[~AnnA~]

Rikardi Zemërluani, nuk ishte aspak "bujar".

Pas Jerusalemit, kryqtarët vazhduan barbarit e tyre dhe Myslimanet drejtësinë e tyre në qytetet tjera të Palestinës. Në vitin 1194, Rikard Zemërluani që portretizohet si hero i madh në historinë britanike, ekzekutoi poshtërsisht në kështjellën Akr 3,000 myslimanë, nga të cilët shumë gra e fëmijë. Megjithëse myslimanët qenë dëshmitarë të kësaj egërsie, ata kurrë nuk përdorën të njëjtat metoda. Ata iu përmbajtën urdhëresës së Zotit, "Mos lejoni që urrejtja ndaj një populli që ju ndaloi një herë nga Xhamia e Shenjtë t'ju shtyjë në teprim..." (Kurani 5:2) dhe nuk ushtruan kurrë dhunë ndaj civilëve të pafajshëm. Ata nuk përdorën kurrë dhunë të panevojshme, qoftë edhe ndaj ushtrive kryqtar që arritën ti mundin.

Egërsia e kryqtarëve dhe drejtësia e myslimanëve treguan edhe një herë një të vërtetë historike: Vetëm një qeverisje e ndërtuar me parimet e Islamit, u lejoi njerëzve të besimeve të ndryshme të jetojnë së bashku në Palestinë. Ky fakt vazhdoi të tregohet edhe për 700 vjet pas Salahudinit, veçanërisht gjatë periudhës osmane.


Qeverisja e drejtë dhe tolerante e Perandorisë Osmane

Në vitin 1514, sulltan Selimi mori Jerusalemin dhe zonën përreth tij dhe kështu nisën 400 vitet e qeverisjes osmane në Palestinë. Sikurse edhe në shtetet e tjera osmane, kjo periudhë do t'i krijonte mundësinë Palestinës që të gëzonte paqe, stabilitet dhe të njihte bashkëjetesën harmonike të besimeve të ndryshme.

Toleranca Islame vazhdoi në Perandorinë Osmane. Kisha, sinagoga dhe xhamia bashkëjetuan në paqe.

Perandoria Osmane administrohej nën atë që njihej si "sistemi i kombit (miletit)", ku tipari themelor i saj ishte që popujt e besimeve të ndryshme lejoheshin të jetonin sipas besimeve të tyre madje edhe sipas sistemeve të veta ligjore. Të krishterët dhe çifutët, të përshkruar si 'Ithtarë të Librit' në Kuran, gjetën tolerancë, siguri e liri në vendet osmane.

Arsyeja më e rëndësishme për këtë ishte se megjithëse Perandoria Osmane ishte një shtet Islamik e qeverisur nga myslimanët, ajo nuk dëshironte t'i detyronte qytetarët e saj me forcë që të pranonin Islamin. Përkundrazi, shteti osman synonte të ofronte paqe e siguri për jomyslimanët dhe t'i qeveriste ata në një mënyrë të tillë që ata të ndjeheshin të kënaqur me qeverisjen dhe drejtësinë Islamike.

Shtete të tjera të mëdha të asaj kohe, kishin mënyra qeverisjeje shumë të ashpra, shtypëse e jo-tolerante. Mbretëria e Spanjës nuk mund të toleronte ekzistencën e myslimanëve dhe të çifutëve në gadishullin Spanjoll dhe ushtroi një dhunë të jashtëzakonshme ndaj këtyre dy bashkësive. Në shumë vende të tjera evropiane, çifutët ishin të shtypur vetëm për shkak se ishin çifutë (për shembull, ata u burgosën nëpër geto) dhe u bënë shpesh viktima të masakrave masive (pogromeve). Të krishterët nuk arrinin të shkonin mirë as me njëri-tjetrin vetë: Luftërat mes protestantëve dhe katolikëve në shekujt XVI dhe XVII e shndërruan Evropën në një liqe gjaku. Lufta 30 vjeçare mes viteve 1618 dhe 1648 ishte pasojë e mosmarrëveshjeve katolike-protestante. Si rezultat i kësaj lufte, Evropa Qendrore u shndërrua në fushë beteje dhe vetëm në Gjermani, u vra një e treta e popullsisë 15 milionëshe.

Në kushte të tilla, është e vërtet e rëndësishme e pamohueshme se qeverisja osmane ishte tejet njerëzore.

Shumë historianë dhe shkencëtarë politikë kanë tërhequr vëmendjen te ky fakt. Një nga ata është eksperti i njohur i çështjeve të Lindjes së Mesme në Universitetin Kolumbian, Eduard Said. Ai e ka prejardhjen nga një familje e krishterë prej Jerusalemi dhe merret me punë kërkimore në universitetet amerikane. Në një intervistë për gazetën izraelite "Ha'aretz" ai rekomandoi "sistemin kombëtar osman" nëse do të ndërtohet një paqe e qëndrueshme në Lindjen e Mesme. Ajo çfarë ai tha është:

Një pakicë çifute mund të mbijetojë në të njëjtën mënyrë që kanë mbijetuar në botën arabe të gjitha pakicat e tjera... nën Perandorinë Osmane, me sistemin e miletit, kjo funksionoi fare mirë. Ajo që kishin ata atëherë duket shumë më njerëzore nga kjo që kemi tani. (6)
vazhdon