[ideologu]

I nderuari lirik!


Njohuritë që po na i sjell këtu, për shumicën nga ne janë mëse të qarta, ngaqëse disa nga ne kanë edhe përvojë të lartë veprimtare në kuadër të Çështjes Sonë Kombëtare! Se ti vetë në cilën shkallë të asaj hierarkie ndodhesh, këtu në forum është vështirë të dihet.
Sidoqoftë ti tash më me disa raste e vë në pah burgosjen tënde shumëvjeçare për aktivitete tua politike, gjë për të cilën unë personalisht mbaj rrespekt të parezervueshëm, mirëpo nuk duhet të harrohet kurrësesi se ti nuk je i vetmi që ka pësuar asi fati kundërshtues nga jeta, por mjerisht për ne të pafatët, ne në popull gjithëmonë kemi patur e edhe kemi me mijëra të tjerë aktivistë e militantë të cilët perfidësisht u tradhëtuan nga hafia jonë shqipëfolëse dhe asisoji me pamëshirësi ranë në kazamatet e njohura famkeqe të Armikut të dështuar! Sidoqë të jetë nga vetvetiu shtrohet pyetja se a është burgosja politike i vetmi kriter i kualifikimit të cilësive meritore atdhetare të një veprimtari, apo ajo është vetëm një ndër shumë kriteret tjera përbërëse të atij kualifikimi?!
A duhet këtu të thuhet se ka njerëz që edhe pa vuajten e dënimit të rëndë të burgut, posedojnë vlera të pamohueshme të patriotizmit të vërtetë?! Njëkohësisht që shumica nga ata që edhe e kanë vuajtur atë dënim të përfolur, për shkaqe të njohura të represionit torturesk të Armikut janë ose thyer në moral, e si të tillë nuk i shërbejnë më për asgjë Çështjes, ose kthyer në bashkëpunëtorë të regjimit, dhe sot e bëjnë punën e porositur e të mallkuar të Dreqit. Përndryshe shumë nga ata që nuk u dënuan me burg, me metoda të dhunëshme persekutive u detyruan të ikin nga dheu i tyre, dhe të emigrojnë nëpër vende të largëta të botës, me pa asnjë gjasë të kthimit në vendlindje. Tash nuk mendoj se është e rrugës të iniciohet një diskutim krejt i ri mbi ate se a është më i vështirë burgu i rëndë e i gjate i një veprimtari, apo mërgimi i largët e katandisja e përherëshme e tij në kultura krejtësisht të papërshtatshme e të të paadoptueshme, por mjafton të thuhet se që të dyjat janë të një rangu përafërsisht të njëjtë të konstigimit inhuman për veprimtari kundërarmiqësore, dhe se që të dyjat, secila në mënyrë të vetë, konsiderohen të jenë parametra me rëndësi kyqe të organizimit të dukurisë së rezistencës tonë kombëtare!

Krejt e qartë se Tito nuk ka qenë i mirë për Shqipëtarët!
Ate askush nuk ka as të drejtë e as mundësi të e mohoj me denjësi e kategorizëm. Mirëpo me këso praktika të sotme të shëmtuara e monotone ku me vazhdimësi e tërë përgjegjësia e pafatësisë së Kombit i hudhet vetëm armikut, disa kodosha të vërtetë, me zellshmëri po mundohen të i fshehin tragjet e tyre të fajësisë së perpetruar. E ajo nuk është mirë!
Fajtor për ndodhjen tonë nën thundrrën e dikurëshme të Jugosllavisë nuk ishte vetëm Tito në asnjë mënyrë, por asi e pak edhe më shumë ishin me pakundërshtim edhe udhëheqësat e tanë të atëhershëm, të cilët për interesa të mirënjohura vetiake e karrieriste, me pashkruppullësi e sakrifikuan të tërë idealin e ngritur e madhështor kombëtar.
Armiku kurrë nuk mund të ngadhënjehet nëse ne vet luftojmë kundër vetvetës! Megjithate, kjo dukuri gjithëmonë ka qenë mentalitet i yni i spikatur, në çdo epokë të proçesimit tonë me Çështjen. Andaj edhe ja ku jemi sot. Me pavarësi të fituar, por pa liri e pa jetë të siguruar. A nuk ësht ky një surrealizëm i pashoq a?! A nuk është ky një film lemeritës e tmerrues a?! E pyetja se përçka ndodhi kështu si ndodhi, sqarohet natyrisht me fenomenin e praktikës së lartpërmendur. Nuk do mendë!
Njihen mirë të gjitha rrjedhat e eventet historike kombëtare kështuqë do të ishte e panevojshme të debatohet në këtë temë mbi vërtetësinë e tyre ideologjike, por kur përmendet projekti i Vukmanoviqit mbi inkorporimin e Shqipërisë me gjithë Kosovë në një konfederatë të imagjinuar ballkanike, duhet patjetër të potencohet se një projekt të ngjashëm të gllabërimit të Jugosllavisë për në pakt të Varshavës, asokohe paralelisht posedonte edhe Stalini. E duke e patur parasysh prepotencën e Bashkimit Sovjetik kundrejt shtetit të miniaturshëm jugosllav të mbetur i pabllokë, qartë shihet se gjasat e realshme për hegjemonizëm ishin në favor të të parit. Nga analistë të merituar kombëtarë për ate edhe supozohet se Enver Hoxha me ndihmën e ofruar të Stalinit sikur ai të kishte patur vullnet të duhur, shumë lehtë do të e kishte khyer Kosovën brenda kufive origjinalë shtetëror! Mirëpo ashtu nuk ndodhi pikërisht për shkak të frikës së tij të tepruar konkurrenca e komandantit tjetër me mbiemër të njëjtë nga ana jonë, e me të cilin ai u duheshte medoemos herët a vonë të ndaj pushtetin barabarësisht e në dysh. Pra gjykuar nga rezonimi i tij i varfëruar e i mjerë më mirë ishte të sigurohet realizimi i një Shqipërie të përgjysëmuar, se sa sipas tij, asnjë Shqipëri fare! Ndonëse predispozitat objektive të realizimit të një Shqipërie të Bashkuar Etnike, ekzistonin mjaftueshëm!

Me një kriticizëm mjaft identik do të kishim mundur të i evaluaojmë pothuaj të gjitha segmentet e tjera të historisë sonë moderne, por për një punë të tillë na duhet hapur një temë të posaçme ku inkuadrim do të kishin, edhe të gjithë akademikët e shquarë e eminentë të këtij kombi tonë fatkeq!


nderime!