[4peace]

*

Kur e lexova këtë lajm, së pari u gëzova dhe nuk shkoi shumë kohë kur gëzimi m’u shndërrua në frikë. M’u kujtua një thënie e një irakiani të rëndomtë lidhje me situatën e krijuar atje: „Askush s’ka faj. Fajin e ka kjo“, duke treguar në drejtim të tokës e duke aluduar në pasuritë nëntokësore – derivatet e naftës.

Pastaj m’u kujtuan edhe dy vende afrikane; njëri i pasur me diamant e tjetri me naftë. Të dyja këto pasuri që mund të sigurojnë të ardhura e mirëqenie të volitshme (teoretikisht), por se ato i shfrytëzojnë të tjerët (prijësit e korruptuar të atyre shteteve dhe sidomos korporatat e huaja) praktikisht. Dhe, shih çfarë rastësie (?), edhe me këtë rast paskan dorë kompanitë e huaja dhe se një pjesë shumë e vogël e të ardhurave po e marrka qeveria/shteti, kurse pjesën tjetër ata që kanë punuar/investuar – kompanitë. Kurse, si e kuptova unë, Shqipëria paska burime të mëdha për eksport por jo edhe aq shumë për t’i mbuluar nevojat e vendit. Po tingëllon mjaft absurde por kjo po i bie kështu: Nafta e Shqipërisë çohet në Itali për përpunim e pastaj, e përpunuar (e „përpunuar“, edhe me thonjëza) kthehet prap në Shqipëri, „e përpunuar“ me çmim shumë më të lartë.


„Hyp se t’vrava – zhdryp se t’vrava“, kishin pas thanë do herave.

Është një kryetar diku (s’po përmendi emra) në Amerikën Latine, i cili akuzohet si „komunist“, „diktator“ e çka është më keq, e që me të ardhurat (një pjesë të madhe të tyre) nga nafta ndërton shtëpi, shkolla, spitale për më të varfërit apo për popullin në përgjithësi. Më mbetet vetëm të shpresoj që edhe në rastin e Shqipërisë ato të ardhura t’i gëzojë ai që i takojnë më së shumti – popullit.


***