[jonuzi]

gjithë ahengut ai u mundua t’iu ikte kontakteve më të, sepse pandehte se tani më nuk kishte se çka të bisedonte me atë pos për atë që ai ndjente, mirëpo ai në asnjë moment nuk i lejoj vetes që në këso raste të bëjë ndonjë lëshim, kishte mysafir, kishte bashkëpunëtorët, kishte ekipin e punës, kishte obligimet, shihte edhe injorancën gjerë në pakufi të disa mysafirëve dhe të disa personave të cilët at ditë kishin ardhur për ta prishur ahengun.
Ajo vërtet ishte e bukur, e qetë dhe shumë miqësore, dhe kjo miqësia e saj me të drejtë aq sa e gëzonte, po aq edhe po e hidhëronte, ishte shumë i habitur se si ka mundësi të këtë atë miqësi ndaj tij, atë gjakftohtësi, ndonjëherë mendonte se diçka është duke funksionuar, kurse disa herë mendonte se asgjë në këtë drejtim nuk ishte në rregull.
Si do që të jetë ai e ndjente veten të mërzitur për atë që shihte, është e pa imagjinueshme ajo çka ndodhte, tani më ajo kishte edhe këtë letër në dorë dhe ajo dinte shumëçka apo gjithçka. Ai thoshte si do që të jetë prapë se prapë le të shkoj si të donë kjo punë, ai do ta ftoj përsëri që të bisedonin për këtë që ai vazhdimisht po insistonte, shoku i tij, asaj se dëshironte ta njoftonte me një shok, kështu ishte pak a shumë biseda, kur ai i takoi ata të dy në korridor, dhe ajo iu drejtua atij, këqyre bre çka po thotë, po do me ma qit një shok, ai vetëm kaq iu përgjigj, për gjithçka që shoku tij vepronte në kundërshtim me rregullat do ta dënonte me 200 orë punë vullnetare në firmë.
Më në fund ato vendosen të ikin, bashkë me ta edhe shoku i tij, ai i falënderoj që ishin aty sot dhe u përshëndetën me ta, iku edhe ajo ditë, tani më nuk dinte se kur do të ishte rasti tjetër që ta takonte atë, as në orët e vona të natës nuk kishte se si të qetësohej , por pa reshtur e pyeste veten se si mund të funksiononte një gjë e tillë, kishte parë njerëz të dashuruar të cilët nuk komunikonin kurrë, mirëpo vallë çfarë është ajo miqësi e saj, nuk dinte, veçse përpiqej shumë që ta kuptonte këtë dhe atë sa më parë...................................