[unix]

Fytyra e vërtetë e Shiitëve



Falënderimi i plotë i takon Allahut i Cili i bën krenarë ata që e respektojnë dhe rrugën e të Dërguarit e ndjekin. I le pas dore mëkatarët dhe ata që urdhrin e Tij e kundërshtojnë. I sprovon besimtarët nëpërmjet mëkatarëve për t’u bë e qartë se kush është prej dashamirëve të xhihadit e kush është prej prapavajtësve, tradhtarëve e Allahu është i Urti, i Dijshmi..

Dëshmoj se s’ka të adhuruar me meritë pos Allahut i Cili është Një, pa ortak dhe se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij. E dërgoi me udhëzim dhe fe të vërtetë, Allahu e mëshiroftë dhe e përshëndettë.

Sido që të jetë: prej gjërave që të frikësojnë dhe bezdisin në këtë kohë janë rreziqet që i kanë rrethuar muslimanët, krahas përçarjes, mospërfilljes së fesë, mospraktikimit të mësimeve të saj dhe dobësisë së imanit te një numër i madh i tyre. Në këto ditë sheh se muslimanët janë shumë në numër mirëpo janë si shkuma, u ka rënë prestigji që ishte në zemrat e armiqve. Në zemrat e tyre dominon iluzioni që nënkupton: dashurinë ndaj kësaj bote dhe urrejtjen e vdekjes. Janë të rrethuar me akuza ashtu siç rrethohet ushqimi nga të uriturit edhe pse ilaçin dhe çelësin e fitores e kanë afër, mirëpo ia kanë kthyer shpinën.

Muslimanët nuk do të realizojnë fitoren vetëm nëse kthehen në fenë dhe librin e Zotit të tyre. Aty është jeta dhe drita me të cilën e dallojnë të mirën prej të keqes. Ua tregon të vërtetën si të vërtetë dhe të kotën si të kotë. Allahu , subhanehu ve teala, thotë:

“Vallë, a është ai që qe i vdekur kurse Ne e ngjallëm dhe i dhamë dritë, me të cilën ecën mes njerëzve, si ai që ka mbetur në errësirë (i humbur) dhe nuk mund të shpëtojë nga ajo?” , po ashtu Allahu thotë:

“All-llahu është mbikëqyrës i atyre që besuan, i nxjerr ata prej errësirave në dritë.” Kë e nxjerr Allahu prej errësirave në dritë, ai e sheh të vërtetën dhe udhëzimin, e sheh të kotën, largohet nga ajo dhe e lufton atë përkundër gjendjes në të cilën ndodhen shumica e muslimanëve, bëhet fjalë për injorancën, komplotet dhe planet që i rrethojnë nga çdo anë kurse ata janë jovigjilent. Pra ekzistojnë plane çifute, krishtere, ateiste, rafidiste që hartohen dhe planifikohen kundër muslimanëve dhe fesë së tyre edhe pse muslimanët nuk janë vigjilent apo nuk i kushtojnë rrëndësi kësaj çështjeje.

S’ka kaluar shumë kohë prej që një numër i madh i Ehli Sunnetit shprehi përkrahjen dhe duartrokitjet e tyre rafidiut mburracak dhe partisë së tij në Liban. Para kësaj, ata përkrahën Homeinin dhe revolucionin e tij në organizimin e të cilit morën pjesë udhëheqësit e kufrit me qëllim që të shfarrosin Ehli Sunnetin, t’i preokupojnë ata, të zhvleftësojnë kontributet e tyre duke u frikësuar nga zgjimi dhe kthimi i tyre ne fenë Islame. Shteti rafidist me subjektet e tij, Homeinin dhe trashëgimtarët e tij, kurdisin komplote e prodhojnë armë shkatërruese për vrasjen e muslimanëve kurse një numër i madh i Ehli Sunnetit u japin duartrokitje. Ata (rafidistët) përgatiten për rrëzimin e shteteve të Gadishullit Arabik pasi që e kryen misionin e tyre në Irak. Vendet më të rëndësishme për ta janë Medina dhe Meka, sado që ju kushton, mirëpo nuk do të munden të zotërojnë ndonjë vend të Ehli Sunnetit asnjëherë.

Rreziku më i madh me të cilin ballafaqohet bota islame në këtë kohë janë rafidistët. Një prej arsyeve pse janë më të rrezikshmit është se ata praktikojnë ata që shkruan në librat e tyre, mësimet dhe besimet që ngërthejnë në vete mllef të skajshëm kundër Ehli Sunnetit, mësime që premtojnë zhdukjen e tërë Ehli Sunnetit, i madh qoftë apo i vogël. Sipas tyre këtë do ta bëjë udhëheqësi i tyre i cili do të ngritë shtetin rafidist. Homeini si zëvendës i këtij udhëheqësi themeloi shtetin me të cilin i kërcënohen muslimanëve. Ata shpikën “pushtetin e fekihut shiit” si zëvendësim i imamit, i cili do t’i bëjë masakrat e shpresuara nëpër librat e tyre bazë, siç vërehet nga kjo fjalë: “nga Ebu Abdullahi transmetohet të ketë thënë: nëse vjen imami ynë do t’i merr Beni Shejbet, do t’ua pres duart, këmbët dhe do t’u thotë: këta janë që kanë vjedhur Allahun” vëllimi 21, faqe 492. Poashtu nga i njëjti transmetohet: “kur të vijë imami ynë do t’i urdhërojë jobesimtarët – d.m.th. Ehli Sunnetin – të merren për koke e për këmbe dhe të vriten me shpata.” Faqe 494. në një vend tjetër thuhet: “imami ynë është ai i cili do t’i shërojë zemrat e shiitëve (ithtarëve) tanë nga zullumqarët, mohuesit dhe jobesimtarët. Do ta nxjerrë Latin dhe Uzanë prej varreve të tyre, të freskët, pastaj do t’i djeg. Do ta nxjerr edhe Humejranë (Aishen radijallahu anha) dhe do ta gurëzoj.” i njëjti burim.

Gjëra të këtilla janë të shumta në librat e tyre. Këta tekste na bëjnë të qartë se po dominuan ata, do të rrënojnë dhomën e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, dhe do t’i nxjerrin dy halifët e tij nga varret, do t’i djegin ashtu siç do ta gurëzojnë bashkëshorten e Muhammedit, salallahu alejhi ve selem. Këto tekste na tregojnë se çfarë mllefi e zilie të madhe kanë ata. Ai që ëndërron kështu t’ia bëjë të vdekurve, zjarri i tij kundër të gjallëve është edhe më i madh, kundër atyre të cilët luten për Ebu Bekrin, Omerin dhe Aishen, radijallahu anhum. Shteti rafidist u ngrit për t’i realizuar këto ëndrra që i sajuan zotat e tyre.

Kjo shihet qartë në shpikjet që ua bëri Homeini në “pushtetin e fekihut shiit”. Për këtë arsye ata nxitojnë që të përvetësojnë armët më të rënda shkatërruese për t’i përdorur ato kundër muslimanëve, për të bërë masakra me ta.

Aspekti tjetër i rrezikut të tyre është hipokrizia dhe mashtrimi që u bëjnë njerëzve, gjoja se shteti i tyre është shtet islam, dhe se ata ndihmojnë Islamin. Ndonjërit i pëlqejnë reagimet që disa muslimanë bënin kundër talljes me Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, mirëpo nuk gjen të tillë që lëvizin kur janë në pyetje veprimet e rafidistëve, për gjëra që edhe më tepër pezmatojnë Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, duke akuzuar bashkëshorten e tij me laviritet dhe duke mallkuar shokët e tij të afërt. Madje as Resullahi nuk shpëtoi prej tyre. Imami i tyre Homeini thotë në librin e tij “Keshful Esrar” faqe 155 botimi i Dar Ammar në Jordan: “është e qartë se sikur Pejgamberi të kishte kumtuar çështjen e imamit (pas vdekjes së tij) konform urdhrave të Allahut, dhe të kishte dhënë tërë mundin e tij në këtë drejtim nuk do të ndizeshin në vendet islame tërë këto mosmarrëveshje, kacafytje, luftëra dhe nuk do të dilnin në pah divergjencat në bazat e fesë e as në degët e saj.” Ky është imami i rafidistëve që aq tepër e kanë ngritur, i cili qartë deklaron se Resulullahi, salallahu alejhi ve selem, nuk e ka kumtuar atë që Allahu e ka urdhëruar ta kumtojë. Ai që pretendon këtë gjë, a mund të jetë musliman kur dihet se Allahu, subhanehu ve teala, thotë:

“O ti i dërguar! Komunikoje atë që t'u zbrit prej Zotit tënd, e nëse nuk bën (kumtimin në tërësi), atëherë nuk e ke kryer detyrën (misionin).”

Dijetarët e kanë obligim të qartësojnë rrezikun e këtyre dhe t’ua tërheqin vëmendjen muslimanëve nga sherri i tyre. Të jenë të përgatitur për të mbrojtur islamin dhe muslimanët, të ndihmojnë vëllezërit e tyre që janë në hall me ta. Transmeton Axhurrij në “Sunne” hadithin e Muadhit i cili thotë: ka thënë Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem: kur të ndodhin në ummetin tim bidatet dhe sharja e sahabëve, le ta tregojë dijetari dijen e tij, kush nuk bën kështu, mallkimi i Allahut, melekëve dhe tërë njerëzve qoftë mbi të.”

Ashtu siç obligohen muslimanët të dinë se kush janë armiqtë e tyre për t’u mos u mashtruar më hipokritët, devijantët që mezi presin shanset për t’i shkatërruar ata dhe të cilët vazhdimisht janë të gatshëm për të bashkëpunuar me kafirët kundër muslimanëve.

Paraqitja e armiqëve ashtu si janë është obligim mbi supet e dijetarëve për t’u mos u mashtruar muslimanët nga nuk e kujtojnë. Po ashtu përhapja e literaturës që ua nxjerr në shesh planet e tyre siç është libri “Ve xhae deurul mexhus”, “tekfiri i shiitëve tërë muslimanët”, vijat e gjëra të themeleve mbi të cilat është ngritët feja e rafidistëve dhe shiitëve. Ashtu siç e kanë për obligim dijetarët të shfletojnë librat e tyre dhe të shohin besimin e tyre për t’ua treguar muslimanëve.