[Psikologu]

Postimi origjinal është bërë nga hawk

Persa i perket Mbreterise se Arberit me duket e cuditshme si nje shqiptare krenohet nga themelimi i nje Mbreterie nen sundimin e nje pushtuesi te huaj !!

Së pari do të fillojë nga këtu që të i pergjigjem si cdo here shkrimit tënd si cdo here i pabazë nen vijen dhe faktin e historisë.
Në vitin 1341 e kemi të qartë se Shqiperia shkepytet përfundimishtë nga Perandoria Bizantine gjë e cila sjellë faktin se ardhja e Turqisë ne tokat shqiptare nuk ishte ajo e cila vinte për të mbrojtur shqiptaret nga Bizanti ,Kjo e thenë nga shumë antihistorian , mundohet të fshihet pas petkut të se vertetes ose të i sërvohet dikuj si një lidheshmeri turko-shqiptare.
Familjet feudale ishin të pamvarura nga përandori bizantin e për ketë historiani bizantin Kantakuzeni thotë se shqiptarët e despotave të Beratit, të Artës të Tesalisë ishin "të pavarur" dhe "nuk pyesnin për perandorin".
Sa për zonën e Arbrit (Arbanoni), aty s'ka shenja të vendosjes së një administrate serbe. Në vitin 1343 Stefan Dushani i rikonfirmoi qytetit të Krujës, kryeqendrës së Arbanotit, priviligjet e vjetra të perandorëve bizantinë. Bashkë me Arbanonin, edhe Durrësi mbeti jashtë zonës së pushtimit serb. Zotër të qytetit vazhduan të ishin anzhuinët e Napolit.Por në vitin 1269 Durrësi e rrethet e tjera kundërshtojnë me forcë pushtimin e Anzhuinëve, që sundimtari bizantin thuajse nuk e kundërshtonte fare.Më vonë me 1274 shënohet si kryengritja e parë më e fuqishme e shqiptarëve të asaj kohe kundra pushtesve Anzhuinë (që fatkeqësisht që në vitin 1267 e në vazhdim dalëngadalë kishte pushtuar Durrësin dhe një pjesë të madhe të Shqipërisë së Mesme).Përsëri në vitin 1280 shqiptarët tashmë të braktisur thuajse plotësisht nga Bizantët hidhen në kryengritjen e dytë kundra pushtuesit Anzhuin, ku ky pushtues pësoi humbje të mëdha.

Ndersa në vitin 1319 është koha e kryengritjes së tretë kudnra Anzhuinëve, ku suksesi më i madh i shqiptarëve në atë kohë ishte marrja e Durrësit në duar të shqiptarëve. Por përsëri në vitin 1319 shqiptarët kryesisht të veriut u bashkuan me anë të lidhjes së krerëve të tyre për të kundërshtuar me forcën e armëve Princin e Rashës (Serbisë së vjeter) Stefan Urosh Milutinin, i cili pretendonte se ishte zotëruesi i Katolikëve të Veriut.
Por në vitin 1320 shqiptarët shënojnë një kryengritje të fuqishme kundra Princit të Rashës (Serbisë) Stefan Urosh Milutinit, madje në këtë kohë shënohet edhe një bashkëpunim me mbretin e Hungarisë i cili u vjen në ndihmë kryengritësve shqiptarë dhe arrijnë të thyejnë ushtrinë e princit Stefan Milutini.

Kisherisht nga serbet duan te ndahen vetem ato fisnike katolike qe zoteronin pakicen e tokave shqiptare. Kete e deshmon vete Mbreteria e Arberise. Eshte Papa qe kerkon kete shkeputje nga ortodoksizmi dhe Psikologu me referentet e vet i jep ngjyresa te shkeputjes nga kisha e serbeve. Ne nje rresht tjeter ai vete pohon se nuk ka ndarje etnike pra nuk njihet nje kishe e nje populli. Papa kerkon te ndaje shqiptaret nga njeri-tjetri sipas vijes se Teodosit qe eshte edhe kufiri i se ciles eshte edhe kufiri i dy kishave... Nga kryqzata e 1443 Brankovicit ju dha perseri Kosova shqiptare pas mbeshtetjes qe i beri kryqit te Papes !! Ja sa shume na donte Papa

Jo , as kështu jo ,sepse qysh në vitin e parë të sundimit të Stefan Dushanit, më 1331, në zonën e Zetës, shpërtheu një kryengritje e fuqishme e drejtuar nga bujari Dhimitër Suma. Aty nga viti 1355, shqiptarët e Tesalisë u ngritën kundër qeveritarit serb, Cezar Preljubit, dhe e vranë atë. Po atë kohë, banorët e Despotatit të Beratit ngritën krye kundër despotit Ivan Asen. Si rrjedhjojë, Himara dhe Berati u shkëputën nga sundimi i qeveritarit sllav që e zhvendosi qendrën e tij në Vlorë. Qëndresa e shqiptarëve kundër pushtimit serb në gjysmën e parë të shek. XIV gjeti përkrahjen e vendeve të tjera evropiane, të cilat ishin të shqetësuara nga fuqizimi i shtetit serb. Papët e Romës protestuan vazhdimisht kundër shtypjes dhe konvertimit të dhunshëm të katolikëve shqiptarë dhe kërcenuan mbretërit serbë me organizimin e kryqëzatave antiserbe. Qysh në vitin 1319 një numër i madh bujarësh shqiptarë, nga jonimët e Zetës e deri te Muzakajt e Beratit, u përfshinë në veprimet e koalicionit antiserb të drejtuar nga papa Xhovani XXII, që bashkoi edhe mbretin e Napolit, të Hungarisë, si dhe banin e Kroacisë. Me këtë rast krerët shqiptarë, në një apel drejtuar Papës, i shprehnin gatishmërinë e tyre "për t'u hedhur në kryengritje dhe për të flakur tej zgjedhjen tiranike të mbretit të Rashës". Në vitin 1332 kryepeshkopi i Tivarit, Guljelm Adfami, i shkruante dukës së Burgonjës, Filipit VII Valua ;
"se shqiptarët ishin gati të rrëmbenin armët kundër pushtuesve serbë". Sipas tij, me 15 000 kalorësit që mund t'i nxirrnin menjëherë në fushën e betejës, shqiptarët e Zetës garantonin suksesin e cdo kryqëzate antiserbe të fuqive të Evropës. Katër vjet më vonë, më 1336, ishin vetë krerët e Arbrit dhe qytetarët e Durrësit ata që i bënë thirrje mbretit Robert Anzhu të Napolit të bashkohej me ta, për të dëbuar nga trojet e tyre pushtuesit serbë. Vdekja e car Dushanit më 1355 shënoi edhe fundin e perandorisë së tij. Fisnikët shqiptarë iu vunë punës për të rifituar zotërimet e tyre e për të krijuar principatat e veta të pavarura.
Papa si cdo here edhe me heret ka qenë në mbësthtetjen totale të popullit të Arbërit , e këtë mundemi të e gjejmë të dokumentuarë me qindra dhe mija dokumente dhe fakte.
S´duhet harruar faktin se me 1423 shqiptarët e Peloponezit luftojnë trimërisht kudnra invazioneve turke që kishin filluar të preknin këtë trevë autoktone shqiptare, ku siq shkruhet u pagua tepër shtrenjtë pasi turqit për t’u hakmarrë ndaj shqiptarve ngrejnë një piramidë me koka shqiptaresh të vrarë.

Pervec Dukagjineve, asnje nga familjet e medha feudale: Topiajt, Aranitet,Muzakajt sidhe Balshajt dhe Kastriotet e ardhshem qe lindin me pushtimin serb nuk jane katolike.

Po vorrimi i Adrea ll Muzakes në kishen e Shna Ndout në Durres , a thua kjo e bënë të ketë qenë një jo-katolik, edhe pse kjo nuk ka aq shumë rëndesi.
Nën pushtimin serb , asnjëri nga këta nuk ka qenë dhe as që ka duruarë një pushtim të tillë.Në kryengritjet antibizantine të jugut me 1336 u shoqërua me shpronsimin dhe me dëbimin e mjaft fisnikve të familjes Muzakaj, të cilët u strehuan në Greqi, posaqërisht në Peloponez. Edhe në kohen e pushtimit serb të Stefan Dushanit (1345-1355) Muzakajt ishin frymzuesit e qëndres dhe ishin vazhdimisht në luftë me qeveritarin sllav të zonës së Beratit e të Vlores,pra despotin Ivan Komnen Asenin. Aty nga viti 1350 Andrea II Muzaka mori Beratin, duke e detyruar qeveritarin e Stefan Dushanit ta zhvendoste selin e vet në Kanin.(dr. Skender Anamali)

Pikërisht me ndihmen e Balshajve, despoti Andrea II Muzaka theu me 1370 pran Kosturit ushtrinë e mbretit Vukashin. Kjo fitore u përshendet edhe nga perandori i Bizantit, Johani V Paleologu, i cili me këtë rast i konfirmoi Andrea II Muzakes titullin e despotit, duke i dhuruar fronin bashkë me shenjen përkatse dalluese, shqiponjen me dy krena dhe me yllë në mes. Kjo zëvëndësoi emblemen e hershme të Muzakajve.(dr. Muzafer Korkuti)