[lirik]

Puthja e parë e dashurisë

Autori xhelal ferizi ne mergim liriku


puthja e parë e dashurisë mu duk si yjet me detra bashk në vërshime ëmbëlsore
mu duk sikur të gjitha shprehjet e metaforave nepër aorten time kalonin
mu duk sikur u përquan të gjitha rrymimet aromatare elektrisht ndjenjësore
mu duk sikur të gjitha vlimet deh'tare lumturisht më përshkonin

në at dehje mu duk vetja si në mahnitë e fluturimit
mu duk vetja sikur më përtkdhelnin e më përshendetnin të gjitha yjet
thua se të gjitha artet e lehta të violinave luanin dashurisht vallzimit
nëpër zemrën time thue se kishin ra të gjitha mjeshtritë përkdhelse të puhizave të pyllit

as artistët vrojtues të së bukures në piktura
nuk do të dinin ta pikturonin qehre'shije kët mbretëri të shijeve ma thelbësore
as majat e artit as ylberat me gjysm'hark që me qiell lidhin ura
nuk do ti shfaqnin dot kto perjetime mahnitore


un rashë i dorzuar në at mbretëri me qilima fluturues qiellorë
ku secila ndjenjë nji qiellë përplot ndjesi ishte
edhe sikur margritarët të shkrinin fjalët në ujë diamantorë
e ingjia në aorten e dashurisë gjak lulje të kishte

prap them se nuk do të arrinte ndjenjësisht të shprehte kë fjalorë
o zot sa bibliotekë shijesh ishin shartuar shprehur fjalë
secili yllë i universit me artin e tij vezullorë
ksaj ndjenje mahnije me bukuri spjeguese nuk do të ja kishte dalë

un në puthjen e parë jam shkri si ingjija me miliona damarë
neper secilin kaloj nji far ënëgjëllorë përqimi
ah fija e flokut e sajë në krahrorë kur më mbeti varë
buza gati u shkri qiellorisht me buzët e saja prej vlimi

o dashuri e parë o mbi qiellore dhunti
nuk e harroj mbështetjen e kraharorit të sajë e ballin
un si nji nji rob i kti arti plot urti
qetsisht po shkrihesha në të sajë qerpik e mallin

un në krahnorë të sajë i dorzuar
si hana e yje në netët e qeta të bukurisë
si arti i ylberit me etjen i shartuar
kur përqon nëpër ngjyra nga gurrat e kullimsisë

as vet nuk e di se si nëpër mua kto mbretëri plot shije
ku secila pejzë shpirtrore mu bë madhështorë përqim
ishte nji puhi dehse në kët qast mahnije
që jeten e shpirtin mi mbushte shkëlqim

të gjitha yjet ather paten ra
thue se prej qiellit jan shkulë
kur buzët tona u përputhen aq gjat pa u nda
thue se buzet tona secila rrudhë quhej dashuri me vulë

nuk kishte karajfil që na ndante me ndoj sharm mbi dhe
nuk kishte qiell që na terheqte në vemendje
ne aq shum dashurisht në shkrirje ishim nxe
gati po vdisinim lumturisht mbi puthjet me zemrat plot ngarendje

të gjitha yjet i kemi mahnitë bukurisht
thue se ´qendisë at puthje e kan rrezet me safire
un me miliarda shpirtndjenjat eshprehura dashurisht
me të gjitha mbreteritë e shijeve mbi token ilire

aty te nji urë druri romantike
o zot te do shelgje rrumbullake me flete si gjyesem faqe
si ka mundësi që nga nji puthje të vijnë te gjith qenjet galaktike
të zbresin si të dehurat puhiza mbi aromen manshuaqe

të dy te ai lum i vogel me bilure
në bukurinë madheshtore pran detit
ajo puthje u bë nji lloj lidhje aortë ure
që i lidhi dy zemra në mes vetit


nuk e them dot me fjalë sa kronikan zemrash po shkruanin në arkiivat zemrore
edhe lulet kishin ardh me të githa frymzimet
edhe ngazllimet që i lidhin aq ndjenjësisht dy krahnore
në vrap përshkrueshëm nuk ja delnin pershkrim qastit yllë përshskrimet

me dy duar shkruante ylberi e deti
me aortat e fijeve që përqonin të barit
ky qast ishte nji far mbi qiellorë mbreti
që e shkrinte edhe stilin e gjuhen e arit

udha mallendgjyeshme' e te gjitha pushtetet e dashurive
kishin ardhë për ta pikturu kët qast per secilen shkollë
edhe vet mbretresha e të bukurave e thelbsorja e magjive
e panteonët ma të lartë me gjith artin e sterhollë

të gjitha bukuritë ne at qast kishin shpernda pëshpërimat
peshqit kishin dalë të kercejnë mbi kaltrinë detare
zogjt kishin shpernda sihariqt diamntrisht cicërimat
lulet kishin përcjellë sharmin e ktij qsti e përbërjen aromtare

nuk ishte ndje askund ksi qasti nder mahni
si puthja jonë ajo kohë mbretëri e materjes ishte shpallë
ti gjithat artet në kronika kan shpreh art n' mjeshtri
a do te ket ma ksi qasti mbi dhe vallë

thonë se ather veq sa ksih fillu pranvera
kur ne krahrorin tm ra ajo flutur belholla me bukuri magjike
menjiher pipat aroma e ngjyrat e bukura ere
u shkrinë ne qstin e asaj kohe perjetsisht unike




të gjith donin ta përshkruanin kë qast unikat
kët puthje mbretreshë e qastit interpret
edhe engjujt secili me pend e me deshirë e uratë
kishte zbritë edhe kurora e qiellit vet

ather bilbilat kishin perhapë cicrimen
kahdo neper mbreterin e lumturisë
edhe vala e detit kish ndalë shungullimen
e ra ne dorzim te melankolisë

krahnori i jonë e buzët dredhzkuqe
e faqet e fijet t qerpikut
o zot kishin sjellë sa joshje eburbuqe
dhe vet ëmbësinë e ma të ëmblit fikut

të gjith kishin ardh në kët n ismë të dashurisë
krushq ma të bukur nuk pat ather mbi dhe
porsi nji ditlindje që ylli e nisë
ashtu puthja e jonë nis fat per ne


o zot kahdo kishte shuje ne lang e farë
si në shegë e në qershi
edhe vet ngjyra qe shkëlqen në arë
nuk mund ta pershkruanin dot kët dashi uri

un i shkrumburi për tokë e atdhe
mbahesha per belit të sajë
sa pendat ylltare po derdheshin rrëke
përjetsisht ne mendë qastin do ta mbajë

xhelal ferizi autori ne mergim