Dardania.de - Shiko Postimin Tek

fadil · 19-09-09, 20:14

Kthimi kah komuna
Përgatitjet e partive për zgjedhjet lokale të 15 nëntorit kanë shfaqur një evoluim të qartë të politikës kosovare. Kemi të bëjmë me një decentralizim të mirëfilltë politik, i cili ka ardhur si rezultat i rritjes së vetëdijesimit të spektrit politik për fuqinë e votuesit kosovar.

Nga Artan Muhaxhiri më 19.09.2009 në ora 13:31

“E qet syretin [e Rugovës] aty dhe komunikon me njerëz”.

Ky definicion antologjik, i thënë nga Eqrem Kryeziu (mjeshtri i ironisë politike), për Gazetën Express, në tetor të vitit 2007, një muaj para zgjedhjeve të përgjithshme, është sublimim i formulës magjike e cila dominoi politikën kosovare gjatë periudhës së Ibrahim Rugovës.

Kur një qasje e tillë thjeshtëzuese, që nuk ishte e huaj as për dy partitë tjera të mëdha, aplikohej për zgjedhjet qendrore, mund të paramendohet se çfarë rëndësie dhe respekti margjinal i është kushtuar zgjedhjeve lokale. Vështirë të jetë folur për to në Prishtinë pa një dozë të lartë cinizmi.

Pastaj erdhi 17 nëntori 2007. Dita kur votuesi kosovar u shfaq. E ndryshoi skenën politike. Dhe fitoi respektin.

Prej qershorit 1999 deri në nëntor 2007, imazhokracia politike ishte alfa dhe omega e liderëve kosovarë. Fotografitë e Ibrahim Rugovës, Hashim Thaçit dhe Ramush Haradinajt ishin zëvendësuese të projekteve konkrete dhe investimeve kapitale, njëkohësisht shënonin edhe mungesën totale të përgjegjësisë ndaj qytetarit. Secili protagonist i madh a i vogël politik, sa herë që i ofrohej mundësia për të qenë afër mikrofonit premtonte pavarësi, integrim në strukturat euroatlantike, hapje të vendeve të reja të punës, liberalizim të vizave, etj., etj. Për vite të tëra u krijua një inflacion i premtimeve të cilave s’u besonte askush: as ata që i jepnin, as ata që i merrnin. Ishte e lehtë të thuheshin fjalë të mëdha, s’kishim gjë në dorë.

Ndryshimi radikal i raportit të forcave politike pas nëntorit 2007, ishte leksioni të cilin politikanët kosovarë u detyruan ta mësojnë njëherë e mirë.

Sot shohim diçka tjetër. Ndonëse shumica dërmuese e akterëve janë të njëjtë, mënyra e tyre e të menduarit politik nuk është si më parë.

Përgatitjet e partive për zgjedhjet lokale të 15 nëntorit kanë shfaqur një evoluim të qartë të politikës kosovare (me përjashtim të barazisë gjinore). Për herë të parë është duke iu dhënë rëndësi e madhe zgjedhjeve në këtë nivel, i cili ka qenë skajshmërisht i injoruar. Asnjëherë nuk ka qenë i pranishëm një mobilizim kaq i madh i partive për zgjedhjet lokale, përfshirë lobimet për kandidatura dhe debatet në media. Nuk ka pasur përplasje të hapura brendapartiake dhe kërcënime serioze për bojkot të ndonjë kandidati nga kundërkandidatët, as anëtarësime partiake të nivelit të lartë enkas për zgjedhje lokale, e as koalicione parazgjedhore midis partive të rëndësishme parlamentare.

Pozitat e kryetarëve të komunave ishin dhurata që partitë (kryesisht LDK’ja) ua jepnin personave të caktuar, në bazë të kronizmit të institucionalizuar. Kësaj radhe kemi të bëjmë me një decentralizim të mirëfilltë politik, i cili ka ardhur si rezultat i rritjes së vetëdijesimit të spektrit politik për fuqinë e votuesit kosovar.

Janë tri arsye kryesore për këtë ndryshim.

1. Përfundimi i politikës së mbizotëruar ekskluzivisht nga Kulti i Individit, që ndodhi me vdekjen e Ibrahim Rugovës dhe ndryshimin e spektrit politik në 2007. Asnjë lider aktual nuk është aq i fuqishëm dhe i guximshëm që të futet në zgjedhje (qendrore apo lokale) duke u mbështetur vetëm në peshën e imazhit të vet. Lideri i mirë, me shokë shumë.

2. Mbarimi i procesit të pavarësimit të Kosovës (bisedimet në Vjenë, Plani i Ahtisaarit, shpallja e Pavarësisë), i cili e zhvleftësoi krejtësisht argumentin universal të shfajësimit politik për mungesën e projekteve, keqpërdorimet dhe keqmenaxhimin: “Çështjen e Statusit”. Fjala “Pavarësi” më nuk është pjesë e fjalorit politik.

3. Niveli lokal është terren shumë më i përshtatshëm se ai qendror për arritjen e suksesit politik. Pas pavarësimit të Kosovës, puna në nivelin qendror është më komplekse në krahasim me qeverisjet e kaluara, prandaj edhe projektet e rëndësishme varen nga shumë faktorë, kryesisht ndërkombëtarë. Në nivelin lokal, frytet e punës shihen shumë më shpejt dhe suksesi mund të shndërrohet në trampolinë për pozicione të larta në nivelin qendror. Gjithashtu, kryetarët e suksesshëm të komunave mund t’i krijojnë vetes një autonomi të konsiderueshme në raport me liderin dhe strukturat qendrore të partisë.
Beteja për Prishtinën ka filluar muaj më parë, me përmendjen e pjesëmarrjes së mundshme të Behgjet Pacollit dhe Blerim Shalës. Isa Mustafa ishte i sigurt. Në fund, AAK’ja dhe AKR’ja vendosën për kandidatë tjerë, kurse ishte PDK’ja ajo që me kandidaturën e Dr. Astrit Salihut bëri një hap drejt sfidimit të skemës me të cilën identifikohet si parti - “Drenicë dhe/ose UÇK”. Fitorja e tij në Prishtinë do t’i krijonte rrugë Thaçit për hapje të mëtejme strukturore të PDK’së. Dhe anasjelltas.

Në përgjithësi, AAK’ja ishte më energjikja në angazhimet për këto zgjedhje (kandidaturat e Blerim Kuçit, Bislim Zyrapit dhe Muharrem Shabanit, së bashku me fushatën disamujore të anëtarësimeve të reja); disa ish-ministra do të tentojnë rikthimin në bazë (Kuçi, Isufi, Veliu, Rexhepi); AKR’ja befasoi me Mimoza Kusari-Lilën në Gjakovë, kurse PDK’ja i bëri ftesë nënkryetarit të ORA’s, Gazmend Muhaxherit, për Pejë.
LDK’ja ballafaqohet me rrezikun më të madh. Nëse në këto zgjedhje ajo nuk arrin ta ruajë fuqinë e tashme, ose të bëjë ndonjë lëvizje përpara, definitivisht do të dëshmohet se humbja traumatike në 2007 ia ka zhdukur çdo forcë për rimëkëmbje. Vazhdimi i mungesës së ndryshimeve në lidership, i cili nuk ka fuqi të ballafaqohet me realitetin, do të rezultojë me humbje të mëtejshme të elektoratit.

PDK’ja rrezikon humbjen e dy komunave ku ka pasur probleme të mëdha me zgjedhjen e kandidatit (Prizren dhe Gjilan), po ashtu edhe Mitrovicën, pas moskandidimit të Bajram Rexhepit. Mirëpo, fitorja në Prishtinë do t’ia çimentonte pushtetin.

AAK’ja planifikon fitimin e qeverisjes në dy komunat e shënjestruara qëmoti (Therandë dhe Vushtrri), së bashku me ruajtjen e pushtetit në Gjakovë dhe Pejë. Ky skenar do t’i jepte shpresë për sukses në zgjedhjet e ardhshme qendrore. Në të kundërtën, do të dëshmohej se bagazhi i keqqeverisjes është tepër i madh për t’u larguar nga kujtesa e qytetarëve kosovarë.

Zaret janë hedhur. Pikët do të numërohen në mbrëmjen e 15 nëntorit.

19-09-09, 20:14	#583
fadil Anëtarësuar: 20-10-03 Postime: 1,152	Titulli: Qeveria e re!!! Kthimi kah komuna Përgatitjet e partive për zgjedhjet lokale të 15 nëntorit kanë shfaqur një evoluim të qartë të politikës kosovare. Kemi të bëjmë me një decentralizim të mirëfilltë politik, i cili ka ardhur si rezultat i rritjes së vetëdijesimit të spektrit politik për fuqinë e votuesit kosovar. Nga Artan Muhaxhiri më 19.09.2009 në ora 13:31 “E qet syretin [e Rugovës] aty dhe komunikon me njerëz”. Ky definicion antologjik, i thënë nga Eqrem Kryeziu (mjeshtri i ironisë politike), për Gazetën Express, në tetor të vitit 2007, një muaj para zgjedhjeve të përgjithshme, është sublimim i formulës magjike e cila dominoi politikën kosovare gjatë periudhës së Ibrahim Rugovës. Kur një qasje e tillë thjeshtëzuese, që nuk ishte e huaj as për dy partitë tjera të mëdha, aplikohej për zgjedhjet qendrore, mund të paramendohet se çfarë rëndësie dhe respekti margjinal i është kushtuar zgjedhjeve lokale. Vështirë të jetë folur për to në Prishtinë pa një dozë të lartë cinizmi. Pastaj erdhi 17 nëntori 2007. Dita kur votuesi kosovar u shfaq. E ndryshoi skenën politike. Dhe fitoi respektin. Prej qershorit 1999 deri në nëntor 2007, imazhokracia politike ishte alfa dhe omega e liderëve kosovarë. Fotografitë e Ibrahim Rugovës, Hashim Thaçit dhe Ramush Haradinajt ishin zëvendësuese të projekteve konkrete dhe investimeve kapitale, njëkohësisht shënonin edhe mungesën totale të përgjegjësisë ndaj qytetarit. Secili protagonist i madh a i vogël politik, sa herë që i ofrohej mundësia për të qenë afër mikrofonit premtonte pavarësi, integrim në strukturat euroatlantike, hapje të vendeve të reja të punës, liberalizim të vizave, etj., etj. Për vite të tëra u krijua një inflacion i premtimeve të cilave s’u besonte askush: as ata që i jepnin, as ata që i merrnin. Ishte e lehtë të thuheshin fjalë të mëdha, s’kishim gjë në dorë. Ndryshimi radikal i raportit të forcave politike pas nëntorit 2007, ishte leksioni të cilin politikanët kosovarë u detyruan ta mësojnë njëherë e mirë. Sot shohim diçka tjetër. Ndonëse shumica dërmuese e akterëve janë të njëjtë, mënyra e tyre e të menduarit politik nuk është si më parë. Përgatitjet e partive për zgjedhjet lokale të 15 nëntorit kanë shfaqur një evoluim të qartë të politikës kosovare (me përjashtim të barazisë gjinore). Për herë të parë është duke iu dhënë rëndësi e madhe zgjedhjeve në këtë nivel, i cili ka qenë skajshmërisht i injoruar. Asnjëherë nuk ka qenë i pranishëm një mobilizim kaq i madh i partive për zgjedhjet lokale, përfshirë lobimet për kandidatura dhe debatet në media. Nuk ka pasur përplasje të hapura brendapartiake dhe kërcënime serioze për bojkot të ndonjë kandidati nga kundërkandidatët, as anëtarësime partiake të nivelit të lartë enkas për zgjedhje lokale, e as koalicione parazgjedhore midis partive të rëndësishme parlamentare. Pozitat e kryetarëve të komunave ishin dhurata që partitë (kryesisht LDK’ja) ua jepnin personave të caktuar, në bazë të kronizmit të institucionalizuar. Kësaj radhe kemi të bëjmë me një decentralizim të mirëfilltë politik, i cili ka ardhur si rezultat i rritjes së vetëdijesimit të spektrit politik për fuqinë e votuesit kosovar. Janë tri arsye kryesore për këtë ndryshim. 1. Përfundimi i politikës së mbizotëruar ekskluzivisht nga Kulti i Individit, që ndodhi me vdekjen e Ibrahim Rugovës dhe ndryshimin e spektrit politik në 2007. Asnjë lider aktual nuk është aq i fuqishëm dhe i guximshëm që të futet në zgjedhje (qendrore apo lokale) duke u mbështetur vetëm në peshën e imazhit të vet. Lideri i mirë, me shokë shumë. 2. Mbarimi i procesit të pavarësimit të Kosovës (bisedimet në Vjenë, Plani i Ahtisaarit, shpallja e Pavarësisë), i cili e zhvleftësoi krejtësisht argumentin universal të shfajësimit politik për mungesën e projekteve, keqpërdorimet dhe keqmenaxhimin: “Çështjen e Statusit”. Fjala “Pavarësi” më nuk është pjesë e fjalorit politik. 3. Niveli lokal është terren shumë më i përshtatshëm se ai qendror për arritjen e suksesit politik. Pas pavarësimit të Kosovës, puna në nivelin qendror është më komplekse në krahasim me qeverisjet e kaluara, prandaj edhe projektet e rëndësishme varen nga shumë faktorë, kryesisht ndërkombëtarë. Në nivelin lokal, frytet e punës shihen shumë më shpejt dhe suksesi mund të shndërrohet në trampolinë për pozicione të larta në nivelin qendror. Gjithashtu, kryetarët e suksesshëm të komunave mund t’i krijojnë vetes një autonomi të konsiderueshme në raport me liderin dhe strukturat qendrore të partisë. Beteja për Prishtinën ka filluar muaj më parë, me përmendjen e pjesëmarrjes së mundshme të Behgjet Pacollit dhe Blerim Shalës. Isa Mustafa ishte i sigurt. Në fund, AAK’ja dhe AKR’ja vendosën për kandidatë tjerë, kurse ishte PDK’ja ajo që me kandidaturën e Dr. Astrit Salihut bëri një hap drejt sfidimit të skemës me të cilën identifikohet si parti - “Drenicë dhe/ose UÇK”. Fitorja e tij në Prishtinë do t’i krijonte rrugë Thaçit për hapje të mëtejme strukturore të PDK’së. Dhe anasjelltas. Në përgjithësi, AAK’ja ishte më energjikja në angazhimet për këto zgjedhje (kandidaturat e Blerim Kuçit, Bislim Zyrapit dhe Muharrem Shabanit, së bashku me fushatën disamujore të anëtarësimeve të reja); disa ish-ministra do të tentojnë rikthimin në bazë (Kuçi, Isufi, Veliu, Rexhepi); AKR’ja befasoi me Mimoza Kusari-Lilën në Gjakovë, kurse PDK’ja i bëri ftesë nënkryetarit të ORA’s, Gazmend Muhaxherit, për Pejë. LDK’ja ballafaqohet me rrezikun më të madh. Nëse në këto zgjedhje ajo nuk arrin ta ruajë fuqinë e tashme, ose të bëjë ndonjë lëvizje përpara, definitivisht do të dëshmohet se humbja traumatike në 2007 ia ka zhdukur çdo forcë për rimëkëmbje. Vazhdimi i mungesës së ndryshimeve në lidership, i cili nuk ka fuqi të ballafaqohet me realitetin, do të rezultojë me humbje të mëtejshme të elektoratit. PDK’ja rrezikon humbjen e dy komunave ku ka pasur probleme të mëdha me zgjedhjen e kandidatit (Prizren dhe Gjilan), po ashtu edhe Mitrovicën, pas moskandidimit të Bajram Rexhepit. Mirëpo, fitorja në Prishtinë do t’ia çimentonte pushtetin. AAK’ja planifikon fitimin e qeverisjes në dy komunat e shënjestruara qëmoti (Therandë dhe Vushtrri), së bashku me ruajtjen e pushtetit në Gjakovë dhe Pejë. Ky skenar do t’i jepte shpresë për sukses në zgjedhjet e ardhshme qendrore. Në të kundërtën, do të dëshmohej se bagazhi i keqqeverisjes është tepër i madh për t’u larguar nga kujtesa e qytetarëve kosovarë. Zaret janë hedhur. Pikët do të numërohen në mbrëmjen e 15 nëntorit.