[Dilaver]

E dëgjuam fjalimin e kryetarit të PDKsë që po festonte përvjetorin; një fjalim që dukej krejt rutinor e që e paraqiste PDKnë si një “parti të profilizuar” dhe “parti të unitetit”.
Por, problemi i atij fjalimi mbi unitetin, ishte konteksti i tij i errët politik. Publiku ashiqare priste deklarimin e Hashim Thaçit për ose kundër nismës për rehabilitimin e Enver Hoxhës, të ndërmarrë nga disa prej figurave kryesore të PDK-së. Por, ai doli me fjalimin që donte të përçonte porosinë e qartë se PDK është parti që fuqinë e bazon
në unitetin e saj.
Çudi!
Me pak cinizëm, do të mund të shtroheshin pyetje të shumta lidhur me unitetin e proklamuar. Por, të gjitha ato do të mund të përmblidheshin në një të vetme. A është PDK unike sa i përket rehabilitimit të Enver Hoxhës?
Është?
Nuk është?
Nuk duan të deklarohen tash?
Jo, ata nuk mendojnë njëjtë , por do të deklarohen më vonë?
Ose, thjesht, duhet të mësohem ta shohim PDK-në si janë “parti ku nuk ka shkarkime”, siç tha vet Jakup Krasniqi.
Sepse në PDK enverizmi shihet si “njëra nga bindjet” dhe jo si një mohim esencial i vet pluralizmit, pra mohim vdekjeprurës i vet idesë së lirisë njerëzore dhe demokracisë?
Por, vargu i pyetjeve shumë lehtë mund të përfundojë jo më pyetjen nëse PDK është një parti enveriste ose jo, por në pyetjen nëse PDK është fare një parti, nëse ajo vërtet e sheh veten si parti?
Ajo sot vërtet duket më shumë se sa që mund të jetë një parti, duke qenë se aty, në kreun e saj si dhe në pushtetin e deleguar e që ajo ka nën kontroll, i gjen bashkë enveristët e titistët, rugovistët e demaçistët, postmodernistët e ruralistët, si dhe gjithçka tjetër që mund të pjell mendja shqiptare?
Por, nëse pretendohet se gjithçka që i duhet Kosovës politike është ose do të duhej duhet të jetë brenda vet PDK-së, atëherë përse na duhen parti tjera?
Përse na duhet pluralizmi?
Përse na duhet demokracia?
Por, ka edhe gjera tjera të këqija në këtë rrëfim.
Për shembull, ka ditë të tëra që tema e rehabilitimit të Enver Hoxhës komentohet nga gazetarë e opinionistë të ndryshëm, por ende nuk kemi parë as edhe një qëndrim të vetëm nga partitë tjera, qoftë nga LDK-ja e këtij koalicioni, qoftë nga opozita.
Por, edhe gazetaria, sikurse ajo e RTK-së në shtëpinë e Jakup Krasniqit, nuk është
“fushë me lule”. Për shembull, atë reportere e kanë gënjyer keq me idenë banale se “TV është fotografi” dhe se, rrjedhimisht, roli i saj i vetëm qenka që të dalë në “fotografi” dhe që, shkarazi, ta mbajë mikrofonin në dorë, dhe jo që të bëjë pyetje e pyetje e pyetje.

Thaçi: Deklarimi i Heshtjes
Unë thjesht nuk shoh tjetër që punës së rehabilitimt eventual të Enver Hoxhës mund t’i vërë kapak më mirë sesa Hashim Thaçi personalisht.

Pas aktit të mosdeklarimit të tij, nuk ka si të dihet me siguri se cili është qëndrimi i tij ndaj enverizmit. Por, ajo që mund të dihet me një siguri është se Hashim Thaçi thjesht nuk ka llogari të jetë pro-enverist i deklaruar- për shkak se kjo do ta largonte shumicën absolute të elektoratit që i ka dhënë besiminPDK-së së Hashim Thaçit. Po ashtu, një deklarim i tij pro-enverist patjetër që dota sfidonte mbështetjen euro- amerikane qëashiqare gëzon kjo qeveri.
Por, në këtë situatë, kalkulatori tregon se z.Thaçi po ashtu nuk ka llogari as që të demonstrojë hapur se nuk është një enverist.
Në rast të deklarimit të tillë anti-enverist, me gjasë do të nxiste ndoshta gjysmën e kreut partiak kundër vetes. Ky ballafaqim, patjetërse do ta destabilizonte partinë që supozohetse duhet të fokusohet e tëra në udhëheqjenstabile të Kosovës në këtë fazë kritike.
Dua të them se Heshtja e Thaçit, bashkë me buzëqeshjet triumfale të “shokëve” të partisë së tij, paraqesin minimumin konsensual që vazhdon ta mbajë PDK-në në këmbë.
Dhe, ndonëse Heshtja e Thaçit mund te ketë efekte pozitive për stabilitetin aktual të partisë, qysh tash mund të mendohet se kjo çështje nuk ka gjasa të përfundojë me Heshtje.
Po qe se ndërkohë PDK nuk do të vendosë kontroll totale në mediat e mëdha, pyetja e parë për debatet e ardhshme zgjedhore, për të gjithë kandidatët dhe përfaqësuesit e PDK-së, do të duhej të ishte: “Çfarë mendoni për Enver Hoxhën?”.
Por, përgjigjen e vërtetë nuk duhet kërkuar nga Jakup Krasniqi ose nga Hydajet Hyseni e të ngjashmit, dhe e as në justifikimet e cekëta me motivimet psikologjike të bindjeve tyre.Përgjigja e vërtet do të vijë nga elektorati!
Ndërkohë, nuk është e parëndësishme të konstatohet se përpjekja e këtilla arrogante për rehabilitimin e Enver Hoxhës, nuk vjen rastësisht mu në kohën e fuqisë thuajse te pakontrollueshme të PDK-së, dhe jo në momente të vështira për PDK, sikur në vitin 2001 ta zëmë.
Ky këndvështrim e kthen gjithë temën e rehabilitimit të Enver Hoxhës si një akt të diversion politik kundër Thaçit, brenda vet PDK-së.
Por, çfarë mund të jenë synimet e “shokëve” që e vlerësojnë Thaçin si të panevojshëm e të tejkaluar për misionin e tyre?
Nuk mund ta di!
Ajo që e di me një siguri më të madhe është se fuqia aktuale e PDK-së është e pandashme nga figura e Hashim Thaçit. Dhe, besoj se ai aktualisht gjendet para edhe një sfide të rëndë personale, kur nuk ka situata “win-win” dhe kur i duhet të humbë diçka, në mënyrë që të fitojë diçka tjetër,
Tash, zgjedhja është e tij!
Që nga Rambuje e deri më 17 Shkurt, në asnjë rast, vendimet e Hashim Thaçit nuk mund të vendoseshin brenda skemave të perceptimeve pasionante. Prandaj , për vete nuk e shoh shumë të çuditshme pse ai, edhe tash, me rastin e daljes në skenë të vampirëve të Enver Hoxhës, disi sërish lejon te mendohet se edhe ai vetë “ndoshta është, ndoshta nuk është... ”. Por, një vazhdim i gjatë i sorollatjes së kësaj “Dileme që endet nëpër Kosovë...”, me siguri që do të mjaftojë që njerëzit të nisin të kërkojnë dhe të krijojnë rrugë më të sigurta drejt asaj që është Fati i Mirë i Kosovës dhe i Shqipërisë: SHBA, NATO dhe Bashkimi Evropian!
Do të bëhet e jona, dhe jo e tyrja!

Mufail Limani