[Berisha-boy]

Kur rracat ndërthuren...

A janë paragjykimet e njerëzve apo gjenet, ato që përcaktojnë sjelljet ndryshe të njerëzve nga rraca të ndryshme, në marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin?
- Një pikëpyetje që të bën të mendosh.

Kidnapimi
Histori e vërteta,e kthyer në tregime...

Svetlana Stankoviç, e shoqja e Gjorgjos, punonte si mjeke-gjinekologe në spitalin qendror të Prishtinës. Kishte shtatë vjet e martuar me Gjorgjon, dhe akoma nuk kishin fëmijë. Defekti ishte i saj duket, pasi në rastin se faji do ishte i Gjorgjos, atëherë do i gjendej rruga disi. Gjorgjoja e donte shumë gruan e tij dhe nuk kishte ndërmend ta linte, megjithëse ajo nuk bënte fëmijë. Kishin një jetë të qetë e me beneficione të tjera, se jetonin si kolonizatorë të provincës shqiptare. Gjorgjoja vetë punonte si komandant milicije në qarkun e Prishtinës.

Në vitin 1973, një grua shqiptare nga një fshat i Drenicës pati komplikacinone të mëdha në lindjen e fëmijës së vet të parë. Kjo lindje ishte duke i marrë jetën gruas së re, po të mos kujtohej njëri nga kushërinjtë, që ta dërgonin atë që të lindte në maternitetin e spitalit të Prishtinës. Ishte një rrugë e gjatë, rreth 2 orë me makinë, nga ai fshat malor deri në spital, por gruaja vlente më shumë se sa ky shqetësim udhëtimi. Ajo ndjehej tepër keq.

Sapo mbërriti në spitalin e Prishtinës, gruan e re e dërguan për në sallën e operacionit. Do i bënin një prerje çezariane, që të mund t'ia nxirrnin fëmijën, pasi ajo kishte gjakderdhje të madhe. Dhe gjinekologia Svetlana Stankoviç, pati një rast ideal, për të fshehur diçka, me ndihmën e personelit serb të spitalit.

Familja e gruas së re nga fshati i Drenicës, u lajmërua se gruaja shpëtoi, është akoma në koma, por besohet se do të mbijetonte.

- Po fëmija? - pyetën familjarët.
- Fëmijën nuk mundëm ta shpëtonim... - ua ktheu Svetlana.

Svetlana ishte kujdesur, që gruaja e re të rrinte rreth 4-5 ditë në gjumë me ilaçe, që kur të zgjohej, të ishte më i lehtë justifikimi i fëmijës së humbur. Dhe kështu ia doli në krye, pa shumë shqetësime, që ta gënjente edhe gruan e re, se fëmijën e kishte humbur. Ndjenja e nënës nuk e pranonte humbjen e një fëmije në një rast të tillë, dhe gruaja e re, sapo u zgjua, filloi të kërkonte fëmijën e vet, që t'ia vinin përpara në gjoks. Ajo u hakërrye, qau me të madhe, por fjalët e gjinekologes ishin të ftohta dhe të vrazhda.

- Fëmijën tënd e kemi hedhur në bërdhok... - i tha Svetlana gruas së re.
- Si? Ma keni tretur fëmijën? - gëlthet gruaja.
- Po, ai lindi i vdekur. Prandaj i ke patur gjithë ato probleme ti. Fëmija të kishte vdekur në bark.
- Nuk ka mundësi! - insistoi gruaja e re. - Unë e kam vërejtur tek luante në bark...
- Atëherë ka vdekur gjatë rrugës për në spital. Pak i duhet një fëmije që të vdesë. Po ku kuptoni ju nga këto punë, të gjithë të trashë jeni... - përfundoi Svetlana.

Kur doli nga materniteti, gruaja e re i tha burrit të vet, se nuk besonte që fëmija i kishte vdekur. Dhe burri shkoi përsëri në maternitet e u interesua tek mjekja Svetlana. Këtë radhë, mjekja ishte më e qetë dhe u tregua më taktike, pavarësisht mungesës së respektit që kishte për shqiptarët, për të mos thënë urrejtjen ndaj tyre. Ajo i spjegoi me fjalë më të zgjedhura e të ndërlikuara, fshatarit drenicar, se si fëmija kishte vdekur, megjithëse ajo si mjeke kishte bërë të pamundurën për ta shpëtuar atë.

- Kjo është detyra ime, në fund të fundit, të shpëtoj jetë njerëzish, - vazhdoi Svetlana dhe pyeti - A ke dëgjuar ti për Hipokratin?
- Jo, - u përgjigj fshatari, i cili kishte kryer vetëm filloren.
- Hipokrati është babai i mjekësisë dhe ne mjekët kur përfundojmë shkollën, betohemi para babait, se ne do bëjmë të pamundurën që të shpëtojmë jetën e njerëzve. A e thyen ti besën, që ia jep babait tënd? - pyeti përsëri Svetlana.
- Jo, kurrë jo! - iu përgjigj fashatari.
- Gruaja juaj ka qenë e shokuar, dhe çdo nënë kur humbet birin e vet, ashtu ndjehet, nuk don të besojë. Por ti shko në shtëpi, dhe tregoj gruas tënde, se fëmija ka vdekur. Beso në fjalët e mia - përfundoi Svetlana.

Dhe fashatari i shkretë ashtu bëri. Shkoi në shtëpinë e tij, në fshatin malor të Drenicës, dhe i tha gruas së tij, e pjesëtarëve të familjes, se fëmija kishte vdekur para se të lindte.

- Xhinekollogia, Vetllana a ku di unë ç'a, m'tha mue se ajo asht betu babait, Titogradit a se di pasha besen, se kurrë nuk do t'rrente, - sqaroi fshatari familjen e vet.

Para këtyre fjalëve të mëdha e me besë, familja heshti dhe pranoi kështu humbjen e fëmijës.


* * *