[daniel00]

Nje muzg vjeshte dhe njerezit jane rralluar,shkelqimi i dritave te sapondezura te lokaleve le mbi uje shirita te
ndritshem por te mjegulluar prej valezimeve te vogla.
Nga thellesia e pyllit dalengadale nuk degjohet me prej
qytetit vetem nje zhurme e mbytur .Gjethet
kercasin thate nen hapa dhe prej territ te plote
qe po fillon te bjere nofullat shtrengohen vetvetiu .Feshferimat e gjetheve e ben te heshte nje zog te vetmuar , menjehere sa degjoi se dikush po kalonte dhe me pas zerit i tij lajmeronte diçka te nxituar dhe shqetesuese ne heshtjen e plote . Hapat poshte erdhen e i kaluan si nje dalllge mbi koke .
Pemet vijne e behen preh e fantazise se tyre ne trungjet e
motshem te mbuluar me myshk , pesha e kohes i ka shtyre sa duke u mbajtur tek kurora e tjetrit e sa duke u ngritur lart me vete , te mbushur me topa folesh qe vetem diten dallohen .
Shkurret rrahin kembet ne shtegun e ngushte qe fsheh nje vije uji,ku trungje te rrezuar jane perzier me deget dhe valezimet e lehta te ujit krijojne pluskime te qeta e te panumerta ne erresire. Rrenjet gungaçe caktojne hapat kercyes , rruga me pas ngjitet ne hendeqe natyrore kodrash te vogla e aq sa fryme te japin ne zbritje , ta kerkojne dyfish ne ngjitje .
Pylli fillon te rrallohet dhe drita e henes dhe e yjeve te kujton nje neon gjysem te fikur . Me ndjesine e privilegjuar te nje intimiteti shekullor shquaj dritat e qytetit nje nga nje per te ngritur dekorin e nje prezence hijerende paqesore .
Kembet rendojne vetem tani duke pasur qytetin perpara dhe me pertese vazhdojne ritualin vetem me premtimin se do te pushojne nje here e mire me pas .