[valiii]

(33)
Poashtu edhe në konceptin e Pejgamberëve ka dallime. Bibla i quan profetët si mëkatarë, gënjeshtarë, tradhtarë, e shumë epitete të tjera, në kryerjen e veprave të shëmtuara dhe të ndyra, etj. P.sh. Luti a.s. bëri zina me dy bijat e tij (Zanafilla 19:30-38); Haruni a.s. si njeri i cili e konstruktoi viçin që ta adhurojnë Izraelitët (Ekzodi 32:1-20); Sulejmani u martua me 700 gra dhe 300 konkubina dhe u kthye në idhujtari (1 Mbretërve 11:3-7) etj. Kurse Kur’ani Pejgamberët i ngrit në piedestalin më të lartë dhe i bën shëmbëlltyrë për ne. (34) Dallime thelbësore gjejmë edhe përsa i përket besimit në jetën e tanishme dhe të përtejme në konceptin e shpëtimit dhe drejtimit në jetë. Poashtu dallime kemi edhe ne histori ku Kur’ani dhe Bibla nuk përputhen: p.sh. te Ademi dhe Havaja, te Ibrahimi a.s., Isamilit, Ishakut, Lutit, Musait, Isait a.s. etj. Ideja se Kur’ani ka huazuar nga bibla është padyshim e gabuar.
Keneth Kreg thotë se: “Muhamedi nuk pati asnjë kontakt personal me shkrimet e shenjta paraardhëse... Kemi pothuajse një mungesë absolute të asaj që mund të quhej citim i drejtpërdrejt nga secila Dhjatë”. (35)
8. KUR’ANI – Fjala e përjetshme e Zotit drejtuar njerëzimit.
Dallimi më i madh midis Kur’anit dhe cilit do libër tjetër të shenjtë të ndonjë besimi specifik qëndron në atë se Kur’ani vazhdimisht e pohon origjinën e tij hyjnore nga Zoti i botës. Në Kur’an ekzistojnë një mori shembujsh të tillë:
“Është e vërtetë se All-llahu u dha dhurataë të madhe besimtarëve, kur ndër ta nga mesi i tyre dërgoi të dërguar që atyre t’u lexojë shpalljen e Tij, t’i pastrojë ata, t’ua mësojë Kur’anin dhe sheriatin, edhepse, më parë ata ishin krejtësisht të humbur”. (Ali Imran 164)
“A nuk e përfillin ata (me vëmndje) Kur’anin? Sikur të ishte prej dikut tjetër, përvreç prej All-llahut, do të gjenin në te shumë kundërthënie”. (Nisa 82)
“O ju njerëz! Juve ju erdhi nga zoti juaj këshilla (Kur’ani) dhe shërimi i asaj që gjendet në krahrorët tuaj (në zemra), edhe udhëzim e mëshirë për besimtarët”. (Junus 57)
“Ne nuk të shpallëm ty për tjetër Kur’anin, vetëm që t’u sqarosh atyre atë për çka u përçanë, (ta zbritëm) që të jetë udhëzim e mëshirë për njerëzit që besojnë”. (Nahl 64)
Ajete të tilla janë me shumicë. Pothuajse çdo sure e Kur’anit e përmban pohimin për vulën e autorësisë së Allahut xh.sh. Dhe Ai jo vetëm që e shpalli Kur’anin por edhe duke qenë se ai duhej të mbetej si mesazh njerëzimit deri në fundin e kohës, ai duhej të ruhej ashtu siç ishte shpallur prandaj edhe premtimi i Tij është i mrekullueshëm:
“Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur’anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij” (Hixhr 9) (36)
Cdo fjalë e Kur’anit dhe jetës së Muhamedit a.s. e dëshmon prejardhjen e Tij Hyjnore. Karakteri i sinqertë i Muhamedit a.s. nuk lë asnjë fije dyshimi për sinqeritetin e tij në të pohuarit se Kur’ani është fjalë e Allahut xh.sh.. Ai veçse kishte qenë i njohur si “i besueshmi- i sinqerti” edhe para se të thirrej si Pejgamber. Edhe armiqtë e tij më të mëdhenj e pranonin çiltërsinë e personalitetit të tij. Aq shumë e kishte fituar Muhamedi a.s. besimin e arabëve politeistë, saqë edhe armiku i pamëshirshëm i tij, Ebu Xhehli, i pati thënë një ditë: “O Muhamed, unë nuk po të them se je gënjeshtarë, por këtë fe që ke sjellë, s’e dua...”. (37) Megjithëse edhe armiqt më të tërbuar me ndërgjegje e pranonin se Muhamedi ishte profet i vërtet, e patën kundërshtuar vetëm e vetëm për egoizëm! Kur’ani thotë kështu:
“Ne dimë se ty të brengos ajo që thonë, e ata nuk të gënjejnë ty, por ata mizorë mohojnë argumentet e All-llahut”. (En Am 33)
Perandori Bizantin Heraklius, mori një letër nga Pejgamberi Muhamed, me të cilën e ftonte në Islam. Herakliu në vend që të zemërohej me këtë letër, ai ndjeu interesim për të dhe deshi të mësonte se ç‘farë ishte kjo, prandaj dha urdhër t’i sillnin pranë disa prej bashkvendasve të letërdërguesit. Në atë mes, në Siri ndodhej njeri prej armiqve të tërbuar të Muhamedit, Ebu Sufjani, në krye të një karvani tregtarësh Mekas. Njerëzit e perandorit e gjetën Ebu Sufjanin dhe e nxorën para tij. Ai e priti Ebu Sufjanin së bashku me shokët e vet në prani të parësisë. Herakliusi i pyeti ata me anë të përkthyesit: “Cili prej jush është më i afërt në fis me këtë person që thotë se është Profet?”. “Më i afërti jam unë!”. U përgjigjë Ebu Sufjani. Herakliusi iu drejtuar përkthyesit: “Thaju këtyre se do ta pyes këtë njeri për disa gjëra. Po të gënjejë, shokët të thonë se gënjen!”. Ebu Sufjani thotë kështu: “Vallahi, po të mos harroja, se shokët do të thoshin se kam gënjyer, do ta kisha gënjyer për të!” Dhe vazhdon: Pyetja e parë që më bëri Herakliusi, qe kjo: “ç‘vend zë prejardhja e tij mes jush?” “Prejardhja e tij është e fisme!” “A pati më parë ndër ju ndonjë që të ketë pretenduar si ky”-më pyeti Herakliusi. “Jo”- i thashë unë. “A pati sundimtarë mes të parëve të tij?” “Jo”- i thashë. “Ata që e ndjekin atë, a janë parësia, apo shtresa e ulët?” “Shtresa e ulët”- i thashë unë. “Ata që e ndjekin shtohen apo pakësohen?” “Shtohen”- iu përgjigja unë. “A ka mes tyre që, pasi ta kenë pranuar fenë e tij, të kenë ndërruar mendje?” “Jo” i thashë unë. “Para se të dilte me këtë pretendim, a pati ndodhur ndonjëher ta keni akuzuar për gënjeshtër?” “Jo”- iu përgjigja unë. “A pati ndodhur ndonjëher të mos e ketë mbajtur fjalën?” “Jo” i thashë. “A keni luftuar me të?”- vazhdoi të më pyeste Herakliusi. ”Po” iu përgjigja unë. “Si përfunduan këto luftëra?” “Disa herë na mundi ai, disa herë e mundëm ne!” “Mirë, po ç‘kërkon prej jush?” “Na thotë: Faliuni vetëm Allahut, mos i bëni shok asnjë Atij dhe braktisni idhujt të cilëve iu janë falur etërit tuaj! Pastaj na porosit të falim namaz, të jemi të drejtë e të ndershëm si dhe të kujdesemi për prindërit dhe të afërmit”.
Pas kësaj, Herakliusi i tha përkthyesit: “Thuaji atij: “Të pyeta për prejardhjen e tij dhe më the që është shumë e fisme. Të tillë janë profetët; ata zgjidhën mes fisnikëve të fisit.
Të pyeta nëse pati para tij ndonjë që të ketë dalë me këtë pretendim dhe më the jo. Po të kishte pasur do të thosha se e merr si shembull atë.
Të pyeta nëse ka mes të parëve të tij sundimtarë dhe mu përgjigje se jo. Po të kishte, do të thoja se përpiqet ta rifusë në dorë sundimin e të parëve të vet.
Të pyeta nëse pati ndodhur më parë të shihni se po gënjen dhe më the se jo. Unë e di që njeriu që nuk thotë gënjeshtra për njerëzit, nuk thotë gënjeshtra as për Allahun!
Të pyeta nëse ata që e ndjekin, janë prej parisë apo shtresës së ulët dhe më the se janë të shtresës së ulët. Kështu ndodh në fillim me profetët; ata që e ndjekin janë njerëz të shtresës së ulët.
Të pyeta nëse ata që e ndjekin shtohen apo pakësohen dhe më the se shtohe. E veçanta e feve të vërteta është se, gjer në plotësimin e kumtesës, numri i ndjekësve vjen gjithmon duke u shtuar.
Të pyeta nëse pati ndodhur të mos e ketë mbajtur fjalën dhe më the se jo. Të tillë janë profetët, nuk e kthejnë fjalën!
Të pyeta se ç‘kërkon prej jush dhe më the se ju kërkon të adhuroni vetëm Allahun duke mos barazuar asgjë tjetër me Të, të largohemi prej idhujve, të falni namaz të jeni të drejtë e të ndershëm. Po qëse këto që the janë të vërteta ai njeri do të sundojë shumë shpejt në këtë vend ku më shkel këmba. Unë e kam ditur se ka për të dalë ky profet, por nuk e parashikoja se do të ishte prej jush. Po ta dija se mund të takohesha me të, do të merrja parasysh të gjitha vështirësitë dhe po t’i ndodhesha pranë, do t’ia laja këmbët”. (38)
Kemi shumë e shumë shembuj nga jeta e Pejgamberit Muhamed a.s. ku tregon se Muhamedi ishte rob dhe i derguar i Zotit dhe se Kur’ani nuk është vepër e tij por fjalë e Allahut që ja dërgoi robit të vet Muhamedit a.s. Megjithqë nuk ka nevojë për asnjë dëshmi më tepër se sa fjala e vetë Allahut xh.sh. që e konfirmon origjinën hyjnore të Kur’anit, sikur edhe karakteri i dëlirë i Pejgamberit Muhamed i cili na përcolli atë, ne do ti përmendim edhe disa fakte të tjera të cilat e bëjnë të besueshëm Kur’anin si të ardhur nga Zoti.
Edhe përsa u përket njoftimeve të dhëna kushtuar të shkuarës e të së ardhmes, Kur’ani është i shkylqyer dhe kategorikisht s’mund të jetë shprehje njerëzore. Sot, me anë të zbulimeve të reja, janë nxjerrë sheshit mënyra e të jetuarit të pupujve të kaluar, fundi i tyre i mirë apo i keq ashtu siç i pat njoftuar fjalë për fjalë shekuj më parë Kur’ani i Madhërueshëm. P.sh. te Pejgamberë të tillë si: Nuhi, Salihu, Luti, Ibrahimi, Musai, Isai (Paqa e Zotit qoftë mbi ta), etj., popujt e tyre, dhe vendbanimet e tyre- secili më vete nga një dëshmi e shpalosur për tu marrë shembull!