[Psikologu]

Për të përfunduar, mund të përsërisim edhe një herë që arsyeja kryesore pse Papati e përkrahte karakterin vendor të Mbretërisë së Arbërisë ishte pikërisht mungesa de facto e një krahu shekullor të vetin, krah ky që të kishte të njejtin qëllim dhe vullnet si Selia e Shenjtë në Ballkanin perëndimor, për të penguar mësymjet e serbëve, jo vetëm mbi katolikët, por edhe mbi popullsinë vendëse.
Edhe nëse me potencialin e saj të kufizuar ushtarak, Mbretëria e Arbërisë nuk do të mund të ngrihej në nivelin e një krahu shekullor, një identitet i fortë katolik dhe lokalo-vendor do t'i ndihmonte shqiptarët për të përballuar më me efektivitet rrezikun nga jashtë të pushtuesve sllavë e bizantinë, të cilët në shekullin XIV ishin një kërcënim serioz për katolicizmin në Ballkan. Në rastin e Mbretërisë së Arbërisë, të cilin Papati e shikonte si kështjellë të katoliçizmit në Ballkan, Selia e Shenjtë ishte i interesuar që forca politike vendore të kishte hapësirë vetëvepruese dhe identitetin e saj, sepse vetëm në këtë mënyrë ajo do të mund t'u rezistonte forcave pushtuese serbe dhe bizantine. Nëse këto forca vendore nuk do të kishin karakter dhe identitet të fortë si forcë politike, ato rrezikonin të shuheshin e të asimiloheshin nga pushtuesit serbë e bizantinë, dhe Papati nuk do të kishte asnjë fitim dhe pothuajse asnjë shans tjetër për të vendosur influencën e tij në Ballkan, gjë që do të ishte një humbje e madhe për politikën e universalizimit të Kishës Katolike Romake.

1)Disa nga studiuesit që janë marrë me Mbretërinë e Arbërisë janë: Émile Léonard, Les Angevins de Naples, Paris, 1954; G. del Giudice, La famiglia di re Manfredi, Napoli 1880; Francesco Carabellese, Carlo d'Angio nei rapporti politici e commerciali con Venezia e l'Oriente, Bari, 1911; Gennaro Maria Monti, Nuovi Studi Angioini, Trani, 1937; po ai, La dominazione napoletana in Albania - Carlo I, d'Angio, primo re degli Albanesi në "Rivista d'Albania" I, 1940; po ai, Ricerche sul Dominio Angioino in Albania, në "Studi Albanesi", vol. V-VI, Roma, 1935-1936; Alain Ducellier, La façade maritime de l'Albanie au moyen âge, Tessaloniki, 1981, f. 230-323; J. Boucart, L'Albanie et les Albanais, Paris, 1921; Pëllumb Xhufi, Shqiptarët përballë Anzhuinëve (1267-1285). "Studime Historike", XLI/1 (1987), f. 199-222. Andreas Kiesewetter, "I principi di Taranto e la Grecia (1294-1373/83", separat nga "Archivio Storico Pugliese", viti LIV, fasc. I-IV, janar-dhjetor 2001.

2) Sipas Donald Nicol si dhe G. M. Montit, ishin "ipeshkvët, kontët, baronët, ushtarët dhe qytetarët" shqiptarë ata që e zgjodhën dhe e pranuan Karlin I Anzhu si mbretin e tyre. Si rrjedhim, Karli u premtoi se do t'i mbronte ata nga armiqtë e tyre dhe do të respektonte privilegjet e vjetra që u ishin dhënë nga perandorët Bizantinë në të kaluarën. Shih: Donald Nicol, The Despotate of Epiros 1267-1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages, Londër, New York, New Rochelle, Melbourne, Sydney: Cambridge University Press, 1984, f. 15; G. M. Monti, Mezzogiorno d'Italia nel medioevo: Studi Storici, Bari: Laterza, 1930, f. 80. Për më shumë në lidhje me Karlin I Anzhu e dinastinë e tij, në përgjithësi si një ndër studimet më të fundit e më të plotat ia vlen të konsultohet: Andreas Kiesewetter, Die Anfänge der Regierung König Karls II. Von Anjou (1278-1295): das Königreich Neapel, die Grafschaft Provence und der Mittelmeerraum zu Ausgang des 13. Jahrhunderts, Husum: Matthiesen, 1999. (Historische Studien, vëll. 451).