[legenda]

.....Fascinuese,,,
nuk kam fjale vertete,...edhe pse fuqia e poezise qendron ne faktin kur MENDIMI mbahet ne qiell,dmth eshte i pakapshem ne kufinje te caktuar per lexuesin,JU e keni zbrit ne toke,respekt Zoteri Dr.Fshatari.

kam nderin qe poezia ime ka qene inspirim per kete kritike aq te holle nga JU.
----------------------------------------------------------------------

si e mund DASHURIA - VDEKJEN ???...

Dashuria behet e pavdekshme,kur....

kurse, Vdekja behet e vdekshme,...vdes VDEKJA.

Postimi origjinal është bërë nga Fshatari

Në pamje të parë, kemi përshypjen se në veprën e Shekspirit, Romeo dhe Zhuljeta,vdekja mund dashurinë!
Megjithatë, fundi tragjik e kësaj vepre nuk i jep fund edhe "paradigmës"(shembull, referencë kolektive, mit i të gjitha kohërave dhe hapsirave...)

DASHURI e cila lakohet në forma
të paskajshme në të gjitha veprat artistike.
Dashuria mbijeton për aq sa mbetet virtuale, e pa cënuar, e parealizuar.

Po ndodhi e kundërta, po u bë dashuria realitet(Romeo e Zhuljeta), nuk është më dashuri, as jetë:Rome e
Zhuljeta e kanë fshirë distancën që i ndante, janë shkrirë pltësisht në njëri tjetrin,kanë realizuar idealin që adhuronin(dashurinë), e kanë vrarë vetëvetën.Në
tragjedi,personazhi kryesor, lind,vepron, vdes : reflekton me realizëm të madh jetën tonë të mjerë...!

Si e mund Dashuria Vdekjen ?

Për aq kohë sa qendron në distancë, ecën paralelisht me mua, nuk më takon kurrë.Sëpakut këtë ide sugjerojnë dy vargjet e para :

Nese une nuk vi
te ti

Unë dhe Ti nuk janë të bashkërenditur(Nese une nuk vi te ti) po të distancuar, të ndarë në dy varrgje.


E njëjta ide vazhdon me personifikimin e vjeshtës:meqenëse unë tjetërsohet(bëhet vjeshtë) vjeshta automatikisht trashëgon të gjitha cilësite e "mia":

raporti vjeshtë-shi(raport
metonimik) është i njëjtë me raportin unë-lotë(raport sinekdotik).

Edhe këtu ruhet distanca që të ndan ty nga unë:mallëngjimi është mungesë e jo prani.

Në strofën e dytë kemi të njëjtin raport sinekdotik:kujtimet është pjesë e pandashme e "unit".

Të dhurojë pra një pjesë të jetës time(kujtimet) dhe një imazhë(shëmbëlltyrë)
timen: vjeshtën(vjeshta dhe unë janë i njëjti person) prandaj do të jem gjithëmonë pranë teje, me një pamje tjetër : me pamjen e vjeshtës.

Në strofën e fundit, vjeshta rifiton statusin e vetë të rëndomtë : kthehet në njëren nga 4 stinët,

kurse unë shndërrohet në Erë:

i njëjti mekanizëm si më parë : era vepron si
qenje e gjallë (lozë e përkdhel) ndërkohë që


Dashuria si ideal i pakapshëm se i përkryer, refuzon të futet në një kornizë.E luan me fatin tanë duke na u paraqitur në forma e
fytyra më të ndryshmet, por gjithëmonë i distancuar...!


PS.Ky interpretim është personal po nuk u dorava pa e hedhur në letër!