[Kercovari]

Siç e thashë ma sipër, unë kam qenë i ri (jo i pjekun) kur vdiq baba. Prandaj, nuk me kujtohen bisedime “serioze” për çeshtje fetare me te. Me kujtohet se ai kishte bindjet e tija fetare që shërbejshin si pikë mbështetje dhe orientimi qoftë për format e tija të mendimit, qoftë për sjelljen e tij në shoqni. Nji besim i thellë, reflektiv, dhe që nuk njihte lëkundje i jepte atij nji qetësi të brendshme që, sot, unë admiroj (aq ma shumë sepse nuk e kam për vete) Kam përshtypjen se “fara e dyshimit”, ky fenomen predominant në shoqninë e sotme moderne, nuk ekzistonte tek ai. “Kështu thotë Kurani” ka qenë nji shprehje e tij e zakonshme, dhe e thonte me nji bindje që -mendoj unë- nuk kishte vend për diskutim. Nga ai kam ndigjue shpesh herë direktivën kuranore se “popujt e librit” jahudijtë dhe të krishtenët duhen përkrahë, sepse njohin “vetëm nji Zot” (monoteistët si dhe besimtarët e nji grupi të tretë që tani nuk me kujtohet).
Më kujtohet kur e pyeta -në festën e Bajramit të Vogël- si ishte e mundun që Zoti i kërkoi H.Ibrahimit me sakrifikue djalin, ai e shpjegoi se ishte “provë” besnikërie, sepse Zoti nuk ka pasë qëllim me krye këtë sakrificë njerëzore. Ndërsa unë ngulsha kambë që Zoti thjeshtësisht e “kërkon këtë sakrifice“, ai përgjegji:” Kështu thotë Kurani! Besoje!” Natyrisht, në moshën time të re, me arsim perëndimor, e gjejsha të vështirë me pranue nji “aksiome” të këtillë teologjike. Por, tani e kuptoj se kjo ashte “feja”,”besimi”, si thonë francezët, “nji kërcim në të panjohunën!” Thjeshtësia e insistimit tim, me duket tashti diçka foshnjore!
*
Sikurse e keni lexue edhe në narrativën time, ai vdiq viktimë e traditës (mikpritjes) dhe e frymës së tij anti italiane. Vdekja e tij, e parakohshme, me ka tronditë shumë, e më ka dhanë nji kryenaltësi, njikohësisht. Sot, 65 vjet ma vonë, me kujtohet thanja e autorëve të Antikitetit”
“E bardhë ashtë vdekja në mbrojtje të nji virtyti!”
*
Edhe nji shenim. Në revistën “Studime Historike” ,1992(1-4), Tirane,1995, në ff. 153-154, kam tregue nji bisedë timen me të ndjerin Imzot Fan S.Noli., ku kam shkrue:
“…Në qershor 1962, takova Imzot Fan S. Noli, për të parën herë në Boston, SHBA, me rastin e 50- vjetorit të formimit të federatës “VATRA”. Me që babai im ka qenë deputet i Shkodrës në parlamentin shqiptar të 1923-1924-s, dhe u paraqita si djali i Hafiz Ibrahim Repishtit. Noli me dha dorën, dhe m’u përgjigj: “Qenke djali i mikut.” Mbas përshëndetjeve të zakonshme, Noli me tha: “Dua të tregoj diçka në lidhje me babain. Pas revolucionit tonë gjetëm vështirësi të krijojmë qeverinë e re. Ditën e fundit, dikush me tha se Imami nuk do të pranonte emërimin e një peshkopi si kryeministër i Shqipërisë. Nuk e besova! Kërkova që Z.Ali Kelcyra me dy kolegë të bisedojnë këtë çeshtje me Imamin. Pas dy orëve, Këlcyra me tha se Hafiz Repishti nuk kishte asnjë kundërshtim për zgjedhjen time si kryeministër, për sa kohë që zgjedhja të bëhet në formë demokratike. Atë ditë unë u zgjodha kryeministër dhe filloi formimi i qeverisë së re”.
Unë kërkova atëherë nji takim me Z.Ali Këlcyra, dhe mbasi i tregova fjalët e Nolit, ai e vërtetoi një bisedë të këtillë dhe shtoi se, simbas mendimit tij, kjo ka qene pengesa e fundit që nxirrej nga ata që nuk favorizonin zgjedhjen e Nolit si kryeministër….(f.153)
Punë të mbarë, e të fala.
Sami Repishti, 20 prill 2008.
Baldwin, New York, USA
(Kosova-Albemigrant)