[Dilaver]

Respekti dhe ofendimi që të dyja janë veçori njerëzore, dhe për fat të keq të dyja i zotëroj mirë.
Borxhin e kam mërzi, nuk më zihet vendi vend pa e kthyer.
Nëse dikush më respekton, borxhin dot’ia kthej me kamatë, ndër më të lartat që qarkullojnë në tregun e ndërkombëtar të respektit, edhe atë në afatin më të shkurtë të mundshëm kohor.
Ofendimi hëëë, jo nuk është për intelektual por logjika, kuptimi argumenti dhe e verteta, por kur dikush nuk kupton gjuhën logjike atëherë duhet përkthyer në gjuhë të cilën e kupton, edhe atë në mënyrën meritore.

Unë sikur të hasja befasisht në qershija të … nuk do t’i konsumoja kurrë ato, dhe quditem kur dikush e din së janë të …. e kthehet e.., dhe as që kisha kaluar andej.

Besimi është çështje e lirë personale, a beson a nuk beson, në çka beson etj., secili njeri ngarkohet me të pa/berat e zbatimet e urdhrave të Perendisë, dhe përgjigjet për ato vet përsonalisht. Zoti nuk ka nevojë për mbrojtës, emisar, ushtri, truproje, zëdhënësa, këshilltarë dhe UZURPUES. Nëse ATIJ (ZOTIT) i rrezikohet pushteti nga ”pabesimtarët” ai ka fuqi dhe aftësi për mbrojtje, pa ndihmën e parashutistave.
Kur është në pyetje pushteti me duhet të ndërlidhëm me një tregim mitologjik popullor.
Para shum vitesh flisnin të gjitha krijesat e gjalla.
Një ditë kishte shpërthye një luftë e përgjakshme me përmasa të gjera shfarosjejeje. Dy pleshta në shpinën e Luanit i kishin shpall luftë njeni tjetrit. Shkak i luftës ishte TERRITORI. Njëni prej pleshtave thoshte ky është Luani im dhe ky territor me takon mua, ti shporru prej këtu. Tjetri plesht ia kthen me një ton të lartë; unë këtu jam Den Babaden dhe jam 700 vjet më i vjeter së ti, dhe ky territor me takon mua që nga faza e parë e evoluimit. Kështu vazhdoi lufta e dy pleshtave në shpinë të Luanit deri në ditët e sotme.
Respekt i bëj vëllaut nga gjaku (shqiptar) e jo kurr një lekurziu, afrikani, aziati, tunguziani, muxhahaqeni e Wehabpisti, përkundrazi i shiqoj me dylbi snajperi.