[Pupi]

Postimi origjinal është bërë nga niemand

Un smundem ti them Mitrovies nuk eshte e ndame , kur ne mes te Ures.. kur te boj me shku anena ( po mendoj "me kalu kufirin" ) mu para kforit me duhet edhe brekt me i heq prej kontrolles qe me bojn mos po boj dicka.. per ty nuk osht e ndame kjo? Jo per mu osht sikur n'Irak qe ne cdo vend te kontrollojn bile aty ma mire se pe din qe Amerikan kurse ne Mitro nje shka.. e nqs per ty nuk osht e ndar Mitrovica..

Postimi origjinal është bërë nga niemand

Per qesi seni thojn i fjal "t'pshurrsha n'to" kurr fal mos ju kofsha as ty e as Hashesh..

niemand

Nga Knini ne Mitrovice

Ne prag te shperberjes se Jugosllavise, Milloshevic kishte filluar me realizimin e nje projekti shume te madh serbomadh: “Te gjithe serbet duhet te jetojne ne nje shtet”. Projekti nuk filloi aty ku priste bota - Kosove, por ne krahinen serbe te Kroacise…


Zhvleftesimi i Kushtetutes se Jugosllavise se vitit 1974, me heqjen e Autonomise se Kosoves dhe Vojvodines, pa pyetur aleatet e Republikave dhe vete keto Krahina si pjese konstituive te shtetit jugosllav, ishte hapi i qarte se RSFJ qe shume afer shperberjes. Akademia e Shkencave te Serbise dhe njeriu i perzgjedhur i tyre Sllobodan Milloshevic, shkojne edhe me tej me publikimin e planit te tyre “Te gjithe serbet duhet te jetojne ne nje shtet” duke mosperfillur serish, aleatet e tyre nga pese republikat te tjera qe faktikisht ishin shtete, ndersa ky projekt i hapte rrugen edhe korrigjimit te kufijve.

“Krajina eshte Serbi”

Serbet e Kroacise, qe per nga kultura, traditat dhe civilizimi mendohej se jane shume larg primitivizmit te Beogradit, ne fund te viteve ’80-te deshmuan te kunderten. Nese deri ne ate kohe, serbet kishin te foluren paksa serbe, ideja e tyre moderniste perkonte me ate evropiane. Per shume pak kohe gjithcka u rrenua, ata shume shpejte rane nen ndikimin e Milloshevicit dhe i bene me dije botes se nuk jane keta serbet e civilizuar, por gerthiten se “Kjo eshte Serbi”.

Ishte viti 1989, kur serbet ne Kroaci nisen demonstratat e tyre ndersa po afrohej krijimi i shtetit kroat. Gjithcka qe quhej arme, me perjashtim te atyre qe sherbenin per gjah, ishte ne duart e serbeve edhe pse ishin ne Kroaci. Ne momentin kur filloi mobilizimi i ndjenjes dhe depove kroate, ne klimen e krijuar nga Beogradi zyrtar, Armata Popullore e Jugosllavise ben te ditur se perkunder faktit qe kokeulur ka ikur nga Sllovenia, kjo nuk do te ndodhe ne Kroaci. Madje, serbet e ketij vendi ishin te ngarkuar nga vete Milloshevici qe te tensionojne sa me shume situaten, sepse kishin mbeshtetje nga Evropa per ruajtjen e rendit kushtetues dhe teresise territoriale te Jugosllavise. Kjo fushate u planifikua edhe neper kisha te shumta ortodokse qe ishin neper Kroaci. Keshtu Kryepeshkopi i Kralovcit, Simeoni, gjate nje meshe ne korrik te vitit 1990 sqaron dallimin ne mes te dy situatave: “Sot ne kufijte e Jugosllavise nuk jane Hitleri ose Musolini, por Evropa...Tugjmani dhe ithtaret e tij, madje edhe ekstremistet ne mesin e tyre, duhet ta dijne kete fakt”.

Me 3 mars te vitit 1991, serbet e kesaj krahine kroate filluan zbatimin e urdherave nga Beogradi. Mbrojtja Territoriale e Kroacise qe merrte urdhra nga Zagrebi, u shperbe per nje sekonde, jo vetem aty ku filloi, ne Pakrac, por ne te gjitha qytetet kroate ku nje pjese e madhe e popullsise ishte serbe (kurre nuk kalonte 40 %). Me Armaten Popullore te Jugosllavise dhe armatimin e marre nga depot e Mbrojtjes Territoriale u mobilizuan te gjithe ithtaret e Partise Socialiste te Milloshevicit dhe radikalet e, sic ankohej lideri socialist ne ate kohe, “Sheshel hajvanit”. Kete mobilizim e deshmuan per pak kohe, kur forcat kroate te sigurise shkuan per festen e 1 Majit per te qetesuar situaten ne Borovo. Edhe pse serbet kishin bere nje provokim te thjeshte duke hequr flamurin kroat dhe duke e vendosur ate jugosllav, ata ishin bere gati per nje sulm te fuqishem, i cili nga ajo dite u quajt LUFTE. Keshtu Milloshevic kishte nen kontroll ushtrine jugosllave dhe cetniket qe komandoheshin nga “hajvani” qe per nje kohe do te shpallnin edhe pavaresine e kesaj krahine kroate te banuar me serbe, duke e quajtur “Republika Srpska Krajina”.

Pas luftrave te rrepta, dhe avancimit shume te madh te forcave kroate ne terren, kjo krahine ishte ne prag te katastrofes. Ndersa Gjermania dhe SHBA ishin per te mbeshtetur shtetin e ri kroat dhe pakicat qe do te jetonin atje, pjesa tjeter e bashkesise nderkombetare ishte e mendimit se kjo mbeshtetje do te perhapte luften edhe ne Bosnje e Hercegovine. Por ne fund te vitit 1991, hartohet nje plan i njohur si Plani i Vensit, ndersa parashikonte percaktimin e kater sektoreve qe do te njihen si United Nations Protected Areas (Rajone Nen Mbrojtjen e OKB-se) ose UNPA. Kjo do te perfshinte tre territoret qe ishin ne kontrollin e serbeve ose forcave te ushtrise jugosllave, JNA. Me shume se 10 mije ushtare te OKB-se do te dislokoheshin ne zonat UNPA, me qellim te mbrojtjes se popullsise atje.

Por te gjitha perpjekjet evropiane deshtuan, lufta u shpernda edhe ne Bosnje, ndersa serbet e Kroacise te armatosur gjere ne dhembe nga Beogradi zyrtar, nuk pranuan as Planin Z-4, qe i jepte Sprska Krajines, statusin e krahines brenda shtetit kroat, sepse gjithcka ishte vone, sepse nuk ishte parandaluar.

“Kosova eshte Serbi”

Pas gati dy dekadave, e njejta gje po ndodh ne Kosove me serbet, me perjashtim te bashkesise nderkombetare dhe Evropes se atit Simeon, qe sot eshte ne krahun e shtetit me te ri te Evropes Juglindore.

Serbet e Kosoves, duke rrezuar planin me ideal te mundshem te Ahtisaarit, reaguan shume ashper pas shpalljes se pavaresise. Madje aq ashper, sa te gjitha ato qe ishin sugjeruar edhe zyrtarisht nga Sherbimi Sekret i Serbise, si pika kritike per shperthimin e nje konflikti te permasave te paparashikueshme, nuk respektohen: Vendkalimet kufitare, treni per Mitrovice, Gjykata ne Mitrovice dhe Ura e Ibrit. Edhe pse e gjithe kjo ishte sqaruar ne mbledhjen e Keshillit per Siguri Kombetare te Serbise te mbajtur me 26 shkurt, ose nente dite pas shpalljes se pavaresise, acarimi i situates ose protetsta e serbeve u bene pikerisht me kete renditje.

Vendkalimet kufitare ishin pika e pare e goditjes. Edhe pse sjellja dhe intensiteti i dhunes ishin te ngjashem me Kninin, asgje nuk u ndermorr, nderkombetaret kerkuan ulje tensionesh, Beogradi zyrtar heshti, ndersa kosovaret fiken zjarrin. Nga vendkalimet u kalua tek treni, madje ne menyre edhe me te paskrupullt. Beogradi zyrtar doli dhe pershendeti Drejtorine e Hekurudhave te Kosoves veriore e cila do t’i nenshtrohet urdherave te Drejtorise se Hekurudhave te Serbise. Askush nuk i besonte syve, por serbet vendosen flamurin e shtetit te Serbise duke hequr ate te OKB-se, sepse ai i Kosoves nuk ishte vendosur dhe nuk mendohej nje gje e tille. Pra ne veriun e Mitrovices po ndodhte ajo qe kishte ndodhur shume vjet me pare ne Knin, dhe me te njejtin skenar. Ndaluan trenat qe vinin nga Serbia, dhe linjen qe lidh Beogradin me veriun e Kosoves, dhe nuk u moren me flamuj por me rend dhe qetesi publike. Ne mungese te nje koke te mencur serbe, dhe me nje Koshtunice si kopje e shemtuar e Milloshevicit, nuk pritej dicka me e mire ne terren. Duke hedhur poshte planin e Ahtisarit i cili shume kujdeset me shume per serbet sesa Koshtunica dhe radikalet, paramilitaret serbe te perqendruar ne veriun e Mitrovices vazhduan projektin “Te gjithe serbet duhet te jetojne ne nje shtet” edhe pse eshte vetem se nje enderr.

Pika e trete e rradhes se shenjuar nga Sherbimi Sekret i Serbise ishte Gjykata. Dhe pikerisht aty ku serbet nuk duhet te fusin hundet, aty edhe fituan betejen. Protesta serbe degjeneroi ne konfrontim me policine nderkombetare, e cila ne mungese te urdherave per mbrojtjen e jetes se vet, pesoi shume demtime. Per pak ore serbet okupuan kete pike te rrezikshme qe ishte parashikuar nga ekspertet se mund te shkaktonte konflikt te permasave te paparashikueshme. Forca e shtetit ne kete rast, nuk ishte e mundshme te zbatohet per shkak te Planit te Ahtisaarit, por aty ishin nderkombetaret dhe OKB-ja qe ne keto territore ka marre shume leksione, ndersa viktima ishin qytetaret e ish-Jugosllavise te terrorizuar nga ushtria dhe paramilitaret serbe. Sikur te tolerohej rritja e intensitetit te arrogances serbe, edhe veriu i Mitrovices mund te shnderrohet ne Borovo dhe Knin.

Pas paralajmerimit te fundit dhe informacionit per Ministrin serb per Kosoven, Sllobodan Samarxhic, se serbet qe jane futur ne Gjykaten e Mitrovices do te largohen edhe me dhune, ata nuk u binden. Samarxhic deshironte viktima serbe ne sy te botes, ndersa UNMIK-u kreu punen e vet, ktheu institucionin qe ai drejtonte nen kontrollin e vet. Kjo gje hallakati serbet e mbledhur ne veri te Kosoves, te armatosur deri ne fyt nga Beogradi zyrtar por jo edhe te keshilluar si duhet, sepse Evropa nuk ishte ne anen e tyre. Parashikimi i eksperteve serbe te sigurise ishte i sakte, konflikti mori permasa me te medha, por forcat e NATO-s e moren ne dore situaten. Veriu i Kosoves iu nenshtrua regjimit ushtarak, sepse humbi jeten nje polic i pafajshem nderkombetar i cili po vinte nga nje shtet qe nuk e pranoi pavaresine e Kosoves, ama qe deshiron rend dhe qetesi ne kete vend.

Kete gje serbet nuk e kane kuptuar dhe nuk po e kuptojne. Krajina dhe Kosova nuk u bene Serbi vetem pse serbet e deshiruan, ndersa kosovaret sot jane te qete sepse me ne fund e drejta triumfoi ndersa ata qe nuk respektojne drejtesine do te pergjigjen vetem para ligjit. Dhe per dallim nga Beogradi, serbet ne Kosove do te mund te jetojne jo vetem ne veri, por edhe ne jug e ne qender te ketij shteti me te ri ne Evrope, sikurse cdo qytetar i shtetit te Kosoves.

Nga Agim Popoci