[legenda]

nga adidu
-----------------


Flete e bardhe,
me germa te zeza ngjyer,
syte s’ti shoh,
shpirtin ta ndjej,
tek fergellin nga hapja e deres se shqyer,
tek levrin nga ajri i ftohte qe fryn trishtueshem,
ne dhomen e nxehte te zemres time te vyer.

Pervjedhtas fluturon faqja
si pellumb i luftes i trembur nga paqja.
Doren shtri me gishtat e ngrire ta mbaj,
ajrin e ftohte e te trishte mallkoj,
qe prej meje lehte e paturpesisht e largoi.

Por... dhimbshem e prek fshiktas ne nje cep,
perpelitet lehte me germat e mia ne shpirt,
me buzeqeshjen e pellumbit te paqes ne sqep,
e trembur nga lufta qe nuk i perket

-----------------------------------------------------------
MALL

Nje mengjes pa re... pa shi... pa diell,
kockat me therren me kercitje te mbytur.
C’te kam bere qe me ben te dhemb?
Pyes krevatin i drobitur.
Ne heshtje me kundroi me trishtim,
e koken nen jastek futi i miri krevati im.
Falje i kerkova,
ngadale si mendafsh ne dysheme rreshkita,
zemren pas pllakave te ftohta ngjita.
Filloi te dhembe edhe e gjakta zemer,
si mallengjimi qe perjeton nje femer,
me trokitje te bute, te thate, e te gjate.
C’ju kam bere qe me dhembni k’te zemer?
Pyes pllakat i habitur.
Ne heshtje me kundruan me pergjerim,
ne verande nje nga nje; moren rrugen me vajtim.
Falje i kerkova,
si tym cigareje drejt perdes u hodha.
Filloi te vuaje i bukuri shpirti im,
me perden e tejdukshme feshferinte,
si ajer i lehte nga trupi te me ikte,
kocka therrese e zemer te dhimbur te me linte.
C’te kam bere qe shpirtin e vuajtur me merr?
Pyes perden, pa lot per te lotuar,
me trupin e tymte e te rrenuar.
Ne heshtje me foli me admirim:
Malli per te dashuren qe ke larg,
te ktheu ne ajer i pervluari im.
Sakaq fluturoi,
drejt teje e dashur me dergoi,
lumenj, dete, male, e kodra kaloi,
qe malli me; te mos me shkaterroj.

--------------------------------------------

Zemer e futur ne nje corape,
corape e futur ne kepucen e dashurise,
dashuri qe ecen , e ecen pa u lodhur,
zemren mbush me fllucka,
si nje kembe e derrmuar.
Fllucka qe plasin, plage shkaktojne,
por...me pas ...thjesht kallo krijojne.
Zemer e mbushur me kallo,
dashuri kepuce e frruar nga ecja,
kepucaret shoje nuk te vene,
shpirti...zemres nje pale kepuce te reja i blen