[~AnnA~]

Drejtësia e Salahudinit

Ushtritë barbare të kryqtarëve e bënë Jerusalemin kryeqytet të tyre dhe ngritën Mbretërinë Latine, kufijtë e së cilës shtriheshin nga Palestina në Antioki. Sidoqoftë, kryqtarët që sollën egërsinë në Palestinë nuk mundën të qëndrojnë gjatë. Salahudini i mblodhi të gjitha mbretëritë myslimane nën flamurin e tij në një lufte të shenjtë dhe i mundi kryqtarët në betejën e Hatinit në vitin 1187. Pas betejës, dy udhëheqësit e ushtrisë kryqtare, Rejnaldi i Shatijonit dhe mbreti Gij, u sollën para Salahudinit. Salahudini ekzekutoi Rejnaldin e Shatijonit, që njihej për barbaritë e tmerrshme që kishte kryer kundër Myslimanëve, ndërsa mbretin Gij e la të lirë, pasi ai nuk kishte kryer krime të njëjtat. Palestina edhe një herë u njoh me drejtësinë e vërtetë.

Menjëherë pas betejës së Hatinit dhe në të njëjtën ditë që Profeti Muhamed ishte marrë nga Meka për në Jerusalem brenda natës, ditën e ngritjës, Salahudini hyri në Jerusalem dhe e çliroi atë nga 88 vitet e pushtimit kryqtar. Kur kryqtarët e kishin marrë qytetin 88 vjet më parë, ata kishin vrarë të gjithë myslimanët në qytet dhe për këtë arsye, ata kishin frikë se mos Salahudini do të bënte me ta të njëjtën gjë. Ndërsa ai nuk preku asnjë të krishterë në qytet. Përveç kësaj, ai thjesht i urdhëroi të krishterët latinë (katolikë) që të largoheshin nga aty. Të krishterët ortodoksë, të cilët nuk ishin kryqtarë, u lejuan të jetojnë në qytet dhe të kryejnë falet si të dëshironin. Historiania Britanike Karen Amstrong e përshkruan marrjen e dytë Islamike të Jerusalemit me këto fjalë:

Më 2 Tetor 1187 Salahudini dhe ushtria e tij hynë në Jerusalem si mundës dhe për 800 vjetët që do të pasonin, Jerusalemi do të mbetej një qytet mysliman. Salahudini e mbajti fjalën dhe e mori qytetin sipas idealeve më të larta islame. Ai nuk u hakmor për masakrën e vitit 1099, sikurse këshillon edhe Kurani (16:126) dhe tani që armiqësitë kishin pushuar ai u dha fund vrasjeve (2:193-194). As edhe një i krishterë i vetëm nuk u var dhe nuk u plaçkit. Shpërblesat për lirim ishin tejet të ulëta...

Salahudini u prek e nga kursimet që familjet premtonin të jepnin si dëmshpërblim për lirimin e robërve të luftës dhe i liroi shumë prej tyre falas, sikurse nxiste Kurani, megjithëse të ardhurat në thesar ishin pakësuar deri në një masë dëshpëruese. Vëllai i tij El-Adili, ishte aq i pikëlluar nga gjendja e vështirë e robërve, saqë i kërkoi Salahudinit të blinte njëmijë prej tyre si skllevër për vete dhe sapo i mori, i liroi ata në çast që të gjithë...

Kur Imad ad-Din e pa Patriarkun Herakliun duke e lëshuar qytetin me koçin e mbushur me thesar, ai e nxiti Salahudinin që t'ia konfiskonte atë. Mirëpo Salahudini e refuzoi. Kurani thotë se betimet dhe marrëveshjet duhet mbajtur saktësisht dhe ishte qenësore që Myslimanet ti zbatojnë ligjshmëritë... Herakliu pagoi dhjetë dinar shpërblesë si edhe gjithë të tjerët dhe atij iu ofrua shoqërim i posaçëm për ta ruajtur thesarin e tij gjatë udhëtimit për në Tir. (5)

Shkurt, Salahudini dhe myslimanët, nën udhëheqjen e tij, i trajtuan të krishterët me mirësi e drejtësi të madhe dhe treguan ndaj tyre edhe më shumë dhembshuri nga ç'treguan vetë udhëheqësit e tyre.

vazhdon...