[Dilaver]

PSE NUK DUHET FESTUAR 100-VJETORI I LINDJES SE ENVER HOXHES

Intervista e dhënë para disa ditësh në Top Chanel e z-njës Nexhmie Hoxha, kujtimet e z-tit Ramiz Alia botuar në gazeta, si dhe disa njoftime gazetash, etj, tregojnë se në Shqipëri po u mendoka seriozisht për të festuar 100-vjetorin e lindjes së diktatorit Enver Hoxha, njëshit të diktaturës së proletariatit në Shqipëri.
Deri më 1991 partia shtet, e vetmja forcë drejtuese politike dhe propagandistike e Shqipërisisë, trumbetonte me të madhe si fitore cdo veprim e cdo vendim të PKSH-së / PPSH-së. Gjatë këtyre 17 vjet të tranzicionit studiues dhe njerëz të përvuajtur si At Zef Pëllumbi, Eugjen Merlika, Agim Musta, Muharrem Dezhgiu, Pjetër Pepa, Uran Butka, Mërgim Korca, Visar Zhiti, Makinsen Bungo, Apostol Duka, Maks Velo, Dalip Greca, Pëllumb Kulla, Gaqo Peci, Petraq Xhaxhka, etj, etj, nxorrën në dritë shumë krime e shpërdorime të partisë shtet dhe të kupolës drejtuese të saj. Për këto krime e shpërdorime ka pasur përgjegjësi të drejtpërdrejtë E. Hoxha dhe pasuesi i tij R. Alia.
Andej-këtej disa ishkomunistë po kërkojnë një rivlerësim të Enver Hoxhës në kuadrin e 100-vjetorit të lindjes së tij. Mirëpo cdo vlerësim për jetën dhe veprën e tij në këtë përvjetor të lindjes do të shkaktojë turbullira, sepse ende specialistët që studiojnë historinë e Shqipërisë të viteve 1939-1991 nuk kanë bërë studime e vlerësime të plota për këtë periudhë dhe për jetën dhe veprën e Enver Hoxhës. Për mendimin tim100-vjetorin e lindjes së tij nuk duhet ta festojnë masat popullore dhe as institucionet, por vetëm familjarët e tij,
Po përmend këtu shkurt disa nga arsyet pse nuk duhet festuar 100-vjetori i lindjes së Enver Hoxhës:
- Nuk mund të vlerësohet jeta e vepra e Enver Hoxhës pa denoncuar më parë punën agjenturore e Dushan Mugoshës dhe emisarëve të tjerë jugosllavë në Shqipëri gjatë viteve 1941-48 dhe rekrutimet e KGB-së sovjetike në vitet 1948-60.
- Pa u dënuar nënshtrimin e plotë të PKSH-së që nga themelimi i saj ndaj kërkesave të emisarëve të Partisë Komuniste Jugosllave. Si pasojë e këtij nënshtrimi, PKSH-ja shpalli armiq gjithë ata politikanë e atdhetarë që nuk i pëlqenin PKJ-së, eleminoi nga skena përhapësit e parë të ideve komuniste si Zef Malën, Zai Fundon; Sadik Premten, Anastas Lulon, Aristidh Qendron, etj.
- Pa marrë përgjegjësinë për anulimin e rezolutës së Marrëveshjes së Mukjes, e cila ishte arritja më e madhe e luftës antifashiste deri në 2 guasht 1943.
- Pa u sqaruar pse nuk luftoi PKSH-ja për ruajtjen e Shqipërisë etnike të viteve 1941-44 dhe pse nuk luftoi për vetvendosjen e popullit shqiptar të Kosovës.
- Pa u sqaruar dëmin që i solli popullit shqiptar kthimi i pushkës partizane ndaj gjithë nacionalistëve, intelektualëve dhe ballistëve që kishin dalë malit për liri që nga pushtimi fashit deri tek Marrëveshja e Mukjes.
- Pa kërkuar të falur për dënimet me vdekje, shpesh dhe në mungesë, të atdhetarëve të mëdhenj si Mitat Frashëri, Mustafa Merlika, Prenk Pervizi, Muharrem Bajraktari, Bahri Omari, Kol Tromara, Akif Përmeti, etj, etj, dhe persekutimin e familjarëve të tyre nëpër kampet e dëbimit e internimit, deri në tre breza.
- Pa sqaruar shumë vrasje prapa shpine të shumë partizanëve, komunistëve dhe njerëzve të thjeshtë që nuk kishin kryer asnjë veprimtari armiqësore, por që kishin dhënë shënja se nuk dëshironin t’i nënshtroheshin verbërisht urdhërave të partisë. Të tillë trima ishin shumë partizanë si Mynir Xhindi, Mustafa Gjinishi, Raqi Qirinxhi, Vllas Arrapi, etj.
- Pa kërkuar të falur për zhdukjen e klerit katolik që përbënte palcën e shqiptarizmit ndër shekuj, për shkatërrimin e institucioneve fetare dhe zhdukjen e klerit patriotik bektashian, synit e orthodoks.
- Pa kërkuar të falur për eleminimin ose dënimin e shumë atdhetarëve me gjyqe fallco ose pa gjyq, si Xhevat Korcën, Kristo Kirkën, Marta Dodën, grupin e deputetëve, qytetarët e Tiranës për bombën që e hodhi vetë sigurimi në ambasadën sovjetike, etj.
- Pa kërkuar të falur për zhdukjen nga qarkullimi dhe dënimin e veprës letrare të Gjergj Fishtës, Faik Konicës, Ernest Koliqit, Vincens Prendushit, Vangjel Kocës, Nebil Cikës, Gjergj Bubanit, Ismet Totos, etj, etj.
- Pa kërkuar të falur për masakrat masive në Martanesh, Mirditë, në Buzëmadh të Kuksit, Libohovë, Myzeqe, etj, me anën e të cilave besnikët e partisë si Mehmet Shehu me shokë, tmerronin popullin për ta kthyer nga një popull trim në një popull frikaman të nënshtruar.
- Pa kërkuar të falur për dëbimin dhe internimin e gjithë atyre nënave e fëmijëve mbas deklarimit të prindërve a gjyshërve të tyre si armiq e tradhëtarë.
- Pa kërkuar të falur për trajtimin prej njerke që iu bë gjithë atyre shqiptarëve që erdhën prej Jugosllavisë tek nëna Shqipëri, jeta e të cilëve u dhunua që të mos i prishej qejfi Beogradit, mjaft prej të cilëve si prof. Selman Riza dhe nipët e Bajram Currit iu dorëzuan UDB-së.
- Pa u kërkuar të falur gjithë atyre shqiptarëve chamë që i dëboi qeveria monarkofashiste greke dhe qeveria shqiptare nuk e ngriti zërin për të mbrojtur të drejtat e dhe pronat e tyre.
- Pa u kërkuar të falur atyre qytetarëve që i merrnin një nga një në Degët e Punëve të Brendëshme dhe duke shfrytëzuar biografitë apo disa fjalë të thëna nëpër muhabete, u bënin presion se do t’i burgosnin për shumë vjet e do t’u persekutonin familjen, po të mos pranonin të bashkëpunonin me sigurimin e shtetit.
- Pa u sqaruar se ishin agjentë e tradhëtarë bashkëpunëtorët më të ngushtë të diktatorit si Koci Xoxe, Bedri Spahiu, Mehmet Shehu, Kadri Hazbiu, Beqir Balluku, Petrit Dume, etj, apo ishte një qiklop diktatori ynë që hante shokët e vet.
- Pa i kërkuar të falur popullit shqiptar për fukarallëkun e skajshëm në të cilin e katandisi partia gjatë sundimit 45 vjecar, kur fshatari vinte në qytet për të blerë një pllakë bukë e një kile gjizë, ndërsa në bllokun e udhëheqjes jetohej në luks. Ky fukarallëk na detyroi neve një të tretën e popullit të Shqipërisë të merrnim rrugët e shpërnguljes mbas kapitullimit të sistemit diktatorial. Kësaj radhe popullin shqiptar e dëboi nga atdheu pikërisht politika e zgjatur antiekonomike e antikombëtare e PKSH / PPSH-së dhe jo pushtuesit e huajt si në shekujt XIV, XV-të.
- Pa kërkuar të falur për atë dhunë të ushtruar nga partia e qeveria për 45 vjet për të krijuar njeriun e ri, leifenin shqiptar, i cili duhej të aprovonte cdo vendim të partisë e të xhaxhi Enverit pa menduar me kokën e vet.