[Psikologu]

Nga Naim Frasheri: “Dëshira e Vërtetë e Shqiptarëve”* (1886)




E përktheu nga greqishtja PANO ÇUKA "Nënës sime të ëmbël SHQIPËRISË /Asaj që më dha gjithë forcën që kam. (Autori)

O ju bij të mëmëdheut, ju o patriotë trima,
Luftëtarë të dëgjuar edhe po kaqë të urtë,
Të bashkuar si vëllezër neve jemi kurdoherë,
Krahë të vendit të shtrenjtë edhe besnikë ndaj kombit.
Dhe kështu lipset të jemi, si përherë të bashkuar,
Ca më shum' sot që tirani mezi mbahetë në këmbë,
Ne duhet edhe më fort të lidhemi që të gjithë,
Për qëllimin ton' të shenjtë, në emërin e lirisë.
Ju, stërnipër të të Madhit Aleksandër e të Piros,
Të dëgjuar, të lavdishëm, ju, o bij të Skënderbeut,
T'atij burri të vërtetë, që në botë shok s'ka pasur,
Trima, shpresa dhe guximi kurdoherë të na prijnë
Dhe të gjithë me një mendje të bëjmë detyrën tonë.
Ne pellazgë kemi lerë para se të lindte hëna,
Kur Adami nuk ka qenë veçse ujë edhe pluhur,
Dhe të parët tanë s'ishin vetëm baballarë popujsh,
Porse ishin baballarë dhe të vetë perëndive.
Motit, gjuha jon' e dlirë, gjuha jonë e pavdekshme,
E kulluara, e kthjellta, mahniti dhe perënditë.
Askush s'e mohon në botë famën e të parve tanë
Dhe punërat e shkëlqyera ua dëshmon historia.
Dikur në Azin' e largët si shqiponja fluturuan
Edhe fronin e Dariut e përmbysën ata trima.
Duke thyer në betejat ç'qenë përsanë barbarë,
Dhe qytetërimin mbarë e shpëtuan nga rreziku.
Tjetër herë, si luanër, ata iu vërsulën Romës
Dhe romakëve mizorë më t'u kallën lemerinë.
Kush qe ai burr' i huaj, kush qe ai maqedonas,
Që dikur grekët në luftë fund e krye i dërrmonte?
Dhe kush qe njeriu i shquar, që më kot grekët e thyer
U munduan me sofizma porsi grek ta paraqitnin?
Kur të huajt pa të drejtë rojën kishin masakruar,
Cilët qenë ata që Thivën e rrënuan po shtëpinë
E Pindarit nuk e prekën, sepse përnderonin muzat?
Ata s'qenë aspak grekër as dhe skitë, jo, nuk qenë;
Maqedonët tjetër s'qenë veçse baballarët tanë.
Shumë shkronjës si Plutarku, Demosteni dhe Straboni
Me shokët e tyre thonë se ngahera kombi ynë
Ishte si dhe sot fisnik, trim, hyjnor, i madhërishëm.
Si dhe ne, ata po qenë shqipëtarë të kulluar
Dhe shqiptari këtë emër e ruan, sepse e pat
Në flamur gjithnjë shqiponjën, shenjë force dhe fitorje.
Gjithnjë brenda Shqipërisë dhe Zeus' i madh banonte.
N'atë të shenjtinë Tomor një tempull të bukur kishte
Dhe gjithë popujtë atje vinin me nderim të thellë,
Që t'i faleshin asaj perëndie shqipëtare.
Sikur të studiosh të urtin dijetar, Aristotelin,
Ptolemenjt' e plot të tjerë, me kujdes, mirë edhe drejt,
Do mësosh se dhe i madhi Kostandin, pjellë dardani,
Fisit trim e të dëgjuar të shqiptarve i përkiste.
Edhe mbretëresha e grave të ditura të ksaj kohe,
Dora d'Istria, mos vallë s'ish bij' e Shqipërisë?
Kurrë s'e harroi atdhenë të stërgjyshërve të saj
Dhe shkruan për "alvanitët", siç i quajnë të huajt,
Sepse, si të huaj, emrin e vërtetë s'ua dinë.
Edhe thellë ndjen për fisin dashurinë më të kthjellët,
I këndon atij virtutet dhe i jep shpresa të vyera.
O sa kombe janë zhdukur si të qenë gjethe vjeshte,
Dhe sa kombe kanë lindur prej të tyreve rrënoja!
Kurr' në shekuj kombi ynë s'ka ndryshuar dhe siç qenë
Ashtu mbetënë vetijat, gjuha, doket e zakonet.
Shqiptari është siç ishte në fillim, i pandryshuar.