[niemand]

Momenti historik i pranimit të Shqipërisë në NATO anëtare me të drejta të plota, në Kosovë kaloi në heshtje të plotë. Njerëzit e ndanë gëzimin midis tyre duke shkëmbyer sms-a, e-maila apo, e shumta, duke organizuar ndonjë darkë miqsh dhe krejtësisht private, për ta kremtuar ditën për të cilën jo vetëm Shqipëria, por shqiptarët mbarë, punuan dhe u angazhuan për dy dekada rresht. Qeverinë e Kosovës, kjo datë, të cilën të gjithë e kemi ditur zyrtarisht e publikisht hiq më pak se një vit kohë më herët, e zuri në gjumë dhe të papërgatitur për të festuar. Presidentin e zuri në shtëpi, sigurisht duke luajtur ping-pong. Po të mos ishte ekipi i RTK-së që i ishte drejtuar atë ditë në shtëpi për t’ia marrë një prononcim, ai sigurisht se do të abstenonte krejtësisht këtij vikendi nga ndonjë deklarim rreth këtij momenti historik.

Po të ishte si duhet presidenti i Republikës së Kosovës, ai në vikend do të duhej të organizonte një konferencë shtypi, kurse qeveria do të duhej ta hapte dy apo tri ditë më herët Media-Qendrën në Grand, sikur se bëjmë tradicionalisht në datat e mëdha. Sigurisht, se nuk “do të na pengonte bashkësia ndërkombëtare” e as nuk “do të na e ndalonte Tina” (Kaidanou) këtë kremtim.

Megjithatë, në letrat e urimit që adresuan nga kabinetet e tyre drejt Tiranës dhe Zagrebit, presidenti dhe kryeministri i Kosovës, nuk harruan të potencojnë se edhe Kosova së shpejti do të aderojë në NATO, por edhe në BE (Bashkimin Evropian). Kjo do të ishte shumë mirë dhe sa më shpejt që do të ndodhë, aq më mirë. Por, me këtë “hava”, vështirë. Bile më vështirë edhe se kualifikimi i mundshëm i kombëtares shqiptare në ndonjë kampionat botëror të futbollit në dy dekadat e ardhshme.

Për të qenë kandidat për në NATO dhe në BE, duhet kryer paraprakisht disa detyra shtëpie.

Republika e Kosovës u sprovua negativisht që në start, me formimin e Forcës së Sigurisë së Kosovës. Përzierja e duarve të politikës (qeveritare) e bëri lëmsh krejt FSK-në dhe i dha hije jo të mirë vetë procesit dhe vetë forcës sonë të sigurisë. Nëse kjo do të ishte provim para NATO-s, ne do të binim nga provimi. Lulëzimi përditë e më shumë i korrupsionit, allëshvireshet me tenderë, keqpërdorimet në punësime e emërime të larta qeveritare, bërja lëmsh e administratës së vendit, deri edhe në privatizimin e skajshëm të Qeverisë së Kosovës, janë një tregues shumë “premtues” për hapa mbrapa drejt akronimit tjetër që e synojmë me mish e me shpirt – BE-së.

Për të qenë kandidat për në NATO dhe në BE duhet zgjidhur edhe shumë tema të tjera brenda shtetit. Autostradat nuk janë të mjaftueshme. E tema të brendshme kemi mjaft, nga të cilat më e rënda është gangrena politike e faktike e veriut të vendit. Është kjo kryetema e të gjitha problemeve të republikës sonë. Nuk është vetëm një problem aneks i vendit, siç po tentohet të definohet nga disa politikanë tanët në pushtet. As problem që duhet lënë në status quo. Është problem akut dhe që kërkon zgjidhje. Përkushtim të më shumë energjive nga qeveria e Kosovës. Sigurisht se kur të aplikojmë për në BE apo edhe në NATO, Veriu nuk duhet të shtrihet si ekuacion me shumë të panjohura apo si problem i pazgjidhur.

Sa më të ngathtë që të jemi në këto tema, në të gjitha këto, që nga të qenurit më seriozë të kryeministrave e presidentëve të Kosovës e deri të bërja e një shteti stabil, të qëndrueshëm e me vizion afatgjatë për qytetarët e tij, aq më larg gjirit të NATO-s dhe kufijve të BE-së do të jemi.

Në vend se të bëhet një shtet i denjë dhe simpatik i rajonit, Kosova përditë e më shumë po shndërrohet në çerdhe mafioze alla-lindore, ku kasta politike në pushtet po i instalon në vendet kyçe, në nyja të shtetit, vëllezërit, djemtë, kusherirët, nipat e dajallarët, për ta kontrolluar çdo pore të jetës në vend. Se cila çështje është më e rëndësishme për politikën e Kosovës, mund ta shohim më së miri se kur bëhen debatet më të nxehta. Gjithmonë këta patriotët tanë i thejnë dhëmbët në parlament e në media vetëm kur bëhet fjalë për poste prokurimi të tenderëve të mëdhenj dhe për drejtorë kompanish ku grumbullohen paratë dhe djersa e popullit të Kosovës. Bile në një moment të tillë gati qe prishur edhe koalicioni, vitin e kaluar, kur një zyrtar qeveritar (i cili u shkarkua më vonë), tha “ta psh… qeverinë” (bëhej fjalë për një post ku kontrollohen tenderët).

Sot, kjo është Kosova. E kjo politikë po thuhet se po e trason rrugën tonë drejt BE-së dhe NATO-s, ndërkohë që përditë e më shumë na kritikojnë organizma të rëndësishëm botërorë për korrupsion, nepotizëm politik, krim të organizuar, dështim në politikë të jashtme etj, etj.

Shqipëria hyri në NATO. Kjo është mrekullia. Gjysma e kombit aderoi atje. Territoret e NATO-s, i kemi bile në kufi. Por, kjo nuk duhet të na ngushëllojë që politika jonë të flejë, siç fjetën këtij vikendi qeveria dhe presidenti i Kosovës. As nuk duhet të mjaftohemi me definicionin që ma tha këto ditë një zyrtar goxha i lartë qeveritar: “Çka po na vyen bre ne hyrja në NATO, OKB apo në BE, kur që të tria i kemi këtu”. Paj, i thash, “NATO është edhe në Afganistan e Irak, por as Afganistani e as Iraku nuk janë në NATO”.