frike
E klithm` e dhimbjes drite u befte mbi varre


Po te kisha forcen e perendise or mik
Do ta ktheja naten tradhetare ne dite
Njehere po ta kisha vec njehere
E dhimbjen e pashpirt ta lehtesoja atehere


Ne dite te gjymtuara ku nata vec shtrihet
Dhe deti turbullohet ne dallge marrezie
Do shfaqet kur shpresa hedh te fundit hap
Nje llampe e venitur me drite sado pak

Pra pije goten mik ne dac edhe loto
Kte sup ku ti mbeshtetesh me vete ke ngado

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Per tetembedhjetevjecaren Aneta
[/B]


Aneta,rri e vogel Aneta,
Nena jote behet merak
per gjinjte marramendes e lazdrues gjer ne shperthim, nen fustan,
e per shkelqimin e diellte ne syte e tu .
Per shpirtin e lire dhe hovin tend vajzeror.
Ule fustanin Aneta!
Te duken breckat Aneta!
Mos u rrit kaq shpejt. Oh, Aneta!
Te pafundmet psheretimat e saj…..
Po si lulezove keshtu papritur?

Aneta,me kujtohesh si dje, kur ishe e vogel.
Me pantallonat e shkurtra mbi biciklete
Dhe nenen tende ne dritare qe therriste “kujdes mos rrezohesh, Aneta!”
Ishe vetem nje femije capken,
Me floket e shkurtra,te shpupuritura si djale,
Dhe plot jete…atehere.

Cmendet ajri pas hapit tend tani, vogelushe
Dhe burrat pyesin njeri-tjetrin me sy “ku paskesh qene fshehur kjo zane?”
ndersa zgjon deshirat e tyre me aromen tende te pranverte
dhe triumfin tend femeror.
Ti je e bukur Aneta,
dhe e shkreta nena jote behet merak.

Vogelushe,nuk e di ,por
kete mengjes kaq te zymte e vetmitar
te pash te kaloje prane dritares time
me sandalet e kuqe me taka dhe floket e kuqe all
dhe u ndjeva xheloze per ty,per rinine tende
sepse kam qene dhe une tetembedhjete vjec Aneta,
E bukur dhe e kalter si ty
Por me nje ndryshim,
Qe ti s’mund ta kuptosh…
U linda dhe u rrita ne Shqiperi,
ne kohen e burgosjes se shpirtrave…

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]Monolog 2[/B]

(ne ajer)

U lodha se qeni grua….
Ndaj i kam dhjere enet e palara
Dhe punet e shtepise i kam dhjere
Dhe takat qe do burri im t’i vesh.
E kam dhjere dhe kreherin,
dje e hodha ne plehra,
e i lashe floket rremuje.
Rremuje, si krevati im me carcafet e panderruar.
U lodha se qeni e mire,
Ndaj e kam dhjere qenin e lig te zonjes M.
Dhe dashurine e shtirur per burrin e saj sakat,
Verejtjet e saj te bezdisura per rrobat qe harroj ne tel,
E kam dhjere dhe pianisten e tharte mbi mua….
Po me cmend ky qytet !
Me cmendin grate me barre qe lypin semaforeve,
E poshte fustanit nuk kane te veshura asgje.
Kurva, mermerijne shoferet
dhe ne duar i ngjeshin centet gjithe meshire.
Kurva,them dhe une….

O Perendi!
Me jep nje jete pushim,
Se u dashka kellqe te jesh grua dhe njeri….

Titulli: Ardita Jatru
 

[B]***[/B]

Ketu do te mbeten….
Shega e care mbi parvaz
dhe perendimi i purpurte pa dashuri i se djeles,
Sandalet me take te thyer
dhe hutimi im atehere .

Ketu do te mbeten…
Dy pjata mbi tavoline
dhe te ngrenat ne heshtje si pika e fundit e gezimit,
ca fije flokesh mbi kreher
dhe fytyra ime e lodhur ne pasqyre.

Fryn ere e marre sot dhe
nuk degjove as kercitjen e deres qe u mbyll……..