[sakra]

Cilat ishin fillet e kësaj mënyre të re të të menduarit?

Cila ishte shkëndija e parë që aktivizoj energjinë tuaj për t’ju përkushtuar me kaq devotshmëri kësaj fryme të mendimit të ri botëror, frymës së mendimit pozitiv?

Daut Demaku: Ndalë njëherë të marrë frymë, sepse kur e lexova biografinë time – gati sa nisi të më rritet mendja, por ju e dini që unë mendjamdhësinë e kam armik, që dua ta luftojë me të gjitha mjetet – prandaj po marrë frymë thellë, po e uli kokën dhe po përgjigjem në pyetjen tuaj.
Në fillim ju kërkoj falje, si thonë të mençurit e botës se: nuk kam kohë t’iu përgjigjem SHKURT. Por, ju lus e sidomos lexuesit e kësaj faqeje, ato konstatime që ju duken pa vlerë - e keni lejen time t’i hapni dritaret dhe t’i hidhni në kontenier të mbeturinave pa asnjë hezitim. Unë them se: ai që i banë konak të keqes – nesër, e keqja do t’i bëhet pjesë e jetës.
Në “Kurset për freskimin e dijes” për të cilat kam shkruar detajisht në romanin “Magjia e urtisë” – njërin prej kushteve për pranim e kemi pas dhënien e BETIMIT - se kurrë nuk do ta themi emrin, adresën e atij institucioni. Kërkesa e Mësuesit tonë për këtë BETIM ishte shumë e arsyeshme dhe bazohej në këtë thënie: dituria është pasuria e parë në jetën njerëzore, e ne, ne që askush asgjë nuk na ka dhuruar falas – askënd të huajnë (ASKËND) NUK E PRANOJMË në këto kurse – në qoftë se nuk është i gjuhës dhe gjakut tonë. Kjo është arsyeja pse nuk e them xixën e vërtetë, por mbi të gjitha ishte edhe gjakimi im jetësor, dëshira ime kulminante në këtë jetë, që të jem sa më afër njerëzve që për KARTË IDENTITETI e kanë mençurinë dhe vetëm mençurinë. E ju e dini – hebreitet i kanë dhanë njerëzimit shumë vlera të shkencës, kulturës dhe ekonomisë. Më këtë rast po i përmendi vetëm novelistët. Prej 100 fituesve të shpërblimit më të lartë në botë – NOBELIT - 50% janë me prejardhje hebreite (e ndoshta edhe më shumë) e ata, si komb, nuk janë, në tërë botën, më shumë se dhjetë (10) milionë banorë, kurse 50 % tjetër vie nga gjashtë (6) miliardshi i banorëve të tjerë që i mban kjo planetë. Për arritjet e tyre ekonomike – mos të flasim fare: sot e komandojnë kapitalin amerikan dhe botëror – që është një dëshmi, një diplomë se nuk janë budallenj. Urdhëroni e analizoni dhe, pasi t’i keni analizuar më pyesni lirshëm: a i dua si komb, si histori, si besim fetar, apo i dua për MENÇURINË e tyre?
Rrugën për hyrjen time në këto kurse e ka hapur zemërgjerësia shqiptare, kur asnjë hebreit nuk ka pësuar nga thika shqiptare, siç kanë vepruar të tjerët, sidomos fqiu i ynë verior. Prandaj, duke e njohur mirë kombin tim, duke ia njohur vuajtjen e sakrificën, tërë historinë dhe dhimbjet në të gjitha periudhat – unë, Daut Demaku, ose më saktë: thërmia më e vogël e këtij kombi zemërmadh – përulem deri në tokë para çdo qenie të gjuhës e gjakut shqiptar. Dhe, sa të jem gjallë, do t’i shërbejë me devotshmëri, duke bërë përpjekje që ta them të vërtetën dhe vetëm të vërtetën, sidomos për ato që quhen DHIMBJE dhe VUAJTJE të kombit. Ky është qëllim i lartë për mua, për këtë qëllim edhe jetoj… Mos ma merrni ketë deklaratë si patetikë folklorike, ashtu, në stilin tonë, qysh jemi mësuar t’i përbaltim edhe gjërat e shenjta. Nuk dua t’iu bindi ju, Zotin e kam dëshmitar se e them të vërtetën.
E tash, edhe njëherë: kah u ndez ajo shkëndijë?
Për herë të parë po e them publikisht se kjo shkëndijë u ndez në mua – të jem krejtësisht i sinqertë: - në ditët e dëshpërimit më të thellë që mund të përjetojë një shpirt i njeriut. Nuk po e them vuajtjen time, sepse krahasuar me vuajtjet e pësimeve e të tjerëve – vuajtja ime do të duket qesharake dhe e pa pikë vlere, por po them një diçka tjetër: aty dhe vetëm aty e kam kuptuar thelbin e njërës nga të vërtetat e amshueshme se: shkolla e VUAJTJES është shkolla më e mirë në jetën njerëzore. Duke lexuar e studiuar më vonë, i kam parë sikur në film familjet e tejpasura evropiane, që nuk i kanë lejuar fëmijët t’i prekë vuajtje, nuk kanë lejuar as të vishen as të hanë vetë, sepse i kanë pas shërbëtorët e sigurt – të gjitha këto familje kanë prodhuar debila, njerëz të paaftë për jetë. Merrni me mend një fëmijë të këtillë që kurrë nuk i ka veshë vetë rrobat e veta, që kurrë s’i ka mbathë këpucët, madje as që ka ditë qysh lidhen lidhëset e tyre – e tash ky fëmijë të shkojë në komunë për një dokument, d.m.th. për një veprim fare të thjeshtë, a mund ta bëjë? Në përballjen e parë me realitetin tjetër - ai bie përtokë, sepse duke e ruajtur nga vuajtja e kanë ruajtur edhe nga jeta dhe ai ka jetuar në iluzione. E realiteti i vërtetë nuk është përrallë, por gjendje reale që ta thyen kurrizin.
Prodhues i kësaj xixe, i kësaj shkëndije tek unë ka qenë vuajtja. Kjo është përgjigje e saktë. Karburant i këtij zjarri ishte libri “Sistemi i suksesit” i autorit, poashtu me prejardhje hebreite, Oskar Shelbah, pastaj më ndihmuan shumë letrat e lexuesve shqiptarë që kënaqeshin me këtë libër të dorës së parë të mendimit njerëzor dhe, më vonë, MREKULLIA e fjalës së gjallë të Mësuesve në Kurse dhe, sidomos, ushtrimet praktike, që nuk kanë zgjatë pak, por gati shtatë vjet. Merrni me mend këtë të dhënë: mësimit me DETYRIM i duhen dhjetë (10) vjet për të arritur rezultatet e mësimit ME DASHURI që realizohen brenda një viti. Pra, raporti është një me dhjetë. Kur më pyesin sa vjet i ke shkollë, unë them: shtatëdhjetë. Njerëzit e dinë që unë s’e kam atë moshë e lere më t’i kem 70 vjet shkollë, i hapin sytë e qeshin, e dinë se unë humorin e kam vokacion, kurse unë – unë, qebesa e di saktësisht çka po them. Por, të mos lavdërohem, se vetëlavdërimi e mjeron (e zhvlerëson) burrin. E unë kam pretendime…(opa: gati ja nisa prapë.)