[Preshevar]

Q ë n d r o p ë r n j ë ç a s t … d h e v ë s h t r o

Rrëmujë… Zhurma… Zëra… Njerëz që shkojnë e vijnë… Makina dhe kamionë që buçasin. Dhunë… gjakderdhje… vjedhje… teknologji… konkurencë… urrejtje… kurthe… zhvillim… revolucion shkencor… luftra... ditë që ikin dhe veniten para syve të tu dhe nuk i arrin dot. Fëmijët e tu të rriten para teje, kurse ti në një vorbull sillesh dhe nuk e di se për ku. Njëri të shtyn djathtas, një tjetër majtas, një i tretë të shkakton një tronditje që të zien koka. Bota tundet nën këmbët e tua, kurse ti akoma s’e di se çfarë po bën, bile akoma se ke vrarë mendjen se pse jeton. Je i trullosur, i hutuar. Kënaqesh pa e ditur se për çfarë, mërzitesh për hiç gjë…të rritet fëmija para syve të tu, kënaqesh…Të dobësohet shikimi dhe vendos syze, krenohesh se të shkojnë shumë…të bien dhëmbët njëri pas tjetrit dhe vendos të tjerë dhe i kënaqur buzëqesh…Të këputen gjunjët dhe fillon të mbash shkop, bile e zgjedh të bukur, pasi ka më tepër personalitet, krenohesh… Doktori të jep disa ilaçe për qetësimin e zemrës dhe ti kënaqesh me ngjyrat e bukura të kutisë së këtyre ilaçeve.
Dhe akoma nuk e ke kuptuar o i shkretë se çdo gjë që ndodh rreth teje apo tek ty do të thotë afrim drejt fundit. Sirenat e stacionit të fundit po bien... Nga libri yt nuk kanë ngelur veçse pak faqe. Është libri i jetës tënde, faqen e parë të të cilit e fillove me veprat dhe veprimet e tua të para. Me ëndrrat dhe iluzionet e tua që ditën e parë kur erdhe në këtë jetë dhe fillove të qaje pa e ditur se përse qan. Pastaj të çelej fytyra kur qeshje për lodrat e tua. Kurse tani je rritur dhe nuk qan më, qoftë edhe për gjëra të mëdha, ndoshta edhe të qeshurën e ke shumë të rrallë. Nuk të bën përshtypje asgjë. Gjithçka që mendon është të fitosh sa më shumë para dhe pushtet për të ardhmen tënde dhe të fëmijëve të tu.
Zgjohu vëllai im, pa shiko pak rreth teje… Qëndro pak i vetëm dhe shikoje veten tënde në pasqyrë, ndoshta nuk do ta njohësh, sepse monotonia e jetës të ka larguar nga ajo.
Për pak caste mbylli sytë dhe riktheje një herë kasetën e jetës tënde që nga fillimi, që atë ditë kur linde dhe fillove të qaje, më pas ti fillove të zvarriteshe nëpër qilim dhe dalëngadalë fillove të ecje me këmbët e tua. Ti s’e mban mend se sa herë je rrëzuar dhe je ngritur prapë, derisa mësove të ecje me këmbët e tua.
Më pas u forcove dhe zëri t’u trash dhe fillove të egërsoheshe me çdo njeri rreth teje. Fillove t’i sfidoje të gjithë, bile edhe nënën dhe babain tënd. Të parin krahëror që braktise ishte krahërori i nënës tënde, tek i cili preheshe kur ishe fëmijë dhe duart e saj të ledhatonin flokët e tu të butë. Më pas kërkove një tjetër prehje dhe një tjetër jetë për të shuar zjarrin rinor, i cili tashmë ishte ndezur tek ty. Të vunë një kusht sa për fillim. Të braktisësh nënën dhe babain që të jetosh i lumtur këtë jetë të re, buzëqeshe dhe the se kjo është shumë e lehtë.
Ky që tani po të zë ekranin e kujtesës tënde është djali yt, i cili po rritet, por mos u kënaq… Zëri po i trashet, por mos u gëzo… Ai po fillon të të bërtasë, por tani mos u dëshpëro…, sepse historia po rikthen vetveten… Allahu (xh. sh) kështu vendos drejtësinë dhe ekuilibron jetën. Kështu ishe edhe ti më parë, a nuk të kujtohet?! Pra, mbylli sytë i dashur dhe kërko për një pikë loti që asnjëherë nuk e ke lëshuar, gjeje dhe qaj për vetveten, për jetën tënde që të kaloi, për çfarë të ka ngelur. Qaj për ditët që i kalove nëpër kënaqësi mashtruese, nëpër mëkate.
Tani, pra, çfarë ke përgatitur për takimin me Zotin tënd, i Cili do të të marrë në llogari shumë shpejt?
Çfarë do t’i thuash Krijuesit tënd që të krijoi sytë, veshët dhe të përsosi në këtë pamje kaq të bukur? Ai të dha shëndetin, pasurinë, postin, gruan dhe fëmijët, çfarë, pra, ke vendosur t’i thuash ditën kur do të dalësh para Tij?
Atje do të jetë stacioni i fundit dhe a të ka shkuar ndërmend ndonjëherë se çka atje?
Nxehtësi… Djersë… Dielli do të qëndrojë mbi kokat e njerëzve… Zjarr… llavë… ujë i valuar që të rrjep lëkurën dhe të nxjerr mishin nga kockat. Njerëzit kanë për të qëndruar ashtu në atë vend 50000 vjet dhe pastaj do të kalojnë në një urë më të hollë se tehu i shpatës. Tërë këto gjëra në një errësirë të tmerrshme dhe shumë prej njerëzve do të bien nga kjo urë për në xhehenem.
Do të shpëtojnë vetëm ata njerëz që kanë fituar kënaqësinë e Allahut (xh. sh)… Ata përpara do të kenë një dritë që do t’ua ndriçojë rrugën… Do të jenë në një hije që do t’i mbrojë nga ajo vapë e tmerrshme. Hije që buron nga Arshi i Allahut (xh.sh)… Do të qëndrojnë nëpër frone prej drite dhe do t’i kenë zili tërë njerëzit…
Pra, zgjidh, o miku im, në cilin grup dëshiron të jesh?
Vendos një peshore për punët e tua dhe peshoji ato përpara se të t’i peshojë Zoti yt në ditën e gjykimit.
Llogarite vetveten, para se të të rrëshqasë toka nën këmbë, para se të të lënë miqtë dhe të afërmit, para se të të lënë fuqitë të të shkojë pasuria.
Llogarite vetveten, para se doktori të t’i heqë shpresat për t’u shëruar...
Llogarite vetveten, para se të shikosh sytë e të afërmve dhe miqve të tu të qajnë për ty të pashpresë, duke thënë pse po na le?, pyetje që as ti nuk ia di përgjigjen.
Atëherë do të pendohesh, pasi nuk e ke ndjekur udhëzimin e Zotit tënd, do të pendohesh që ti nuk e ke njohur asnjëherë Atë. Dhe do të kërkosh të kthehesh prapa që të plotësosh ç’ka ke lënë, por do të jetë vonë dhe do të të thuhet: “Jo”, në asnjë mënyrë, a nuk të mjaftoi jeta që jetove? Aty tu dhanë shumë shanse për t’u udhëzuar dhe ti asnjëherë nuk i more parasysh.” Më pas do të hapet një gropë dhe do të të mbulojnë me dhé, përfundimisht e le këtë botë. Ike për t’u ndarë nga miqtë e tu, ata të lanë të vetëm, të la edhe pasuria jote dhe ua dhanë të tjerëve, ajo pasuri për të cilën u mundove tërë jetën për ta fituar, tashmë është në duart e të tjerëve. Pastaj do të harrojnë, ashtu siç u harruan edhe të tjerë para teje. …Ashtu të vetëm aty në varr do të të vijnë engjëjt dhe do të marrin në pyetje, më pas do të dënohesh për indiferencën tënde ndaj Allahut, Krijuesit tënd, të cilin nuk doje ta njihje kurrë dhe ta adhuroje. Ashtu nën tortura do të thërrasësh: “O njerëzit e mi, ju lutem jepni lëmoshë nga pasuria që lashë, jepuani të varfërve.” Por ata nuk mund të dëgjojnë, bile ata sikur thonë: “Për çfarë pasurie flet, ajo nuk është më e jotja. Ajo është e të tjerëve tashmë.” Përsëri do të thërrasësh kësaj rradhe me zë më të përvuajtur: “Ju lutem o fëmijët e mi, falni disa namaze për mua, agjëroni disa ditë për mua, lexoni pak Kuran për mua, ndoshta më lehtësohet sadopak ky dënim në të cilin jam.” Por ata edhe kësaj here duket sikur thonë: “Nuk kemi kohë të tepërt për ty, ashtu siç edhe ti nuk pate kohë për ne, bile ti nuk e gjete kohën as për veten tënde.” Atëherë do të pendohesh shumë për veten tënde, për këto ditë, për këto orë, për këto para, për këtë shëndet. Për indiferencën tënde ndaj Krijuesit tënd.
Pra, vëllai im!

Zgjohu tani…sa i ke akoma shëndetin, pasurinë dhe kohën!

Zgjohu tani…para se të ngushtohen horizontet dhe të errësohet gjithçka para syve të tu!

Zgjohu tani…para se të mbytesh në vorbullën e jetës!

Zgjohu tani…para se të të ikë drita e syve e të shurdhohen veshët dhe zemra të ndalojë së rrahuri!

Zgjohu tani…para se të të mbarojnë ditët dhe orët e tua!

Zgjohu tani…para se të thuash: “I mjeri unë dhe të të thuhet: “Nuk vlen tashmë, ka mbaruar gjithçka dhe punët e tua Allahu (xh.sh) i ka marrë për t’i gjykuar.””

Zgjohu tani…dhe fillo një faqe të re! Jeto dhe adhuro Krijuesin tënd, Allahun e Mëshirshëm, i Cili është i Vetmi që e meriton adhurimin. Jeto me Islamin deri në fund të jetës tënde, që t’i japësh asaj një motiv të denjë për të jetuar.