[Psikologu]

Më 24 shkurt gazeta franceze "Temps" botoi një telegram të diktuar nga vetë ai. Tre janë paralajmërimet themelore të bëra nga Mbreti i Malit të Zi: 1- së pari Shkodra është një çështje me rëndësi jetësore për këtë vend; 2-së dyti, shkëputja e këtij qyteti nga Mali i Zi e kishte penguar për shekuj zhvillimin politik dhe ekonomik të vendit; dhe 3) së treti, Europa nuk duhet ta detyrojë me forcë Malin e Zi të heq dorë nga kërkesat e saj të ligjshme, për shkak të nevojës së marrjes së "një zgjidhjeje supreme". Por synimi i Mbretit Nikolla ecte në kah krejtësisht të kundërt me rrjedhën e punimeve të Konferencës së Ambasadorëve, madje edhe me vetë rrugën e zgjidhjes së problemeve që kishte kuptuar edhe Rusia. Kjo e fundit, duke mos dashur të gjindej e vetme, dhe në rrethanat e plotësimit gradual të predentimeve të saj, gjegjësisht të Serbisë, për kufirin verilindor shqiptar, vendosi të mos e përkrahte më me të njejtën mënyrë Malin e Zi. Rreth datës 5 mars, ambasadori rus në Cetinë i komunikoi mbretit Nikolla opinionin e Fuqive, se Shkodra duhet t'i përkiste Shqipërisë. Prandaj vazhdimi i betejës për qytetin dhe viktimat të reja rreth tij do të ishin të padobishme. Në një komunikim të bërë si në Cetinë, ashtu edhe në Beograd prej qeverisë ruse, thuhej se, Mali i Zi nuk duhej të llogariste më shumë tash e mbrapa se një mbështetje diplomatike për çështjen e Shkodrës. Ky qëndrim është i lidhur drejtëpërdrejtë me zhvillimet në Konferencë. Në mbledhjen e pasditës së datës 6 mars, u arrit në një mendje të përbashkët se, "për kufirin shqiptar e vetmja çështje e diskutueshme mbetej ajo e Gjakovës".

Në ditët që pasuan, ambasadori rus bëri edhe ndërhyrje të tjera, në të cilat ai mjaft ashpër i deklaroi Mbretit Nikolla se, "në qoftë se vazhdonte t'i qendronte qëllimit të tij, duke bërë sulme të mëtejshme ndaj Shkodrës, kjo do të thoshte se ai vepronte në kundërshtim me këshillat e Rusisë". Në fakt, paralajmërime të tilla qenë pa efekt dhe përgatitje edhe më intensive për luftë vazhdonin të zhvilloheshin.

Lufta tani u bë gjithnjë e më shumë një betejë për zotërimin e Shkodrës në mes shqiptarëve dhe sllavëve. Turqit tashmë ishin përfundimisht jashtë lojës.

Pas mbledhjes së datës 11 mars 1913, ministri i jashtëm britanik Grey, mbasi kishte marrë edhe miratimin e Rusisë, i komunikoi delegatëve malazezë se fati i Shkodrës do të vendosej prej Fuqive dhe se operacionet në vijim tani kundër Shkodrës, nuk do të ndikonin në këto vendime. Në forma më të qarta dhe gjithpërfshirëse e trajton këtë problem rezoluta e mbledhjes së datës 19 mars: "Shqipëria është e rezervuar për t'u përkufizuar politikisht prej Fuqive; dhe deri sa kufiri të jetë përcaktuar, asnjë veprim i ndërrmarrë prej Serbisë dhe Malit të Zi në Shqipëri nuk do të konsiderohet si një e drejtë e fituar; edhe në qoftë se, për shembull Shkodra do të bjerë, fati i saj do të vendoset prej Fuqive dhe jo prej pushtimit malazias".