Dardania.de - Shiko Postimin Tek

grepi · 06-12-07, 21:54

Beteja " e FEVZIUT.... Me patickën e humbur të ...GODOS

Shkruan: Faik ISLAMI

Teleshikuesit, besoj se e kanë patur durimin, të ndiqnin deri në fund, një emision të Bledi Fevziut me temën e tij aq të dëshiruar; njollosjen e Epopesë më të lavdishme të popullit shqiptar, Luftës Antifashiste Nac.Çlirimtare, kundër pushtuesve nazifashistë. Shndërrimin apo më mirë transformimin rrënjësor të qëllimit dhe objektivave të saj, sot pas gati shtatëdhjetë viteve. Dhe e gjitha kjo " luftë mes intelektualësh kompetentë", u zhvillua në një studio, ku erifët këmbë për mbi këmbë, kush më shumë e kush më pakë, të tërën e asaj lufte apo gjysmën e saj, të djersitur na e pagëzuan, siç e donte Blendi, Luftën A.Nac.Çlirimtare...Luftë civile. Të themi atë që u dëgjua: Godua dhe i vogëli dajo i tij, Xhufi e bënë gjysmë luftë civile...Me cazë elementë të luftës civile por jo të tërën...

I vetmi që bënte humor dhe hasharitej me luftën ishte Blendi. Me pamjen prej shvejku, me atë trofe armësh që kishte rrëmbyer jo më atë luftë, por cilëndo tjetër e bënte edhe civile edhe të humbur.

Ta lëmë anën groteske me të cilën u paraqit e gjithë lodhja e Fevziut, pasi kur gjërat përsëriten, kuptohet që nuk janë më pjesë budallallëku, por të qëllimshme e sipas një strategjie qëllimkeqe. Megjithëkëtë, është e udhës të ndalemi për të dhënë e për të thënë atë që e dallon një luftë ne se është apo jo luftë civile. Një ish gjeneral, ish pjesëmarrës e komandant në Luftën A.Nac.Çlirimtare, i gjallë dhe shëndetërisht mirë nga veshët në emision, nuk mundi të thoshte qartë e prerë, duke hedhur poshtë me argumente se kurrsesi Lufta A.Nac.Çlirimtare nuk ishte luftë civile. As në qëllime, as në objektiva, as në strategji e as në taktikë. Nuk ishe ahere dhe ca më pakë të mund të njolloset sot si le tillë. Përpjekjet e disave, që dihet pse lodhen ta bëjnë të tillë nuk i shtrëngon disa që të lëshojnë pa u shtrënguar, kur pranojnë me ... ca elementë....të shfaqura, për tu shëmbëllyer si luftë civile..!.Gjysmë luftë në përgjithësi dhe gjysmë luftë civile në veçanti as ka patur e as ka për të patur ndonjëherë. Shpikje të tilla janë prej intelektualësh që gjithë jetën e tyre e kanë kaluar me gjysmë burri e gjysmë gruaje. Janë tipar i atyre njerëzve që shpesh i marrim për të urtë, të qetë, ose si u ka thënë populli, shelegë njerëz. Mirëpo, në këtë rast si Godua si Xhufi, u panë se në se na lejohet të mund të shprehemi kështu, e treguan veten, jo andej nga janë bir dhe nip, por si të mëndur nga pakë më dhi.

Modele të luftërave civile bota ka njohur shumë. Në të kaluarën dhe në ditët e sotme. Lufta më e egër civile ndodhi në Francë në vitin 1407. Dhe nisi mes dy dukëve për fronin, për pushtet. Në rrugën Berbet, natën e 24 nëntorit u vra mizorisht Duka i Orleanit prej Zhanit të Patrembur. Kjo vrasje e ndau tërë Francën në dy kampe. Njëri kamp mbështeste Dukën e Burgonjës, tjetri Dukën e Orleanit në atë kohë 14 vjeç dhe i martuar me vajzën e Dukës së Armanjakut. Ndaj edhe u quajtën "të partisë së Armanjakut".

Rajonet veriore të Francës, përfshirë dhe popullsinë e qyteteve u bashkuan me Burgonjezët, parti që favorizohej shumë nga populli. Në të njëjtën kohë, duka i Burgonjës ju drejtua për ndihmë dhe për ti patur si aleatwtë, princërve gjermanë dhe anglezë. Gjë që u dha shkas armanjakëve ti demaskonin burgonjezët si armiq të Francës. Kjo ishte e gjitha një luftë e pastër civile. E pra, bazuar në këtë model, askush nuk mund të gjejë tek Lufta A.Nac.Çlirimtare e jona, qoftë edhe një element të vetëm për ngjashmëri .Asnjë!

Luftërat civile kanë ardhur edhe si rezultat i konflikteve ndëretnike. Ndodhur jo shumë larg, si kohë, por sot, bash në kohët moderne, kur një sërë ligjesh e organizmash ndërkombëtare funksionojnë. Shembulli më tipik është konflikti në Ruanda. Ky konflikt me pasoja, ku janë regjistruar më shumë se gjysmë milionë të vrarë, ilustron pastërtish konfliktin kulturor prehistorik abel-kain. Është shprehja më e qartë, si konflikt civil midis dy prirjeve kulturore, në luftën për mbijetesë. I nisur qysh në shekullin e 13 në Ruanda, është bashkësia e dy fiseve:Hutu dhe Tutsi. Blegtorët tutsi nënshtruan popullsinë hutu, e cila merrej me bujqësi. Të dy këto popullata jetuan në shekuj, në paqe me njeri tjetrin, duke ruajtur dallimet kulturore të tyre: Duke qenë bujq e blegtorë (kain-abel), konflikti u mbajt nën kontroll prej një aristokracie ushtarake me fuqi të pakufizuara. Pra pakica tutsi, (me 12 % të popullsisë) sundonte shumicën hutu (me 85 % të popullsisë).

Ishin kolonialistët ata (pushtuesit ) që i përdorën për qëllimet e tyre ndarjet kulturore, për t'i sunduar më mirë ashtu sikurse edhe i sunduan.Kurse shekullarizimi i popullatës hutu, prej aktivitetit të misioneve të ndryshme, ndikoi në ndërgjegjësimin për çlirimin prej sunduesve tutsi. Në vitet gjashtëdhjetë, me marrjen e pavarësisë, heqjen e dallimeve sociale dhe rrëzimin e monarkisë, sistemi social e politik tradicional u përmbys. Kjo shpuri në mënyrën më të paevitueshme në gjendjen e konfliktit mes të dy etnive. Krejt e ngjashme me situatën në zanafillë, kur Kaini, mbas vrasjes së Abelit u syrgjynos. Gjatë viteve nëntëdhjetë, në Ruanda konflikti shkaktoi gjysmë milionë të vrarë (më të shumtët tutsi) gati dyfishin të gjymtuar dhe dy milionë refugjatë (në masën më të madhe të etnisë hutu)

Vazhdon .................................

06-12-07, 21:54	#11
grepi Anëtarësuar: 25-11-07 Vendndodhja: çabrat Postime: 23	Titulli: “Qe ditën e parë, Partia e nisi me gjak” Beteja " e FEVZIUT.... Me patickën e humbur të ...GODOS Shkruan: Faik ISLAMI Teleshikuesit, besoj se e kanë patur durimin, të ndiqnin deri në fund, një emision të Bledi Fevziut me temën e tij aq të dëshiruar; njollosjen e Epopesë më të lavdishme të popullit shqiptar, Luftës Antifashiste Nac.Çlirimtare, kundër pushtuesve nazifashistë. Shndërrimin apo më mirë transformimin rrënjësor të qëllimit dhe objektivave të saj, sot pas gati shtatëdhjetë viteve. Dhe e gjitha kjo " luftë mes intelektualësh kompetentë", u zhvillua në një studio, ku erifët këmbë për mbi këmbë, kush më shumë e kush më pakë, të tërën e asaj lufte apo gjysmën e saj, të djersitur na e pagëzuan, siç e donte Blendi, Luftën A.Nac.Çlirimtare...Luftë civile. Të themi atë që u dëgjua: Godua dhe i vogëli dajo i tij, Xhufi e bënë gjysmë luftë civile...Me cazë elementë të luftës civile por jo të tërën... I vetmi që bënte humor dhe hasharitej me luftën ishte Blendi. Me pamjen prej shvejku, me atë trofe armësh që kishte rrëmbyer jo më atë luftë, por cilëndo tjetër e bënte edhe civile edhe të humbur. Ta lëmë anën groteske me të cilën u paraqit e gjithë lodhja e Fevziut, pasi kur gjërat përsëriten, kuptohet që nuk janë më pjesë budallallëku, por të qëllimshme e sipas një strategjie qëllimkeqe. Megjithëkëtë, është e udhës të ndalemi për të dhënë e për të thënë atë që e dallon një luftë ne se është apo jo luftë civile. Një ish gjeneral, ish pjesëmarrës e komandant në Luftën A.Nac.Çlirimtare, i gjallë dhe shëndetërisht mirë nga veshët në emision, nuk mundi të thoshte qartë e prerë, duke hedhur poshtë me argumente se kurrsesi Lufta A.Nac.Çlirimtare nuk ishte luftë civile. As në qëllime, as në objektiva, as në strategji e as në taktikë. Nuk ishe ahere dhe ca më pakë të mund të njolloset sot si le tillë. Përpjekjet e disave, që dihet pse lodhen ta bëjnë të tillë nuk i shtrëngon disa që të lëshojnë pa u shtrënguar, kur pranojnë me ... ca elementë....të shfaqura, për tu shëmbëllyer si luftë civile..!.Gjysmë luftë në përgjithësi dhe gjysmë luftë civile në veçanti as ka patur e as ka për të patur ndonjëherë. Shpikje të tilla janë prej intelektualësh që gjithë jetën e tyre e kanë kaluar me gjysmë burri e gjysmë gruaje. Janë tipar i atyre njerëzve që shpesh i marrim për të urtë, të qetë, ose si u ka thënë populli, shelegë njerëz. Mirëpo, në këtë rast si Godua si Xhufi, u panë se në se na lejohet të mund të shprehemi kështu, e treguan veten, jo andej nga janë bir dhe nip, por si të mëndur nga pakë më dhi. Modele të luftërave civile bota ka njohur shumë. Në të kaluarën dhe në ditët e sotme. Lufta më e egër civile ndodhi në Francë në vitin 1407. Dhe nisi mes dy dukëve për fronin, për pushtet. Në rrugën Berbet, natën e 24 nëntorit u vra mizorisht Duka i Orleanit prej Zhanit të Patrembur. Kjo vrasje e ndau tërë Francën në dy kampe. Njëri kamp mbështeste Dukën e Burgonjës, tjetri Dukën e Orleanit në atë kohë 14 vjeç dhe i martuar me vajzën e Dukës së Armanjakut. Ndaj edhe u quajtën "të partisë së Armanjakut". Rajonet veriore të Francës, përfshirë dhe popullsinë e qyteteve u bashkuan me Burgonjezët, parti që favorizohej shumë nga populli. Në të njëjtën kohë, duka i Burgonjës ju drejtua për ndihmë dhe për ti patur si aleatwtë, princërve gjermanë dhe anglezë. Gjë që u dha shkas armanjakëve ti demaskonin burgonjezët si armiq të Francës. Kjo ishte e gjitha një luftë e pastër civile. E pra, bazuar në këtë model, askush nuk mund të gjejë tek Lufta A.Nac.Çlirimtare e jona, qoftë edhe një element të vetëm për ngjashmëri .Asnjë! Luftërat civile kanë ardhur edhe si rezultat i konflikteve ndëretnike. Ndodhur jo shumë larg, si kohë, por sot, bash në kohët moderne, kur një sërë ligjesh e organizmash ndërkombëtare funksionojnë. Shembulli më tipik është konflikti në Ruanda. Ky konflikt me pasoja, ku janë regjistruar më shumë se gjysmë milionë të vrarë, ilustron pastërtish konfliktin kulturor prehistorik abel-kain. Është shprehja më e qartë, si konflikt civil midis dy prirjeve kulturore, në luftën për mbijetesë. I nisur qysh në shekullin e 13 në Ruanda, është bashkësia e dy fiseve:Hutu dhe Tutsi. Blegtorët tutsi nënshtruan popullsinë hutu, e cila merrej me bujqësi. Të dy këto popullata jetuan në shekuj, në paqe me njeri tjetrin, duke ruajtur dallimet kulturore të tyre: Duke qenë bujq e blegtorë (kain-abel), konflikti u mbajt nën kontroll prej një aristokracie ushtarake me fuqi të pakufizuara. Pra pakica tutsi, (me 12 % të popullsisë) sundonte shumicën hutu (me 85 % të popullsisë). Ishin kolonialistët ata (pushtuesit ) që i përdorën për qëllimet e tyre ndarjet kulturore, për t'i sunduar më mirë ashtu sikurse edhe i sunduan.Kurse shekullarizimi i popullatës hutu, prej aktivitetit të misioneve të ndryshme, ndikoi në ndërgjegjësimin për çlirimin prej sunduesve tutsi. Në vitet gjashtëdhjetë, me marrjen e pavarësisë, heqjen e dallimeve sociale dhe rrëzimin e monarkisë, sistemi social e politik tradicional u përmbys. Kjo shpuri në mënyrën më të paevitueshme në gjendjen e konfliktit mes të dy etnive. Krejt e ngjashme me situatën në zanafillë, kur Kaini, mbas vrasjes së Abelit u syrgjynos. Gjatë viteve nëntëdhjetë, në Ruanda konflikti shkaktoi gjysmë milionë të vrarë (më të shumtët tutsi) gati dyfishin të gjymtuar dhe dy milionë refugjatë (në masën më të madhe të etnisë hutu) Vazhdon .................................