[hasanmehmeti]

Marrëveshja e Oslos

Më rënien e Bashkimit Sovjetik dominanca e perëndimit në Lindjen e Mesme u bë e padiskutueshme. Në vitin 1993 qeveria e re Laburiste së bashku me Klintonin në Oslo i dhanë Palestinës një marrëveshje, e cila parashikonte krijimin e shtetit palestinez në vetëm 22% të asaj që më parë ishte Palestinë. Megjithatë qarqet izraelite nuk donin të pranonin qeverinë e themeluar nga Jitzhak Rabini dhe Klintoni në Rripin e Gazës me Arafatin. Benjamin Netanjahu që ishte aleat i ngushtë i Republikanëve në Amerikë refuzoi Paktin Klinton dhe sulmoi publikisht Rabinin dhe Shimon Peresin, ndërsa Marrëveshjen e Oslos e krahasoi me Paktin e Mynihut ndërmjet Hitlerit dhe Çambërlenit. Propaganda bëri punën e saj. Në 1995 Rabini u vra nga terroristi çifut Jigal Amir, dhe në 1996 Likudi rierdhi në pushtet. Megjithatë në 1999 qeveria Likud ra dhe në pushtet erdhën sërish Laburistët me Ehud Barakun. Përpjekjet e Barakut për të krijuar Shtetin e vogël Palestinez, dështuan pasi Arafati nuk pranoi të shesë Jeruzalemin ndaj shtetit Izraelit. Por përpjekjet e Barakut për paqe krijuan një makth të paparë në qarqet ultra-sioniste të cilat zgjodhën Sharonin kryetar të Likudit. Për të shkatërruar njëherë e mirë Paqen në Palestinë, në vitin 2001, Sharoni marshoi në Xhaminë Aksa së bashku me një turmë fondamentalisësh hebrenj. Me marshin e Sharonit në Xhaminë Aksa, Marrëveshja e Oslos vdiq. Palestinezët nisën Intifadën Al-Aksa nën udhëzimet e Arafatit dhe në botën Islame u ngjall frika e shkatërrimit të Xhamisë së Shenjtë. Ndërsa në shkurt 2001 Sharoni u zgjodh kryeministër i Izraelit.

Sharoni, terrori dhe 11 shtatori

Pas fitores në zgjedhjet e shkurtit 2001 vetëm me 37% të votave, Ariel Sharoni u shpall kryeministër i Izraelit. Ndërsa bota dridhej, Ariel Sharoni përdori sulmet e 11 shtatorit 2001 që brenda natës të kthehej nga një ish-kriminel lufte, që kërkohej në të gjithë botën, në heroin e ri të luftës kundër terrorizmit botëror. I pa shqetësuar për krijimin e skandaleve publike, tip Sabra dhe Shatila, Sharoni rinisi një gjenocid të ri kundër palestinezëve. Ai futi trupat izraelite në Rripin e Gazës dhe Bregun Perëndimor duke shkatërruar shtëpi, bombarduar nga ajri, burgosur pa gjyq, torturuar dhe vrarë palestinezë sipas dëshirës. Duke iu gëzuar faktit se perëndimi tashmë ishte i tëri në eufori kundër Botës Islame, Sharoni iu kthye Arafatit, i cili i kishte shpëtuar vite më parë në Liban. Në 3 prill 2002 armata izraelite hyri në kampin palestinez të Xheninit të cilin do ta kthente brenda pak kohe në petë. Përfaqësuesi i OKB-së, Terxhe Road Larsen që vizitoi kampin pas masakrës deklaroi se kishte parë një tërmet. Në Xhenin u vranë disa qindra arabë, burra, gra dhe fëmijë. Shumë nëna u vranë ndërsa ushqenin bebet e tyre, ndërsa fëmijët e vegjël shihnin sesi bombat iu vrisnin prindërit dhe komshinjtë. Më pas, në 2 prill Sharoni rretho i Arafatin në Mukata të Ramallahut, dhe kërkoi ta vrasë. Por i përballur me protesta ndërkombëtare, dhe me furtunën që vrasja e Arafatit do të shkaktonte në botë, Sharoni, u tërhoq, duke izoluar Arafatin me muaj të tërë. Pas kësaj agjentët e tij brenda Mukatasë nisën helmimin e tij. Sikur të mos mjaftonte masakra e Xheninit dhe sulmi ndaj Arafatit, Sharoni pushtoi për shtetin izraelit gjysmën e Bregut Perëndimor së bashku me Jeruzalemin. Për këtë ai ndërtoi edhe një mur masiv për të burgosur të gjallë palestinezët. Edhe pse ky mur u shpall ilegal nga Gjykata Ndërkombëtare e Hagës, Sharoni vazhdoi të sundojë. Konfliktet që ndoqën Libanin, në shkurt 2005, kur kryeministri libanez Rafik Hariri mbeti i vrarë, sipas politikanëve arabë mbajnë pas gishtin e Sharonit i cili me ndërhyrjen në Liban dhe largimin e Sirisë që aty synonte të izolojë palestinezët nga regjimet mike dhe të hakmerret me Libanin për atë që la pa bërë në 1981. Megjithatë, infarkti0 që e goditi në zemër në 4 janar 2006 e ndaloi Sharonin nga vijimi i dosjes së gjatë të krimeve që ai ka bërë përgjatë historisë. Duke parë rezymenë e përgjakshme të historisë së Ariel Sharonit, shkruesi i këtij shkrimi habitet dhe pyet se për cilin Sharon – njeri paqeje – flet Rajmonda Moisiu më 14 mars 2005?

http://www.sot.com.al/index.php?opti...id=19749&lang=