[Era1]

LA CASADA INFIEL

Y que yo me la lleve al río
creyendo que era mozuela,
pero tenía marido.
Fue la noche de Santiago
y casi por compromiso.
Se apagaron los faroles
y se encendieron los grillos.
En las últimas esquinas
toqué sus pechos dormidos,
y se me abrieron de pronto
como ramos de jacintos.
El almidón de su enagua me
sonaba en el oído,
como una pieza de seda
rasgada por diez cuchillos
Sin luz de plata en sus copas
los árboles han crecido,
y un horizonte de perros
ladra muy lejos del río.
*
Pasadas las zarzamoras,
los juncos y los espinos,
bajo su mata de pelo
hice un hoyo sobre el limo.
Yo me quité la corbata.
Ella se quitó el vestido.
Yo el cinturón con revólver
Ella sus cuatro corpiños.
Ni nardos ni caracolas
tienen el cutis tan fino,
ni los cristales con luna
relumbran con ese brillo.
Sus muslos se me escapaban
como peces sorprendidos,
la mitad llenos de lumbre,
la mitad llenos de frío.
*
Aquella noche corrí
el mejor de los caminos,
montado en potra de nácar
sin bridas y sin estribos.
No quiero decir, por hombre,
las cosas que ella me dijo.
La luz del entendimiento
me hace ser muy comedido.
Sucia de besos y arena,
yo me la lleve del río.
Con el aire se batían las
espadas de los lirios.
*
Me porté como quien soy.
Como un gitano legítimo.
La regalé un costurero
grande de raso pajizo,
y no quise enamorarme
porque teniendo marido
me dijo que era mozuela
cuando la llevaba al río.

GRUAJA TRADHETARE

Dhe unë e çoja tek lumi
duke menduar se ishte vajzë
por ajo kishte burrë.
*
Ishte nata e Santiagos
dhe gati si për magji.
U fikën dritat e rrugës
Dhe u zgjuan bulkthat.
Në kthesat e fundit
preka gjokset e saj të fjetur,
dhe u çelën menjëherë
si degë zymbyli.
Pambuku i këmishës së saj
më shushurinte në vesh,
si një copëz mëndafshi
nga dhjetë thika e grisur .
Pa dritë argjendi në kupat e tyre
pemët janë rritur,
dhe një horizont qensh
vjedhur shumë larg lumit.
*
Pas manaferrave,
xunkthave dhe murrizave,
nën floknajën e saj
bëra një gropë mbi baltë
Dhe hoqa kravatën.
Ajo hoqi fustanin.
Unë rripin bashkë me revolen.
Ajo katër jelekët e saj.
As livandë djall o punë
kishte lëkurën kaq të butë,
as kristalet nën dritën e hënës
nuk rrezatojnë me këtë shkëlqim.
Muskujt e saj më rrëshqisnin
si peshq të trembur ,
gjysma mbushur me zjarr
gjysma mbushur me ngricë.
*
Atë natë vrapova
më të mirin kros,
i hipur mbi sedefet e fatit
pa fre dhe pa yzengji.
Nuk dua të them, për burrëri,
gjërat që ajo më tha.
Dritën e gjykimit
e kisha shumë të përmbajtur.
Përlyer nga puthjet dhe rëra,
unë e çova tek lumi.
Me ajrin rrihnin
shpatet e shpatoreve .
*
U solla siç unë jam.
Si një arixhi i ligjshëm.
I dhurova një shporte për pune dore
të madhe prej sateni ngjyrë kashte,
dhe nuk desha të dashurohesha
sepse duke pasur burrë
më kishte thënë që ishte vajzë
kur po e çoja tek lumi.

Perkthyer dhe pershtatur nga Era