[jadore]

BABAZOTËT RRAHAGJOKËS Aug 7, '07 4:53 PM
for everyonehttp://images.thopia.multiply.com/im...IGvne4i94WzBrg shkruan Bedri TAHIRI

BABAZOTËT RRAHAGJOKËS

Kujtesa njerëzore, që nga lashtësia, gjërat me vlerë e të vërtetat i ka ngulitur thellë në korën trunore dhe i ka bartur vath në vesh deri në ditët tona. Ta zëmë, gjithmonë e jetës është thënë: Çdo kohë i ka heronjtë e vet! E saktë! E mrekullueshme! Ata janë nderi dhe krenaria e secilit popull dhe e secilit vend. Gjaku i tyre vulos fatin e historisë. U lumtë! Krahas tyre qëndrojnë edhe njerëzit e mirë: mentarët, urtakët, besnikët, bujarët, punëtorët, atdhetarët...
Por, mjerisht, çdo kohë dhe çdo vend i ka edhe batakçinjtë e vet: syleshkot, trutharët, kodoshët, mendjekrisurit, hilexhinjtë, puthadorët, sehirxhinjtë, smirzinjtë, matrapazët, dashakëqinjtë, lavdaçët, fjalamanët, thashethemxhinjtë, grinavecët, burravecët, tinëzarët, mizantropët, shtinësit, gojëkëqinjtë, spiunët, shpirtshiturit, tradhtarët.
Edhe vendi ynë, i djeshmi dhe i sotmi, kurrë nuk mbeti pa këto karaktere të liga. Mirëpo, kësaj radhe do të merrem me ata, që, për momentin më janë bërë halë në sy dhe më duken të rrezikshëm e që më lart nuk i zura fare në gojë, me babazotët rrahagjokës.
Ah, sa shumë që janë!Jo, në fakt, në numër, nuk janë edhe aq shumë.Pa, pa, pa- ç’dërdellisë edhe kjo rradakja ime. Nuk janë shumë, mbase mund t’i numërosh vetëm me gishtat e duarëve, ama, mjafton që janë në ballë të oxhakut. Janë ajka e shoqërisë apo babazotët e kombit- siç i thonë vetes ata derëzinj.
Dhe, ke parë ti vëllaçko, koka sado e vogël që është e udhëheq gjithë atë alamet trupi. Sherri i kokës, të shumtën, vuajnë edhe këmbët e shkreta. Po, po, vuajnë dhe heqin të zitë e ullirit pa pikë faji. Kështu po i ngjet edhe popullit tonë të gjorë. Ata fol e llomatit, ai dëgjo e hesht. Ata krekosen e rrahin gjoks e ai punon dhe e mban frymën nga kureshtja.- Ju lutëm keni durim! Punët e mira e punët e mëdha bëhen ngadalë! Pse nuk i besoni asaj fjalës: Avash, avash, qengji bëhet dash! Ajo që e kemi pritur me vite e shekuj, nuk është larg. Ajo ditë veç sa nuk ka aguar. Kjo është punë e mbaruar. Është çështje jave a dite!- pohojnë me plot gojën babazotët rrahagjokës, duke u fryrë si gjeldetat para foltorëve e para mediave.Dhe, të gjithë, i madh e i vogël, tërë sy e vesh, presin e presin. Presin dhe shpresojnë. Shpresa është e vetmja që pati ngelur në fundin e kutisë së Pandorës. Ajo është shpirti i botës, ajo e mban gjallë njerëzimin.Vuan dhe pret skamnori, i cili nuk ka bukë për kalamajtë cullëshpluar!Vuan dhe pret i papuni, i cili u lakmon atyre që lozin pamëshirshëm me djersën e tjetrit!Vuan dhe pret jetimi, babai i të cilit ka ngelur në majat e Alpeve Shqiptare, në vijën e kufirit të mallkuar!Vuan dhe pret nënëlokja me duar në gji e me sytë e përloshur drejtuar nga dera e oborrit!Vuan dhe pret motra shamizezë për vëllanë që ende nuk ia di as varrin!Vuan dhe pret vëllai vëllanë që ende dergjet prapa grilash!
Vuan dhe pret gruaja eshtrat e të shoqit tretur diku në dheun e barbarëve!Vuan dhe pret Kosova!
Vuan dhe pret Shqiptaria!Pra, të gjithë presin e presin.Presin dhe heshtin.Heshtin dhe vuajnë.Pritje, heshtje, vuajtje.Sa keq!Vetëm dikush nuk pret, vetëm dikush nuk vuan, vetëm dikush nuk hesht. Ata janë babazotët rrahagjokës!!! Ata, jo që nuk heshtin, por, përkundrazi, gjuha e tyre kur nuk zë vend në gojë. Me t’u dhimbs e shkreta gjuhë, edhe pse është prej tuli dhe vete kah të duash. Flasin e flasin. Aq më keq, flasin edhe qirren edhe për gjëra që nuk varën prej tyre. Caktojnë data e ditë për Nusen me emrin PAVARËSI! Ata ende ndërtojnë kulla prej rëre, të cilat shkrihen para se t’i prek një valëze e vockël dhe shtirën sikur po luftojnë me mullinjtë e erës. Flasin me një tonalitet kinse autoritativ e aktrojnë me gjeste e me duar prej artistëve holivudianë. Paksa i pengojnë xhepat e fryrë, por ia dalin mbanë. Ua bëjnë qejfin padronëve, të huajëve që na u bënë zot shtëpie (Lidhe kalin ku të thotë zotëria!), dhe u hedhin hi syve e ua bëjnë mendjen vërdallë atyre që ua kanë besuar mandatinHajde kokë, hajde!Të gjorët miopë! Ende me avazin e vjetër e të tejkaluar. Ehu, po tashmë sikur i doli boja asaj kënge! Sazet kanë filluar të biejnë ndryshe. Tashmë ka nisur këngë e re, kënga për Nusen e Praruar me emrin BASHKIMI KOMBËTAR!!!.Aman, aman!
Oratorisë së tyre do t’i lakmonte edhe vetë Ciceroni i lashtë. Veçse, këtu ekziston një ndryshim i madh. Fjalori i tyre është aq i varfër sa s’bënë. Ato pak fjalë që i dinë (ca zor që i kuptojnë edhe vetë), i përsërisin vazhdimisht, sa i kanë mësuar si papagajtë, përmendësh. Shumë prej tyre tashmë i kanë mësuar edhe fëmijët dhe i mërmërisin para tyre. Kjo ka një të mirë, tregon se mësuesin e latinishtes e kanë pasur të suksesshëm, sepse nuk e kanë harruar atë thënien e vjetër së përsëritja është nëna e dijës!Çudi, edhe kur gabojnë, nuk skuqen fare. Mbase kanë të drejtë, sepse aq shumë gabojnë sa përherë do të ngelnin të skuqur spec. Më falni, që të mos u mbetët hatri e të mos më marrim mëri, më mirë është të themi, rrallë herë ia qëllojnë. Edhe atëherë si pula qorre: njëqind herë tokës, njëherë kokrrës.Vallë, a shikohen ata ndonjëherë në pasqyrë?!Hi-hi-hi,- do të qeshet ndonjëri përplot ironi, duke më marrë për të krisur.-Ç’janë këto llafe, ore jahu, po ata gati gjithë kohën e kohës e kalojnë para pasqyrës!-Nëjse, nëjse, unë nuk e pata të frizurat, kostumet e të kollarët e tyre, të larmishme e tërë shkëlqim. Aman, të keqën vëllai, mos më ngatërro se unë e pata gjetkë...Kur nuk ke pasqyrë mbushe një enë me ujë dhe këqyre veten,- më qortonte ime gjyshe, ndjesë pastë, kur pahiri bëja ndonjë proçkë.Po mirë, nëse ata nuk e shohin veten, a është dikush që duhet t’i shoh ata?! Sigurisht po.
Pikë së pari ata që rrinë afër tyre dhe që të babëzitur, vjelin fruta e fruta në bashqet e tyre të begata. Prapë u tregova çilimi e shkuar çilimiut. Kush është ai që e prish grazhdin e vet?!!! Nga soji i tyre, askush!Tekefundit, ata duhet t’i shohim të gjithë. Po, po, të gjithë, sepse pasojat e veprimeve dhe sjelljeve të tyre të pamatura po i vuajmë të gjithë. Apo, mos po sillemi e po veprojmë si në atë përrallën e moçme, kur mbreti shëtiste rrugës lakuriq e askush nuk kishte guxim t’ia thoshte të vërtetën! Sot, mbase, është ndryshe, është tjetër kohë dhe frika nuk e ka krejt fajin. Atë e kanë zëvendësuar interesi, lakmia, ligësia, pasuria, pangopësia...
Dhe, fare në fund, këtë shkrim, që doli vetvetiu nga përditëshmëria jonë e hidhur pelinë, dhe që nuk ka prirje tendencioze, do ta ilustroja me një anekdotë: Nastradin Hoxha vajti në një katund si imam xhamie. Kur erdhi koha e namazit, hipi në minare për ta thirr ezanin, por nuk dinte. Xhemati pritën e pritën dhe dikur u mërzitën dhe i thanë: Mirë, hoxhë efeni, nëse nuk dinë me këndue, a dinë me zbrit poshtë!- No comment!!!
- O Zot, fali mëkatënorët!- do të luteshin sërish shumica, edhe pse babazotët rrahagjokës u kanë ardhur në maje të hundës dhe që ende nuk janë në gjendje të provojnë diç për ta ndryshuar gjendjen ekzistuese.- O Zot, mbushi mend e faljau një grimë guxim deleve të grigjës së Perëndisë, që një ditë të lirohen nga durimi e vuajtja prej oshënari !!!- do të lutej, në anën tjetër, çdo mendje e kthjelluar.