[Domira]

Nje kujtese e vockel…

U shkeputen mengjeset qe na dukeshin mengjese…ditet u bene krejt lineare pa ngjyra kurse netet u bene pritje e diteve qe nuk arrinin kurre…
Ajo qe behej realitet ishte malli, shpresa...e keto i mbaje me deshiren e qartun per te qene ku s’ishe...e si pra? Duke ikur nga vetja dhe vendi…duke ikur nga koha…duke u c’vendosur nga materja reale ne ate te imagjinuaren, I perplasur teresisht ne vrap per te hedhur se paku nje pike uje ne detin e pafund plot etje...
Keshtu kalonte koha e cila kurre nuk i kishte te definuara oret e dites…driten apo erresiren.
Me rendesi ishte nje zile te ciles ia perkushtoje kohen e mendjen...me rendesi ishte se mos zgjohej vetja jote ate 24 oresh ne vendin dhe ne kohen reale...rendesi kishte mos e tradhetoje vehten me perparesi...rendesi kishte te mos ishte nje shujte ose nje pirje e kafes me prioritare se sa PIKA e cila ishte bere ajri, uji e jeta e 24 oreshit...
Shetitja ahh shetitjet ishin ato me te bukurat…neper rrugica, te miqt…te c’vendosura ne kohe…konvikti...provimi...reparti i lindjes...Germia e deri te tytat e drejtuara ne gjoksin tim vetem pse jam shqiptare...uhh ka edhe shume...
E pra, i falem endrres sidomos per shetitjet me te bukurat dhe me romatiket ne tere jeten time.
Ankthi i anktheve…te c’vendosesh mendjen dhe veprimin ne vendin e kohen ne te cilat ndodhej materja yte e quajtur trup…duhej sepse nuk mund t’i mirrje te tere ne rrugetimin e perditshem te mendjes, veprimit dhe vendosjes reale te imagjinaur te materjes sate te te gjithe te dashurit, e mirrje gjithsesi nje pjese te tyre por e pamundur te teret ashtu si jetoje ti vete…
Nganjehere them o Zot cfare tmerri te sillesh keshtu me te dashurit tu…edhepse asnjehere kurre nuk ma ka thene ndonjeni…shpirtushat…
Puna me PIKA ishte jeta …ajo edhe kjo…atehere dhe tash…Ska me keq se kur ndalet PIKA…Shpesh pyes vehten a vdes njeriu nga shterrja e saj!

Ndoshta vazhdon, hiq se di!