[Tomori]

Si e përshkruan në librin e tij gjenerali Davies momentin e plagosjes dhe kapjes rob

Disa partizanë dhe mushkaxhinjtë tanë ktheheshin herë pas here nga armiku dhe qëllonin me pushkët “Sten” dhe “Beretat”, me shpresë të frikësonin ndjekësit tanë. Nuk mund të ndalonim asnjë çast derisa të merrnim sipër në buzë të pyllit duhej patjetër të vazhdonim ngjitjen.
Pushkët qëllonin me saktësi nga perëndimi dhe jugu, rrotull nesh plumbat zhyteshin në dëborë. Për mrekulli askush prej nesh nuk u godit.
Po arrinim në hyrje të pyllit dhe thashë se do shpëtonim shpejt, kur krisi një breshëri mitralozi “Spandau” nga e djathta. M'u duk sikur më shkelmoi kali në brinjë. U rrotullova dhe rashë midis një pirgu dëbore në një rrëpirë djathtas. Pas meje Çizshajerin e qëlluan në kofshë, kolonelin italian Barbacinto në qafë, ndërsa një partizan shqiptar në të dyja këmbët. Edhe ata ranë në rrëpirë. Të gjithë po luftonim të mos zhyteshim në pirgun e dëborës që u ngjye me pulla të kuqe gjaku. Sipër nesh, kolona kishte ndalur e tmerruar nga kjo tragjedi. Kishim folur shpesh se ç'duhej bërë në raste të tilla, kur s'kishte as mjek, askënd që të bartte në barelë dhe të jepte ndihmën e parë. Ishte e pamundur të bartej barela në një shpat të mbushur me dëborë. Mora vendimin e padëshiruar që të plagosurit rëndë të liheshin në mëshirë të fatit dhe të shëndoshët të mos i ndihmonin. Kjo do të thoshte që ata të vriteshin ose të kapeshin robër. Plumbat përreth kërcisnin vazhdimisht, dhe nga çasti në çast mund të goditeshin të tjerët. I bërtita Nikollsit, "Vazhdo përpara, më goditën merre ti komandën." …………………..
Rrsh. Smith doli jashtë dhe i ra rreth plevicës duke bërtitur, "Inglisi firiti", që ia tregoi Roberto se donte të thoshte "Anglezë të plagosur këtu". Ata nuk e përfillën fare, gjithsesi mbase s'e kanë dëgjuar mes breshërisë së zjarrit. Smithi do të ketë lindur me këmishë, pasi plumbat po kërcisnin rreth tij duke hedhur borën përpjetë. …..
Pastaj u hap ferri. Grupi mbështetës hapi zjarr me breshëri me të gjithë armët, grupi i sulmit hodhi granata dhe u vërsul, duke thirrur me sa zë kishin në kokë, i pamë kur dolën në maj të kodrës, me poture të varura, me flamuj me kryqe, me mjekra. Në çast plevica u mbush me shqiptarë, që na drejtuan tytat e armëve me gishtat, në këmbëz, të gjithë vinin vërdallë, duke na shtyrë, duke bërtitur, duke na përplasur. Një trupmadh me mjekër ma vuri pushkën në brinjë. Smithi e goditi me grusht. Një tjetër u përpoq të më hiqte çizmet. Dukej sikur do na copëtonte turma. Pastaj kryetari i tyre, një i ri, hapi rrugën dhe i urdhëroi që të dilnin jashtë. Roberto i shpjegoi se cilët ishim. Ai m'u afrua dhe më pyeti, "Si ta marr vesh se ti je gjeneral anglez?" I tregova me gisht luanin dhe kurorën mbi beretë. Ai pyeti, "A mund ta marr pak sa për të dhënë njoftimin?" Ai ma zhvati nga koka dhe doli jashtë.
Shpërthyen të shtënat nga gëzimi. Smithi dhe Roberto kërkuan në një kapicë dhe i hodhën prapë dru zjarrit. Jashtë shqipot po bisedonin gjithë gjallëri, ndërsa brenda na ruanin vetëm dy vetë.