[jonuzi]

nuk mundte ta mohonte faktin se vazhdimisht ëndërronte se si një ditë ajo do ta kuptonte dhe se do të ishin bashkë.
Më në fund kishte vendosur që të përmbyllte vuajtjet që i kishte shkaktuar vetvetes, duke ëndërruar për një vajzë e cila deri në atë kohë kurrë nuk ishte treguar njerëzore me të, ai e dinte se sa vështirë e kishte të pranonte një fakt të tillë, e dinte se do të vuante edhe më tutje, e dinte se kishte bërë marrëzira duke qenë i bindur në një realitet të hidhur, e dinte se atë që kishte ndjerë për atë vajzë kurrë nuk mund ta kompensonte, por çuditërisht ende shpresonte se do të ndodhin gjëra të mrekullueshme dhe që ajo do të bindej se ajo histori duhej të vazhdonte, shpresonte dhe për asnjë qastë më nuk lejonte që të qante fatin e vetë, e kuptonte se njerëzit mendojnë ndryshëm dhe kjo sipas tij edhe ishte njëra nga mrekullitë, por kur shpirti i tyre do të mund të bëhej një, ai thoshte se mendimet, shpirti dhe trupi duhet të bëhen një, në të kundërtën kurrë pa një bashkim ndjenjash, mendimesh, shpirtrash nuk mund të ketë dashuri.................











Kishin ikur plotë dy vite, të mbushura plotë heshtje të mistershme, për ironinë e tij, historia nuk kishte marr ende fund




ky punim vazhdon, ne nje kohe te pershtatshme do te beje publik....


Sinqerish
Jonuzi