[Pupi]

Na ishte njëher një djal. Djaloshi bëri shumë probleme deri sa i ati s'pati mundësi tjetër pos ti numroi ato.
Nga një dërras që e kishte varur, çdo e keqe e bërë nga i biri i tijë, ai çdo ditë ngulite nga një gozhd.
Djali vërente se dita më ditë gozhdat shtohëshin, derisa një ditë i ati ja pret.
Po mirë more biri imë, nuk e sheh se do të bëhen së shpejti njëqindë të këqija ?!
Po i'a pret i biri, por unë e kam menduar që posa ti bëjë rrafsh njëqindë, do e nis nga prapa të bëjë të mira, a do ti shkulësh gozhdat nga çdo e mirë që do e bëjë ?
U morën vesh atë e birë.
Dhe si për qudi, i biri vazhdoi të bëjë shumë të mira, nga çdo e mirë i ati hiqte nga një gozhdë të ngulitur në dërras.
Derisa hiqte edhe të fundit gozhdë, djali i ngazëllyer nga të mirat e bëra i drejtohët të atit, e sheh baba sot do e heqësh edhe gozhdën e fundit, jemi tash kvit?
Jo biri imë, është e vërtet se unë sot do e heq gozhdën e fundit, por vrimat në dërras do të mbesin përgjithmonë, e babai imë në dërrasen e tijë nuk pati asnjë vrim nga unë!