[Shpati]

Më 29 nëntor 1944 merret lajmi i çlirimit të qytetit të Shkodrës, që shënonte dhe çlirimin e plotë të gjithë vendit. 29 nëntori është për Shqipërinë fillimi i një epoke të re, i epokës së socializmit. Dy data të mëdha ngjitur me njëra - tjetrën. Pranë 28 nëntorit, Ditës së Madhe të Flamurit, u radhit 29 nëntori, Dita tjetër e Madhe e Çlirimit të Atdheut dhe e Fitores së Revolucionit Popullor, që borgjezia rreket ta fshijë, por s’e fshin dot, dy data që përfaqësojnë dy periudha të ndryshme, por që të dyja të lavdishme të popullit shqiptar, që do të shkëlqejnë për jetë me tërë historinë e madhështinë e tyre.

Lufta Nacionalçlirimtare kundër pushtuesve italianë e gjermanë dhe kundër tradhtarëve të vendit zgjati më se pesë vjet e gjysmë. Kjo është lufta më burrërore e më ngadhënjimtare që shqiptarët kanë bërë gjatë historisë së tyre shekullore. Në Shqipëri shkeli këmba e 700 mijë ushtarëve nazifashistë. Një milion shqiptarë mbërthyen në luftë më se 15 divizione italiane e gjermane dhe nxorën jashtë luftimit rreth 70 mijë armiq të vrarë, të plagosur e robër. Si një nga pjesëtarët më veprues të Koalicionit Botëror Antifashist, në krahasim me madhësinë e territorit e të popullsisë së saj, Shqipëria mbajti mbi supet e veta një barrë shumë të rëndë dhe dha një kontribut të madh në fitoren historike mbi fashizmin. Asaj iu shkaktuan dëme e rrënime të jashtëzakonshme duke zënë një nga vendet e para për humbjet në njerëz : 28 mijë dëshmorë, 12.600 të plagosur, 12 mijë të tjerë u internuan në Itali e Gjermani, 35 mijë vetë u përdorën në punë të detyrueshme, u dogjën dhe u shkatërruan 1850 qytete e fshatra nga 2500 që kishte Shqipëria.
Përpjekjet heroike, gjaku i derdhur dhe humbjet e mëdha të popullit shqiptar në luftë, me 29 nëntor 1944 u kurorëzuan me fitoren përfundimtare mbi armiqtë e jashtëm, me çlirimin e plotë të atdheut dhe me triumfin e revolucionit popullor. Mori fund kështu sundimi fashist, u asgjësua çdo varësi e marrëdhënie skllavëruese nga fuqitë imperialiste, Shqipëria u shkëput përgjithmonë nga sistemi kapitalist botëror, populli fitoi pavarësinë e plotë kombëtare, përmbysi sundimin politik çifligaro-borgjez dhe arriti fitoren më të madhe në historinë e tij. Deri në fund LANÇ - i mbeti një revolucion antiimperialist, demokratik. Po në gjirin e saj u zhvilluan edhe elementë të revolucionit socialist, ndër të cilët zhveshja e borgjezisë nga pushteti politik, vendosja e udhëheqjes së pandashme të Partisë Komuniste në pushtetin e ri etj., që erdhën si pasojë e ashpërsimit të vazhdueshëm të luftës kundër klasave kryesore shfrytëzuese të vendit dhe e gërshetimit të saj.

Pa zgjidhur mbeti forma e regjimit. Pasi qe themeluar shteti demokratik popullor në Kongresin e Përmetit dhe tani që ishte çliruar gjithë vendi, duhej sanksionuar dhe forma e regjimit politik dhe të shpallej Kushtetuta e Shqipërisë. Kjo detyrë qe caktuar që në Mbledhjen e Dytë të KANÇ-it në tetor 1944, në Berat.
Në shtator 1945, Këshilli i Përgjithshëm Antifashist Nacionalçlirimtar shpalli ligjin mbi zgjedhjet për Asamblenë Kushtetuese, të cilat u zhvilluan më 2 dhjetor 1945. Më 11 janar 1946, Asambleja Kushtetuese, duke shprehur vullnetin e popullit, e shpalli njëzëri Shqipërinë Republikë Popullore, zgjidhi kështu formën e regjimit politik dhe krijoi Qeverinë e re me Kryeministër shokun Enver Hoxha. Më 14 mars 1946, Asambleja Kushtetuese e pranoi Kushtetutën e vendit dhe, pas kësaj, ajo u kthye në Kuvend Popullor si organi më i lartë i pushtetit shtetëror në Republikën Popullore të Shqipërisë, e cila, sa qe Enver Hoxha në krye PPSH (PKSH), eci me dinjitet në rrugën e socializmit.

Balta që sot është hedhur e vazhdon të hidhet kundër LANÇ-it e Komandantit të Përgjithshëm dhe Udhëheqësit të PKSH, Enver Hoxhës nga forcat e reaksionit të djeshëm, të borgjezisë së sotme antikombëtare në pushtet dhe nga llumi i shoqërisë shqiptare është e denjë për fashizmin, është në respekt e në shërbim të tij.
Kjo nuk çudit njeri, e rëndësishme është që në drejtimet e saj kryesore LANÇ-i nuk ka asgjë për të diskutuar e për të korrigjuar. Fitimtarët nuk gjykohen, por nderohen. Asnjë korrigjim nuk mund t’i bësh luftës heroike të një populli që u çlirua me forcat e veta, pa asnjë këmbë ushtari të huaj. Asnjë vërejtje nuk mund t’i bësh një populli e Ushtrisë së tij Partizane, që ndihmuan e dhanë gjak dëshmorësh e heronjsh dhe për çlirimin e popujve të tjerë të Ballkanit nga murtaja nazifashiste. Asgjë tjetër nuk mund të thuhet, veçse është meritë historike e madhe e Enver Hoxhës, që, në krye të PKSH-së, të Qeverisë së re Demokratike e Popullore dhe të Shtabit të Përgjithshëm, e orientoi dhe e futi Shqipërinë në ato kohë të vështira në Aleancën e Madhe Antifashiste Botërore dhe jo “Balli” e “Legaliteti”. Pa Enver Hoxhën LANÇ-i nuk do të kishte fituar dhe pushteti popullor nuk do të ishte vendosur. E udhëhequr prej tij, Lufta Nacionalçlirimtare qe ajo që e renditi Shqipërinë në anën e fitimtarëve të Koalicionit Antifashist Botëror dhe jo “heroizmat” e ballistëve dhe zogistëve, të cilët bashkëpunuan me pushtuesit dhe ndjehen krenarë për veprën e tyre antikombëtare. Një shtet serioz, qoftë dhe borgjez, kurrsesi nuk ua hap dritën jeshile atyre që shtrembërojnë historinë e luftës antifashiste e përpiqen ta rishkruajnë atë nisur nga pozita antikombëtare e fashiste.
Sot në Shqipëri gjithçka është e mundshme. Po asgjë nuk do të mund t’i fshijë nga kujtesa lavdinë e LANÇ-it, gjakun e derdhur dhe heroizmin e dëshmorëve të kombit, veprën e pavdekshme të Komandantit e Udhëheqësit të PKSH (PPSH) dhe të popullit shqiptar që bëri epokë, Enver Hoxhës.

Gusht, 2008


pjes te tjera mund te lexon ne faqen www.dervina.com