[Psikologu]

Udhetimi u organizua ne formen e pelegrinazhit ne varrin e sulltan Muratit I, te vrare ne Fushe te Kosoves. Sulltani udhetoi vetem ne krahinen e Kosoves per ta vecuar kete treve nga kryengritja shqiptare ne Malesi te Mbishkodres. Me 15 qershor ai mberriti ne Prishtine, ku u organizua nje parade e madhe ushtarake, por nuk u mblodhen aq njerez sa pritnin xhonturqit. Nga frika se ceremonia ne Gazimestan (ne tyrben e sulltan Muratit) mund te kthehej ne nje manifestim kunderosman, ajo u mbyll shpejt me largimin prej andej te sulltanit dhe te personaliteteve qe e shoqeronin. Kjo ndermarrje e xhonturqve, sic pohojne bashkekohesit, s'qe vecse nje komedi e inskenuar keq.
Nderkohe levizja kryengritese filloi te zgjerohej edhe ne jug te vendit. Ne qershor doli ne mal ceta e Korces (me dr. Haki Mborjen ne krye) dhe filluan te veprojne edhe ceta te tjera. Shtrirja e levizjes se armatosur ne jug e shqetesoi Athinen. Gazeta ruse "Ruskoje sllovo", ne nje korrespondence nga Athina shkruante: "Shtypi grek, i cili gjer me dje deftente simpathi per kryengritjen shqiptare, sot nga qe u hap kryengritja dhe ne Epir, e quan veprimin e komitetit te shqiptareve dinak, se kerkon mjeshterisht ta quaj ate province, qe eshte fjeshte greke, te shqiptarizuar".
Me 17 qershor Shefqet Turgut pasha ne emer te sulltanit shpalli edhe nje here amnistine per kryengritesit qe duhej te dorezoheshin brenda 10 diteve, duke premtuar gjithashtu 10 000 lira per shtepite e djegura. Ne shpalljen qe nxori me kete rast thuhej se qeveria turke do te kujdesej per nevojat e vendit, per te shlyer demet qe u ishin bere kohet e fundit shqiptareve, si edhe per te siguruar te miren e qetesine e popullit. Por ne shpallje nuk behej fjale per asnje nga te drejtat kombetare te shqiptareve.
Pas shpalljes se 17 qershorit xhonturqit disa here u perpoqen te hynin ne bisedime me kryengritesit, por deshtuan, sepse ndeshen ne vendosmerine e tyre per te luftuar deri ne fund per te drejtat e tyre kombetare.
Duke pasur parasysh qe pjesa me e madhe e kryengritesve te Malesise se Mbishkodres ishin katolike, Stambolli mendoi se njerez me te pershtatshem per te hyre ne bisedime me malesoret do te ishin kleriket katolike. Per kete Porta e Larte kerkoi edhe ndihmen e protektores se kultit te Austro-Hungarise. Arkipeshkvi i Shkodres, Jak Serreqi, qe u ngarkua me detyren e veshtire te ndermjetesit ne mes shqiptareve kryengrites dhe Portes, e mori persiper kete rol, por me disa kushte. Autoritetet ushtarake e civile turke formuluan programin prej 8 pikash, me te cilin do te hyhej ne bisedime me malesoret. Keto ishin shume larg kerkesave te kryengritesve, te kerkeses se autonomise se shpallur nga kreret e tyre qysh ne muajin mars. Prandaj pikat e propozuara nuk u perfillen nga kreret e kryengritjes. Ne keto rrethana misioni i klerikeve, te kryesuar prej Jak Serreqit, qe u dergua prane malesoreve kryengrites, deshtoi.