[Psikologu]

Rezistenca diplomatike austro-hungareze për kufirin verilindor do të zgjasë deri më datë 22 mars. Këtë ditë, ministri i jashtëm i perandorisë Austro-Hungareze Berchtold, vendosi ta lëshojë pretendimin mbi Gjakovën si pjesë e Shqipërisë, me kushtin që kufiri verior i Shqipërisë të vendosej sipas vijës nga Buna drejt Liqenit të Shkodrës. Kushti i dytë kishte të bënte me ndërprerjen e menjëhershme të armiqësive dhe evakuim të shpejtë të ushtrive serbe dhe malazeze nga territoret e dhëna Shqipërisë, kusht që do të duhej të garantohej nëpërmjet një komunikimi kolektiv diplomatik prej përfaqësuesve të gjashtë Fuqive të Mëdha në Cetinë dhe Beograd.. Kështu, pas më shumë se dy muajsh përpjekjesh, dhe mundimesh që synonin shmangien e ndërmarrjes së veprimeve të rrezikshme të izoluara, Konferenca ja arriti t'i zgjidhë me një marrëveshje të përbashkët çështjet në diskutim. Në qoftë se çështja do të konsiderohej ekskluzivisht mbi bazen e parimit të kombësisë, krahinat e kundërshtuara do t'i ishin dhënë pa dyshim Shqipërisë, meqë banoheshin kryesisht nga banorë shqiptarë. Por në këtë konferencë, ky parim kishte kaluar në plan të dytë para nevojës së ruajtjes me çdo kusht të "koncertit europian" dhe para disa parimeve të tjera siç ishin fitoret ushtarake të aleatëve ballkanikë dhe konsiderimi i sjelljeve të popujve në këtë luftë. Qeveria ruse e mirëpriti vendimin austro-hungarez mbi çështjen e kufirit dhe pranoi njëkohsisht edhe idenë e një aksioni kolektiv diplomatik në Beograd dhe Cetinë.

Kompromisi i arritur rreth kufijve verior dhe verilindor të Shqipërisë shënoi fundin e periudhës akute të mosmarrëveshjeve austro-ruse, por në të njejtën kohë hapi periudhen e një konflikt të dhunshëm dhe dramatik mes Fuqive të mëdha dhe shtetit të Malit të Zi.

Më 26 mars, Këshilli i Pallatit Mbretëror të Malit të Zi vendosi të mos i perulej ndaj çdo komunikimi të bërë nga Fuqitë dhe të vazhdohej sulmi mbi Shkodrën..

Në pasditën e 29 marsit, përfaqësuesit e Fuqive ndërmorën hapin e shumëpritur të përbashkët në Cetinë dhe Beograd, duke i komunikuar të dyja qeverive vendimet e Konferencës së Ambasadorëve. Qeveria malazeze nuk u përkul as përpara kësaj ftese formale: më 31 mars rimori përsëri me fuqi sulmin mbi Shkodër, ndërsa më 1 prill 1913 i dorëzoi përfaqësuesve të Fuqive përgjigjen ku refuzohej plotësimi i kërkesave të lartpërmendura. Sulmi i fuqishëm mbi Shkodër edhe kësaj radhe doli pa sukses. Brenda dy ditëve Mali i Zi humbi 1200 ushtarë dhe të dëshpëruar për këtë humbje filluan të bombardojnë lagjet qytetare të Shkodrës, përfshirë edhe konsullatat e huaja. Edhe konsullata britanike qe sulmuar ndërsa zevëndës konsulli, shkodrani Nikolla Suma u plagos. Fuqitë, të cilët kishin arritur në marrëveshje pas një pune të lodhshme dhe të vështirë, u acaruan mjaft nga ky qëndrim mospërfillës dhe vendosen të ndërmarrin një demonstrim detar kundër Malit të Zi. Më 5 prill, një skuadron ndërkombëtar i përbërë nga tre anije austriake, dy italiane, një franceze, një angleze, dhe një gjermane (qeveria ruse, megjithëse e aprovoi demonstrimin, nuk dërgoi anije) arriti para Tivarit dhe Ulqinit. Komandanti flotës ndërkombëtare, zëvendës admirali britanik Cecil Burney, i dërgoi një notë tjetër Cetinës zyrtare duke i kërkuar tërheqje të menjëhershme trupave. Këtij frikësimi qeveria malazeze iu përgjigj përsëri me një refuzim të prerë, ndërsa mbreti Nikolla me një deklaratë në të cilën shprehej qartë se nuk do të tërhiqej as me forcë. Dhe pothuajse asgjë nuk shërbeu në këtë drejtim, përfshirë edhe këshillat e Rusisë, as premtimet për kompensime ekonomike, as kërcënimet e Austro-Hungarisë, dhe as shpallja e bllokut detar nga porti i Tivarit deri në grykderdhjen e Drinit.