Dardania.de - Shiko Postimin Tek

panta_rhei · 05-03-08, 17:21

Përshëndetje e nderuar DEA,

që në fillim dua t'të them se tema që keni hapur bën pjesë "ndër fushat që më interesojnë seriozisht"... sidomos titulli.
Thashë titulli sepse përmbajtja e tregimit të Sokol Mërturit më duket extremisht e nxjerrur nga konteksti, prandaj në masë të madhe e rëndon (sadokudo mendoj se i bie në qafë pa të drejtë, pa faj) realitetin (realitetit). Po nejse, meqë ti nuk qëndron prapa shkrimit (të paktën jo si autore) nuk do të ndalem më gjatë.

Meqë je autore e titullit "Dinjiteti...", desha t'të pyes:
Si e kupton, ose si duhet ta kuptojmë drejtë dinjitetin?! A është dinjiteti në raport me TË TJERËT, a është dinjiteti në raport ME VETVETEN!
Unë, në të vërtetë si pjesë e shoqërisë e traditës shqiptare (të njëjtës që i përket edhe ti) e kam të kjartë kuptimin formal si shoqëria e kupton dinjitetin (të jesh kështu e të mos jesh ashtu, të mos lëshosh pe lehtë, të mos ndryshosh bindje lehtë, këmbëngulës, i qëndrueshëm, besnik, burrë... e të tilla të ngjashme)..., por:
Nëse unë për vete jam i bindur se ajo që dëshiroj të bëj (veprimi), është i mirë, në të mirën time dhe të të tjerëve... a jam dinjitoz nëse heq dorë nga ky veprim përshkakse për të njëjtin veprim jam i bindur se të tjerët do të më konsiderojnë jodinjitoz?

Nëse unë për shkak të ruajtjes së dinjitetit heq dorë nga bindjet e mia, dëshirat e mia, pse jo: ambiciet e mia... a jam UNË? A jam vetvetja?
(e kjartë që njeriu është qenie sociale, e jo egoiste... por, të gjithë po pajtohemi sot që kohës e jetës kolektive ia kemi kthy njëherë e përgjithmonë shpinën... është koha e individualizmit... koha kur njeriu ka identitet... identitetin e vet e shfrytëzon sipas dëshirës së vet, sepse është i veti).
Ose, sa kemi të drejtë të gjykojmë tjetrin si të dinjitetshëm ose jo... kush na garanton se gjykimi në atë rast nuk është subjektiv?!
...
me shpresë se "nuk përfundon me kaq", mbeteni e nderuar

05-03-08, 17:21	#7
panta_rhei Anëtarësuar: 16-03-06 Postime: 3,153	Titulli: Dinjiteti..........( rruga per ne hene) Përshëndetje e nderuar DEA, që në fillim dua t'të them se tema që keni hapur bën pjesë "ndër fushat që më interesojnë seriozisht"... sidomos titulli. Thashë titulli sepse përmbajtja e tregimit të Sokol Mërturit më duket extremisht e nxjerrur nga konteksti, prandaj në masë të madhe e rëndon (sadokudo mendoj se i bie në qafë pa të drejtë, pa faj) realitetin (realitetit). Po nejse, meqë ti nuk qëndron prapa shkrimit (të paktën jo si autore) nuk do të ndalem më gjatë. Meqë je autore e titullit "Dinjiteti...", desha t'të pyes: Si e kupton, ose si duhet ta kuptojmë drejtë dinjitetin?! A është dinjiteti në raport me TË TJERËT, a është dinjiteti në raport ME VETVETEN! Unë, në të vërtetë si pjesë e shoqërisë e traditës shqiptare (të njëjtës që i përket edhe ti) e kam të kjartë kuptimin formal si shoqëria e kupton dinjitetin (të jesh kështu e të mos jesh ashtu, të mos lëshosh pe lehtë, të mos ndryshosh bindje lehtë, këmbëngulës, i qëndrueshëm, besnik, burrë... e të tilla të ngjashme)..., por: Nëse unë për vete jam i bindur se ajo që dëshiroj të bëj (veprimi), është i mirë, në të mirën time dhe të të tjerëve... a jam dinjitoz nëse heq dorë nga ky veprim përshkakse për të njëjtin veprim jam i bindur se të tjerët do të më konsiderojnë jodinjitoz? Nëse unë për shkak të ruajtjes së dinjitetit heq dorë nga bindjet e mia, dëshirat e mia, pse jo: ambiciet e mia... a jam UNË? A jam vetvetja? (e kjartë që njeriu është qenie sociale, e jo egoiste... por, të gjithë po pajtohemi sot që kohës e jetës kolektive ia kemi kthy njëherë e përgjithmonë shpinën... është koha e individualizmit... koha kur njeriu ka identitet... identitetin e vet e shfrytëzon sipas dëshirës së vet, sepse është i veti). Ose, sa kemi të drejtë të gjykojmë tjetrin si të dinjitetshëm ose jo... kush na garanton se gjykimi në atë rast nuk është subjektiv?! ... me shpresë se "nuk përfundon me kaq", mbeteni e nderuar __________________ O shpirti im, mos ëndërro për jetën e pavdekshme, por shterro fushën e së mundshmes.