[Shpati]

Postimi origjinal është bërë nga bert

po te ishte ne shqiperi lpk do e kishin djegur me gjithe anetare brenda per kete gjest antishqiptar

“UDHËHEQËSI QË BËRI EPOKË” (XXVI)Publikuar më 11 gusht, 2009 në orën 23:50 ( Para 11 ditë e 23 orëve )Muharrem XHAFA | Histori | Tempoja e shfaqi në ekstrem agresivitetin e konceptit të tij shovinist në vjeshtë të vitit 1943, duke vlerësuar si një rrezik për Jugosllavinë veprimtarinë internacionaliste të organizatës së PKSH të Qarkut të Dibrës në qytetet dhe krahinat përtej kufirit të banuar prej shqiptarësh e maqedonasish, si dhe autoritetin e madh që kjo organizatë dhe shtabi i Qarkut të Dibrës gëzonin në popullsinë e atjeshme. Që nga Maqedonia, me një egërsi të papërmbajtur, Tempoja i shkroi dy letra njëra pas tjetrës Komitetit Qendror të PKSH, në të cilat padiste si “shovinistë deri në pakufi” dhe “shqiptaromëdhenj” komunistët e partizanët shqiptarë, komandantin e shquar të shtabit të Qarkut, Haxhi Lleshin, si dhe vetë Komitetin Qendror të PKSH. Në mënyrë brutale Tempo kërkonte që partizanët shqiptarë me banim në Jugosllavi të largoheshin nga batalionet e UNÇSH të Qarkut të Dibrës dhe të viheshin nën komandën e shtabit jugosllav. Haxhi Lleshi, sipas Tempos, duhej të largohej nga qyteti i Dibrës dhe të vinte aty vetëm kur ta thërriste shtabi jugosllav për ndihmë, ndërsa Këshilli Nacionalçlirimtar i Dibrës duhej të shkëpuste lidhjet me shtabin shqiptar e të vihej në vartësi të shtabit jugosllav.

Enver Hoxha dhe Komiteti Qendror i PKSH i flakën tej si dhe herët e tjera shpifjet dhe paditë e Tempos dhe e paralajmëruan atë se nuk do të pranonin kurrë që njerëz të jashtëm t’u jepnin urdhra reparteve partizane shqiptare dhe t’i diktonin vullnetin e vet PKSH. Drejtues jugosllavë, partiakë e ushtarakë dhe në Kosovë manifestonin shfaqje të theksuara shoviniste, duke mos marrë parasysh vullnetin e popullsisë shqiptare atje. Në lloj - lloj formash ata luftonin idenë e përhapur gjerësisht gjatë luftës mbi vetëvendosjen e popujve, kryenin veprime diskriminuese dhe shfarosëse kundër shqiptarëve në Kosovë e në Mal të Zi si çetnikët e Mihajlloviçit. Disa herë Komiteti Qendror i PKSH dhe organizatat e Partisë për Shkodrën dhe për Tropojën patën bërë vërejtje dhe patën kritikuar qëndrimet shoviniste të drejtuesve të ndryshëm jugosllavë, si qëndrime që pengonin seriozisht zhvillimin e luftës kundër pushtuesve italianë e gjermanë në Kosovë.
Ndërkaq Enver Hoxha dhe PKSH mbanin një qëndrim konsekuent internacionalist dhe nuk i lejonin vetes asnjë shfaqje shoviniste. Në porositë e tij për Kosovën s’gjendet kurrfarë nacionalizmi të ngushtë, për shkak se Udhëheqësi ynë gjykonte si komunist parimor dhe udhëheqës i përgjegjshëm. Sigurisht ai kishte dashuri të thellë për vëllezërit kosovarë dhe dëshirë e preokupim të madh që ata, me luftën kundër fashizmit (siç vepruan), të fitonin lirinë e të realizonin aspiratat e veta për zhdukjen e çdo lloj shtypjeje e shfrytëzimi kombëtar e shoqëror. Asnjë herë PKSH dhe Enver Hoxha nuk e pranuan parullën shoviniste të pushtuesve të “Shqipërisë së madhe” dhe e shikonin zgjidhjen e drejtë të problemit të Kosovës e të krahinave të tjera të banuara prej shqiptarësh në Jugosllavi në fitoren e revolucionit popullor si në Shqipëri dhe në Jugosllavi. PKSH kishte shpallur botërisht se kosovarët me fitoren e revolucionit në të dy vendet do të fitonin të drejtën të vendosnin mbi fatin e tyre, në rast të kundërt ata do të luftonin kundër asaj Jugosllavie që do të përpiqej t’i shtypte e t’i robëronte.
Titoja dhe PK e Jugosllavisë ishin ato që ndërruan vijë për çështjen kombëtare. Në vitet e Luftës Antifashiste, PK e Jugosllavisë pati shpallur si vijë të vetën për çështjen kombëtare parimin e njohur leninist të vetëvendosjes së popujve deri në shkëputje, duke theksuar se “secili popull këtë të drejtë e fiton me pushkë në dorë në Luftën e sotme Nacionalçlirimtare”, sikurse shkruhej në një artikull të Titos në revistën “Proleter” në fund të dhjetorit 1942. Ndërsa në letrën e KQ të PK të Jugosllavisë (28 mars 1944) dërguar Komitetit Krahinor për Kosovën e Metohinë lidhur me vendimet e Konferencës së Bujanit theksohej: “Ju porosisim…të kuptoni dhe të popullarizoni vendimet e Mbledhjes së Dytë të ANVOJ-it. Këto vendime u sigurojnë të drejta të barabarta gjithë popujve, bëjnë të mundur të drejtën e vetëvendosjes.”
Konferenca e Bujanit u mblodh në fshatin Bujan të Tropojës, më 31 dhjetor deri me 2 janar 1944. Kjo konferencë u njohu kosovarëve “të drejtën e vetëvendosjes pas luftës..deri në shkëputje”. Në Rezolucionin e saj, që është firmosur jo vetëm nga shqiptarët, po edhe nga përfaqësuesit e pakicave serbe e malazeze në trojet e Kosovës e të Rrafshit të Dukagjinit, thuhet qartë se popullsitë e këtyre trojeve “ do të kenë mundësi me vendosë mbi fatin e tyre me të drejtën e vetëvendosjes deri në shkëputje” dhe se “populli i Kosovës e i Rrafshit të Dukagjinit si gjithmonë edhe sot dëshiron me u bashkue me Shqipërinë”. Për këtë ngjarje të rëndësishme të popullit shqiptar Enver Hoxha shkruante se vendimet e Konferencës së Bujanit u pritën me gëzim nga udhëheqja e PKSH dhe e Luftës Nacionalçlirimtare dhe se për këtë është shkruar në atë kohë në buletinin e “ Zërit të Popullit “.

Në këtë linjë, menjëherë pas çlirimit, Enver Hoxha në takimin e parë me Titon në Beograd, në qershor 1946, i tha atij se “Kosova e vise të tjera në Jugosllavi, të banuara nga shqiptarët, i përkasin Shqipërisë dhe duhet t’i kthehen asaj”. Në këtë takim, Titoja i është përgjigjur Enver Hoxhës se “ Jam dakord me pikëpamjen tuaj, por tash për tash nuk mund ta bëjmë dot këtë gjë, sepse serbët nuk do të na kuptojnë ”. Duke mos qenë i një mendimi me Titon, Enver Hoxha i është përgjigjur se ata (serbët) “ në rast se nuk e kuptojnë tashti do ta kuptojnë më vonë