[BE LK]

Mbyllja

Populli shqiptar me tri besime: islam, ortodoks e katolik, ka qenë, është dhe duhet të jetë shembull i veçantë dhe simbol i harmonisë fetare në historinë e popujve të Ballkanit dhe më gjerë. Muslimanë, ortodoksë dhe katolikë, kanë jetuar në harmoni dhekanë bashkëjetuar pa konfrontime përçarëse në mes vete, përkundrazi ata kanë plotësuar njëri-tjetrin. Vetë ekzistenca e objekteve të kultit, xhamive, kishave e manastireve, simbolizon të kaluarën e vendit tonë. Edhe e ardhmja e Shqipërisë dhe e shqiptarëve do të jetë e lumtur, në qoftë se pjesëtarët e fesë islame, ortodokse e katolike do të përqafojnë secili fenë e vet me dije dhe vepër dhe të respektojnë fenë e tjetrit.
Si vëllezër nga gjaku, por edhe si besimtarë muslimanë e të krishterë duhet të kuptojmë njëherë e përgjithmonë, se realiteti dhe fati, jo vetëm yni, por i gjithë botës, që nga fillimi deri në mbarim të saj, është larmi besimesh e bindjesh. Ky është vullneti i Zotit (xh. sh.) dhe cili musliman apo i krishterë do të mërrte guximin të ngritej kundër vullnetit të Zotit. Kur dihet se njeriu është vepër madhështore e Zotit (xh. sh.). Shqiptarët nuk do të kenë përçarje fetare përderisa të besojnë se fetë në Shqipëri janë pasuri e jo fatkeqesi dhe se Zoti i vetëm është për të gjithë i njëjtë, për muslimanë e të krishterë.
Kur’ani e lavdëron njerëzimin e ngjyrave, gjuhëve dhe besimeve të ndryshme, i lavdëron ata që janë të ndryshëm, por që bëjnë gara për vepra të mira. Prandaj, lirisht mund të themi se ky Libër (Kur’ani) konfirmon se krijimi i Zotit është i mundshëm vetëm si krijim dallimesh! Sepse, Ai nuk dëshiron të jetë Zot vetëm për një periudhë, vetëm për një popull, vetëm për një vend! Fundamentalizmi nuk është veçori e Zotit (xh. sh.), të paktën jo ai me kuptimin negativ! Kur’ani pohon se Zoti është Zot edhe në Tokë edhe në Qiell. Shpërblimi i Zotit do t’i përfshijë të gjithë ata që besojnë dhe bëjnë vepra të mira. Në këtë kuptim duhet të përkujtojmë gjithmonë vargun kur’anor, i cili thotë:
“Me siguri ata që kanë besuar, por edhe ata që janë hebrenj, të krishterë dhe sabejë – që i kanë besuar Zotit dhe botës tjetër dhe kanë bërë vepra të mira, do të shpërblehen nga Zoti i tyre, për ata nuk do të ketë as frikë, as pikëllim”. (El-Bekare, 62)
Ardhmëria e njerëzimit është në maksimën: “Beso Zotin dhe bëj vepra të mira”. Qëllimi më i lartë i njeriut është që shpirtin e tij vazhdimisht ta furnizojë me mendime fisnike, me dashuri të thellë për çdo gjë që është e mirë dhe me synime dhe pasione të përhershme për vepra të dobishme. Përndryshe, do të humbasë qëllimi i lartë dhe kuptimi fisnik i jetës. Këtë e ka dëshmuar historia njerëzore, ndërsa e ka paraljmëruar vazhdimisht madhështia e fjalëve kur’anore:
“Pasha kohën. Njeriu është dhe do të jetë në humbje të sigurt. Përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, si dhe atyre që reciprokisht obligohen për drejtësi dhe durim”. (103: 1-3).

Literatura:
Kur’ani – përkthim me komentim në gj. Shqipe (përkth. H. Sh. Ahmeti), Rijad, 1992.
Izbor poslanikovih hadisa, përmblodhi dhe përktheu: Jakup Memiq, Sarajevë, 1984.
Dr. Jusuf Ramiq, Hutbe të zgjedhura të Muhammedit (s), Sarajevë – Prizren, 1991.
Muharrem Omerdiq, Zivjeti u islamu, Istanbul, 1995.
Ibrahim Hodziq, O intelektualnom i primitivnom shvatanju vjere i vjerskih propisa, Sarajevë, 1971.
Izbor Hutbi i vazova, përmbledhjen e bëri: Bilal Hasanoviq, Sarajevë 1979
Dr. Ali Shriati, Shembëlltyra e Muhammedit (s), Sarajevë, 1991.
Gjon Fojhtvanger, “Çifutja e Toledos”, përkth. Robert Shvarc, Tiranë, 1962.
Tomas Arnold, Povijest islama – historijski tokovi misije, Sarajevë, 1989.

Muhidin AHMETI