[egi]

Pikonte shiu, pik pik pik...dal nga dal pikonte dhe tere toka ishte e lagur..Dal nga dal rreshiti loti ne nje faqe te pikelluar, por askush nuk e verrejne se ky qenka nje lot, pasi qe ishte perzier me lotet e shiut. Dhe qielli i mbuluar me re tregonte nje histori plot me lot. Rruga dukej e gjat dhe e urrejtur. Nje shpirt vraponte asaj rruge te mallkuar, pa gjysmen e shpirtit tjeter. E shikonte qiellin e errët dhe ndiente nje erresire ne zemren e copetuar, ne zemren qe me nuk egzistonte...Shiu nuk binte me...Shpirti i tij fillonte te qeshte pa kontroll, qeshte si i qmendur per fatin e tij. Midis rruge i ngriti duart lart, ne qiell dhe pyeste Zotin: "Oh valle...pse ma sjelle kete vuajtje....Merre kete shpirt qe nuk mund te quhet shpirt me...eshte vetem nje flet e vyshkur nga dhimbja."
Me ne fund i mbylli syt qe kan lotuar aq shum dhe binte ne token e rruges plot me shi. Zemra ende i rrente, por kjo ishte vetem nje formalitet i trupit te shendosh, kurse shpirti ishte i vdekur...