[Murgesha]

E gjora Tole. Edhe sot i kujtoj me ëndje sherret që ajo bante në klasë, por që u treten bashkë me ndarjen e saj prej Benit. Pas shumë vitev Tolja u martua me një shqiptar që jetonte diku në perëndim. Kur u pat fejuar i pat treguar se nuk ishte "qikë" e ai vetëm kishte thënë se ajo ishte gjëja më e paktë që i interesonte, i mjaftonte bukuria e Toles për të mos ja vënë re atë të metë. Pas një viti martesë Tolja u kthye në shtëpi të babës. Perëndimori nuk kishte mund të jetë i qetë se ajo kishte pas dike para tij, E kishte munduar shum Tolen, e kur ajo kishte mbet shtatzanë me te, ai nuk kishte besuar se ishte fëmija i tij. Tolja nuk i kishte shku "qikë" e ku me e ditë se me kënd është taku kur ai ishte në punë e ka mbetë shtatzanë. Në një zënkë të tillë e kishte shqelmuar Tolen në bark, ajo kishte humbur ndjenjat. Kur kish ardhë në vete mjekët i kishin treguar se ka humbur fëmijën, se e kishin operuar dhe se Tolja më nuk do të mund të lind.
Na vie keq, por rrëshqitja juaj në shkallët e banesës ishte fatal për ty.
Këto fjalë të mjekëve ja kishte përkthyer burri i saj.
Tolja kishte mbetë pa fjalë, kishte shtrënguar dhimbshëm grushtat.
Dy muaj më pas ajo u kthye në shtëpi të babait të vet si grua e ndarë nga burri.
Flitej e përflitej për te siç e kan zakon thashethem përpiluesit por asgjë konkret nuk dinin.
Kur e takova, ajo qante e unë e zbehur mallkoja prap veten që nuk mund të qaja bashkë me te, por ajo e dinte që unë qajë me zemër e jo me lot.
Dikur u qetësua e me ëndje rikujtuam ditët e shkollës dhe qastet e shkruarjes së ditarit.
-"Të ëmbla po më duken ato vuajtje të atëhershme me këto që më gjetën tani"- dhe prap në sy i shkëlqyen lotët.
Më tregoi ato që ndërkohë kishte ndëgjuar për Benin.
-"As ai nuk e ka të lumtur jetën. Gruaja i ka dalë e shtirë, as nuk ja do nënën e as Axhallarët.
Si duket vesh mbas veshi ka ndëgjuar historinë e dashurisë tonë, e tani është ka ja ban jetën ferr, nga friga që ndonjëherë takohen rrugët tona"- fërkonte kokën derisa më rrëfente e në sy i shifej flaka e një dashurie asnjëherë të shuar.
Pas pak më qortoi që nuk kisha marr me vete djalin tim, i premtova se do të shkojë ta takoj prap e do ta marr edhe djalin me vete.
E dija që nuk do të mundem kurr ta realizojë këtë premtim timin. Nuk do të mundja kurr të shof dhimbjen e saj në gëzimin tim.
Rrugët tona qonin në kahje të kundërta e nuk arritëm të takohemi më, por Tolja episodi i paharruar i ditarit të saj që e shkrova unë mbetet njëri ndër kujtimet më të mira të marrëzisë time rinore.
Kam marr vesh që Tolja, sherrja që e donim të gjithë maturantët e klasës sonë, është martuar me një të ve që kishte dy fëmijë. Gjithashtu kam ndëgjuar se ata dy fëmijë i don si dritën e syve të vet, por edhe e di që Tolja ende qanë humbjen e mundësisë të bëhet nënë biologjike së paku një herë.