Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Shqiptare · 28-09-07, 09:14

Pas shumë viteve me mund, pa u ngopur gjumë, dhe pa qenë e lirë nga streset e provimeve, erdhi dita e shumë pritur e diplomimit. Ditë vërtetë e gëzueshme, ditë që duket sikur shëndritë më shumë së ditet e tjera, ashtu të bie në mend së pas çdo vështiresie vie lehtësimi, së pas errësires vjen drita, së pas lodhjes vjen pushimi.

Kjo u shpreh edhe nga të afermit e ngushtë të familjes, gjithashtu edhe nga fëmijet, të cilët sikur në rastin e festës së Bajramit, shfrytëzova rastin t’i veshja në këtë ditë. Kishte kaluar kohë e gjatë të cilet nuk i ishin gëzuar një dite më nënën e tyre, si të ja bëjnë, kështu e paska kur ke nënën shumë ambicioze. Sa për bashkëshortin, ai tërë atë që ka kuptuar nga martesa është se studenteja duhet studiuar, së studimi është prioritet dhe se tjerat vijnë pas. Edhe tek ai shihej një lloj gëzimi, por jo edhe aq ngazëllyes, sigurisht së nënkuptonte se më pas do të pasonte shkalla tjetër e sfidës. Sepse diploma duhet “paguar”, dhe nuk ja vlenë gjithë ai mund me kot. Si do të ja bënte i shkreti, ose të duronte ose të linte fëmijët pa nënë.

Kështu jemi ne njerëzit, kur marrim tëposhtëzën sikur guri që rrokulliset posht një kodre, në çdo moment shpejtësia vetëm vjen e shtohet. Por edhe pse rrokullisemi mendojmë se ja vlen kështu, derisa të mos na lëkund drita e së vërtetës e të zgjohemi dhe të këndellemi.

Edhe kësaj dite ju afrua muzgu i mbrëmjes, të lodhur nga një ditë e lëvizshme të gjithë i zëri gjumi, por unë sikur doja që kjo ditë të zgjatej edhe më shumë e bashkë me të edhe gëzimi im. Shikoj drejtë femijeve të mi, dhe duke marrë frymë thellë, me bindje se tani edhe atyre u kishte ardhur koha të ishin më të lumtur së më parë, dhe më pas më paraqiten skenat e jetës së tyre të deri atëhershme. Sa herë isha detyruar t’i dërgoja te fqinjet, duke i lërë të qajnë, dhe gjithnjë duke u thënë: mami kthehet shpejt, mami kthehet shpejt! Sa herë kishte ndodhur që kur provimi ishte afër t’u britja të gjthëve, dhe i kisha bërë fëmijët që të mos e duan as librin. Nganjëherë edhe i vendosnin lodrat e tyre sipër librit, kurse unë u kërcënohesha së ishin të paedukatë, të pa kuptueshëm…

Ata nuk e kishin pasur rastin që nëna tyre t’u ofronte një jetë më dinjitet, me përkujdesje, por tërë atë që kishin mësuar ishte së nëna tyre ishte e zënë. Shumë rrallë kishin përjetuar që nëna e tyre të i gëzonte duke u përgaditur ushqim shtëpie pos atyre të shpejta nga qyteti, ose ushqime të ftohta. Shumë rrallë u kishte treguar nëna e tyre tregime-edukuese, të cilat i kishte zëvendësuar me programe, e me filma vizatimor televiziv. A ishin ata fajtor së nëna e tyre nuk kishte diplomuar para martesës, a ja vlenë që ambicia ime e sëmur të paguhej në shpatullat e tyre të njoma?

Pastaj më u kujtua bashkëshorti, i cili përkundër të gjitha mundimeve, kur i vinte ne fyt puna ime më thoshte: “Nuk jam martuar për ta shkolluar një studente, për t’u ber nënë dhe baba, mos më detyro të bëhëm i keq ndaj teje,…”, por pastaj i kalonte dhe bënte durim, vetëm më qellim që të mos shkapërdedhej familja.

Me u kujtua se kur është pyetur Omeri, radijallahu anhu, se cilat janë obligimet e babait ndaj fëmiut, të parën e ka përmendur: "t'i gjejë një nënë të mirë", meqë nëna e mirë di si ta edukojë fëmijën e saj.

A nuk ka ndoj menyrë tjetër që do të mi shuante ambiciet të cilat po i paguaj në shpinden e familjes? Sikur të kisha ambicie të pastërta sigurisht se nuk do veproja kështu! Sikur të kisha ambicie për hirë të Allahut sigurisht se do të gjeja një balancim, sepse dija për hirë të Allahut nuk qendron mbi themele të dëmtimit të shtepisë, të familjes, por duke i dhënë përparësi dhe të drejtë sëcilit ashtu sicc e meriton.

Pastaj me u kujtua hadithi i Pejgamberit, salallahu alejhi ve sel-lem: ”Secili ka hak ne ty, … si dhe hadithi "Burri është bari në kopenë e tij dhe përgjegjës për familjen e tij. Dhe gruaja është bareshë në shtëpinë e burrit të saj dhe përgjegjëse për familjen (fëmijët)" (Buhari, Muslim).

Cila bareshë isha unë, për çfarë u përkujdesa deri më tani?

Pastaj bahkëshorti u zgjua dhe pasi kuptoj se kisha qajtur, i habitur me pyeti se çfarë kishte ndodhur ?! A dëshiron të aplikosh për punë apo ta lësh mësimin, apo si është puna?! Jo i thash, nuk dua ta lë mësimin, por dua ta lë gabimin, nuk dua të ja kthej shpinden institucionit më të dashur dhe më të shtrenjtë për mua e t’i drejtohem institucionit në të cilin as që kam ndonjë vlerë pos po pati përfitim nga unë!
Dua të jap maksimumin tim ndaj jush që pastaj nësë gaboj, të kam të drejtë që të e kerkoj hallallin nga ju, ti ndoshta më kupton por a më kuptojnë këta voglusha, a më falin, apo ende janë të gatshëm të sakrifikojnë për mua,!…

---------------

Te gjithe duhet menduar per gabimet tona dhe te themi "Askush nuk na ka faj, nese...."

28-09-07, 09:14	#115
Shqiptare Besimtare! Anëtarësuar: 22-09-05 Postime: 4,501	Kur pendohemi per gabimin! Pas shumë viteve me mund, pa u ngopur gjumë, dhe pa qenë e lirë nga streset e provimeve, erdhi dita e shumë pritur e diplomimit. Ditë vërtetë e gëzueshme, ditë që duket sikur shëndritë më shumë së ditet e tjera, ashtu të bie në mend së pas çdo vështiresie vie lehtësimi, së pas errësires vjen drita, së pas lodhjes vjen pushimi. Kjo u shpreh edhe nga të afermit e ngushtë të familjes, gjithashtu edhe nga fëmijet, të cilët sikur në rastin e festës së Bajramit, shfrytëzova rastin t’i veshja në këtë ditë. Kishte kaluar kohë e gjatë të cilet nuk i ishin gëzuar një dite më nënën e tyre, si të ja bëjnë, kështu e paska kur ke nënën shumë ambicioze. Sa për bashkëshortin, ai tërë atë që ka kuptuar nga martesa është se studenteja duhet studiuar, së studimi është prioritet dhe se tjerat vijnë pas. Edhe tek ai shihej një lloj gëzimi, por jo edhe aq ngazëllyes, sigurisht së nënkuptonte se më pas do të pasonte shkalla tjetër e sfidës. Sepse diploma duhet “paguar”, dhe nuk ja vlenë gjithë ai mund me kot. Si do të ja bënte i shkreti, ose të duronte ose të linte fëmijët pa nënë. Kështu jemi ne njerëzit, kur marrim tëposhtëzën sikur guri që rrokulliset posht një kodre, në çdo moment shpejtësia vetëm vjen e shtohet. Por edhe pse rrokullisemi mendojmë se ja vlen kështu, derisa të mos na lëkund drita e së vërtetës e të zgjohemi dhe të këndellemi. Edhe kësaj dite ju afrua muzgu i mbrëmjes, të lodhur nga një ditë e lëvizshme të gjithë i zëri gjumi, por unë sikur doja që kjo ditë të zgjatej edhe më shumë e bashkë me të edhe gëzimi im. Shikoj drejtë femijeve të mi, dhe duke marrë frymë thellë, me bindje se tani edhe atyre u kishte ardhur koha të ishin më të lumtur së më parë, dhe më pas më paraqiten skenat e jetës së tyre të deri atëhershme. Sa herë isha detyruar t’i dërgoja te fqinjet, duke i lërë të qajnë, dhe gjithnjë duke u thënë: mami kthehet shpejt, mami kthehet shpejt! Sa herë kishte ndodhur që kur provimi ishte afër t’u britja të gjthëve, dhe i kisha bërë fëmijët që të mos e duan as librin. Nganjëherë edhe i vendosnin lodrat e tyre sipër librit, kurse unë u kërcënohesha së ishin të paedukatë, të pa kuptueshëm… Ata nuk e kishin pasur rastin që nëna tyre t’u ofronte një jetë më dinjitet, me përkujdesje, por tërë atë që kishin mësuar ishte së nëna tyre ishte e zënë. Shumë rrallë kishin përjetuar që nëna e tyre të i gëzonte duke u përgaditur ushqim shtëpie pos atyre të shpejta nga qyteti, ose ushqime të ftohta. Shumë rrallë u kishte treguar nëna e tyre tregime-edukuese, të cilat i kishte zëvendësuar me programe, e me filma vizatimor televiziv. A ishin ata fajtor së nëna e tyre nuk kishte diplomuar para martesës, a ja vlenë që ambicia ime e sëmur të paguhej në shpatullat e tyre të njoma? Pastaj më u kujtua bashkëshorti, i cili përkundër të gjitha mundimeve, kur i vinte ne fyt puna ime më thoshte: “Nuk jam martuar për ta shkolluar një studente, për t’u ber nënë dhe baba, mos më detyro të bëhëm i keq ndaj teje,…”, por pastaj i kalonte dhe bënte durim, vetëm më qellim që të mos shkapërdedhej familja. Me u kujtua se kur është pyetur Omeri, radijallahu anhu, se cilat janë obligimet e babait ndaj fëmiut, të parën e ka përmendur: "t'i gjejë një nënë të mirë", meqë nëna e mirë di si ta edukojë fëmijën e saj. A nuk ka ndoj menyrë tjetër që do të mi shuante ambiciet të cilat po i paguaj në shpinden e familjes? Sikur të kisha ambicie të pastërta sigurisht se nuk do veproja kështu! Sikur të kisha ambicie për hirë të Allahut sigurisht se do të gjeja një balancim, sepse dija për hirë të Allahut nuk qendron mbi themele të dëmtimit të shtepisë, të familjes, por duke i dhënë përparësi dhe të drejtë sëcilit ashtu sicc e meriton. Pastaj me u kujtua hadithi i Pejgamberit, salallahu alejhi ve sel-lem: ”Secili ka hak ne ty, … si dhe hadithi "Burri është bari në kopenë e tij dhe përgjegjës për familjen e tij. Dhe gruaja është bareshë në shtëpinë e burrit të saj dhe përgjegjëse për familjen (fëmijët)" (Buhari, Muslim). Cila bareshë isha unë, për çfarë u përkujdesa deri më tani? Pastaj bahkëshorti u zgjua dhe pasi kuptoj se kisha qajtur, i habitur me pyeti se çfarë kishte ndodhur ?! A dëshiron të aplikosh për punë apo ta lësh mësimin, apo si është puna?! Jo i thash, nuk dua ta lë mësimin, por dua ta lë gabimin, nuk dua të ja kthej shpinden institucionit më të dashur dhe më të shtrenjtë për mua e t’i drejtohem institucionit në të cilin as që kam ndonjë vlerë pos po pati përfitim nga unë! Dua të jap maksimumin tim ndaj jush që pastaj nësë gaboj, të kam të drejtë që të e kerkoj hallallin nga ju, ti ndoshta më kupton por a më kuptojnë këta voglusha, a më falin, apo ende janë të gatshëm të sakrifikojnë për mua,!… --------------- Te gjithe duhet menduar per gabimet tona dhe te themi "Askush nuk na ka faj, nese...." __________________ Zoti ynë, mos na i lako zemrat tona pasi na i drejtove, na dhuro mëshirën Tënde, pse vetëm Ti je dhuruesi i madh- (3:8 Kur'an)