[Psikologu]

Ai forum ndërkombëtar me nenin 113 të protokollit 13 datë 5.07.1878 njohu “autonominë e Mirditës”. Miratimi i “Autonomisë së Mirditës” nga Kongresi i Berlinit sipas kërkesës së Kontit Francez Saint-Vallier, shkriu në një premtimet e Napoleonit III-të me dëshirat e Preng Bib Dodës për krijimin e Principatës së zgjeruar të tij në Shqipërinë Veriore, por mori nëpërkëmbë autonominë e Shqipërisë dhe vetë egzistencën e saj. Ato ishin për shkatërrimin e Lidhjes së Prizrenit. Por nga ana tjetër ky akt flet më së miri për njohjen që Mirdita kishte siguruar në arenën ndërkombëtare, pozicionin e saj tepër të rëndësishëm, njohje kjo e merituar dhe e paguar me gjak në shekuj të tërë mosnënshtrimi dhe luftrash të pandërprera për shporrjen e pushtuesit otoman. Dy ditë pas njohjes së “Autonomisë së Mirditës” në Berlin, më 7 korrik 1878, përfaqsuesit e Mirditës, që morën pjesë në mbledhjen e Komitetit të Prizrenit, bashkë me delegatët e Shkodrës e malësive të tjera, organizuan një miting me banorët e qytetit ku shpallën botërisht “formimin e komitetit qendror të Lidhjes së Shqiptare, krijimin e komiteteve krahinore dhe të Ushtrive të Lidhjes”. Më 10 korrik u formua nënkomiteti i Shkodrës prej 15 vetësh, në të cilin u thirr të merrte pjesë edhe Preng Bib Doda.

Mirditasit patriotë, duke parë qëndrimin e P. B. Dodës dhe të Fuqive të Mëdha ndaj çështjes shqiptare, ishin gati të jepnin ndihmesën e tyre në mbrojtje të trojeve Shqiptare që i lëshoheshin Malit të Zi dhe Serbisë. Në shërbim të nënkomitetit të Lidhjes për Gjakovën, që drejtohej nga Abdulla Pashë Dreni u vunë 60 djem të zgjedhur nga Mirdita. Për besën e dhënë, ata treguan heroizëm në ngjarjet që u zhvilluan në kullën e Abdulla Pashës më 5 shtator 1878. Ketu gjetën vdekjen 30 prej tyre.