[Preshevar]

Nga legjendat e rrëfyera për shekuj me radhë shpaloset dhimbshëm historia e një populli, që trashëgoi nga të parët vetëm lot.
Thuhet se kjo tokë e ashtuquajtur “toka e premtuar”, i përket atyre që Zoti (xh.sh) i zgjodhi të denjë për të qenë mëkëmbësit e Tij, e si gjithnjë të gjithë e pretendojnë një gjë të tillë. Dhe kjo pikërisht, ishte “molla e sherrit” që për vite me radhë qëndroi në plan të parë të mediave. “Konflikti arabo-izraelit, vazhdon të marrë jetën e të tjera viktimave”, niste kështu faqja e kronikës së zezë. Ndodhte që njerëzit që e dëgjonin të lodhesin me të njëjtat fjalë, me vrasjet që shtoheshin dita-ditës e pyesnin: “Kur do të mbarojë e gjitha kjo?” A menduan ata se Palestina don të derdhë gjakun e bijve të vet? Po a mund ta harrojë bota dhimbjen e këtij populli? A mund t’i harrojë zemrat e ngrira të nënave palestineze? Sa e sa fëmijë të vegjël e përqafuan aq shpejt vdekjen?! Ishin ata palestinezët, që dhanë jetën për të ujitur këtë tokë me gjakun e tyre. Për ta vdekja ishte më e mirë se jeta në një tokë të pushtuar. Ata treguan se shekulli i XXI nuk nisi siç e parashikuan “Fuqitë e Mëdha” dhe as nuk do të bëhet kurrë i tillë përderisa padrejtësitë të vazhdojnë të bëhen në kurriz të më të dobtëve. Ata demostruan një dashuri të pashembullt për këtë tokë, një dashuri që kalonte çdo limit. Nëna krenare për vdekjen e bijve të tyre, të rinj e të reja për të cilët kjo tokë është më e shtrenjtë se familja e se rinia e tyre, u shtrinë kudo në çdo cep të Palestinës.
Dhe në fund ata janë “terroristë”. O Zot! I pushtuari “terrorist” dhe pushtuesi i “pafajshëm”. Por ky është mesazhi që Palestina na jep ne sot: “Ne nuk jemi një atdhe pa popull, që të pranojmë një popull pa atdhe.”