Dardania.de - Shiko Postimin Tek - Pse Bamir Topi nuk zgjidhet dot president i Shqipërisë?

Ethnic Albanian · 11-07-07, 13:58

Pse Bamir Topi nuk zgjidhet dot president i Shqipërisë?

Olsi Jazexhi

Në vitin 1913 kur fuqitë e mëdha evropjane vendosën që
krahinat turke të Ballkanit Perëndimor, Gegërinë dhe
Toskërinë, t’i shkëpusin nga Perandoria Osmane dhe bëjnë
shtet nën udhëheqjen e princ Vidit, banorët e Shqipërisë së
Mesme që nga Elbasani, Golloborda, Kavaja, Çermenika,
Durrësi, Peqini, Shijaku, Tirana etj u ngritën në luftë dhe
refuzuan vendimin e fuqive perëndimore që deshën t’i ndajnë
nga perandoria. Me në krye muftiun e Tiranës, Musa Qazimin
dhe Haxhi Qamilin, populli i Shqipërisë së Mesme luftoi
kundër qeverisë së Durrësit e cila kishte mbledhur në
oborrin e saj mercenarë rumunë, hollandezë e gjermanë,
sëbashku me disa shqiptarë e vllehë, ortodoksë, bektashi e
katolikë nga Toskëria dhe Gegëria, por kishte përjashtuar
nga pushteti muslimanët syni. I vetmi përfaqësues i
Shqipërisë së Mesme në oborrin e Vidit ishte Esat Pasha, i
cili u dëbua nga pushteti pas pak kohe, si pasojë e
intrigave të armiqve të tij. Duke qënë se shteti i Vidit la
jashtë pushtetit banorët e Shqipërisë së Mesme, këta të
fundit e dëbuan atë me pushkë në vitet 1914 dhe 1915, duke
hedhur Vidin në det dhe kërkuar kthimin e pushtetit të
babës sulltan, i cili i kishte begenisur më mirë synitët e
Shqipërisë së Mesme sesa mbreti kaurr i Evropës.
Por edhe kur kryengritja e Shqipërisë së Mesme u shtyp nga
fuqitë e krishtera dhe Esat Pasha në 1915, deri në 1920-ën
Shqipëria e Mesme u sundua nga Esati dhe tiranasit e tij.
Banorët e Shqipërisë së Mesme shihnin te Esati të keqen më
të vogël të kohës. Por me vrasjen e Esatit, në 13 qershor
1920 nga terroristi lab Avni Rustemi, populli i Shqipërisë
së Mesme humbi pushtetin mbi vendin që ai kishte jetuar
ndër shekuj. Alekandër Popoviç në librin ‘Islamizmi
Ballkanik’ tregon që vendosja e bërjes së Tiranës kryeqytet
nga Kongresi i Lushnjes në 1920, kishte si qëllim shtypjen
e muslimanërisë së Shqipërisë së Mesme nga ‘nacionalistët’
ortodoksë, katolikë dhe bektashi që Italia dhe Austria
sollën në pushtet. Për të kuptuar më mirë përbuzjen që
sundimtarët jugorë patën për popullin e Shqipërisë së Mesme
dikush duhet të lexojë kujtimet e Sejfi Vllamasit, i cili
popullatat e Shqipërisë së Mesme i quan me përbuzje ‘popull
me karakter muskular i udhëhequr nga hoxhallarë fanatikë’
të cilët nuk deshën të bëjnë komb sipas skemave të Vidit
dhe Austrisë.
Megjithatë marrja e pushtetit disa kohë pas Kongresit të
Lushnjes nga Zogu, krijoi njëfarë status quo-je paqësore
për banorët e Shqipërisë së Mesme me regjimin. Zogu diti
sesi të integrojë në shtetin e tij parinë vendase që më
parë i kishte shërbyer sa Esatit aq edhe sulltanit. Për më
tepër duke parë zullumin që i erdhi vendit me revolucionin
komunisto – ortodoks të Nolit në 1924, myslymanët e Tiranës
preferuan më mirë të rrojnë nën pushtetin e beut të fundit
sesa të afendikoit të parë të ortodoksisë. Por, me ardhjen
e komunizmit në vitin 1944, muslimanët e Shqipërisë së
Mesme përjetuan një aparteid të organizuar shtetëror nga
regjimi, i cili ja kaloi ligësive të regjimit vidist apo
edhe fanolist. Ndërsa Vidi u mundua që në kohën e tij të
pushtojë Shqipërinë e Mesme me mercenarë romunë e
hollandezë, ndërsa Noli të jua marrë tokat me reforma
bolshevike, komunistët jugorë që në shumicën dërrmuese
ishin ortodoksë dhe bektashinjë, duke përdorur preteksin e
luftës kundër fashizmit, kulakëve, bejlerëve dhe
agallarëve, vendosën në vend aparteidin e tyre i cili
zgjati deri në ditët që ne jetojmë. Komunistët ju morën
tiranasve me dhunë dhe pa kompensim tokat, mbi të cilat
ndërtuan kryeqytetin socialist. Siç Arshi Pipa tregon në
librin e tij mbi politikën e gjuhës në Shqipërinë
Socialiste, Shqipëria e Mesme u kolonizua me konkuistadorë t
jugorë, të cilët jo vetëm që ndërtuan pallatet e tyre mbi
tokat e tiranasve autoktonë, por edhe u edukuan dhe morrën
në dorë frenat e sistemit. Ndërsa tiranasit që humbën
tokat, u lanë bujqër nëpër tokat bujqësore që jugorët i
kthyen në kooperativa, komunistët morën në dorë frerët e
pushtetit dhe të dhunës së organizuar të regjimit.
Shkruesit të këtij shkrimi, i kujtohet si tani sesi në
kohën e komunizmit katunaria tiranase ishte degraduar në
pozita fukarallëku aq tmerrues, sa që gratë e tiranasve që
pushtuesit jugorë i quanin përbuzësisht ‘katunare’, pasi
punonin gjithë ditën në bujqësi, zbrisnin me mushka e
gomerë në Tiranë për të shitur ndonjë kokërr ‘ve dhe blerë
fshehurazi ndonjë bukë gruni, që vetëm ne ‘tironsit’
socialistë ishim të privilegjuar të hamë. Diskriminimi i
regjimit komunist i ndau fatet ndërmjet tiranasit dhe
jugorit apo njeriut të realizmit socialist në mënyrë të
dhunshme. Ndërsa bijtë e komunistëve jetonin në pallate
moderne që shtriheshin nga Blloku e deri te 21 Dhjetori,
edukoheshin nëpër shkollat më të mira të sistemit, siç u
edukua për shembull Edi Rama dhe Ben Blushi që ishin bijtë
e apartçikëve komunistë Kristaqit dhe Kiços, djemtë dhe
vajzat e tiranasve ishin të dënuar të punojnë në bujqësi
dhe ndjekin shkollat e katundeve ku mësonin bëmat dhe
trimëritë e pushtuesve jugorë, dhe ‘emancipoheshin’ me
idetë e qafirizmit komunist nga regjimi që ju hoqi perçet
dhe shamitë islamike dhe i veshi me blu-xhinse kineze.
Gjuha që Maks Velo përdor në ditët tona për të sharë
muslimanët kosovarë dhe gegë si prapanikë, injorantë,
anadollakë, turkoshakë, islamikë dhe halldupë është gjuha
që komunistët përdorën për të legjitimizuar apartiedin e
tyre kundër tiranasve dhe muslimanit të Gegërisë.
Komunistët sulmuan ferexhenë, shaminë, shallvaret dhe
patriarkalizmin e tiranasve në emër të ‘emancipimit’ të
gruas sipas versionit zborist, modernizimit komunist dhe
ndërtimit të njeriut të ri ateist. Që dikush të kuptojë më
mirë urrejtjen dhe sjelljen e egër të regjimit komunist
kundër tiranasit, duhet të lexojë intervistën që Ismail
Kadare i dha gazetës Shekulli më 3 korrik 2006, kur i
deklaroi banorët e Shqipërisë së Mesme pasardhës të
kolonëve turq, meqë këta lavdërojnë ende nëpër këngët e
tyre protektorin e tyre fshatar, Haxhi Qamilin.
Me imponimin e toskërishtes si gjuhë zyrtare dhe akademike,
komunistët ndoqën një aparteid gjuhësor kundër tiranasit, i
cili nuk mundi kurrë të flasë shqip sipas versionit
shtetëror që flisnin apartçikët komunistë. Si pasojë e
ndjenjës së frikës dhe turpit, tiranasi, shijaksi, kavajsi,
gollobordasi, kuksiani e dibrani u degraduan në pozita
inferiore të punëtorit në Shqipëri, pasi akademitë dhe
sistemi u uzurpuan nga apartçikët jug-komunistë . Siç edhe
një studim i Fondacionit FZKPM në vitin 2005 tregon,
tiranasit ashtu si shumica e muslimanëve të tjerë në
Shqipëri sot, jo vetëm që janë më pak të edukuar sesa
jugorët dhe në veçanti ortodoksët që sundojnë Partinë
Socialiste, por janë edhe shumë më të varfër dhe
paemancipuar në rang popullsie. Pas viteve 90, ish-zyrtarët
e lartë komunistë arritën të marrin nën kontroll shumicën e
të mirave materiale të Tiranës dhe Shqipërisë moderne,
ndërsa banorët autoktonë të Shqipërisë së Mesme vazhdojnë
të jetojnë ende në vuajtje dhe varfëri si pasojë e mungesës
së burimeve njerëzore për të kaluar tragjedinë e
komunizmit. E vetmja pasuri që ata kanë trashëguar, tokat,
po i shesin sot për pak para ndaj mafies ish-komuniste e
cila po ndërton afendikojtë e Shqipërisë post-komuniste.
Kjo mafie që sot kontrollon të mirat ekonomike të vendit
dhe mediat, dhe në veçanti politikën e majtë kërkon të ruaj
me çdo mënyrë pushtetin e saj. Refuzimi i dhunshëm që
deputët ortodoksë që nga Spartak Ngjela e deri te Edi Rama
po i bëjnë kandidaturë së Bamir Topit për president të
Shqipërisë në javët e fundit, nuk ka të bëj vetëm me
ndasitë ndërmjet PD dhe PS-së në politikës shqiptare.
Ndasia dhe urrejtja kundër kandidaturës së Topit ka rrënjë
historike në konfliktin ndërmjet jug-ortodoksisë dhe
muslimanërisë së Shqipërisë së Mesme dhe Gegërisë, për
pushtet.

11-07-07, 13:58	#1
Ethnic Albanian Anëtarësuar: 02-11-06 Postime: 73	Pse Bamir Topi nuk zgjidhet dot president i Shqipërisë? Pse Bamir Topi nuk zgjidhet dot president i Shqipërisë? Olsi Jazexhi Në vitin 1913 kur fuqitë e mëdha evropjane vendosën që krahinat turke të Ballkanit Perëndimor, Gegërinë dhe Toskërinë, t’i shkëpusin nga Perandoria Osmane dhe bëjnë shtet nën udhëheqjen e princ Vidit, banorët e Shqipërisë së Mesme që nga Elbasani, Golloborda, Kavaja, Çermenika, Durrësi, Peqini, Shijaku, Tirana etj u ngritën në luftë dhe refuzuan vendimin e fuqive perëndimore që deshën t’i ndajnë nga perandoria. Me në krye muftiun e Tiranës, Musa Qazimin dhe Haxhi Qamilin, populli i Shqipërisë së Mesme luftoi kundër qeverisë së Durrësit e cila kishte mbledhur në oborrin e saj mercenarë rumunë, hollandezë e gjermanë, sëbashku me disa shqiptarë e vllehë, ortodoksë, bektashi e katolikë nga Toskëria dhe Gegëria, por kishte përjashtuar nga pushteti muslimanët syni. I vetmi përfaqësues i Shqipërisë së Mesme në oborrin e Vidit ishte Esat Pasha, i cili u dëbua nga pushteti pas pak kohe, si pasojë e intrigave të armiqve të tij. Duke qënë se shteti i Vidit la jashtë pushtetit banorët e Shqipërisë së Mesme, këta të fundit e dëbuan atë me pushkë në vitet 1914 dhe 1915, duke hedhur Vidin në det dhe kërkuar kthimin e pushtetit të babës sulltan, i cili i kishte begenisur më mirë synitët e Shqipërisë së Mesme sesa mbreti kaurr i Evropës. Por edhe kur kryengritja e Shqipërisë së Mesme u shtyp nga fuqitë e krishtera dhe Esat Pasha në 1915, deri në 1920-ën Shqipëria e Mesme u sundua nga Esati dhe tiranasit e tij. Banorët e Shqipërisë së Mesme shihnin te Esati të keqen më të vogël të kohës. Por me vrasjen e Esatit, në 13 qershor 1920 nga terroristi lab Avni Rustemi, populli i Shqipërisë së Mesme humbi pushtetin mbi vendin që ai kishte jetuar ndër shekuj. Alekandër Popoviç në librin ‘Islamizmi Ballkanik’ tregon që vendosja e bërjes së Tiranës kryeqytet nga Kongresi i Lushnjes në 1920, kishte si qëllim shtypjen e muslimanërisë së Shqipërisë së Mesme nga ‘nacionalistët’ ortodoksë, katolikë dhe bektashi që Italia dhe Austria sollën në pushtet. Për të kuptuar më mirë përbuzjen që sundimtarët jugorë patën për popullin e Shqipërisë së Mesme dikush duhet të lexojë kujtimet e Sejfi Vllamasit, i cili popullatat e Shqipërisë së Mesme i quan me përbuzje ‘popull me karakter muskular i udhëhequr nga hoxhallarë fanatikë’ të cilët nuk deshën të bëjnë komb sipas skemave të Vidit dhe Austrisë. Megjithatë marrja e pushtetit disa kohë pas Kongresit të Lushnjes nga Zogu, krijoi njëfarë status quo-je paqësore për banorët e Shqipërisë së Mesme me regjimin. Zogu diti sesi të integrojë në shtetin e tij parinë vendase që më parë i kishte shërbyer sa Esatit aq edhe sulltanit. Për më tepër duke parë zullumin që i erdhi vendit me revolucionin komunisto – ortodoks të Nolit në 1924, myslymanët e Tiranës preferuan më mirë të rrojnë nën pushtetin e beut të fundit sesa të afendikoit të parë të ortodoksisë. Por, me ardhjen e komunizmit në vitin 1944, muslimanët e Shqipërisë së Mesme përjetuan një aparteid të organizuar shtetëror nga regjimi, i cili ja kaloi ligësive të regjimit vidist apo edhe fanolist. Ndërsa Vidi u mundua që në kohën e tij të pushtojë Shqipërinë e Mesme me mercenarë romunë e hollandezë, ndërsa Noli të jua marrë tokat me reforma bolshevike, komunistët jugorë që në shumicën dërrmuese ishin ortodoksë dhe bektashinjë, duke përdorur preteksin e luftës kundër fashizmit, kulakëve, bejlerëve dhe agallarëve, vendosën në vend aparteidin e tyre i cili zgjati deri në ditët që ne jetojmë. Komunistët ju morën tiranasve me dhunë dhe pa kompensim tokat, mbi të cilat ndërtuan kryeqytetin socialist. Siç Arshi Pipa tregon në librin e tij mbi politikën e gjuhës në Shqipërinë Socialiste, Shqipëria e Mesme u kolonizua me konkuistadorë t jugorë, të cilët jo vetëm që ndërtuan pallatet e tyre mbi tokat e tiranasve autoktonë, por edhe u edukuan dhe morrën në dorë frenat e sistemit. Ndërsa tiranasit që humbën tokat, u lanë bujqër nëpër tokat bujqësore që jugorët i kthyen në kooperativa, komunistët morën në dorë frerët e pushtetit dhe të dhunës së organizuar të regjimit. Shkruesit të këtij shkrimi, i kujtohet si tani sesi në kohën e komunizmit katunaria tiranase ishte degraduar në pozita fukarallëku aq tmerrues, sa që gratë e tiranasve që pushtuesit jugorë i quanin përbuzësisht ‘katunare’, pasi punonin gjithë ditën në bujqësi, zbrisnin me mushka e gomerë në Tiranë për të shitur ndonjë kokërr ‘ve dhe blerë fshehurazi ndonjë bukë gruni, që vetëm ne ‘tironsit’ socialistë ishim të privilegjuar të hamë. Diskriminimi i regjimit komunist i ndau fatet ndërmjet tiranasit dhe jugorit apo njeriut të realizmit socialist në mënyrë të dhunshme. Ndërsa bijtë e komunistëve jetonin në pallate moderne që shtriheshin nga Blloku e deri te 21 Dhjetori, edukoheshin nëpër shkollat më të mira të sistemit, siç u edukua për shembull Edi Rama dhe Ben Blushi që ishin bijtë e apartçikëve komunistë Kristaqit dhe Kiços, djemtë dhe vajzat e tiranasve ishin të dënuar të punojnë në bujqësi dhe ndjekin shkollat e katundeve ku mësonin bëmat dhe trimëritë e pushtuesve jugorë, dhe ‘emancipoheshin’ me idetë e qafirizmit komunist nga regjimi që ju hoqi perçet dhe shamitë islamike dhe i veshi me blu-xhinse kineze. Gjuha që Maks Velo përdor në ditët tona për të sharë muslimanët kosovarë dhe gegë si prapanikë, injorantë, anadollakë, turkoshakë, islamikë dhe halldupë është gjuha që komunistët përdorën për të legjitimizuar apartiedin e tyre kundër tiranasve dhe muslimanit të Gegërisë. Komunistët sulmuan ferexhenë, shaminë, shallvaret dhe patriarkalizmin e tiranasve në emër të ‘emancipimit’ të gruas sipas versionit zborist, modernizimit komunist dhe ndërtimit të njeriut të ri ateist. Që dikush të kuptojë më mirë urrejtjen dhe sjelljen e egër të regjimit komunist kundër tiranasit, duhet të lexojë intervistën që Ismail Kadare i dha gazetës Shekulli më 3 korrik 2006, kur i deklaroi banorët e Shqipërisë së Mesme pasardhës të kolonëve turq, meqë këta lavdërojnë ende nëpër këngët e tyre protektorin e tyre fshatar, Haxhi Qamilin. Me imponimin e toskërishtes si gjuhë zyrtare dhe akademike, komunistët ndoqën një aparteid gjuhësor kundër tiranasit, i cili nuk mundi kurrë të flasë shqip sipas versionit shtetëror që flisnin apartçikët komunistë. Si pasojë e ndjenjës së frikës dhe turpit, tiranasi, shijaksi, kavajsi, gollobordasi, kuksiani e dibrani u degraduan në pozita inferiore të punëtorit në Shqipëri, pasi akademitë dhe sistemi u uzurpuan nga apartçikët jug-komunistë . Siç edhe një studim i Fondacionit FZKPM në vitin 2005 tregon, tiranasit ashtu si shumica e muslimanëve të tjerë në Shqipëri sot, jo vetëm që janë më pak të edukuar sesa jugorët dhe në veçanti ortodoksët që sundojnë Partinë Socialiste, por janë edhe shumë më të varfër dhe paemancipuar në rang popullsie. Pas viteve 90, ish-zyrtarët e lartë komunistë arritën të marrin nën kontroll shumicën e të mirave materiale të Tiranës dhe Shqipërisë moderne, ndërsa banorët autoktonë të Shqipërisë së Mesme vazhdojnë të jetojnë ende në vuajtje dhe varfëri si pasojë e mungesës së burimeve njerëzore për të kaluar tragjedinë e komunizmit. E vetmja pasuri që ata kanë trashëguar, tokat, po i shesin sot për pak para ndaj mafies ish-komuniste e cila po ndërton afendikojtë e Shqipërisë post-komuniste. Kjo mafie që sot kontrollon të mirat ekonomike të vendit dhe mediat, dhe në veçanti politikën e majtë kërkon të ruaj me çdo mënyrë pushtetin e saj. Refuzimi i dhunshëm që deputët ortodoksë që nga Spartak Ngjela e deri te Edi Rama po i bëjnë kandidaturë së Bamir Topit për president të Shqipërisë në javët e fundit, nuk ka të bëj vetëm me ndasitë ndërmjet PD dhe PS-së në politikës shqiptare. Ndasia dhe urrejtja kundër kandidaturës së Topit ka rrënjë historike në konfliktin ndërmjet jug-ortodoksisë dhe muslimanërisë së Shqipërisë së Mesme dhe Gegërisë, për pushtet.