[unix]

Idhujtarët në kohën e Pejgamberit (Paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) e pranuan Allahun si Krijues dhe Mbikëqyrës dhe politeizmi i tyre ishte pikërisht ne adhurimin e tyre, gjë të cilën Kur’ani ve në pah në shumë raste.
Allahu i Plotfuqishëm thotë:
"Thuaj: "E kujt është toka dhe çdo gjë që ka në të, nëse jeni që e dini?" Ata do të thonë: "E All-llahut". Atëherë thuaju: "Përse pra nuk mendoni?" Thuaj: "Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zot i Arshit të madh?" Ata do të thonë: "All-llahu!" Thuaju: "E pse nuk frikësoheni pra?" Thuaj: "Në dorën e kujt është i tërë pushteti i çdo sendi, dhe Ai është që mbron (kë të do), e që prej Atij nuk mund të ketë të mbrojtur; nëse jeni që e dini?" Ata do të thonë: "Në dorë të All-llahut!" Thuaj: "E si mashtroheni pra?" (Mu‘minun, 84-89)

Ata nuk besuan se idhujt (tagutët) e udhëheqin këtë botë dhe qeverisin çështjet e saj. Të kundertën, ata besuan se vetëm Allahu Sovran është i aftë për këtë, ata i njohën ata të cilëve iu luteshin krahas Allahut vetëm si krijesa, të cilat nuk mund t‘i bëjnë mire apo keq vetes së tyre apo adhuruesve të tyre. Ata pranuan se vetëm Allahu është i aftë ta bëjë këtë dhe se askush nuk e ndanë këtë fuqi me Ate.

Ata besuan se Allahu është Krijuesi dhe të gjitha qeniet tjera janë krijesa; se Ai është Zoti dhe cdokush tjeter është sherbetor nen fuqine e Tij. E prapseprap ata i pershkruanin Atij shoke nga krijesat, duke i kerkuar atyre ndihme per ndermjetesim para Allahut dhe duke u munduar ti afrohen Allahut me meditimin e tyre.
Ja cfare thote Allahu i Plotfuqishem per ata:
"… Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë): Ne nuk i adhurojmë ata për tjetër, vetëm që të na afrojnë sa më afër All-llahut …" (Zumer 39.3)

Kështu, idhujtarët e pranonin Allahun si Zot, megjithatë Ai nuk i perfshiu ata ndër muslimanët. Të kundertën, Allahu i shpalli ata si politeistë dhe jobesimtarë dhe u premtoi atyre tortura të përjetshme në xhehennem dhe lejoi të Dërguarin e Tij (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) të cenoj jetët dhe pronat e tyre.

Në të vërtetë, në asnjë rrethanë tjetër nuk është vija mes besimit dhe mosbesimit aq e dalluar sikurse në rrethanat e xhihadit. Dhe jo vetëm në kuptimin e materializimit në antagonizmin mes muslimaneve dhe kufarëve në betejë, por gjithashtu në procese subjektive, në zemrën e secilit musliman.

Nëse dashuria për hir të Allahut është prioriteti i vetëm në xhihad, xhenneti është i vetmi qëllim, një shok besimtar është vëlla për të dhe një jobesimtar është armik i tij, kushdo që të jete ai. Monoteizmi shkëlqen në zenitin, në kulmin e tij.

Ditët e sotme nuk janë ndryshe nga ditët e të kaluarës. Ekziston një arsye se pse dita e betejës së Bedrit, beteja e parë midis Islamit dhe Kufrit (mosbesimit) është quajtur "Dita e dallimit". Atë ditë muslimanët luftonin kundër baballarëve të tyre, djemve dhe të afërmve të tyre. Kështu për shembull Omer ibn Hattabi, Allahu qoftë i kënaqur me te, e mbyti në këtë betejë axhën e tij al-Asa ibn Hisham; Ebu Bekr luftonte kundër djalit të tij Abd arr-Rrahman, dhe Abbasi u zu rob gjatë betejës, i cili ishte axha i Resulullahit (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te).

As vlera e gjakut, as e familjes, as e kombit nuk mbipeshoi vlerën e fesë. As forca, as fuqia as numri, as përkrahja e Iblisit nuk mund ti ndihmonte armiqtë e Allahut, për të cilët i Lartmadhërishmi thotë:
"Ana (grumbulli) juaj nuk do t'ju vlejë asgjë edhe nëse është e madhe, sepse All-llahu është me besimtarët.“ (Enfal, 8.19)
Allahu i Plotfuqishëm i forcoi besimtarët, bëri testin më të lehtë për ta, ngriti besimin e tyre mbi fjalët e mosbesimit dhe veçoi të vërtetën nga gënjeshtrat.
Në të vërtetë, vetëm në xhihad muslimani mund ta njoh veteveten, ta zbuloje potencialin e besimit të tij dhe të shohe qartë, se cila është realisht shkalla e sinqeritetit të tij dhe dashuriëe së tij për Allahun. Në të vërtetë, vetëm xhihadi është një instrument efektiv kundër perspektivave të bashkimit të besimit dhe mosbesimit dhe dallon personin e sinqertë nga hipokriti. Në të vërtetë, mohimi i xhihadit është mohim i një pjese të fesë sonë.

Konfrontimi i haptë është gjëja e vetme që mund të na ruaj nga tundimi. Aq më shpirtbutë që tregohen mosbesimtarët ndaj muslimanëve, aq më e rrept duhet të jetë pozita e muslimanëve.
"Ashtu që kufiri ndërmjet Islamit dhe Kufrit të jetë më i dukshëm dhe më i dalluar, ashtu që ne mund të mesojmë (të edukojmë) dhe të mbjellim urrejtje ndaj mosbesimit ndër muslimanët."
(Amir Sayfullah).

Marre nga: http://www.teuhid.net/xhihad/dita-e-dallimit.php